Αυτή η αττική λήκυθος της Κλασικής περιόδου (πηλός, 440 π.Χ., ύψος 37.39 εκ) κοσμείται με δύο μοναχικές μορφές, του νεκρού και του θρηνωδού πάνω από τον τάφο.
Στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, ο νεκρός αποδίδεται ως ζωντανός ή απουσιάζει εντελώς από τη σκηνή. Σ’ αυτό το αγγείο ταυτίζεται με τη μορφή στα δεξιά, λόγω της μικρής «ψυχής» που φτερουγίζει πάνω από το κεφάλι της.
Η εικονογράφηση του αγγείου αποδίδεται στον Ζωγράφο του Αχιλλέα, ο οποίος ονομάστηκε συμβατικά έτσι από τον αμφορέα με την παράσταση του Αχιλλέα που βρίσκεται στο Μουσείο του Βατικανού. Πρόκειται για τον σημαντικότερο ζωγράφο της κλασικής εποχής, σύγχρονο του Φειδία. Οι μορφές στα έργα του, αυστηρές κι επιβλητικές, ενσαρκώνουν το κλασικό ιδεώδες. Ασχολήθηκε κυρίως με την διακόσμηση λευκών ληκύθων, αγγείων με ιδιαίτερα ευαίσθητη τεχνική, τα οποία προορίζονταν για ταφική χρήση.
Αυτά τα αγγεία, με πολύχρωμες συνήθως παραστάσεις σε λευκό φόντο, κοσμούνταν με θέματα όπως η επίσκεψη στον τάφο.Ύπνος και θάνατος ή η πρόθεση του νεκρού.
Οι λευκές λήκυθοι ήταν η συνηθέστερη προσφορά στις ταφές της κλασικής εποχής. Η παρουσία τους στους τάφους συνδέεται με τη χρήση του λαδιού για τον αρωματισμό του νεκρού σώματος. Συχνά, στο εσωτερικό του αγγείου υπήρχε ένας μικρότερος χώρος, ώστε να μη χρειάζεται να γεμίσει ολόκληρο και να γίνεται οικονομία του πολύτιμου υγρού.
Αρχικά η εκτέλεση του σχεδίου γινόταν με αμυδρά περιγράμματα. Μετά τα μέσα του 5ου π.Χ.αιώνα διαθόθηκε η χρήση περισσοτέρων χρωμάτων και οι πινελιές απέκτησαν πλαστικότητα, ανάλογα με την ρευστότητα του χρώματος, τεχνική που η κεραμική αντέγραψε προφανώς από τη μεγάλη ζωγραφική.
Κατά την περίοδο 450-415 π.Χ. που θεωρείται η ώριμη κλασική περίοδος της αττικής αγγειογραφίας, είναι ιδιαίτερα εμφανείς οι επιρροές από τα μεγάλα πλαστικά έργα και τα ανάγλυφα, κυρίως από τον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα.
Θεωρούνται τα ωραιότερα αγγεία της αττικής αγγειογραφίας, καθώς οι μορφές που απεικονίζουν αποπνέουν ήθος και πνευματικότητα, σεμνότητα και συγκρατημένη θλίψη.
Η παραγωγή τους σταμάτησε σχεδόν ταυτόχρονα με τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου.
