Θα πρέπει σήμερα να αναρωτηθούμε και πάλι τι σημαίνει τελικά Ο.Η.Ε.. Ο Οργανισμός Ηνωμενων Εθνών.. Μια “τυπική” απάντηση υπάρχει: Να λύνει τα προβλήματα όλων των Εθνών ώστε να μην ξαναέχουμε έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, 1939-1945.. Που στοίχισε στην ανθρωπότητα 29 εκατομμύρια νεκρούς και πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια για δαπάνες και καταστροφές.. Να συνεχίσει δηλαδή αυτά που έκανε η Κοινωνία των Εθνών για να μην έχουμε τον πρώτο (1914-1918) που στοίχισε 8 μιση εκατομ.νεκρούς και 223 δισ.δολάρια κόστος.
Και αυτό κάνει και σήμερα ό λεγόμενος “Ο.Η.Ε.” Ατέλειωτες “φιλειρηνικές” διασκέψεις, συμβουλές, απειλές, ενώ οι νεκροί κάθε μέρα πολλαπλασιάζονται στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία και σε άλλους, τοπικούς, πολέμους.
Και ταυτόχρονα, ο πολυδιαφημισμένος “σωτήρας” Ο.Η.Ε., δεν βλέπει ή κάνει ότι δεν βλέπει, την εξωφρενική φόρα που πήρε ο ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς των κρατών. Υποστηρίζει μάλιστα και τη “θεωρία” ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για την εξασφάλιση της ειρήνης, έξω από την άμυνα για υπεροπλία. Που σημαίνει τεράστια κέρδη από την πολεμική βιομηχανία. Υπερπαραγωγή πολεμικών μέσων, τεράστιες πολεμικές δαπάνες και ατέλειωτοι πόλεμοι που οδηγούν την ανθρωπότητα στη δυστυχία και τον αφανισμό. Και φυσικά η οικονομική πλευρά δεν είναι η χειρότερη. Χειρότερη είναι η κτηνώδης άμιλλα κατασκευής μέσων, όσο μπορεί μεγαλύτερης καταστροφικής δύναμης που μπορούν να αφανίσουν χώρες ολόκληρες με εκατοντάδες εκατομμύρια πληθυσμό.
Όλη αυτή η απάνθρωπη μανία για παραγωγή και πώληση πολεμικών μηχανών, δεν είναι μόνο για τα τεράστια κέρδη τους. Είναι, δυστυχώς, κάτι πολύ χειρότερο. Είναι η μόνη διέξοδος για τη διατήρησή του. Είναι ο μόνος δρόμος για να ελέγχει τον κόσμο ολόκληρο. Το να αφαιρέσεις από τη σημερινή πολιτική κατάσταση τον πόλεμο, είναι σαν να αφαιρέσεις το νερό από το ψάρι..
Αυτή η αόρατη παγκόσμια εξουσία, αναγκάζεται πια να ρίξει τερατώδικα χρηματικά ποσά, από τα υπερκέρδη της, στις τσέπες φανερών ή κρυφών, οργανώσεων ή κυβερνήσεων, για να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο, με οποιονδήποτε νόμιμο ή πατράνομο τρόπο. Με αποτέλεσμα να πείθεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού και να συμφωνεί με το δόγμα: ” Για να έχεις ειρήνη πρέπει να ετοιμάζεσαι για πόλεμο..” Η λεγόμενη “ένοπλη ειρήνη..”.
Και τελικά φτάσαμε αυτό το άπιαστο όνειρο, ενωμένης και ευτυχισμένης ανθρωπότητας, όσο πάει και να γίνεται σκέτη φαντασίωση.
Αυτές οι ρομαντικές βραδιές που άρχιζαν και τέλειωναν με τις πολιτικοφιλολογικές συζητήσεις περί καταργημένων συνόρων και μιας και μοναδικής ευρωπαϊκής γλώσσας, φαίνονται τόσο κωμικές τώρα πια…
Εκτός και αν οι σημερινές νεες γενιές, αποφασίσουν να αντιδράσουν αποφασιστικά και μεθοδικά. Και το βλέπουμε, ευτυχώς πολύ συχνά, σε αρκετές πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις. Ας δώσουμε το λόγο στον ανήσυχο φίλο μας φοιτητή Άγγελο:
” ..Δεν μπορεί να είμαστε αισιόδοξοι, φυσικά, με αυτή την ασφυξία που νιώθουμε όχι μόνο στα Πανεπιστήμια αλλά και στον καθημερινό, πολιτικό μας βίο.. Δεν απελπιζόμαστε, όμως. Σκεφτόμαστε, ψάχνουμε, παλεύουμε. Ακουμπώντα στις αιώνιες ανθρώπινες αξίες.. Πιστεύουμε ότι το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, υπάρχει.. Μόνο που δεν το αφήνουν, κάποια τεράστια συμφέροντα, να αναπτυχθεί. Παντοδύναμα συμφέροντα που έχουν μετατρέψει τον Ο.Η.Ε. σε έναν Οργανισμό Ηνωμένων Επιχειρηματιών..!!
Είναι ο κόσμος που πιστεύει και παλεύει για την κατάργηση των πολέμων και της κοινωνικής αδικίας. Ένας κόσμος 2 δισεκατομύρια άνθρωποι.. Που υπάρχει στον πλανήτη μας, σκόρπιος σε ανατολή και δύση. Και είμαστε υποχρεωμένοι να τον αναγνωρίσουμε και να δούμε τι καλό μπορούμε να πάρουμε…”
Μακάρι. Εμείς, με το βάρος της ηλικίας μας, τους ακολουθούμε. Και πετάμε αυτές τις «απελπισμένες» σκέψεις μας, σήμερα.. Όπως πετάμε μια φιάλη στον ωκεανό, με ένα μικρό εφτασφράγιστο μήνυμα και με την «απελπισμένη» ελπίδα μήπως το βρει κάποιος, κάποτε, στους αιώνες των αιώνων… Κάποιος, από κάποιον άλλον, ίσως, πλανήτη, απελπισμένος κι αυτός του εικοστού πρώτου αιώνα. Και ανακαλύψει τα αχνάρια ενός κόσμου που χάθηκε.
Μακάρι τη «φιάλη» αυτή να τη βρει κάποιο «απολιθωμένο» κίνημα ή ένα, κατά λάθος, «ρομαντικό» ρομπότ και, χαμογελώντας ή κλαίγοντας, θελήσει να ξαναζωντανέψει έναν καλύτερο κόσμο… Τον κόσμο του ΕΜΕΙΣ και όχι του ΕΓΩ..
Αυτό σημαίνει ότι, τελικά, τίποτε δεν χάνεται. Όπως κάθε μεσαίωνα τον διαδέχεται κάποια Αναγέννηση, έτσι και ο δικός μας αμφιλεγόμενος αιώνας, υπάρχει κάποια αδιόρατη ελπίδα να ξαναγίνει ένας στίβος ωραίων αγώνων, στη μάχη των ιδεών. Των ΙΔΕΩΝ που παραμένουν μεγάλες, όσο κι αν τις μικραίνουν κάποιοι μικροί άνθρωποι..
Κι αυτή η ελπίδα είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Αυτό το τέρας της φύσης, πανάξιος και πανάθλιος, πεινασμένος και χορτασμένος, δυστυχισμένος και ευτυχισμένος, θύμα και θύτης, στον απάνθρωπο καταναλωτικό αμοραλισμό μας… Μήπως κάποτε κοιταχτεί σε κάποιον καθρέφτη, αντικρίσει το πλαστικό του πρόσωπο και θελήσει να ξαναβρεί το φυσικό του χρώμα…
Αυτός ο ίδιος, μόνος κι αβοήθητος, ο αιώνιος Άνθρωπος, σκλάβος και ελεύθερος, αφέντης και δούλος του ίδιου του εαυτού του.. Είναι η μόνη ελπίδα μας… Για να μη χαθεί ο κόσμος μας…
Αυτός ο κόσμος ο μικρός… ο Μέγας…
