Μια ανθρώπινη μεγαλειώδης ομορφιά κατέκλυσε τους δρόμους κάθε πόλης της Ελλάδας. Οι νέοι επιτέλους σηκώνουν το ανάστημα τους. Παίρνουν στις πλάτες τους το μέλλον της χώρας.
Δεν ήταν αδιαφορία η αποχή τους τα προηγούμενα χρόνια, αλλά το βαθύ βρώμικο, φασιστικό κράτος που σιχαίνονταν. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να δείξουν τη δύναμη τους ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που η αδιαφορία των επαγγελματιών πολιτικάντηδων αφάνισε νέους στα Τέμπη.
Τρόμος κατέκλυσε το πολιτικό σκυλολόι που είδαν το ανθρώπινο ποτάμι έτοιμο να τους παρασύρει, αντέδρασαν με τον γνωστό τρόπο. Όπως πάντα στην πρώτη γραμμή η κρατική βία που μετέτρεψε την ειρηνική πορεία-συγκέντρωση σε μάχη, χτυπώντας και προπηλακίζοντας απροκάλυπτα. Μύρια κοσμητικά επίθετα εκφράστηκαν από κάθε στόμα. Ανίκανοι, υπάνθρωποι, σιχάματα, ψεύτες, αλήτες, επικίνδυνοι, βάρβαροι, δολοφόνοι, εγκληματίες, άθλιοι, λαμόγια, σάπιοι, βρικόλακες, μισεροί, αλαζόνες, αχρείοι, κλεπτοκράτες, υποκριτές, γελοίοι, ανήθικοι, ελάχιστοι, πονηροί, μπαταξήδες. Και μπροστά στο θάνατο νέων παιδιών ακούστηκαν τόσο λειψά, τόσο αδύναμα. Κανένα δεν είχε τη δύναμη να χαρακτηρίσει σε βάθος τις φυσιογνωμίες τους εκτός από δύο λέξεις που περικλείουν τον όποιο σκληρό χαρακτηρισμό. Πολιτικοί. Δημοσιογράφοι. Ανάλγητοι, ούτε που τους νοιάζει πως η ιστορία θα τους γράψει με μελανά γράμματα, καθώς εδώ και δεκαετίες στηρίζουν ένα σάπιο πολιτικό σύστημα να κυβερνάει αυτόν το τόπο;
Πολιτικοί με ήθος και συνείδηση του ρόλου τους είναι ελάχιστοι, όπως και δημοσιογράφοι που οι περισσότεροι είναι καλοπληρωμένα φερέφωνα, να θυμίζουν τους κουκουλοφόρους επί γερμανικής κατοχής. Και για τις δύο φατρίες ο σκοπός είναι ίδιος, οι μεν πολιτικοί που στοχεύουν στην εκλογή κι επανεκλογή τους και στην αφαίμαξη του κρατικού πλούτου. Οι έννοιες πατρίδα, λαός, ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ασφάλεια των πολιτών, υγεία, εκπαίδευση, είναι λέξεις που τις προφέρουν σαν παπαγάλοι, για να ψηφοθηρήσουν και να κερδίσουν ψηφοφόρους. Οι δε δημοσιογράφοι ως δορυφόροι των αφεντικών τους, αλλάζουν την πραγματικότητα. Ούτε ένας από αυτούς δεν έχει την παρρησία και την ενσυναίσθηση να αναρωτηθεί για το κακό που προσφέρει ο ψευδής ρόλος τους στην κοινωνία.
Το δυστύχημα των Τεμπών και η απώλεια δεκάδων ζωών έχουν δημιουργήσει ένα πολύ βαρύ κλίμα. Μπορεί ο ΠΘ να ανακοίνωσε τριήμερο πένθος, όμως η αίσθηση είναι πως ουδείς ακόμα και σήμερα, δέκα μέρες μετά το συμβάν, δεν μπορεί να ξεχάσει και να μην ασχοληθεί με τη μοιραία σύγκρουση που χάθηκαν 58 ζωές κι «έντυσε στα μαύρα» τόσες οικογένειες. Και την ίδια στιγμή ο άνθρωπος που δεν έχει κανένα ηθικό όριο, ο πιο διεφθαρμένος γόνος στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, ως εκπρόσωπος του νεοφιλελεύθερου δόγματος που παρουσιάζεται δήθεν σαν τεθλιμμένη χήρα στις οθόνες, πετυχαίνει άλλον ένα στόχο του, να υποβαθμίσει και να εξαϋλώσει κι άλλα παιδιά· κι άλλους νέους.
Μέλημα του να ιδιωτικοποιήσει το ογκολογικό Παίδων αφήνοντας τις ζωές των παιδιών με καρκίνο σε χέρια ιδιωτών. Και οι αθλιότεροι των αθλίων πάντα παρόντες και ούτε ένας από τους τριακόσιους δεν έχει τη στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία να αντιταχθεί απέναντι στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και με αναίδεια και θράσος περισσό διεκδικούν ως άριστοι επαγγελματίες, την ψήφο του λαού.
Κι αν αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη ταπείνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος που κατατίθεται τέτοιο νομοσχέδιο, τότε τι είναι; Η αλήθεια είναι μία και δεν αλλάζει· και στην ιστορία θα γραφτεί, πως τα τέσσερα χρόνια θητείας ετούτου του ανθρώπου ως πρωθυπουργού, ήταν τέσσερα μαύρα χρόνια εθνικής καταστροφής. Ντροπή.
Φωτό https://www.caranddriver.gr/
