Τα βλέφαρα νοσταλγικά βαραίνουν
Η σκέψη μου εκ νέου σε αναζητά.
Οι αισθήσεις εκ βαθέων πάλλονται συνειρμικά.
Του νερού το κελάρυσμα, αμέριμνα χαρούμενο,
ψιθυρίζει λόγια παρήγορα στ’ αυτιά.
Της φυλλωσιάς ο δρόσος
της επιβίωσής μου η ελπίδα.
Βαθυπράσινοι οι πορτοκαλαιώνες με παρασύρουν
σε ανέλπιστη της θλίψης καταδεξάμενη ηρεμία.
Μετέχω ανίσχυρα στο μεθύσι των αισθήσεων
κλουθώντας των λεμονανθών το μύρο.
Στον Κεφαλόβρυσο ξεδιψώ και ξαποσταίνω.
Απ’ τα χείλη μου ευσεβώς ανεβαίνει
μια αυτοσχέδια ικεσίας προσευχή
στην Παναγία την Ευαγγελίστρια.
Ψαλμοί ελέους, αντηχούν στην Αγία Ειρήνη.
Ταξιδεύω το νωτισμένο μου βλέμμα
στο λαξευτό βράχο και γύρω.
Παναγία Αχειροποίητος, Γαλατερούσα,
αρχαία Λάμπουσα, παραλία του Ζέφυρου.
Mέγας της φύσης και του ανθρώπου θησαυρός.
Έγκλειστο στις αναμνήσεις το στιγμιαίο τοπίο
ες αεί κομμάτι της παθούσης καρδίας.
Ο νους πικρά δηλοί «μη αποδεκτόν»
το πειραγμένο σήμερα του Καραβά,
του δικού μου Δεν Ξεχνώ το κρεσέντο.
photo PublicDomainPictures, https://pixabay.com
