Ο Πρόεδρος Κένεντι είπε ότι κάθε κάτοικος αυτού του πλανήτη πρέπει να σκεφτεί την ημέρα που μπορεί να μην είναι πλέον κατοικήσιμος, ενώ ο Βάτσλαβ Χάβελ είπε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ ότι η ανθρωπότητα διατρέχει τον κίνδυνο μιας στιγμής που θα καταστρέψει τη γη που πυροδοτείται από την ιδιοφυΐα του ανθρώπου.
Πολλά από όλα πάνε στραβά στον κόσμο μας. Δυσαρμονία, ασχήμια, τέλμα, αδικία, καταστροφή, απόγνωση και θάνατος Πολιτική αναταραχή και παγκόσμια αστάθεια, με απίστευτη και εκπληκτική βία ακόμη και στη Γαλλία, μια χώρα που έχει διδάξει τον πολιτισμό τόσα πολλά: «Liberté, Egalité, Fraternité», Η χρήσιμη ουδετερότητα απορρίπτεται στο γεωπολιτικό παιγνίδι, με το «όχι» να γίνεται «ναι» και το αντίστροφο, ενώ ενδιάμεσα είναι το δράμα και οι μίζες χωρίς κόστος για τον δωρητή, οι ψεύτικες σημαίες και τα φιλικά πυρά. Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Λέει το όνομα της φιλοσοφίας.
Χωρίς φιλοσοφία, όσο περισσότερα γνωρίζουμε, τόσο λιγότερο καταλαβαίνουμε. Η τροχιά της φιλοσοφίας, ωστόσο, αποκαλύπτει μια μεγάλη προσοχή, γιατί όπως η αγάπη και η θρησκεία, η φιλοσοφία, έχοντας απογειωθεί με υπόσχεση, μπορεί να καταληφθεί από τους ισχυρούς, να αλλάξει με τους στόχους τους στριμμένους και τις λειτουργίες τους να αναδιαμορφωθούν. Καληνύχτα Σωκράτη. Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος δίνει μόνο στα λόγια την αναβίωση της κλασικής φιλοσοφίας. Απλώς σκεφτείτε: μια επένδυση στη φιλοσοφία θα κοστίσει λιγότερο από ένα Rafale ή ένα F-35 και θα παρέχει προστασία από τους κινδύνους που ελλοχεύουν στο μυαλό των ανδρών.
Σε αυτές τις μέρες της στιγμιαίας ή ξαφνικής τεχνογνωσίας, η νέα ελίτ δεν έχει ιδέα για το σωκρατικό αξίωμα: «Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω τίποτα», αλλά με μια στάση που βασίζεται στη μυωπία και την ύβρι. Πικρό πνεύμα, αυθόρμητες απόψεις εντός της ηγεσίας, ένα συνεχές και ενοχλητικό κουδούνισμα στα αυτιά, ανησυχία, μπορούμε να βάλουμε το μυτερό δάχτυλο κάτω; Ο αντιχριστιανός Καζαντζάκης, που στα ντολάκια είπε: «Ρώτα την αμυγδαλιά, τι είναι ο Θεός, και η αμυγδαλιά θα ανθίσει!». Και ο Αϊνστάιν, ο οποίος υπερασπίστηκε τη Μαρία Κιουρί εξαγριωμένος από τον τρόπο με τον οποίο το κοινό ασχολήθηκε μαζί της, έδειχνε αυθόρμητα τον σεβασμό ή τον πόθο για αισθησιασμό! Η συμβουλή του? Εάν η φασαρία συνεχίσει την δυσάρεστη πορεία της, απλά μην διαβάσετε το γουρουνάκι τους. αφήστε το στα ερπετά για τα οποία έχει κατασκευαστεί. Η ιστορία μάς λέει ότι η καλοσχηματισμένη ελίτ θα παρακάμπτει πάντα τη δυστυχία των κρίσεων έως ότου δεν τα καταφέρει, ή θα ποντάρει ενώ η Ρώμη καίγεται. Στο Άμστερνταμ και αλλού, ο σιωπηλός πλέον Night Watchman ή η κοινότητα Bell Ringer θα προανήγγειλε ότι όλα είναι καλά με τον κόσμο.
Στη σχετική ρητορική μίσους, οι ευρωπαίοι εξτρεμιστές πολιτικοί συνεχίζουν να στοχοποιούν τους μουσουλμάνους του κόσμου για κάθε είδους «τρομοκρατία» και εγκληματικότητα. Η εξτρεμιστική ιδεολογία που προωθείται από τους δεξιούς και ακροδεξιούς πολιτικούς της Ευρώπης πιέζει, ανοιχτά και κρυφά, για την καταστολή πολλών από τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (SDGs) που θεσπίστηκαν στην παγκόσμια εγκεκριμένη Ατζέντα του 2030 με την αρχή: «Μην αφήνετε κανέναν πίσω». Αλλά πάρα πολλοί έχουν μείνει πίσω, και θα ακολουθήσουν πολλά άλλα.
Εύστοχα σενάρια, εξαιρετικά έξυπνα, έχουν δημιουργηθεί με διαφορετικά σχέδια και πλοκές, άλλα καταστροφικά και άλλα ευεργετικά. Αλλά γενικά, δεν είμαι σίγουρος πού οδεύουμε, αν κινούμαστε καθόλου, ή αν οτιδήποτε γραπτό συγκινεί κάποιον. Οι σκέψεις μου είναι ένα μείγμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Δεν υπάρχουν δάκρυα, μόνο δάκρυα ερπετών. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική κίνηση. υπάρχουν μόνο εκστρατείες και μάχες στο πεδίο της μάχης. Γίνομαι ο ψηφιοποιημένος εαυτός μου; Οι ελίτ μπορεί να γνωρίζουν πολλά περισσότερα και να σιωπούν. Οι ήχοι της μουσικής και η φλόγα της ελευθερίας είναι σιωπηλοί, σιωπηλοί και χαμηλοί. Η βία που επικυρώνεται από το κράτος, η εμπορία ανθρώπων, η σύγχρονη δουλεία και το εμπόριο ναρκωτικών αυξάνονται. Οι εξοπλισμοί παράγονται γρήγορα, οι συνθήκες καταργούνται χωρίς πολλή σκέψη και ο πόλεμος συνεχίζεται.
Μπορούμε να αναστήσουμε τη φιλοσοφία; Έχουμε τα εργαλεία και την αποφασιστικότητα να το υποστηρίξουμε; Ακούει κανείς τις ανησυχίες μας και υποστηρίζει τέτοιες προσπάθειες; Ενώ διατηρώ την αισιοδοξία μου και διατηρώ την ελπίδα μου, η πιθανότητα επιτυχίας φαίνεται χαμηλή.
Ο κόσμος συνεχίζεται, τα δίχτυα ασφαλείας πέφτουν και οι ασπίδες ασφάλειας της υγείας αποτυγχάνουν. Η βαρύτητα εξακολουθεί να τραβάει, η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, κάποιοι μαζεύουν πασχαλιές, γίνονται εκλογές και γίνονται επιλογές. Η ανισότητα παραμένει, η ασφάλεια δεν είναι εγγυημένη, η εκπαίδευση είναι ένα κλειστό βιβλίο και η υγεία είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Οι μαθητές αποφοιτούν και οι γονείς είναι περήφανοι για τα επιτεύγματά τους. Ο κόσμος εξακολουθεί να πηγαίνει στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στα μουσεία. Τα Όσκαρ δίνονται, κουβεντιάζουμε με την οικογένεια και τους φίλους, τα φτιάχνουμε μετά από διαφωνίες και απολαμβάνουμε ακόμα τις απλές απολαύσεις μας όπως το κρασί. Ξυπνάμε κάθε μέρα μέχρι που δεν μπορούμε. Έχουμε πρωινό ή όχι, πίνουμε χυμό, τσάι ή καφέ, ή όχι. Πηγαίνουμε στη δουλειά ή ίσως όχι. Κοιτάμε τα αστέρια, περιμένοντας να συμβεί κάτι, ή δεν το κάνουμε. Βοηθάμε μια μελωδία και χτυπάμε τα πόδια μας, περιμένοντας αλλαγή ή όχι, και περιμένουμε.
Συνεχίζουμε να γράφουμε, αλλά φαίνεται σαν το λάθος σενάριο, και ακόμα περιμένουμε. Είναι αυτό που είναι μέχρι να μην είναι, ό,τι κι αν είναι αυτό. Και ίσως, απλώς ίσως, να ζήσουμε ευτυχισμένοι για πάντα, πίσω σε μια νέα χρυσή εποχή ή σε μια μεγάλη επαναφορά, χωρίς να έχουμε τίποτα και να είμαστε ευτυχισμένοι.
πηγη https://www.meer.com/
αρθρο Jeffrey Levett
photo TheDigitalArtist / https://pixabay.com
