Έζησα πολλά χρόνια στο εξωτερικό κοντά στον απόδημο Ελληνισμό αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου θεωρώ και τον εαυτό μου, και γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει Ελλάδα για όλο αυτό τον κόσμο που ζει έξω και βασανίζει ακατάπαυστα την σκέψη του με το αξεπέραστο όνειρο του επαναπατρισμού.
Ο Έλληνας του εξωτερικού πραγματικά λατρεύει τον τόπο του, και δεν βγαίνει ούτε λεπτό από το μυαλό της πλειονότητας η ιδέα της παλινόστησης, ό,τι και να κάνει, όπου και να βρίσκεται. Το ερώτημα που τελευταία, όσο ποτέ άλλοτε τον βασανίζει και αγωνιά να ξέρει την απάντηση είναι, έχει η Ελλάδα με όσα γίνονται συνέχεια? Επίκαιρο όσο ποτέ το ερώτημα μάλιστα, λαμβανομένων υπόψη των 200 χρόνων φέτος από την εθνεγερσία. Είναι θεωρώ σημαντικό να επισημανθεί πόσο παρήγορο είναι και συνάμα εκπληκτικό το πώς καταλαβαίνει ο απόδημος Έλληνας την εθνική παλιγγενεσία και πως την τιμά! . Χωρίς κενολόγους κομπασμούς και συναισθηματικές πομφόλυγες, κυριολεκτικά στον αντίποδα της Ελληνικής παρακμιακής απερισκεψίας. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η Ελλάδα έχει εισέλθει στην εντατική με κάποιας μορφής καρδιακό επεισόδιο το οποίο εύχομαι να μην αποδειχθεί μοιραίο.
Το λέω γιατί με πίκρα ευρέως διαπιστώνεται μία διαρκής παρακμιακή τάση από αυτούς που πράγματι το διερευνούν και δεν περιορίζονται στην επιζήμια ξηρά τροφή της προπαγανδιστικής παραπληροφόρησης που επιχειρείται από τους εκάστοτε κυβερνώντες και το σινάφι τους όπου οι ωφελιμιστικές βλέψεις λογίζονται πιο σημαντικές. Το γεγονός ότι ο Ελληνισμός υπόκειται κατ’ εξακολούθηση σε μία άνευ προηγουμένου πολιτισμική αλλοτρίωση, δεν αμφισβητείται πλέον και φαίνεται εξασθενημένη η εκδοχή που ίσχυε μέχρι πρότινος του μεγαλείου και της χαράς που έδινε η πατροπαράδοτη πολιτισμική έξαρση. Αντίθετα φαίνεται να γοητεύεται ο Έλληνας στην γενέτειρα από ένα πολιτισμό που κολακεύει τον ατομοκεντρισμό των ενστίκτων. Αφορά έναν παγκοσμιοποιημένο τρόπο και πολιτισμό που εντέχνως και σκοπίμως σερβίρεται στην πατρίδα μας από την Δύση η οποία ενσυνειδήτως μας έχει αφήσει πλέοντες στον ωκεανό άνευ έρματος και πυξίδας..
Δεν επικαλούμαι απλά και μόνο το ακαταμάχητο τεκμήριο της παρακμής μας με την ολοκληρωτική οικονομική χρεοκοπία του κρατιδίου μας και την ανίατη μικροπρεπέστατη συμφεροντολαγνία όσων διαχειρίζονται την εξουσία και όσων την διεκδικούν. Να προσθέσουμε εδώ ακόμη και την κατακόρυφη πτώση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, τον εξωφρενικό πρωτογονισμό της δημόσιας πληροφόρησης, την ανυποληψία και τον εκπεσμό στον χώρο της παιδείας, τον αδίστακτο σε αναισχυντία αμοραλισμό, , την διαστροφή ως δικαίωμα, την αρνησιπατρία , την ατιμία ως προσόν…Θα βρούμε άραγε τον βυθό της αβύσσου?
photo https://pixabay.com/el/
