Οι μέρες που ζούμε, τα τελευταία χρόνια, είναι γεμάτες στάχτες και αίμα αμέτρητων αθώων ανθρώπων στη γειτονιά μας και μίσος ατέλειωτο στην πατρίδα μας.
Καλό είναι να πάρουμε κουράγιο, από τις ιστορικές μέρες του Πολυτεχνείου.
Η γενιά μας, παράλληλα με «το ντουφέκι μας στον ώμο», στα 4 χρόνια της Εθνικής Αντίστασης κατά του Ναζισμού και τους 7χρονους αντιδικτατορικούς αγώνες, ξέχασε παλιές παρεξηγήσεις και, όλοι μαζί, δώσαμε το χέρι ο ένας στον άλλο, για να επιβιώσουμε και να αγωνιστούμε για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Ταυτόχρονα προσπαθούσαμε να μείνουμε όρθιοι στην καθημερινή μας ζωή και να την γεμίσουμε, διαβάζοντας, συζητώντας, τραγουδώντας και σχεδιάζοντας ένα καλύτερο αύριο, σε έναν καλύτερο κόσμο. Και πάνω σε μας, ακουμπούσαν οι απελπισμένοι και πεσμένοι συνάνθρωποί μας και όρθωναν κι αυτοί το ανάστημά τους.
Αυτό μπορεί να κάνει και σήμερα η νέα γενιά.
Αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα του Πολυτεχνείου, για αυτή την άγρια εποχή που ζούμε.
Ας ξαναφέρουμε στη μνήμη μας τα γεγονότα, όπως τα ζήσαμε εμείς στα νιάτα μας και να μην τα ξεχάσουμε ποτέ. Να τα μάθει και η νέα γενιά. Και να μην τα ξεχάσει ποτέ.
…. Αυτές τις πρώτες ώρες. Στις 3 τα ξημερώματα. Της 17ης Νοέμβρη του 1973. Που μπαινοβγαίναμε στην αυλή του Πολυτεχνείου και στα απέναντι Θέατρα, ΑΛΦΑ. ΑΛΑΜΠΡΑ και ΒΕΑΚΗ.. Τα παιδιά, κρεμασμένα άλλα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κι άλλα πίσω από την κεντρική πύλη, ούρλιαζαν “είμαστε αδέρφια.. είμαστε άοπλοι..”.. Ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχτεί έξω, πολλές ώρες πριν, γκρέμισε την κεντρική πύλη. Παιδιά, τανκ και κάγκελα γίνονται ένας άμορφος σωρός..
Ο σταθμός του Πολυτεχνείου φώναζε συνέχεια στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους. Ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Και οι φοιτητές, όσοι είχαν απομείνει στην αυλή, μαζεύτηκαν στο κεντρικό προαύλιο και έψελναν όλοι τον εθνικό ύμνο. Οι αστυνομικές δυνάμεις που περίμεναν στα δυο πεζοδρόμια της Στουρνάρη, επιτέθηκαν στους φοιτητές. Πολλοί νέοι βρήκαν καταφύγιο στα τρία Θέατρα κι άλλοι στις γειτονικές πολυκατοικίες. Την ίδια ώρα, άλλοι αστυνομικοί πυροβολούσαν από ταράτσες κι άλλοι κυνηγούσαν και έπιαναν τους φοιτητές. Οι εκφωνητές του Σταθμού του Πολυτεχνείου, συνέχιζαν να τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο.. Ώσπου τους έπιασαν κι αυτούς…
Υπάρχουν αμέτρητα βιβλία και πολλές υπεύθυνες αφηγήσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Υπάρχει και η ιστορική δίκη των ηγετών της δικτατορίας. Πηγές ολοκληρωμένης ενημέρωσης για όλες τις επόμενες γενιές. Υπάρχει και το άλμπουμ “Πολυτεχνείο 1973”, με 150 συγκλονιστικές φωτογραφίες, μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο που αποτυπώνουν για πάντα όλη τη φρίκη εκείνης της νύχτας.
Για να μείνουν όρθιες, αισιόδοξες και έτοιμες για ένα καλύτερο αύριο. Για να ξανάρθει αυτό το καλύτερο αύριο. Όπως ήρθε, έφυγε και ξανάρθε και στα δικά μας χρόνια.
Ο μεγάλος επιστήμονας και αγωνιστής, ο Γιώργος Γραμματικάκης, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, μιλώντας για την αξία της “σιωπής “, έγραψε, ουσιαστικά, με λίγες φράσεις του, την “ταυτότητα” της εξέγερσης του Πολυτεχνείου:
” Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επανάστασης, ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφραση της και τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της… “
Δίνουμε μια υπόσχεση. Την ίδια υπόσχεση, ακριβώς που έδωσαν οι εκδότες του ΄Αλμπουμ στο οπισθόφιλό του:
” Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, είναι, ακόμη και σήμερα, κάρβουνα αναμμένα κάτω από τις στάχτες του χρόνου. Κάθε φορά που τα σκαλίζουμε, αρπάζουν φωτιά..”
photo https://cnn.gr
