Έλαβε Χώρα στις 5 Οκτωβρίου 2024 στην αίθουσα δίπλα στην Εκκλησία του Κogarah από 11.00πμ-2.00μμ
Συντονιστής Δημήτρης Συμεωνίδης
Ομλητές : Κώστας Τζαβέλλας – Ελένη Φλαμπουλίδου – και Δήμητρα Τζαβέλλα
Μετά το καλωσόρισμα των επισήμων και του κόσμου που προσήλθε στην παρουσίαση του βιβλίου ο συντονιστής της παρουσίασης Δημήτρης Συμεωνίδης άρχισε πρώτος την ομιλία του:
«ΤΑ ΕΛΑΤΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΝΕ» ένα βιβλίο Ιστορικό Μυθιστορηματικό -θα έλεγα προσωπικό- για τα ματωμένα χρόνια του εμφυλίου πολέμου που ήταν αδελφοκτόνος πόλεμος με ξένο δάκτυλο.
Εύχομαι να μην ξαναγίνει ποτέ αυτό το κακό που μέχρι σήμερα το πληρώνει ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ.
Αγαπητοί μου φίλοι σύμφωνα με μελέτες ανακάλυψαν ότι τα δέντρα έχουν ένα ειδικό ρυθμό που μοιάζει με τον κτύπο της καρδιάς που στην πραγματικότητα είναι η άντληση και η διανομή νερού από το σώματα όπως η καρδιά αντλεί αίμα. Επίσης τα δέντρα κοιμούνται και έχουν την ικανότητα να κλαίνε και να αισθάνονται πόνο. Γίνονται μελέτες και εύχομαι να αποκαλύψουν ακόμα περισσότερες απαντήσεις σχετικά με τον μυστηριώδη αλλά μαγευτικό κόσμο των φυτών και των δέντρων.
Ο Δημήτρης Συμεωνίδης διαβάζει τα σχόλια της επιμελήτριας του Βιβλίου Ελίνα Μαστέλλου – Γιαννάκενα
Εις Μνημόσυνον…
Με ιδιαίτερη συγκίνηση, ανταποκρίθηκα στην παράκληση του συγγραφέως κ. Κωνσταντίνου Φ. Τζαβέλλα, να γράψω λίγα λόγια για το εξαιρετικό πράγματι βιβλίο του.
Ο λόγος λοιπόν στην Επιμελήτρια, που ο ρόλος της είναι αρκετά τεχνικός και άχαρος παρ’ ότι απαραίτητος, μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση, μετά από τόσες και τόσες συγκλονιστικές μαρτυρίες, μου δόθηκε η ευκαιρία να θρηνήσω ακόμη μια φορά τα θύματα και της δικής μου οικογένειας, πατρικής και μητρικής, που ανέρχονται σε 8 άτομα, τα 7 στην Τρύπα και το 8° στις ερημιές των Τρικάλων Κορινθίας…
Εις μνημόσυνο λοιπόν των Κορινθίων συγγενών μου:
Χρήστου Λάσκου 23 ετών, φοιτητού της Ιατρικής,
Κωνσταντίνου Μεντζέλου, 64 ετών, αγρότη,
και των δύο από την Ρίζα,
Κωνσταντίνου Κλουτσινιώτη, συζύγου και 2 νεαρών γιών
Αναστασόπουλου, ετών…. και των πέντε από το Ξυλόκαστρο Κωνσταντίνου Ζώη, ιατρού, από τα Τρίκαλα.
Αιών ία αυτών η Μνήμη!
Νιώθω επιτακτική την ανάγκη να παροτρύνω το αναγνωστικό κοινό να σκύψει με προσοχή, τιμή και ευλάβεια στις σελίδες αυτού του βιβλίου και να ταξιδέψει με την καρδιά και το νου σ’ εκείνες τις άγριες εποχές, που ο φανατισμός, η ημιμάθεια, η παράνοια και το πάθος δολοφόνησαν την αθωότητα και την τιμή σε τόπους ιερούς και πανέμορφους που τους μόλυναν με την κτηνωδία και την απανθρωπιά τους, στο όνομα ξενόδουλων ηγετών.
Το κομμουνιστικό όραμα κάποιων, διαστρέβλωσε κάθε ηθική και αξία και πολλοί πατριώτες ενεπλάκησαν χωρίς να γνωρίζουν σε βάθος που… Υπακούοντας τυφλά δέθηκαν με αίμα και έγιναν υποχείρια των μακελάρηδων του Βελουχιώτη, του Ζέγκου, του Μπελογιάννη και των λοιπών εγκληματιών…
Το θέμα του βιβλίου «Τα έλατα που κλαίνε», εκτυλίσσεται στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά μέσα από πολλές μαρτυρίες και διηγήσεις ταξιδεύει συνεχώς στα δύστυχα χρόνια της «Κόκκινης βίας» 1943-’44. Πλούσιο σε εικόνες από την Αυστραλία και την ζωή των μεταναστών, την σκληρή δουλειά και την προκοπή τους, μας μετα φέρει νοερά στο κέντρο των οικογενειών των ηρώων μας και ζούμε μαζί τους τις αγωνίες για το μέλλον και τα όνειρά τους, και μας γεμίζουν ερωτηματικά τα μυστικά και οι πόνοι τους. Μισοειπωμένες αλήθειες και ψέματα, οδηγούν σταδιακά σε φοβερές αποκαλύψεις και ιστορίες πέρα από κάθε φαντασία, που δυστυχώς, όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινές! Η πλοκή κορυφώνεται αρχικά μέσα από αντιπαραθέσεις και δράσεις, στη συνέχεια συζητήσεις και πραγματικές μαρτυρίες και τέλος με φρικαλέα γεγονότα!
0 κύριος Τζαβέλλας, αποδεικνύει την εμπειρία του στην γραφή, καθώς, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, έχει συγγράψει και άλλα αξιόλογα πονήματα. Επίσης, μας παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του και της κοπιώδους αναζήτησης μαρτυριών και διασταυρώσεως των πληροφοριών και των στοιχείων που έδρεψε με προσωπικό μόχθο και κόστος.
Τον συγχαίρω θερμώς για το επίπονο και ογκώδες έργο του, και εύχομαι το βιβλίο του να είναι Καλοτάξιδο και να αφυπνίσει συνειδήσεις και παραπλανημένους ανθρώπους!
0 Εκδοτικός μας Οίκος ΠΕΛΑΣΓΟΣ, θεωρεί τιμή του την έκδοση αυτού του έργου, που έρχεται να θέσει μερικούς ακόμα λίθους στο οικοδόμημα της αποκάλυψης της κομμουνιστικής ουτοπίας και θηριωδίας και των αναρίθμητων ψεμάτων της αριστερής υποκουλτούρας που κάποιοι ονομάζουν «διανόηση»!
Εν συνεχεία η κυρία Ελένη Φλαμπουλίδου διάβασε ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Ο Δημοσιογράφος Γεώργιος Τσερδάνης είπε λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Μετά ο Δημήτρης Συμεωνίδης διάβασε ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Και μετά η κυρία Ελένη Φλαμπουλίδου απήγγειλε το ποίημα « τα Έλατα που Κλαίνε»
Τα έλατα που κλαίνε
Περπατάω-περπατάω ολημερίς
στο άγιο το μοναστήρι
που τ’ αγαπάω και το λατρεύω
γιατί εδώ βασανίστηκε η Ελλάδα.
Τριγυρνώ στην αυλή, ανεβαίνω τις σκάλες
τις ξύλινες και τις πέτρινες, βγαίνω
απ’ έξω στα κελιά τα γκρεμισμένα
και τις άδεις, τις έρημες, τις παρατημένες αποθήκες.
Κοιτάζω τα πατώματα που είναι όλα τρύπια
και οι τοίχοι μαύροι μουτζουρωμένοι,
άλλοι με μπογιές κι άλλοι γρατζουνισμένοι
απ’ τις κοπέλες που τις βιάσανε εσταυρωμένες.
Ήταν αυτές που δεν τους βόλεψε
να τις πάνε δίπλα στις καστανιές,
έτσι τις βιάσανε εδώ και μετά τις σφάξανε μπροστά
στην μάνα τους για πιο μεγάλη ικανοποίηση.
Πιστεύω ότι ακούω ψιθύρους πόνου
και απελπισίας, για λίγη ανθρωπιά
να λυπηθούν τα νειάτα τους, αφού σε τίποτα
δεν φταίξανε, κανέναν δεν πείραξαν.
Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω μπροστά μου
νέους και γέρους και άρρωστους
με πρησμένα τα πόδια από την φάλαγγα
σπασμένη την πλάτη και τσακισμένα παΐδια.
Όλοι με μια φωνή αναρωτιόνται «Γιατί»;
Γιατί τους χτυπάνε, γιατί τους βρίζουν,
γιατί τους φτύνουν, γιατί τους βλαστημάνε,
γιατί τους ξεφτιλίζουν και την ψυχή τους
την κομματιάζουν;
Το βλέπω τώρα, όπου και να είμαι, η σκέψη μου
εδώ πέρα τριγυρνάει. Θολά τα μάτια μου
βουβό το κλάμα, πικρά τα δάκρυα πέφτουν στην γη
σ’ αυτόν τον χορό του σκοτωμού και της οδύνης.
Μηχανικά κοιτάζω κάτω, που στάλες-στάλες
φτάνουν στο πάτωμα, μέσα στ’ αχνάρια
του χρόνου που πέρασε αλλά δεν τα ‘σβήσε
αποτυπώματα από ξερές σταγόνες αίμα.
Πετάγομαι έξω, πνίγομαι ασφυκτικά βγαίνω
στην αυλόπορτα, προσπαθώ να αναπνεύσω
να σταθώ στα πόδια μου και να ρωτήσω εγώ
Γιατί; Ποια κατάρα της φυλής τα κατάφερε,
Να μπορέσει να νικήσει την αγάπη,
την πίστη στον Θεό και την αδελφοσύνη
που, αυτός ο χώρος εδώ σκορπάει
στις ψυχές των ανθρώπων όποιοι και να ‘ναι.
Τρέχω, ανεβαίνω τα σκαλιά τα έξω
προχωρώ στην αυλή την μεγάλη και μπαίνω
μ’ ανακούφιση στην πόρτα της εκκλησιάς
εκεί όπου τα πόδια μου μοναχά γονατίζουν.
Τι να ζητήσω απ’ τον Άη Γιώργη;
Τι να ρωτήσω να μου πει;
Χιλιάδες τα ερωτήματα, χίλιες ικεσίες
το χώμα να ‘ναι ελαφρύ και δύναμη στους πίσω.
Αργά-αργά σηκώνομαι με στήθια ελαφρωμένα
κάνω τον σταυρό μου ανάβω κερί και
βγαίνω ν’ ανεβώ στο μεγάλο μπαλκόνι να αγναντέψω
τις ομορφιές που μπροστά του απλώνονται.
Τους προσπερνάω όλους στον δρόμο
και μόνο στον αδελφό Αντώνιο σταματώ
που ανήσυχος με ρωτάει τι συμβαίνει
γεμάτος αγάπη, κι εγώ ψιθυρίζω «είμαι καλά».
Πέφτω στον καναπέ στην άκρη της βεράντας
κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ηρεμήσω.
Όμως μόλις τ’ ανοίγω αμέσως πέφτουν
απέναντι στα έλατα και το κακό βουνό.
Τα τραβάω με πείσμα και κοιτάζω ψηλά,
όμως αυτά μοναχά τους κοιτάζουν μπροστά.
Βλέπω την αυλόπορτα την μεγάλη, που κάθε
πρωινό δυο-δυο τους δένουνε και τους οδηγούν.
Στον Γολγοθά, που αυτός οδηγεί στο βαθύ
το βάραθρο, που με διαταγές του Κόμματος
σφαγμένους τους ρίχνουν για να κρυφτεί
το έγκλημα το φριχτό, το μεγάλο.
Μια δύναμη αγνώριστη με σπρώχνει να κατέβω
να πάρω κι εγώ το μοιραίο μονοπάτι, που μέσα
από τις καστανιές κατηφορίζει και στην ρίζα
του ανηφορίζει και μέσα από τα έλατα εκεί οδηγεί.
Φτάνω λοιπόν εδώ που ο τόπος
με τραβάει. Τα βήματά μου μόνα τους
την ανηφόρα παίρνουν και η σκέψη μου
σκοτεινιασμένη, θολή, μοναχή περπατάει.
Ανεβαίνω ψηλά κι’ αγναντεύω
την φύση την όμορφη που ‘χει αλλάξει
όλα σιωπούν, δεν μιλάνε
ούτε σε καλοδέχονται, ούτε σε χαιρετάνε.
Μόνο το σφεντάμι το κακό, του Άδη
το λουλούδι, ίσως κάποια στιγμή
κουβέντα βαριά ψιθυρίσει για πολλά
που δεν ξέρω και δεν ξέρει κανείς.
Πάω δίπλα στην πλαγιά και ξαπλώνω
τον ήλιο τον κρύβουν μια σειρά κορυφές
από έλατα. Κλείνω τα μάτια και περιμένω
ίσως κάτι ακούσω στην ψυχρή σιγαλιά.
Είμαι κουρασμένη. Λαγοκοιμάμαι
πέφτει το σούρουπο, θα σκοτεινιάσει
πρέπει να φύγω μα δεν μπορώ γιατί
σαν θαύμα ακούγονται ψίθυροι με λυγμούς.
Είναι το θαύμα που ζητώ: να μιλήσουν τα έλατα
τα ψηλά, τα περήφανα, τα βαθιά ριζωμένα
σ’ αυτό το βουνό που τα γεννάει και τα ταΐζει
για να μεγαλώσουν και στολίδια του να γίνουν.
Μόνο αυτά μπορούν να μολογήσουν
και να μας πουν πως μπροστά τους πέρασαν
άνθρωποι άγριοι σαν τα θηρία
και κοπάδια άνθρωποι σφιχτά δεμένοι.
Πετάγομαι απάνω, βάζω αυτί για να ακούσω,
κοιτάζω γύρω μου και βλέπω όλους τους θάμνους,
τα πουρνάρια και τις γκορτσιές να ‘χουνε σκύψει
γιατί ακούγονται τα έλατα να κλαίνε.
Νιώθω αμέσως ότι κι από την γη, που
δέχτηκε το αίμα τ’ αδερφικό, την πικρή
σιωπή της, την σπάει και την σχίζει το πένθιμο
ψιθύρισμα απ’ τα έλατα που κλαίνε.
Κι όπως φυσάει τ’ αεράκι, που σ’ όλα ζωή
σκορπάει, αυτό το θαύμα παντού εξαπλώνεται
κι όλο το είναι μου το συγκλονίζει γιατί νιώθω
κι εγώ ότι ακούω τα έλατα να κλαίνε.
Περπατάω στο ξέφωτο, θέλω να κοιτάξω
παντού, να δω καθαρά αυτό το θαύμα
που γίνεται κι όλα μπροστά μου σκύβουνε
για να αφουγκραστούν τα έλατα που κλαίνε.
Ναι είναι αληθινό, κι ενώ προχωράω
στον δρόμο τώρα του γυρισμού, όλα
τα βλέπω λυπημένα και σκυφτά σαν να Θέλουνε
να σιγοντάρουν τα έλατα που κλαίνε.
Έχει αρχίσει και βραδιάζει, σιγοπέφτει η σκοτεινιά.
Κοιτάζω γύρω μου, θέλω να φωνάξω,
να ξαλαφρώσει η ψυχή μου,
μα χωρίς να το καταλάβω σμίγω κι εγώ
με τα έλατα που κλαίνε.
Που κλαίνε και μοιρολογούν,
χωρίς μηλιά να βγαίνει,
για την φρίκη που αντίκρυσαν
μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια.
Ειρήνη Πετροπούλου
Τέλος ο συγγραφέας Κώστας Τζαβέλλας διάβασε τον επίλογο της παρουσίασης του βιβλίου του
Αγαπητοί συγγενείς και πατριώτες νοιώθω ευγνώμων και ευχαριστώ τον θεό που με αξίωσε να τελειώσω αυτό το επίπονο πόνημά μου που ήταν πάντα ένα παιδικό όνειρο και πια μπορώ να ειπώ παιδιάτικη υπόσχεση.
Αφού τα “ΕΛΑΤΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΝΕ” δεν είναι παρά μία φιλόδοξη προσπάθεια να καταγράψω την ματωμένη πορεία αυτής της ανταρσίας που ξεσήκωσε η Ξενόφερτη Κομμουνιστική Ουτοπία που κυνήγησε επανειλημμένα το σπίτι μας, τόβλαψε ποικιλοτρόπως και μόνο από θαύμα δεν το γέμισε ορφάνια και οδυρμούς..
Κι ενώ ήταν για πολλά χρόνια παραπεταμένο από τα γυρίσματα της ζωής δεν ήταν ποτέ ξεχασμένο. ‘Ετσι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου άρχισα να το φέρνω στο μυαλό μου και να του δίνω ζωή. Κάτι όμως που από την πρώτη στιγμή ύψωνε μπροστά μου μια δύσκολη μια δύσβατη και μακρινή ανηφόρα. Ένα δρόμο γεμάτον εμπόδια και παγίδες αφού είχα πάντα για στόχο την αναζήτηση της αλήθειας για αυτήν την αποφράδα την Αιματοβαμένη εποχή και κεντρικό σημείο το Ηρωϊκό το Αγιασμένο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Φενεού, που για μένα αποτελεί το μικρό Αουσβιτς της Ελλάδος.
Το πώς και γιατί θα το βρείτε κυρίες και κύριοι με λεπτομέρειες στο βιβλίο μου. Αυτό όμως που έχει τη μεγάλη την τρομερή σημασία είναι ότι σε αυτήν την πορεία της έρευνας της συλλογής ντοκουμέντων και της αναζήτησης, ορθωνόταν μπροστά μου αυτή η παραπληροφόρηση αυτή η ψευτιά και το αναποδογύρισμα της Νεότερης Ιστορίας μας από την Ένοχη Αριστερά που προσπαθεί χρόνια τώρα με μεγάλο ενορχηστρωτή τον πάλαι ποτέ καπετάν Γιώτη, τον Δήμιο του Καρπενησίου, τον καπετάνιο του ψευδεπίγραφου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, που μετά την ήττα τους στο Γράμμο και το Βίτσι έφυγε στο παραπέτασμα, έγινε βαθμοφόρος του Κόκκινου Στρατού της Μόσχας και μετά από χρόνια τον φέραμε στην Ελλάδα τροπαιοφόρο και αρχηγό του ΚΚΕ. Όλα αυτά στον βωμό τι κρίμα της πολιτικής συναλλαγής, την στιγμή που ο Φλωράκης καταφέρνει να κρύψει σε σκοτεινά συρτάρια όλα τα εγκλήματα αυτής της μοιραίας δεκαετίας του 40 και να παρουσιάσει σαν ήρωες τον ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ την ΟΠΛΑ και τα πολιτικά γραφεία την στιγμή που στην πραγματικότητα κατάφεραν αυτήν την αληθινή Εθνική Αντίσταση να την κάνουν Ανταρσία ενάντια στην μάνα Ελλάδα και τον Έλληνα όχι μόνο Δολοφόνο αλλά Αδελφοκτόνο.
Πιστό πάντα όργανο τους και μαχητή αυτής της Μαρξιστικής Ουτοπίας!
Κυρίες και κύριοι δεν είμαι ούτε κανένας ξακουστός συγγραφέας ούτε κανένας μεγάλος λογοτέχνης. Ένας απλός Έλληνας είμαι που αγαπάει την Ελλάδα, την Ελληνική Γραφή, το Βιβλίο μας, τις Εφημερίδες μας, τα Περιοδικά μας, την Ιστορία μας, τον Πολιτισμό μας με ιδιαίτερη Λατρεία στην Εξαίσια την Θεϊκή, την απλησίαστη Γλώσσα μας που αποτελεί σίγουρα την Μητέρα των Γλωσσών και αυτοί οι αδιόρθωτοι, οι παθιασμένοι Κομμουνιστές Μαρξιστές προσπαθούν να την μειώσουν κηρύττοντας όπου μπορούν ότι είναι Φοινικική.
Όμως ας επιστρέψω στο βιβλίο μου, που με Μεγάλους Συμμάχους αυτά τα Θεϊκά δώρα της φιλίας και της αγάπης, αρχίζω από αυτήν τη Δημιουργική Δεκαετία του ’70 τότε που ο Ελληνισμός αφού πατάει στέρεα σε αυτήν τη φιλόξενη γη της Αυστραλίας έχει αρχίσει να προοδεύει παντού και έχει προς μεγάλη του τιμή γεμίσει με Ελληνόπουλα όλα τα πανεπιστήμια της Νέας Νότιας Ουαλίας.
Με τα παιδιά μας ενωμένα και οργανωμένα με δύο σημαντικούς Συνδέσμους τον NUGAS και τον SUGS κι ένα φλογερό νεαρό καθηγητή τον αείμνηστο Γεωργίου να βοηθάει παντού.
Και είναι λυπηρό που αυτήν την εποχή ζούμε δυστυχώς αυτόν τον θρησκευτικό διχασμό, που τι κρίμα βάζει φρένο σε τόσες Μεγάλες προσδοκίες.
Αλλά μένω στο Βιβλίο μου που είναι η προσπάθεια να οικοδομήσω στα θεμέλια αυτών των αξιών και τον αγαθών που ανέφερα ένα Βιβλίο που να επιχειρεί να βρει την αλήθεια μέσα από τον δρόμο του ειλικρινούς διαλόγου της αληθινής έρευνας και τις ίδιες τις αφηγήσεις και ομολογίες των στελεχών που γράψανε την Ιστορία αυτής της Αιματοβαμένης Δεκαετίας.
Έτσι σιγά-σιγά ξεπετιέται η ανατροπή όλων των Μύθων, της ψευτιάς και της προπαγάνδας για θέματα Ύψιστης Ιστορικής Σημασίας όπως είναι το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου από τον Μεταξά.
Το στήσιμο του ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ της ΟΠΛΑ και των Πολιτικών Γραφείων που καθοδηγούμενα πάντα από το ΚΚΕ κατάφεραν με μια σατανική καθοδήγηση να κάνουν την Εθνική Αντίσταση των Ελλήνων να σβήσει για να εμφανιστεί μία άλλη που δεν ήταν τίποτα άλλο από μία Αλήτικη Ανταρσία που έστρεψε τα όπλα της ενάντια στη Μάνα Ελλάδα.
Επίσης για χατίρι της Μόσχας. Κι’ είναι επίσης θλιβερό, είναι Εφιαλτικό το Γεγονός ότι ήρθε μια εποχή που αυτός ο Μεγαλοκακούργος Άρης Βελουχιώτης να είναι εκείνος που αποφασίζει ποιος Έλληνας πρέπει να ζήσει και ποιος να πεθάνει…
Και το δηλώνω με υπερηφάνεια ότι στο βιβλίο μου θα βρείτε την Αλήθεια για αυτό το πολυσυζητημένο θέμα του Μπελογιάννη, της Δίκης της Καταδίκης και τελικά της Εκτέλεσης του που μάλιστα έγινε και πολυδιαφημισμένη ταινία με τίτλο ο “ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ.”
Θα βρείτε την αλήθεια για τη Μεγάλη Πείνα της Κατοχής τότε που πέθαναν πάνω 200.000 άνθρωποι και την παραποιημένη την ψεύτικη διάσταση της λέξης ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΗΣ, για να γίνει όπλο κατηγορίας στα χέρια της ΟΠΛΑ για οποιαδήποτε Έλληνα ήταν αντίθετος τους…
Γράφω την αλήθεια για την δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας που δεν ήταν παρά ένα δημιούργημα της Κομμουνιστικής Τρομοκρατίας και τις Σφαγές του Αθώου Ελληνικού Λαού ιδιαίτερα στην επαρχία.
Γράφω για τον Μαύρο Δεκέμβρη του 1944 όταν απροκάλυπτα πια προχώρησαν στον εξ’ αρχής στόχο τους:
Την δια των όπλων αρπαγή της εξουσίας ώστε να βάλουν και την Ελλάδα στη Στρούγκα του Στάλιν, βαδίζοντας ενάντια της επι τέλους Ελεύθερης Ελλάδας με Οικουμενική Κυβέρνηση, του Ιερού Λόχου των Συμμάχων Εγγλέζων της ορεινής μας Ταξιαρχίας και της Ταξιαρχίας του Ρίμινι, ποδοπατώντας μάλιστα και τις δύο Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας που έχουν ως ολίγον υπογράψει όλοι τους φαρδιά πλατιά.
Έτσι αρχίζουν το Αιματοβαμμένα Δεκεμβριανά που όχι μόνο σκορπάνε τον θάνατο και την καταστροφή της άμυρης Αθήνας, αλλά στο τέλος μετά τη ήττα τους παίρνουν μαζί τους πάνω από 60.000 Αθηναίους σαν όμήρους, τους πιο πολλούς ρακέντυτους και ξυπόλητους μέσα στο κρύο στα χιόνια και τις κακουχίες σε αυτά τα άγνωστα τα αφιλόξενα λασπόνερα του δρόμου για την Θήβα.
Εκεί που όποιος γέρος ή γριά αδυννατεί να ακολουθήσει τον εκτελούν επί τόπου. Ενώ πίσω έχουν αφήσει τα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ, το Μεταξουργείο, τα Τουρκοβούνια, όλα γεμάτα πτώματα που ανάμεσά τους ξεχωρίζει το παραμορφωμένο της πρωταγωνίστριας του Εθνικού Θεάτρου Ελένης Παπαδάκη, φορώντας μόνο το κομπινεζόν της…
Και φθάνω στο ματωμένο μοναστήρι του Άι Γιώργη απ’ όπου πέρασαν, κρατήθηκαν και βασανίστηκαν απάνθρωπα 3,167 άτομα για να δραπετεύσουν μονάχα 7.
Όλοι οι άλλοι οδηγήθηκαν δεμένοι απέναντι στο βουνό της Ντουρτουβάνας οχτώ χιλιόμετρα μακριά όπου υπάρχει η καταραμένη τρύπα 92 μέτρων βαθιά όπου τους σφάξανε όλους σαν ερίφια και τούς κλώτσησαν μέσα. Μερικούς μάλιστα ημιθανείς αφού οι χασάπηδες κουράζονται από το μακάβριο έργο τους…
Όλα αυτά κυρίες μου και κύριοι θα τα διαβάσετε με κάθε λεπτομέρεια στην ομιλία που εκφωνεί η μεγάλη πρωταγωνίστρια του βιβλίου μου Ειρήνη, στο Ετήσιο Μνημόσυνο που γίνεται εκεί από το 1947 Κυριακή των Αγίων Πατέρων που πέφτει 16 ή 18 Ιουλίου. Τότε που μόλις ακούστηκε ότι ανεβαίνουν Γερμανοί στο Φενεό οι φονιάδες, αυτά τα παλικάρια του ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ το βάζουν στα πόδια όπως κάνανε πάντα στα χρόνια της κατοχής…
Εκεί μετά το μνημόσυνο και την ομιλία της Ειρήνης που έχουν έρθει κρυφά και την ακούνε και οι δύο φίλοι μαζί με τον Νίκο γίνεται ένα Αληθινό Θαύμα:
Ο άλλος μεγάλος πρωταγωνιστής του βιβλίου μου παιδικός φίλος ο Αργύρης έχει γυρίσει μετά από τόσα χρόνια από το παραπέτασμα όπου κατέληξε μετά τον χωρισμό του από τον Ανδρέα στην Κρώρα, κατά τα Δεκεμβριανά και ψάχνοντας για τον φίλο του παντού έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον γιο του τον Νίκο και μαθαίνει ότι ο φίλος του ζει και βρίσκεται μακρινή Αυστραλία.
Είναι η δεύτερη μεγάλη φιλία του βιβλίου μου που τώρα αρχίζει μία αλλιώτικη προσπάθεια βασισμένη στα νέα δεδομένα της ζωής αυτών των δύο στελεχών του ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ που ένας ο Αργύρης ήταν ο ξακουστός Καπετάν Πήγασος που είχε μια δυνατή όσο και περίεργη σχέση με τον πανίσχυρο Θεόδωρο Ζέγκο που αιματοκήλησε ολόκληρη την Αργολιδοκορινθία…
Τώρα έρχεται πλέον η στιγμή μιας καινούργιας προσπάθειας που τολμώ να ειπώ λίγοι την έχουν καταγράψει και είναι αυτή η πραγματική αληθινή ψυχανάλυση αυτού του Έλληνα που παγιδεύτηκε και έπεσε θύμα της ψευτιάς και της επιτηδευμένης διαφωτίσης στην οποία ήταν μια εύκολη λεία για να εκτελέσει τα σχέδιά τους.
Στα οποία πρέπει επιτέλους να ειπωθεί, εξυπηρετούσαν και πολλά από τα συμφέροντα των συμμάχων μας όσο και την αφελέστατη και οδυνηρή στάση της πολιτικής μας ηγεσίας που βρισκόταν στην Μέση Ανατολή και ετοιμαζόταν να ‘ρθει στην Ελλάδα, τη στιγμή που εμείς σκοτώναμε ο ένας τον άλλον.
Για αυτό εδώ υπάρχουν σελίδες με Λιποταξίες και σελίδες Μεταμέλειας όταν επιτέλους τα μεγάλα κορόϊδα αυτής της Φονικής Ουτοπίας ξυπνάνε, καταλαβαίνουν την πλάνη τους και τον ύπουλο ρόλο αυτών που μέχρι εχθές τους καθοδηγούσαν…
Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλύψω ότι οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές του βιβλίου μου είναι αυτά τα δύο παιδιά που σποραδικά τα παρουσίασα, ο Νίκος και η Ειρήνη. ο Νίκος που έρχεται από το πανέμορφο Bathurst για να σπουδάσει Νομικά στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και η Ειρήνη που έρχεται από την Ελλάδα Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών, εδώ στους δύο θείους της για να κάνει το Μεταπτυχιακό της και να συνεχίσει αν μπορεί τη Σπουδή της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας! Γνωρίζονται στις γιορτές του NUGAS των Ελλήνων Φοιτητών και αρχίζουν να στολίζουν το βιβλίο μου, ενώ φέρνουν και αποτροπές απίστευτες ψάχνοντας μαζί να ξετρυπώσουν πολλές από τις αλήθειες μας και τα ψέματα μας όπου κυριαρχεί δυστυχώς αυτός ο Εμφύλιος Σπαραγμός, που σε αυτά κυρίως τα Αυστραλογεννημένα Ελληνόπουλα είναι τόσο μπερδεμένα και σε πολλά τελείως άγνωστος.
Όμως κυρίες μου και κύριοι επιτρέψτε μου να επαναλάβω ότι το βιβλίο μου δεν είναι μόνο Πόλεμος, Σφαγές και οδυρμοί, αλλά επιφυλάσσει και αυτές τις Μεγάλες Φιλίες που οι δύο αγγίζουν τα όρια του Μύθου και μαζί τους, τρεις Αγάπες, από αυτές που συναντάς μονάχα στα παραμύθια…
Εύχομαι να τα κατάφερα…
Ευχαριστώ…
Φθάνοντας λοιπόν στο τέλος πάντων ήρθε η στιγμή να ειπώ ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στους παλιούς και Εκλεκτούς μου Φίλους..
Τον Δημήτρη Συμεωνίδη, τον Γιώργο Τσερδάνη αυτό της Δημοσιογραφίας μας, τον νεαρό Καθηγητή μας Βασίλη Βασίλα και την κυρία Ελένη Φλαμπουλίδου, αφήνοντας τελευταία την Λατρεμένη μου εγγονή Δήμητρα, που όλοι μαζί με τιμήσατε με το να κάνετε αυτήν τη σεμνή τελετή της παρουσίασης του βιβλίου μου και να με γεμίσετε χαρά και περηφάνεια.
Ευχαριστώ τον Πανάξιο και πολυπράγμονα Φίλο Στίβεν Γρηγορίου, για όλη την βοήθεια και κυρίως για αυτήν την Τιτάνια προσπάθεια να φτιάξει αυτήν τη Δεύτερη Έκδοση του πολυσέλιδου βιβλίου μου, σε δύο τόμους κάτι που ήταν ιδέα απόλυτα σωστή του φίλου Γιώργου Τσερδάνη.
Ευχαριστώ τον Φίλο – Αδελφό και κουμπάρο μου Σπύρο Βαρβαρίτη, στον οποίον αυτό το βιβλίο χρωστάει πολλά και άφησα τελευταία τη Γυναίκα μου Καλή, αυτή την ακούραστη ΗρωΪδα που με στήριξε σε όλα.
Στα σχέδια μου στις έρευνες μου τις προσπάθειες μου και τα ταξίδια μου..
Μαζύ της τα παιδιά μου Φώτη και Μαρία, το Σπύρο και την Καλλιόπη και τα λατρευτά μου εγγόνια.
Την Δήμητρα, την Κωνσταντίνα, την Μαρίτσα μας, την Καλλιόπη και την Αλεξάνδρα, με τελευταίον το Λεβεντόπεδο μας τον Μάρκο Τζαβέλλα.
Όμως κυρίες μου και κύριοι επιτρέψτε μου να εκφράσω εδώ σήμερα το Μεγάλο παράπονο και τη λύπη μου που πιστέψτε με τα συμμερίζουντε πολλοί. Αυτός ο Παντοδύναμος Ελληνισμός του Σύδνεϋ, ο πάμπλουτος Ελληνισμός να μην έχει τι κρίμα ένα Πολιτιστικό Κέντρο ή μια έστω Μικρή Βιβλιοθήκη.
Σας ευχαριστώ.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ
