Κάποτε ήσουν και εσύ ένας ωραίος νέος, άκαμπτος ορειβάτης
Για της ζωής ανηφοριές γενναίος, ακούραστος εργάτης
αντιστεκόσουν, νικούσες ή έχανες, έμαθες όμως αρκετά
διασκέδασες, αγάπησες, μα και έκλαψες συχνά
Γέμισες εμπειρίες, γνωριμίες κι όμορφα συναισθήματα
τα λάθη, τα παθήματα μιας ώριμης σοφίας τα κεντήματα
απόλαυσες και γεύτηκες χαρές, ταξίδια μακρινά στο φως
γνώσεις και βιώματα μιας ολόκληρης ζωής το βιός
Στο δειλινό αυτό της πλούσιας ζωής σου, στέκεσαι τώρα μόνος
ποιος σου κρατεί το χέρι για να σου φεύγει ο πόνος
απόμαχος, αμέτοχος στης λησμονιάς το περιθώριο
ποιος θα σου κάνει συντροφιά, τα βράδια μες στη μοναξιά, στης πίκρας
το υπόγειο;
Τα διαβατάρικα πουλιά ή η βροχή, το χιόνι μπροστά στο παραθύρι σου
αυτά που φτιάχνουν τη ζωή μόνο για σένα, μόνο για το χατίρι σου
Το ολόγιομο φεγγάρι σε ξάστερο ουρανό φωτίζει τη φωλιά σου
Τα σύννεφα που τρέχουν βιάζονται για να αφήσουν τον ήλιο στην καρ-
διά σου
Εσύ εκεί, μόνο εκεί, στο ίδιο το μπαλκόνι, στη μοναξιά δακρύζεις
Κάνεις τα ίδια βήματα, τις ίδιες πάντα στράτες, στο σπίτι τριγυρίζεις
αδύναμος να κατεβείς, μόνος τον δρόμο να διαβείς στενάζεις
περαστικούς μόνο μετράς, τους χαιρετάς, χαμογελάς, δυο λόγια μόνο
αλλάζεις
Νιώθεις να αποκόπτεσαι, να αποχαιρετάς και όλο να απομακρύνεσαι
να μην ανήκεις πουθενά ούτε να συμμετέχεις, ούτε και να μοιράζεσαι
δεν έχεις να αγαπάς ούτε και να αγαπιέσαι, μόνο να αγναντεύεις
τις όμορφες ζωές των άλλων από μακριά ζηλεύεις
Νιώθεις κάθε δικαίωμα να ζεις πώς έχεις χάσει
και γράφεις αποχές σε κάθε είδους δράση
πόση μελαγχολία μπορεί να νιώθεις, άνθρωπε,
αλήθεια είν’ το γήρας τόσο φρικτό καμιά φορά, συνάνθρωπε,
μόνο όταν θα φτάσεις στο κλαδί
στου γήρατος στερνό σκαλί
τότε θα καταλάβεις!!!
photo pexels / https://pixabay.com
