Υπάρχει κάτι βαθιά παράδοξο, σχεδόν τραγικό, στην εποχή μας. Ενώ οι «Έλληνες» — και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ο ορισμός μάλλον έχει αρχίσει να τρίζει — κάνουν ό,τι μπορούν για να εξαφανίσουν τη γλώσσα τους, κάπου αλλού, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κάποιοι ξένοι την αγκαλιάζουν σαν θησαυρό.
Για δεκαετίες μας προειδοποιούν:
Η ελληνική γλώσσα κινδυνεύει.
Κινδυνεύει μέσα στα ίδια μας τα σπίτια.
Δεν χρειάστηκε κάποιος μεγάλος εχθρός.
Τη χτυπήσαμε εμείς οι ίδιοι.
Πρώτα ήρθε η μόδα των Greeklish.
Μετά η μόδα του να μιλάμε «μισά ελληνικά – μισά αγγλικά».
Στη συνέχεια το “whatever works”, η νοοτροπία που λέει πως «εντάξει μωρέ, και τι έγινε;».
Κι έτσι, σιγά–σιγά, εκεί που κάποτε η ελληνική γλώσσα ήταν φάρος, έγινε… ένα μίγμα, μια πρόχειρη κατασκευή που ούτε ελληνικά είναι ούτε αγγλικά.
Μια γλώσσα χωρίς ρίζες.
Ένας ήχος χωρίς μνήμη.
Ο πόλεμος της Διασποράς
Στη Διασπορά αυτός ο πόλεμος είναι καθημερινός.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε μια πραγματικότητα που σπρώχνει προς τη λήθη:
σχολεία που διδάσκουν ελάχιστα ελληνικά,
γονείς που ντρέπονται να τα μιλούν,
κοινωνίες που θεωρούν τη γλώσσα “βάρος”.
Και ενώ εμείς παλεύουμε να κρατήσουμε δύο λέξεις ζωντανές…
…έρχεται ένα βίντεο από την Κίνα και μας ταρακουνά.
Φοιτητές —Κινέζοι φοιτητές— να τραγουδούν «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας» με καθαρή προφορά, με σεβασμό, με συγκίνηση.
Ναι, Κινέζοι.
Τραγουδούν ελληνικά.
Και τι κάνουν οι δικοί μας;
Πολεμούν να τα ξεχάσουν.
Εμείς που κουβαλάμε στο DNA μας 3.000 χρόνια γλώσσας,
κι εκείνοι —που δεν χρωστούν τίποτα στην Ελλάδα— την τιμούν σαν κάτι ιερό.
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι πραγματικοί συνεχιστές του ελληνικού πολιτισμού;
Εμείς;
Ή εκείνοι που τον σέβονται περισσότερο από τους κυβερνώντες μας, τα σχολεία μας και, πολλές φορές, από εμάς τους ίδιους;
Υποκλίνομαι. Και εξοργίζομαι.
Υποκλίνομαι σε αυτά τα παιδιά που τραγουδούν ελληνικά.
Υποκλίνομαι στη σεμνότητα, στον σεβασμό, στη συγκίνηση που μεταδίδουν.
Και την ίδια στιγμή, εξοργίζομαι.
Εξοργίζομαι με όσους κυβερνούν — και αδιαφορούν.
Με όσους αφήνουν τη γλώσσα μας να σβήνει.
Με όσους δεν καταλαβαίνουν ότι όταν σβήσει η γλώσσα,
σβήνει ο λαός.
Γιατί η γλώσσα δεν είναι λέξεις. Είναι ταυτότητα.
Η ελληνική γλώσσα γεννήθηκε για να περιγράψει φιλοσοφία, ελευθερία, δημοκρατία, ομορφιά, τραγούδι, λαχτάρα, θάλασσα, μάνα, πατρίδα.
Και τώρα;
Τη μικραίνουμε.
Τη φτωχαίνουμε.
Τη μισοσβήνουμε, σαν να μην αξίζει.
Ίσως, λοιπόν, να μας χρειαζόταν αυτό το βίντεο.
Ίσως να μας χρειαζόταν ένα μάθημα από παιδιά άλλης χώρας, άλλης κουλτούρας, άλλου κόσμου, για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.
Οι ξένοι τραγουδούν τα όνειρά μας.
Κι εμείς τα ξεχνάμε.
Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε τη ντροπή.
Και να ξαναρχίσουμε τη γλώσσα μας από την αρχή —
με σεβασμό, με πάθος, με ευθύνη.
Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς,
θα το κάνουν άλλοι.
Κι αυτό, ίσως, να είναι η μεγαλύτερη ήττα.
Απολαυστε το βιντεο απο την E-daily πηγη
photo by Greek Radio FL
