Ο Βασίλης Τραϊφόρος γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε κοντά στον χώρο της υποκριτικής τέχνης, αφού είχε την τύχη να έχει θείους τον Μίμη Τραϊφόρο και τη Σοφία Βέμπο.
Παρόλο που σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε στην Τράπεζα Αττική για την εξασφάλιση της υλικής του επιβίωσης, ΄πως ο ίδιος χαρακτηριστικά εξομολογείται, το «μικρόβιο» του θεάτρου στο έσπρωχνε να παρακολούθησε την Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, καθώς και πολλά σεμινάρια Υποκριτικής, Ανθρωπίνων Σχέσεων, Ορθοφωνίας, Κινησιολογίας, Ιστορίας Θεάτρου και Φιλοσοφίας.
Το θέατρο, ο πολιτισμός, η τέχνη τον Διετέλεσε περισσότερο από δέκα χρόνια ως υπεύθυνος του τομέα Πολιτισμού Δήμου. Παράλληλα συμμετείχε τα τελευταία 35 χρόνια σε πολλούς θεατρικούς θιάσους και έχει κάνει κινηματογράφο και τηλεόραση.
Έχει γράψει το βιογραφικό βιβλίο «Μίμης Τραϊφόρος-Σοφία Βέμπο της Ελλάδος παιδιά», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ , με αφορμή το οποίο και σε συνεργασία με φορείς σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούνται μουσικό- θεατρικές εκδηλώσεις με θέμα τη ζωή και την προσφορά της Σοφίας Βέμπο και του Μίμη Τραϊφόρου.
Έχει διασκευάσει επίσης θεατρικά έργα, ενώ είναι προς δημοσίευση θεατρικά του έργα, ποιήματα και τραγούδια. Όλα αυτά τα χρόνια ο Βασίλης Τραϊφόρος «κουβαλάει» ένα βαρύ καλλιτεχνικό επώνυμο στους ώμους του.
Ένα όνομα που προσπαθεί να κρατήσει ηθικά και καλλιτεχνικά υψηλά, για να το παραδώσει στα παιδιά και στα εγγόνια του…
Αυτό όμως που πάντα τον απασχολούσε ήταν η συνέχεια, η μετάπλαση αυτού του «φορτίου» και η αξιοποίησή του σε τέχνη.
Στην αρχή, όπως παραδέχεται, τον τρόμαζε και τον απέτρεπε κάτι τέτοιο, αλλά μετά έγινε η κινητήριος ώθηση. Η δύναμή του κληρονομικού DNA δεν μπορούσε να περιμένει άλλο…
Η πορεία του αυτή πέρασε από Συμπληγάδες, αλλά και από γαλήνιους ωκεανούς. Αγαπημένο του άκουσμα;
Το δυστυχώς πάντα επίκαιρο τραγούδι, που μας δίνει παράλληλα και μία αισιοδοξία, το “Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου”.
Και από τις φράσεις, αυτή του απ. Παύλου: “Η αξία της αγάπης ξεπερνά κάθε αρετή”. Αγαπημένη του εικόνα; Η έμπνευση από τα διαφορετικά χρώματα, κοιτώντας τον ορίζοντα σε μια γαλήνια θάλασσα.
Αν δεν ανέπνεε με οξυγόνο, πιστεύει ότι θα του έδιναν ζωή τα δευτερόλεπτα πίσω από τα σκηνικά περιμένοντας να βγει στη σκηνή. Μια υπέροχη αίσθηση! Και η γέννηση ενός νέου του πονήματος, από την άλλη, αφού ο συγγραφέας και ο ηθοποιός συνυπάρχουν πια αρμονικά μέσα του.
Αγαπημένο του όνομα, μάλλον ονόματα έχει να προφέρει τα ονόματα των δύο εγγονιών του, Λουλούδι το λιτό γιασεμί, γεύση:
Ότι θαλασσινό. Και μυρωδιά: Ο καθαρός αέρας της εξοχής, ο πλημμυρισμένος από μυρωδιές. Απεύχεται τους εφιάλτες σαν την απώλεια ενός αγαπημένου του ανθρώπου που πρόσφατα πέρασε.
Κι ένας επόμενος στόχος του στη ζωή να διαδώσω στις νέες γενιές, την προσφορά των θείων του, Σοφίας Βέμπο και Μίμη Τραϊφόρου, στο θέατρο, στο τραγούδι και στην Ελλάδα. Επίσης να καταφέρει να ξανά παιχτούν έργα του, που τα ξέθαψε με πολύ κόπο από παλιά χρονοντούλαπα.
Στον Βασίλη Τραϊφόρο έδωσα τις εξής 5 λέξεις: σκιά, μύθος, ήχος, λέξη και πρόβα και τού ζήτησα να μού γράψει ένα μικρό διήγημα σε 43 μόνο λέξεις. Πήρα την εξής απάντηση και τον ευχαριστώ θερμά για αυτό:
«Όταν την έχασα, ένιωσα ξαφνικά πως κάθε ανάσα περνά σαν ένας μύθος, σαν μια σκιά, που τρέχει στον πλίθινο τοίχο.
Οι λέξεις της γλιστρούσαν μέσα από τα μελωδικά της λόγια, έμοιαζαν σαν τους ηθοποιούς που κάνουν πρόβα στην σκηνή, γεμάτοι με αλλοπρόσαλλους ήχους».
Διονύσης Λεϊμονής