Κόσμος ανήθικος παντού μας τριγυρνά,
διαβολικά πλασμένος, δίχως λύπη
κι’ η πένα σου, Ιόνιε, μας λείπει
ν’ αποτινάξουμε τον σύγχρονο βραχνά.
Σ’ ένα καράβι ηρωικού ξεσηκωμού,
Κολόμβε λευτεριάς, πάρε με ναύτη.
Μια πυρκαγιά στα στήθια μου ανάφτει
το Έθνος βλέποντας στο χείλος του γκρεμού.
Το Έθνος, που το μέλλον σκοτεινό,
πατρίδα μια μικρή φαρμακωμένη
να ξεψυχά την βλέπω και πονώ.
Οι άνθρωποι τριγύρω σκυθρωποί,
ελεύθεροι, μα πολιορκημένοι,
ριψάσπιδες, χωρίς καμιά ντροπή.
Οι στίχοι σου αναθρέψανε γενιές,
τότε που αρκούσε μοναχά το καριοφίλι
της λευτεριάς ο ήλιος ν’ ανατείλει
και να μεστώσουν του αγώνα οι θημωνιές.
Οι σύγχρονοι οι στίχοι είναι φτωχοί
αδυνατούν να ξεσηκώσουνε τα πλήθη,
της ιστορίας μας αγκάλιασε η λήθη,
βιώνουμ’ άλωση ξανά απ’ την αρχή.
Σαν μεγαλεία διηγιόμαστε παλιά,
κλαίμε ανήμποροι μπροστά στην γκιλοτίνα,
φίλων χωρίς να καρτερούμε αγκαλιά.
Των τοκογλύφων η Πατρίδα μας βορά
θυμάται τα παλιά τα χρόνια εκείνα,
που, αρχόντισσα, πολέμαγε γερά.
Της λευτεριάς εσύ, μεγάλε στοχαστή,
που οδήγησες δια μέσου συμπληγάδων
με την γραφή το Έθνος των ραγιάδων
την Επανάσταση να ζήσουν σαν γιορτή,
σαν τότε, που άπλετο έριξες το φως
σ’ ανήλια σοκάκια σκλαβωμένα,
την ταπεινή μου οδήγησε την πένα,
βοήθα με να γίνω πιο σοφός.
Στο μεγαλείο σου χαρίζοντας ωδή,
επαίτης, να τινάξω δος μου χάρη
σκλαβιά, που όμοια δεν έχω ξαναδεί.
Η λευτεριά, αλίμονο, αργεί
και για στεφάνι δεν απέμεινε χορτάρι
στην έρμη, πουλημένη τούτη γη…
Α΄ Βραβείο UNESCO Κεφαλληνιάς 2016
