Αυτές οι Άγιες ημέρες που έρχονται, θυμίζουν ακόμα μια φορά την προσφορά της θυσίας του Λυτρωτή.
Προηγείται όμως, ο ανηφορικός δρόμος με το φορτίο του Σταυρού στο ακριβές σημείο.
Εκεί που ορίστηκε προ καταβολής του κόσμου.
Ο ενσαρκωθείς Θεός να σταυρωθεί για τις δικές μας ενοχές, λάθη, εγωισμούς, πάθη και πολλά άλλα.
Ο αναμάρτητος, πήρε τη θέση του αμαρτωλού, του απορημένου, απο το πρόσωπο της Θεότητας.
Απο αγάπη. Μόνο απο αγάπη!
Με τη δική του θέληση οχι απο εξαναγκασμό, όχι σα στόχο του για να δείξει πόσο γενναίος ηταν, για τη δική του δόξα.
Άνθρωπος που δεν είχε που την κεφαλή κλίναι…
Δεν τον χωρούσε το σύμπαν δε τον χωρούσε η ίδια η γη!
Στα ίδια ήρθε και οι ίδιοι δεν τον γνώρισαν δεν τον δέχτηκαν.
Ήταν ο αιρετικός, ο πλάνος, ο ιδεολόγος, ο(μάγος), που θεράπευε τους αρρώστους. Που με τις δυνάμεις του και την εξουσία του, γαλήνευε τη θάλασσα και τους ανέμους.
Που με ένα λογο του ανέστησε νεκρούς.
Που με ένα λογο του χόρτασε χιλιάδες πεινασμένους.
Γιατί άραγε δεν έγινε αρεστός; Μήπως τους χαλούσε το (σύστημα;) Μήπως ήταν ο αντί εξουσιαστής; της τότε εποχής;
Το είχε εμπεδώσει, το περίμενε άλλωστε. Και δεν άργησε να έρθει η στιγμή της προδωσίας αφού προηγήθηκε η απιστία. Οταν η λογική συναντά το Θεό, αντιστέκεται, δεν πείθεται δεν βλέπει γιατί δεν δίνατε.
Συνεχίζει να παρανομεί, να αφθαδιάζει, να γελοιοποιεί, να ειρωνεύεται. Και θάρει μόνο στη λογική.
Απίστευτη λοιπόν για τους τότε ανθρώπους όλη αυτή η άγια προσφορά του Χριστού, εως σήμερα.
Όμως και πάλι έρχεται η αγάπη του Θεού να τον προτρέψει. Δεν τον ενδιαφέρει εάν είσουν, είσαι, μακριά του. Άλλωστε η ελευθερία εδώθει απο τον ίδιο στον άνθρωπο, να αποφασίσει μόνος του. Του έδωσε χρόνια πολλά για να πάρει κάποια θέση κι ας είναι αργά.
Η θυσία έγινε, το έργο της Σωτηρίας εξετελέσθει.
Εσύ και εγώ τι θέση παίρνουμε σ’ αυτή την προσφορά;
Σ’ αυτό το υπέρτατο Θείο δώρο;
Τον λοιπόμαστε που πόνεσε στο Σταυρό του Γολγοθά μόνο μία μερα του χρόνου; Όχι καθε μερα; Τον συμπονάμε γιατί ήταν ενα παλικάρι νέο 33 χρονών; Τον βλέπουμε σαν έναν ιδεολόγο; Σαν ένα καλό και αναμάρτητο άνθρωπο; Πώς τον βλέπουμε. Περιμένουμε την ημέρα της Ανάστασης μόνο και μόνο για τα τελετουργικά; Ν’ανάψουμε τις λαμπάδες και να χαρούμε τη μερα αυτή; Και μετά; Φαγοπότι και χοροί.
Χριστός Ανέστη. Αληθώς ο Κύριος Ανέστη!
Η χαρά όμως είναι μόνο στους συμβολισμούς; Οχι στην ουσία; Να κοιμήσουμε τη θρησκευτική μας συνείδηση οτι όλα τα έχουμε κανει και φέτος; Να λέμε και του χρόνου γεροί να είμαστε; Αμήν. Να είμαστε! Όμως, πιο σκεπτικοί. Το δώρο εδώθει, δεν το παίρνει πίσω ο Θεός. Δεν θα δώσουμε λόγο κάποτε όταν τελειώσει ο δρόμος μας σ’αυτή τη γη γιατί αμαρτήσαμε. Όχι δεν ειναι μπαμπούλας ο Θεός, Όμως θα ερωτηθούμε γιατί δε δεχτήκαμε το Δώρο. Ο Υιός του Θεού που τον θυσίασε για σένα και για μένα! Ένα μοναδικό γεγονός στην ανθρωπότητα.
Μπορεί στη συνέχεια να προσπάθησαν πολλοί να τον μιμηθούν. Ομως ο Χριστός ήταν ένας και μοναδικός. Έγινε απαρχή της δικής μας εισόδου, προς την πόρτα του ουρανού.
Απο αυτή που οδηγεί στην αιωνιότητα.
Απο αυτή που δικαιώνει τον άνθρωπο δια της πίστεως στο Άγιο πρόσωπό του.
Ας τον ευχαριστήσουμε πρώτον γιατί ήρθε στη γη με σκοπό τη Σωτηρία μας. Ας τον ευχαριστήσουμε γιατί αδίκως πέθανε για εμάς επανω στο Σταυρό του Γολγοθά. Φέτος, είναι άλλη μια ευκαιρία νατον δεχτούμε με βαθιά ειλικρινή πίστη χωρίς ιστεροβουλίες.
Να του δώσουμε θέση στην καρδιά μας. Το δώρο είναι εκεί δεν αλλοιούται. Άπλωσε το χερι της πίστεως και δέξου το με απλότητα, με σεβασμό, με συντριβή καρδίας με δάκρυα μετανοίας.
Δέξου τον στη ψυχή, στο σώμα, στη ίδια την ύπαρξη σου. Γιατί ο Χριστός μπορεί να πέθανε όμως Αναστήθηκε και ζεί στους ουρανούς. Εκεί είναι τώρα ο θρόνος του, δίπλα στο πατέρα Θεό! Γιατί είναι ο μόνος μεσίτης που δίδαξε την αγάπη και την αιώνια ζωή για εσένα και για εμένα!
Κανένας άλλος μεσίτης δεν υποσχέθηκε κατι παρόμοιο.
Ας τον εμπιστευτούμε ολοκλήρως στη ζωή μας για να έρθουν καιροί αναψυχής!
Καιροί πραγματικής χαράς και αισιοδοξίας!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Χρόνια με φώς του Αναστημένου Υιού του Θεού!
Χρόνια πολλά αγαπημένοι φιλοι μου!
φωτό geralt / https://pixabay.com
