Πάλι και φέτος τα Χριστούγεννα θα φέρουν στον πλανήτη λίγο φώς
λίγη ελπίδα σε καιρούς που δεν συμφέρει το συνάφι των ολίγων.
Μια συντροφιά σε μέρη που δεν πέρασαν μικρά και άρωστα παιδιά
μικρή ψευδαίσθηση σε έναν κόσμο ξαφνικό και γυάλινο συνάμα.
Το φως που αχνίζει σε άστεγες καρδιές χωρίς να ξέρουν το γιατί
και που χωρίζουν το ψωμί σε λίγα δράμια για τον κάθε αδελφό.
Χριστούγεννα μια λέξη μόνο, ξωτική και προδομένη απο το χτες
με αγκαλιές και χέρια παιδικά και ανυψωμένα που φωνάζουν.
Με μάτια κόκκινα σαν αίμα και κραυγές από την άβυσο του άδη
συντρίμια όνειρα και παρακάλια στο κενό από την άτοπη αδικία.
Να μοιραστει το φώς που απέμεινε στη έρμη γή των αδυνάτων
μια μόνο μέρα αυτού του χρόνου που χωρίζεται σαν άβυσος .
Και σαν ο πόνος να μακραίνει στης αυγής τα κρύα μονοπάτια
τέλος δεν έχει η ανθρώπινη πληγή που κρεμαστήκαν οι λαοί.
Και ξενυχτούν μες το απέραντο σκοτάδι κάποιας άπονης αγάπης
φτωχοί και άμοιροι χωρίς να φταίνε για την τόση απανθρωπιά.
Και εκείνοι οι ψεύτες με τα άμφια τα χρυσά και τα ασημένια
όπου πουλάνε την ελπίδα σε φτωχούς και πεινασμένους,
που λιβανίζουν των απέραντων ονείρων την ψευδαίσθηση
κανείς θεός δεν τους γνωρίζει τελικά μες τους αιώνες.
Η μοίρα το’ χει, όπως λένε οι ποιητές, να υποφέρουν πάντα εκείνοι
που στα περάσματα των αιώνων ξεδιψούν με μια σταγόνα αλάτι.
Που ξεκινούν την ανηφόρα για φτάσουν σώοι στην απότομη κορφή
δίχως να ξέρουν τί παράξενη και δύστροπη θα είναι η διαδρομή.
Η ελπίδα όμως ξενυχτά στα ξεχασμένα όνειρα των αδικοχαμένων
που δεν κατάφεραν να βρούν το μονοπάτι της χαμένης ανηφόρας.
Και με τα μάτια τους στραμμένα εκεί ψηλά στον άφαντο ουρανό
κάνουν το δάκρυ τους πυξίδα στην ομίχλη των θαμένων ιδεών,
να βρούν την άκρη στην χαμένη ηλιαχτίδα που ξεχάστηκε στη γη
και να θυμίσουν στα παιδιά που καρτερούν, υπάρχει ελπίδα.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2022
photo: https://pixabay.com/el/
