Είναι σχεδόν τραγικό , και ταυτόχρονα αληθινό.
Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή και την κατοχή, η Κύπρος συνεχίζει να είναι ένα διχοτομημένο νησί, με χιλιάδες πρόσφυγες, αγνοούμενους, κατεχόμενες περιουσίες και έναν λαό που ζει με την πληγή ανοιχτή.
Κι όμως, στην Ευρώπη, στα θεσμικά κέντρα αποφάσεων, συχνά η Κύπρος αντιμετωπίζεται σαν μια «λεπτομέρεια» της ιστορίας.
Όλοι μιλούν για διεθνές δίκαιο , αλλά κανείς δεν το υπερασπίζεται.
Όλοι μιλούν για σταθερότητα ,αλλά ξεχνούν ότι στην Κύπρο υπάρχουν
ξένα στρατεύματα πάνω σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Κάποιος, επιτέλους, πρέπει να το φωνάξει.
Ένας νέος που δεν φοβάται να χαλάσει το «κατεστημένο»
Αυτό προσπαθεί να κάνει ο Φειδίας ο νεαρός ευρωβουλευτής από την Κύπρο.
Τον χλευάζουν επειδή δεν φοράει κοστούμια, επειδή μπαίνει με φούτερ και αθλητικά στην Ευρωβουλή, επειδή δεν μιλάει τη γλώσσα της πολιτικής , αλλά τη γλώσσα του λαού.
Και ξέρεις τι φοβίζει όλους αυτούς τους «σοβαρούς» πολιτικούς;
Ότι παρά την εμφάνισή του,
παρά την ηλικία του,
παρά το ότι «δεν ανήκει στο σύστημα»…
κάνει καλύτερη δουλειά από πολλούς που κάθονται εκεί δεκαετίες.
🇨🇾 Δεν χρειάζονται κουστούμια για να υπερασπιστείς την πατρίδα σου
Ο Φειδίας είναι ίσως ο μόνος που:
- μιλάει ανοιχτά για την κατοχή
- δεν τρέμει μη «ενοχλήσει» την Τουρκία
- δεν φοβάται να ονομάσει το πρόβλημα με το όνομά του
- υπενθυμίζει σε όλους ότι η Κύπρος είναι ευρωπαϊκό έδαφος υπό κατοχή
Ενώ πολλοί άλλοι «καθωσπρέπει» πολιτικοί γυρίζουν το βλέμμα αλλού.
Η ντροπή δεν είναι ότι ένας νέος μπαίνει με φούτερ στη Βουλή.
Η ντροπή είναι ότι τόσοι άλλοι μπαίνουν με ακριβά κοστούμια και δεν λένε κουβέντα για την Κύπρο.
Η Κύπρος δεν είναι γραφικότητα. Είναι ανοιχτή πληγή.
Η σιωπή τόσων χρόνων δεν είναι απλά αδράνεια , είναι συνενοχή.
Κάθε φορά που η Ευρώπη μιλά για δικαιώματα, δημοκρατία, διεθνές δίκαιο αλλά δεν απαιτεί την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, η Κύπρος προδίδεται ξανά και ξανά.
Και γι’ αυτό η φωνή ενός νέου, έστω και «ατίθασου», είναι αναγκαία.
Ακούστε τον, πριν είναι αργά
Μπορεί να μην έχει το ύφος των επαγγελματιών πολιτικών.
Μπορεί να μην μιλάει με διπλωματικούς όρους και ασάφειες.
Μπορεί να μη φοβάται να δείξει αγανάκτηση, να σηκώσει τόνο, να απαιτήσει απαντήσεις.
Αλλά όταν μιλά για την Κύπρο,
όταν ζητά δικαιοσύνη,
όταν φωνάζει για τα κατεχόμενα…
μιλάει για όλους μας.
Για τους πρόσφυγες.
Για τα χωριά που έσβησαν.
Για τα σπίτια που λησμονήθηκαν.
Για την ιστορία που παραμένει αδικαίωτη.
Και το κάνει χωρίς φόβο.
Αυτό δεν αξίζει σεβασμό;
Ίσως τελικά ο Φειδίας να είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόταν η Ευρωβουλή:
μια φωνή που δεν χρωστά τίποτα σε κανέναν,
μια φωνή που δεν υπακούει στο «πρωτόκολλο»,
μια φωνή που δεν φοβάται να μιλήσει για την Κύπρο όταν τόσοι άλλοι σωπαίνουν.
Αν οι «μεγάλοι» δεν τολμούν…
ας αφήσουν χώρο στους νέους που τολμούν.
photo by Greek Radio FL
