Περιμένοντας της εκτέλεσή του
Άγνωστες σελίδες της Ιστορίας
Μαζί με άλλους, κατηγορήθηκε για «επικίνδυνες» πολιτικές απόψεις, καθώς και για αντιμοναρχική προπαγάνδα, με απώτερο στόχο την ανατροπή του τσάρου.
Επί οκτώ μήνες, ο Ντοστογιέφσκι παρέμεινε φυλακισμένος σε ζοφερές συνθήκες στο φρούριο του Αγίου Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη
Ο γνωστός Ρώσος συγγραφέας Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι γεννήθηκε σε μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γιατρός στο Νοσοκομείο Φτωχών της Μόσχας και είχε καταφέρει να κερδίσει αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει γη και δουλοπάροικους. Μετά τον θάνατό του, ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν αρκετά. Ο Ντοστογιέφσκι σπούδασε στρατιωτικός μηχανικός και δούλεψε ως δημόσιος υπάλληλος, ενώ έγραφε κρυφά μυθιστορήματα. Τα δύο πρώτα εκδόθηκαν το 1846, με το πρώτο από αυτά να γνωρίζει σημαντική επιτυχία, κάτι που δεν συνέβη στην περίπτωση του δεύτερου.
Την ίδια περίοδο, ο Ντοστογιέφσκι έγινε μέλος μιας ριζοσπαστικής ομάδας διανοουμένων, του λεγόμενου Κύκλου Πετρασέφσκι. Ο Κύκλος αποτελείτο από διανοούμενους και συγγραφείς οι οποίοι μοιράζονταν ριζοσπαστικές ιδέες για την κυβέρνηση και τη θρησκεία. Ο τσάρος Νικόλαος Α΄ πληροφορήθηκε για το αντιμοναρχικό πνεύμα των συζητήσεων εντός της ομάδας αυτής, με αποτέλεσμα τον Απρίλιο του 1849, ο 27χρονος Ντοστογιέφκσι και άλλα μέλη της να συλληφθούν από την τσαρική αστυνομία. Κατηγορήθηκαν ότι οι πολιτικές απόψεις που διέδιδαν –με τη χρήση του παράνομου τυπογραφείου τους– ήταν «επικίνδυνες» και ότι η προπαγάνδα τους ήταν αντιμοναρχική, με απώτερο στόχο την ανατροπή του τσάρου. Στην πραγματικότητα, η σύλληψή τους αποτυπώνει το κλίμα αβεβαιότητας και φόβου που επικρατούσε στην τσαρική Ρωσία, ως απότοκο του κύματος των ευρωπαϊκών επαναστάσεων του 1848.
Στις 16 Νοεμβρίου 1849, ο Ντοστογιέφσκι καταδικάστηκε σε θάνατο, μαζί με 21 μέλη του Κύκλου Πετρασέφσκι και της μυστικής κοινωνίας του Σπέσνιεφ.
Επί οκτώ μήνες, ο Ντοστογιέφσκι παρέμεινε φυλακισμένος σε ζοφερές συνθήκες στο φρούριο του Αγίου Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη και στις 16 Νοεμβρίου 1849 καταδικάστηκε σε θάνατο, μαζί με 21 μέλη του Κύκλου Πετρασέφσκι και της μυστικής κοινωνίας του Σπέσνιεφ. Στις 22 Δεκεμβρίου, οι καταδικασθέντες μεταφέρθηκαν με άμαξα στην πλατεία Semyonov –που σήμερα ονομάζεται Pionerskaya Ploschad–, όπου τους ανάγκασαν να γονατίσουν και να ασπαστούν τον σταυρό. Επρόκειτο, όμως, για μια «εικονική εκτέλεση». Εν αγνοία των ανδρών που περίμεναν την εκτέλεση, ο τσάρος τούς είχε δώσει χάρη ήδη από την προηγούμενη μέρα. Παρ’ όλα αυτά, οι προετοιμασίες για την εκτέλεση επετράπη να συνεχιστούν για έναν μάλλον διττό λόγο: την επίδειξη ελέους από πλευράς του ηγεμόνα και την πρόκληση τρόμου και ευγνωμοσύνης των υπηκόων του. Οι καταδικασμένοι ενημερώθηκαν όταν ένας αγγελιοφόρος του τσάρου έφτασε με μια λευκή σημαία, διαβάζοντας τη χάρη που τους είχε αποδώσει ο Νικόλαος.
Η Επιστολή του Ντοστογιέφσκι προς τον αγαπημένο του αδελφό αμέσως μετά την παραλίγο εκτέλεση
Μετάφραση από τα Αγγλικά από τον Δημήτρη Συμεωνίδη
Σήμερα, 22 Δεκεμβρίου, οδηγηθήκαμε όλοι στην πλατεία Σεμιονόφσκι. Εκεί μας διάβασαν τη θανατική ποινή, μας έδωσαν τον Σταυρό για να φιλήσουμε, το στιλέτο μας έσπασαν πάνω από τα κεφάλια και φτιάχτηκε η νεκρική τουαλέτα (λευκά πουκάμισα). Έπειτα, τρεις από εμάς τέθηκαν όρθιοι μπροστά στους παλαιούς για την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Ήμουν έκτος στη σειρά. κληθήκαμε από ομάδες των τριών, και έτσι ήμουν στη δεύτερη ομάδα και δεν είχα περισσότερο από ένα λεπτό για να ζήσω. Σκέφτηκα εσένα, αδελφέ μου, και τους δικούς σου. εκείνη την τελευταία στιγμή ήσουν μόνος στο μυαλό μου. τότε πρώτα έμαθα πόσο πολύ σε αγαπώ, αγαπημένε μου αδερφέ! Είχα χρόνο να αγκαλιάσω τον Πλεχτσκέεφ και τον Ντούροφ, που στάθηκαν κοντά μου, πριν τους φύγω. Τελικά ακούστηκε η υποχώρηση, όσοι ήταν δεμένοι στους ξύλινους φράχτες επαναφέρθηκαν και μας διαβάστηκε ότι η Αυτοκρατορική Μεγαλειότητα μας χάρισε τη ζωή μας. Στη συνέχεια απαγγέλθηκαν οι τελευταίες ποινές. Ο Πάλμ είναι ο μόνος που συγχωρείται πλήρως. Επιστρέφει στον στρατό με τον ίδιο βαθμό.
Φ. Ντοστογιέφσκι
Η χάρη, όμως, δεν σήμαινε και ελευθερία. Αντιθέτως, σήμαινε μεταφορά σε στρατόπεδα εργασίας στη Σιβηρία. Ο Ντοστογιέφσκι εξέτισε τέσσερα χρόνια σκληρής δουλειάς σε μια φυλακή στο Ομσκ της Σιβηρίας, όπου για όλο το διάστημα είχε τα χέρια και τα πόδια του δεμένα. Απελευθερώθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1854, αναγκασμένος όμως να ολοκληρώσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους, μετακόμισε στο Σεμιπαλατίνσκ, στο μογγολικό μέτωπο, όπου υπηρέτησε με το Σώμα Στρατού της Σιβηρίας του Τάγματος Εβδομης Γραμμής.
Αντιμετώπισε προβλήματα προσωπικής αλλά και οικονομικής φύσης.
Παντρεύτηκε και τελικά επέστρεψε στη Ρωσία το 1859. Σύντομα, όμως, οι συνθήκες ζωής του θα δυσκόλευαν και πάλι. Αντιμετώπισε προβλήματα προσωπικής φύσης –το 1864 και το 1865 πέθαναν η γυναίκα του και ο αδερφός του– αλλά και οικονομικής φύσης καθώς αντιμετώπιζε εθισμό στον τζόγο. Λογοτεχνικά, ωστόσο, ο Ντοστογιέφσκι θα γνώριζε την επιτυχία. Το 1866 κυκλοφόρησε το «Εγκλημα και Τιμωρία», ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του. Το 1869 κυκλοφόρησε ο «Ηλίθιος», όπου και αποτυπώνεται η εμπειρία της «εικονικής» του καταδίκης, ενώ το 1880 εξέδωσε τους «Αδελφούς Καραμάζοφ», που επίσης γνώρισαν άμεσα μεγάλη επιτυχία.
Fyodor Dostoevsky (Φιόντορ Ντοστογιέφσκι)
11 November 1821, Moscow, Russia
Died: 9 February 1881 (age 59 years), Saint Petersburg
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα.
Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι αγόρασε ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Όταν ο νεαρός Φίοντορ έκλεισε τα 18 χρόνια, ο πατέρας του δολοφονήθηκε επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα. Ο Ντοστογιέφσκι πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα.
Το 1843 αποχώρησε οριστικά από το επάγγελμα και έλαβε την απόφαση να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία.
Πέθανε σε ηλικία 60 ετών.
Dostoyevsky’s grave in St. Petersburg
In the city of Semei, Kazakhstan, the Dostoyevsky Literary Memorial Museum includes a wooden building in which Dostoyevsky lived in exile from 1857-59 in what was then known as Semipalatinsk.
Εργογραφία
Μυθιστορήματα
1846:«Οι φτωχοί» – (Бедные люди)
1846:«Ο σωσίας» – ( Двойник)
1847: «Η σπιτονοικοκυρά» – (Хозяйка)
1849: «Νιετόσκα Νιεζβάνοβα» – (Неточка Незванова)
1859:«Το όνειρο του θείου μου» – (Дядюшкин сон)
1859:«Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του» – (Село Степанчиково и его обитатели )
1861:«Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων» – (Записки из Мёртвого дома)
1861:«Ταπεινοί και καταφρονεμένοι» – (Униженные и оскорблённые)
1864:«Σημειώσεις από το υπόγειο» – (Записки из подполья )
1866 «Έγκλημα και τιμωρία» – (Преступление и наказание)
1867:«Ο παίκτης» – (Игрок)
1869:«Ο ηλίθιος» – (Идиот)
1869:«Ο αιώνιος σύζυγος» – (Вечный муж)
1872:«Οι δαιμονισμένοι» – (Бесы)
1875:«Ο έφηβος» – (Подросток)
1880:«Αδελφοί Καραμαζώφ» – (Братья Карамазовы)
Διηγήματα
1846: «Ο κύριος Προχάρτσιν» – (Господин Прохарчин)
1848: «Πολζούνκοφ» – (Ползунков) – (με τίτλο «Ο παλιάτσος»)
1848: «Από τις σημειώσεις του αγνώστου» (συλλογή διηγημάτων)
«Η γυναίκα ενός άλλου και ο άντρας κάτω απ’ το κρεβάτι» – (Чужая жена и муж под кроватью) атью)
«Το χριστουγεννιάτικο δέντρο και ο γάμος» – (Ёлка и свадьба) –
«Λευκές νύχτες» – (Белые ночи)
«Μια αδύναμη καρδιά» – (Слабое сердце)
«Ένας τίμιος κλέφτης» – (Честный вор)
1849: «Ο μικρός ήρωας« – (Маленький герой)
1862: «Μια αξιοθρήνητη ιστορία» – (Скверный анекдот)
1865: «Ο κροκόδειλος» – (Крокодил)
1873: «Μπόμποκ» – (Бобок)
1876: «Το παιδί στο δέντρο του Χριστού» – (Мальчик у Христа на ёлке)
1876: «Ένα γλυκό κορίτσι» – (Кроткая)
1877: «Το όνειρο ενός γελοίου» – (Сон смешного человека) –
«Ο χωρικός Μάρεϊ» (ΡΟΕΣ, 2006)
Διάφορα
1863: «Χειμερινές σημειώσεις σε καλοκαιρινές εντυπώσεις» – (Зимние заметки о летних впечатлениях
1873 – 1881:«Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα» – (Дневник писателя):συλλογή δοκιμίων, άρθρων, απόψεων και διηγημάτων του συγγραφέα
1880: «Ο λόγος για τον Πούσκιν» – (Речь Достоевского о Пушкине) :Ο λόγος που εκφώνησε ο Ντοστογιέφσκι με αφορμή την αποκάλυψη του μνημείου Πούσκιν στη Μόσχα.
1834- 1859: «Αλληλογραφία» – επιλογή από την αλληλογραφία του συγγραφέα
Fyodor Dostoevsky is sentenced to death: 16 November 1899
On this day in 1849, a Russian court sentences Fyodor Dostoevsky to death for his allegedly antigovernment activities linked to a radical intellectual group. His execution is stayed at the last minute. Dostoevsky’s father was a doctor at Moscow’s Hospital for the Poor, where he grew rich enough to buy land and serfs. After his father’s death, Dostoevsky, who suffered from epilepsy, studied military engineering and became a civil servant while secretly writing novels. His first, Poor People, and his second, The Double, were both published in 1846-the first was a hit, the second a failure. Dostoevsky began participating in a radical intellectual discussion group called the Petrashevsky Circle. The group was suspected of subversive activities, which led to Dostoevsky’s arrest in 1849, and his sentencing to death. On December 22, 1849, Dostoevsky was led before the firing squad but received a last-minute reprieve and was sent to a Siberian labour camp, where he worked for four years. He was released in 1854 and worked as a soldier on the Mongolian frontier. He married a widow and finally returned to Russia in 1859. The following year, he founded a magazine and two years after that journeyed to Europe for the first time. In 1864 and 1865, his wife and his brother died, the magazine folded, and Dostoevsky found himself deeply in debt, which he exacerbated by gambling. In 1866, he published Crime and Punishment, one of his most popular works. In 1867, he married a stenographer, and the couple fled to Europe to escape his creditors. His novel The Possessed (1872) was successful, and the couple returned to St. Petersburg. He published The Brothers Karamazov in 1880 to immediate success, but he died a year later.
Πηγές- Sources
Sky History
Wikipedia
