Μέσα στην καταιγίδα της πανδημίας, της ανεργίας και της οικονομικής
απελπισίας που μας δέρνει ένα χρόνο τώρα, περισσότερο από ποτέ, εμείς
θέλουμε να μιλήσουμε σήμερα για το δικό μας χώρο, το χώρο του Θεάτρου.
Πάντα ενδιέφεραν τον πολύ κόσμο τα “παρασκήνια” μας. Τον τελευταίο καιρό
όμως έχουμε γίνει η πρώτη είδηση σε όλα τα ΜΜΕ, στη Βουλή, στις
καθημερινές συζητήσεις και στη Δικαιοσύνη. Και έχει δημιουργηθεί ένα
θολό τοπίο που πάει να γκρεμίσει όλο το θεατρικό γίγνεσθαι που ζει και
προσφέρει Πολιτισμό 2.500 χρόνια..
Όλοι όσοι υπηρετούμε το Θέατρο, μερικοί μάλιστα πάνω από 60 χρόνια,
ξέρουμε πολύ καλά ότι τα “παρασκήνια” μας είναι η πηγή της δύναμής μας
και της αδυναμίας μας. Ξέρουμε ότι η διάρθρωση, το έμψυχο υλικό και τα
επαγγελματικά μας προβλήματα, μπορούν να μας ανυψώσουν αλλά και να μας
διαλύσουν.
Αυτό ακριβώς που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Οι μέτριες ή και ακραίες
συμπεριφορές, μιας μειοψηφίας, ισοπεδώνουν το σύνολο. Όπως το ίδιο
ακριβώς συμβαίνει, δυστυχώς, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας.
Όπως όλοι οι εργαζόμενοι έτσι και ο Ηθοποιοί είναι Άνθρωποι με ανάγκες,
με προβλήματα, με άγχη και με πολλά ελαττώματα.. Δεν είναι πια η
παμπάλαια εικόνα των ανέμελων, ξενύχτηδων “μπουλουξήδων”.. Ούτε οι λίγοι
σημερινοί πλούσιοι και επηρμένοι. Είναι και οι πολλοί που υπηρετούν το
Λειτούργημα του Θεάτρου και παλεύουν για την επιβίωσή τους.
Το τέλος του πολέμου βρήκε τους Έλληνες ηθοποιούς διαλυμένους. Είχαμε
και πολλούς και πολλές που δήλωναν “καλλιτέχνες” και δούλευαν στα
καμπαρέ της Βυρητού. Ευτυχώς ότι το πρώτο μεταπολεμικό ΣΕΗ, έπειτα από
πολλούς αγώνες, πέτυχε τη δημιουργία Αδείας Ηθοποιού και δεν μπορούσε
πια ο καθένας να παριστάνει τον Ηθοποιό. Κι από τότε και με άλλες
κατακτήσεις το Θέατρο, ευτυχώς, ξαναβρήκε την αίγλη του και έγινε μια
ακόμη πηγή Πολιτισμού.
Εδώ και αρκετά χρόνια όμως, δυστυχώς, το θέατρο έγινε και πάλι ένα
ξέφραγο αμπέλι και ο καθένας δηλώνει ή τον “δηλώνουν” ηθοποιό, χωρίς να
έχει καμιά σχέση με το Θέατρο. Με αποτέλεσμα να καταπατηθούν όλες οι
κατακτήσεις μας.
Θα προσπαθήσουμε, με λίγα λόγια, να θυμηθούμε το Θεατρικό Λειτούργημα
που υπηρέτησε, όσο μπόρεσε, η δική μας η γενιά. Και να αγκαλιάσουμε
κάποιες νέες θεατρικές δυνάμεις που με τη φρεσκάδα της νιότης τους,
ανανεώνουν αυτό το Μεγάλο Θέατρο.
Εμείς υπηρετούμε το Ορθόδοξο θέατρο που ενδιαφέρει όλο τον κόσμο και τα
καταλαβαίνει όλος ο κόσμος.. Ένα Θέατρο που είναι και θα είναι η
συνισταμένη όλων των Τεχνών.. Άλλοι υπηρετούν το πειραματικό θέατρο που
ερευνά και τροφοδοτεί το ορθόδοξο, με νέες φόρμες, ερμηνείες και
τεχνικές. Και άλλοι παρουσιάζουν ένα είδος “χωνευτικού” θεάτρου.
Δικαίωμά τους, βέβαια. Και δικό μας δικαίωμα να μην το θεωρούμε
Θέατρο…
Στο Μεγάλο Θέατρο, ο Συγγραφέας – Δημιουργός, γράφει για ένα δίκαιο
κόσμο. Ο Ηθοποιός- Ερμηνευτής, γίνεται παράδειγμα για μίμηση. Και ο
Θεατής – Αποδέκτης, φεύγει από το Θέατρο καλύτερος.. Αυτές οι τρεις
“κολόνες”, είναι η πεμπτουσία του Θεάτρου. Χωρίς έστω και μια “κολόνα”,
δεν υπάρχει Θέατρο.
Ο στόχος μιας παράστασης δεν είναι να υποδείξει στο θεατή τι π ρ έ π ε
ι να κάνει αλλά να του ανοίξει ένα μεγάλο παράθυρο για να δει όλο τον
κόσμο και να διαλέξει μ ό ν ο ς του αυτό που θέλει να κάνει. Ένα Θέατρο
που διασκεδάζει ή συγκινεί, βοηθώντας ταυτόχρονα κι εμάς και τους θεατές
να γίνουμε καλύτεροι…Ένα θέατρο που δεν είναι επάγγελμα αλλά
Λειτούργημα..
Κάποιοι μεγάλοι Δάσκαλοι, μας έχουν βοηθήσει να το υπηρετήσουμε όσο
μπορούμε πιο σωστά:
Ντάριο Φο: “Το Θέατρο είναι το αμεσότερο όπλο. Όχι για να δώσει λύσεις,
αλλά για να βοηθήσει σε μια μάχη..” Γκροτόφσκι: “Η ζωντανή και άμεση
επαφή Θεατή-Ηθοποιού, είναι η τεράστια, αποκλειστική, δύναμη του
Θεάτρου.” Και ο δικός μας, ο μεγάλος Αιμίλιος Βεάκης:: ” Όπως εμείς
θέλουμε τον κόσμο να είναι κοντά μας στο Θέατρο , έτσι και ο κόσμος
θέλει να είμαστε κοντά του στα προβλήματά του..”
Λίγοι στίχοι από ένα τραγούδι μιας ομάδας νέων Ηθοποιών, μας πείθει ότι
η νέα γενιά αγκαλιάζει τις ρίζες της και βγάζει καινούργιους καρπούς,
υπηρετώντας το αθάνατο Θέατρο – Λειτούργημα.
” Έτσι όπως σβήνει η μουσική κι όπως το φως του προβολέα
χαμηλώνει.. Έτσι που η παράσταση τελειώνει, μοιάζει σαν να τελειώνει
κι η ζωή…Κι όμως αύριο και πάλι στη σκηνή, το φως θα ανάψει και τα
πρόσωπα θα λάμψουν..
Μπροστά σα μάτια μας θα παρελάσουν, χέρι-χέρι, νεκροί και
ζωντανοί….
Ηθοποιός, σημαίνει Φως.. αλλά και Πόνο, ιερό και μυρωμένο…”
