Η Ελληνική εφημερίδα και το Ελληνικό Ραδιόφωνο της Florida, με έδρα το Miami
The Greek News and Greek Radio in FL
Σε εκείνους που σκέπτονται πως η Ελλάδα σήμερα δεν έχει καμία σημασία ας μου επιτραπεί να πω ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν μεγαλύτερο λάθος. Η σημερινή, όπως και η παλιά Ελλάδα, έχει υψίστη σημασία για οποιονδήποτε ψάχνει να βρει τον εαυτό του.
Χένρυ Μίλλερ, 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας
Η Ελληνική εφημερίδα και το Ελληνικό Ραδιόφωνο της Florida, με έδρα το Miami
The Greek News and Greek Radio in FL
Ό,τι μπορείς κι ό,τι δεν μπορείς, συχνά καθορίζονται από μια ακαθόριστη αξιοπρέπεια. Τι είναι αυτό; Από πού αρχίζει και πού τελειώνει η αξιοπρέπεια; Ποιος είναι αυτός που την ορίζει; Τι πρέπει να είναι αρκετά άξιο να πρέπει; Πόσο ψέμα χωράει και πόσο εγωισμό; Κι αν...
Θέλω να τους μιλήσω για τα μάτια σου για τις κοιλότητες αυτές που μ’ έχουνε στοιχειώσει Να τους πω για τα χέρια σου που λεωφόροι είναι πρόσφοροι και πλαταίνουν κι ανοίγονται για να μπορώ να χωρώ όταν το βήμα μου στενεύει Να τους μιλήσω για το στόμα σου την κολυμπήθρα...
Μεγάλο δωμάτιο με μικρές στιγμές. Άλικα χέρια καταδύουν στο άφατο. Ποιός άρχισε να γράφει ιστορία; Σε μια διχάλα οι κατευθύνσεις είναι τρεις: οι θέσεις που θα πάρεις κι εκείνη που βρίσκεσαι. Ήθελε να μιλάει για οράματα. Ήθελαν να ακούν για τα λίγα. Κι ο χρόνος πέρναγε...
Εσύ Μόνο κι όσο μόνο εσύ πάντα εσύ Πάντα μόνο εσύ έτσι μόνο πάντα εσύ για όσο πάντα μόνο εσύ Εσένα πάντα μόνο για μόνο εσένα εσύ για πάντα Μόνο κανέναν άλλον εκτός Εσένα Εσύ για μένα Πάντα μόνο εσένα Εγώ Μόνο για σένα πάντα τίποτα παρά μόνο εσύ Εσένα εγώ Για Μένα κάθε...
Είναι μια θάλασσα σαν φυλακή που κλείνει μέσα της του πόνου τα γυρίσματα Και αυτό το ξύλινο σκαρί όλο μαζεύει στις γραμμές του τα απομεινάρια των ονείρων του Δεμένο χρόνια στην ίδια ακτή όλο φαντάζεται πως σπάει αλυσίδες Και κάθε βράδυ δραπετεύει απ’ το...
Περπατάει στον ίδιο πεζόδρομο, έξι χρόνια μετά. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι αυτή. Από μέσα. Μια μηχανή κρατάει τσίλιες έξω απ’ την παιδική χαρά που κάποτε ήταν λίγη. Σκάβει με τα νύχια της τα χνάρια που ξεχάστηκαν απ’ τους τουρίστες και κάθεται στην ιστορία του...
Ντυμένη ένα μαυσωλείο γεμάτο ζωντανούς νεκρούς αναβάλλω διαρκώς το ταξίδι μου για να περάσω απέναντι την Αχερουσία Εκεί που πάνε οι ψυχές όταν στον κόσμο μαρτυράνε Να διαβώ την πύλη δίχως τα κέρματα να κλείνουν τα μάτια μου Να γίνω μύστης σε...
Και να ‘μαι εδώ μετά από αυτό που προηγήθηκε να σου διηγούμαι ιστορίες που να μιλούν για επιβίωση και να σου δείχνω με το δάκρυ μου όλα τα λόγια που στα νύχια μου κολλούσαν Τους φόβους μου να συλλαβίζω σε μια αλφαβήτα που μόνο εσύ την ξεχωρίζεις και απαλά να...
Ό,τι μπορείς κι ό,τι δεν μπορείς, συχνά καθορίζονται από μια ακαθόριστη αξιοπρέπεια. Τι είναι αυτό; Από πού αρχίζει και πού τελειώνει η αξιοπρέπεια; Ποιος είναι αυτός που την ορίζει; Τι πρέπει να είναι αρκετά άξιο να πρέπει; Πόσο ψέμα χωράει και πόσο εγωισμό; Κι αν...
Θέλω να τους μιλήσω για τα μάτια σου για τις κοιλότητες αυτές που μ’ έχουνε στοιχειώσει Να τους πω για τα χέρια σου που λεωφόροι είναι πρόσφοροι και πλαταίνουν κι ανοίγονται για να μπορώ να χωρώ όταν το βήμα μου στενεύει Να τους μιλήσω για το στόμα σου την κολυμπήθρα...
Μεγάλο δωμάτιο με μικρές στιγμές. Άλικα χέρια καταδύουν στο άφατο. Ποιός άρχισε να γράφει ιστορία; Σε μια διχάλα οι κατευθύνσεις είναι τρεις: οι θέσεις που θα πάρεις κι εκείνη που βρίσκεσαι. Ήθελε να μιλάει για οράματα. Ήθελαν να ακούν για τα λίγα. Κι ο χρόνος πέρναγε...
Εσύ Μόνο κι όσο μόνο εσύ πάντα εσύ Πάντα μόνο εσύ έτσι μόνο πάντα εσύ για όσο πάντα μόνο εσύ Εσένα πάντα μόνο για μόνο εσένα εσύ για πάντα Μόνο κανέναν άλλον εκτός Εσένα Εσύ για μένα Πάντα μόνο εσένα Εγώ Μόνο για σένα πάντα τίποτα παρά μόνο εσύ Εσένα εγώ Για Μένα κάθε...
Είναι μια θάλασσα σαν φυλακή που κλείνει μέσα της του πόνου τα γυρίσματα Και αυτό το ξύλινο σκαρί όλο μαζεύει στις γραμμές του τα απομεινάρια των ονείρων του Δεμένο χρόνια στην ίδια ακτή όλο φαντάζεται πως σπάει αλυσίδες Και κάθε βράδυ δραπετεύει απ’ το...
Περπατάει στον ίδιο πεζόδρομο, έξι χρόνια μετά. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι αυτή. Από μέσα. Μια μηχανή κρατάει τσίλιες έξω απ’ την παιδική χαρά που κάποτε ήταν λίγη. Σκάβει με τα νύχια της τα χνάρια που ξεχάστηκαν απ’ τους τουρίστες και κάθεται στην ιστορία του...
Ντυμένη ένα μαυσωλείο γεμάτο ζωντανούς νεκρούς αναβάλλω διαρκώς το ταξίδι μου για να περάσω απέναντι την Αχερουσία Εκεί που πάνε οι ψυχές όταν στον κόσμο μαρτυράνε Να διαβώ την πύλη δίχως τα κέρματα να κλείνουν τα μάτια μου Να γίνω μύστης σε...
Και να ‘μαι εδώ μετά από αυτό που προηγήθηκε να σου διηγούμαι ιστορίες που να μιλούν για επιβίωση και να σου δείχνω με το δάκρυ μου όλα τα λόγια που στα νύχια μου κολλούσαν Τους φόβους μου να συλλαβίζω σε μια αλφαβήτα που μόνο εσύ την ξεχωρίζεις και απαλά να...