Ένα φρούτο που το έχουν βαφτίσει “Oυδετερότητα”, έχει θρέψει και εξακολουθεί, δυστυχώς, ακόμη σε ένα μεγάλο ποσοστό, να θρέφει τον κόσμο της Τέχνης. Και όχι μόνο της Τέχνης αλλά και άλλες πηγές που, τουλάχιστον, προϋποθέτουν μια κάποια «συμμετοχικότητα».
Το παρατηρήσαμε, την περασμένη εβδομάδα, σε ένα μεγάλο άρθρο δημοσιογράφου όπου ο χαρακτηρισμός “καλό παιδί”, γινόταν κοσμητικό στοιχείο τιμιότητας και περηφάνιας σε τραγουδιστές που κοίταζαν τη δουλειά τους και μόνο τη δουλειά τους. Δηλαδή όλοι οι άλλοι που ανακατεύονται με τα κοινά, δεν είναι… καλά παιδιά;
Πρέπει κάποτε να το ξεκαθαρίσουμε αυτό το θέμα της ουδετερότητας. Οι παλαιότερες γενιές, ταλαιπωρήθηκαν πολύ, χτυπήθηκαν πολύ, για τη συμμετοχή τους στα κοινά.
Εξακολουθεί και σήμερα, λοιπόν, η ίδια θεωρία; Που, τέλος πάντων, μπορούμε, να μιλάμε ελεύθερα και να έχουμε τη δική μας γνώμη, για οποιοδήποτε πρόβλημα;
Οι περισσότεροι θα θυμόμαστε αυτή τη θεωρία της ουδετερότητας που την πίστευαν πολλοί θεατές. Σου έλεγαν με μια τραγική φυσικότητα «τι ανακατεύεσαι εσύ στα συνδικαλιστικά και στα πολιτικά. Ο καλλιτέχνης ανήκει σε όλους δεξιούς και αριστερούς.” Και τους απαντούσες απλά, όλοι ανήκουμε κάπου. Και ο δικηγόρος και ο αγρότης και ο επαγγελματίας. Ο καθένας όμως μπορεί και πρέπει να έχει την προσωπική του άποψη.
Και σου πρόσθετε…χαριτωμένα. Άλλο εμείς και άλλο εσείς. Και δευτερολογούσες κι εσύ ..χαριτωμένα. Δηλαδή, εμείς είμαστε άλλοι άνθρωποι; Bέβαια επέμενε. Εσείς προσφέρετε θέαμα για όλους στην πλατεία και όχι για τους μεν ή τους δε. Και έκλεινες την κουβέντα και εσύ με τον ίδιο τρόπο. Μα και ο δικηγόρος αναλαμβάνει υποθέσεις και των μεν και των δε. Είδατε δικηγόρο να γράφει..”.. αναλαμβάνω υποθέσεις μόνο δεξιών;”
Ίσως αυτό να ξεκινάει από την παλιά αντίληψη ότι ο καλλιτέχνης- “θεατρίνος” ή ο μπογιατζής ζωγράφος, ο μπουζουξής τραγουδιστής, στα παλιά χρόνια ήταν σε ένα μεγάλο ποσοστό, ανεύθυνα πρόσωπα, παρά…καλά παιδιά.
Σήμερα όμως που και ο τελευταίος αγρότης, στις προβληματικές απομακρυσμένες περιοχές, συνδικαλίζεται, συνεταιρίζεται και συμμετέχει\ στα κοινά, είναι δυνατόν να επαινούμε έναν καλλιτέχνη επειδή μένει ουδέτερος σέ όσα συμβαίνουν γύρω του;
Αντί να τον κατηγορούμε, όταν μάλιστα είναι και διαλεχτή προσωπικότητα στο είδος του που μένει απαθής, στα όσα κοσμογονικά διαδραματίζονται γύρω του.. Την ονομάζει μάλιστα “ανεξαρτησία” !! Και του δίνουμε και βραβείο..
Έχουμε, δηλαδή, φτάσει στο σημείο να αγαπάμε, να χειροκροτούμε έναν καλλιτέχνη επειδή δεν ασχολείται με τα μεγάλα προβλήματα της δουλειάς του ή και του τόπου μας. Και να περιφρονούμε αυτόν που μάχεται για αυτά.!!
Πρέπει κάποτε να το πάρουμε απόφαση. Όλοι οι άνθρωποι και οι καλλιτέχνες περισσότερο μάλιστα, έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να συμμετέχουν στα κοινά. Και να εμπνέονται μόνο από την συνείδηση τους και τίποτε άλλο..
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες “προσωπικότητες” που πιστεύουν στη θεωρία ” Η ευτυχία της Στιγμής”. Που μπερδεύουν την “ουδετερότητά” τους με την ανεξέλεγκτη “ανεξαρτησία” τους και το ΕΓΩ τους, εις βάρος του ΕΜΕΙΣ..
Μας το λέει πολύ καθαρά, ο Ευάγγελος Παπανούτσος:
” Άλλο ουδετερότητα και άλλο Ανεξαρτησία.. Ουδετερότητα σημαίνει παθητική αποδοχή.. Ανεξαρτησία σημαίνει προσωπική άποψη.. Η Ανεξαρτησία τρέφει τον Πολιτισμό.. Η ουδετερότητα τον πεθαίνει..”.
photo Engin_Akyurt / https://pixabay.com
