Ήλιος που δεν νοστάλγησε να γίνει ανατολή.
Βροχή που παραδόθηκε στου ανέμου την βουή.
Φεγγάρι που ξεθώριασε, το φως του πριν αφήσει.
Αδύναμος να κουβαλάς τα βάρη
σε οτι αντιδράς.
Μπουμπούκι είσαι ξεράθηκες πριν τον ανθό αφήσεις.
Αβέβαιο συναίσθημα μέσα στα δυο σου στήθη.
Τυφλή η ελπίδα περπατά στου χρόνου τα τερτίπια και εσύ εκεί…
Ψάχνεις να βρεις έναν εαυτό που η φύση δεν ορίζει.
Τα “πρέπει” έγιναν σκιές, τα “ίσως”
λογαριάζεις.
Οι σκέψεις σου ταξίδεψαν στου ουρανού το γκρίζο.
Μα κάτω απ’ τα πονήματα και μέσα στις σκιές σαν να μου φαίνεται πως κάποιον μου θυμίζεις…
Θα αργήσει το ξημέρωμα δύσμοιρε εαυτέ μου.
Μην σταματάς συνέχισε να περπατάς κερί θα γίνω να κρατάς.
photo ELG21 / https://pixabay.com
