Και ναι, είναι ευτυχία! Για τους περισσότερους γονείς. Όχι για όλους όμως. Εγώ θα μιλήσω συγκεκριμένα για τους χωρισμένους πατεράδες που δυσκολεύονται περισσότερο και που δε ζητούν πολλά.
Γιατί όσο κι αν η κοινωνία έχει κάνει βήματα, ένας πατέρας που διεκδικεί χρόνο με το παιδί του -και μάλιστα ποιοτικό χρόνο, όπως το καλοκαίρι- βρίσκεται συχνά μπροστά σε τοίχους.
Το καλοκαίρι είναι περίοδος διακοπών, χαλάρωσης, επανασύνδεσης. Το καλοκαίρι, λένε, είναι εποχή ξεγνοιασιάς. Αλλά για έναν χωρισμένο πατέρα, μπορεί να γίνει περίοδος άγχους και εποχή εσωτερικής πάλης. Θα του δοθεί αρκετός χρόνος με το παιδί; Θα καταφέρει να πάρει άδεια από τη δουλειά τις ίδιες μέρες; Θα μπορέσει να πληρώσει για τις διακοπές, τα φροντιστήρια ή τα εισιτήρια; Θα μπορέσει να τους χαρίσει ένα πρωινό που να μη χρειάζεται να τελειώσει γρήγορα; Ένα μεσημέρι που να μην είναι δανεικό; Μια βραδινή αγκαλιά χωρίς το ρολόι να τους… κλείνει το φως;
Πολλοί δε ζητούν πολλά. Ένα σαββατοκύριακο. Ένα απόγευμα για παγωτό. Ένα βράδυ για να δουν μαζί ταινία στο μπαλκόνι.
Κι όμως, ακόμα και αυτά χρειάζονται διαπραγμάτευση. Συχνά, κατανόηση που δεν έρχεται. Ή μια άδεια που τους κάνει να νιώθουν επισκέπτες στη ζωή του παιδιού τους.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, είναι εκείνοι που προσπαθούν, με προτάσεις, με εναλλακτικές, με καλοσύνη, και πολλές φορές, με πληγωμένη καρδιά όχι επειδή χώρισαν, αλλά επειδή τους λείπει ο γιος τους, η κόρη τους, οι στιγμές που δεν έζησαν. Που προσπαθούν να δημιουργήσουν θύμησες μέσα σε όποιο μικρό και δανεικό διάστημα τους δίνεται. Για τον πατέρα που περιμένει ένα τηλεφώνημα. Για τον πατέρα που ετοιμάζει βαλίτσα με δυο αλλαξιές και μια μεγάλη καρδιά. Για τον πατέρα που μαθαίνει να ζει με λιγότερα… και να αγαπά περισσότερο.
Μην τους λυπάστε. Δεν το θέλουν. Θέλουν να τους βλέπετε. Να τους αναγνωρίζετε. Να μη χρειάζεται να αποδείξουν ότι αγαπούν. Να μη ζητούν την άδεια κανενός για να σταθούν δίπλα στο παιδί τους.
Γιατί η πατρότητα δεν κόβεται στα δύο. Δε μοιράζεται με δικαστικές αποφάσεις. Και σίγουρα δε χωράει σε πίνακες επισκέψεων.
Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, ας αφήσουμε λίγο χώρο και γι’ αυτούς. Ίσως να χρειαστεί να κοιτάξουμε πιο ανθρώπινα εκείνους τους πατεράδες που δεν κάνουν διακοπές όπως οι άλλοι.
Μια παιδική φωνή που φωνάζει «μπαμπά» στη θάλασσα, ίσως γι’ αυτόν να είναι το μεγαλύτερο κύμα που έχει γνωρίσει ποτέ του.
Γιατί τελικά, ένα καλοκαίρι με το παιδί του, δεν είναι δικαίωμα. Είναι δώρο ζωής, και κάθε πατέρας που το παλεύει, αξίζει να τον ακούσουμε.
Photo The Yuri Arcurs Collection, Image license by freepik.com
