Πώς βρέθηκες εδώ, θεά της ψυχής μου,
ολόγυμνη και όμορφη
στην ψυχρή πόλη του Βορρά;
Αιχμάλωτη στ’ Ανάκτορα της μοναξιάς
με την αρμύρα του Αιγαίου
στα φιλήδονα χείλη!
Τρικυμισμένη ομορφιά,
φως ηδονικό της Μεσογείου.
Οι νύχτες απλώνουν φως ερωτικό
κι ο ίμερος την πόλη κατακλύζει.
Εσύ στ’ Ανάκτορα του μακρινού Βορρά
καρτερική αγάπη και θλιμμένη.
Όταν κάτω απ’ το γαλατένιο, παράξενο φως
η πόλη θα γιορτάζει μεθυσμένη,
των Ανακτόρων
θ’ ανοίξω τις πόρτες τις βαριές
κι ας με κυνηγούν οι θνητοί οργισμένοι.
Ελεύθερη και λαμπερή
τις γέφυρες του Νέβα να περάσεις
κι εγώ,
το μεγαλείο της στιγμής, δίπλα σου να ζήσω!
photo dimitrisvetsikas1969 / https://pixabay.com