Κι αφού σιγούρεψα χαμένο να μην πάει
των αναφιλητών το δάκρυ.
Στην ηδονή της αντοχής παραδομένη,
συγχώρεσης αντίδωρο σαν πήρα.
Αφού επέδειξα διαγωγή κοσμία,
μ’ ένα τρισάγιο επουλώνω τις πληγές μου.
Εκείνες που δεν θέλησα να δείξω…πως είμαι δυνατή για ν’ αποδείξω!
Τώρα κυκλοφορώ με φασκιωμένες τις αισθήσεις,
καταμεσής στου ουρανού την ερημία,
με την αιμόφυρτη σελήνη στα πικρά μου χέρια.
Τώρα που άνθρωποι
δολοφονούν τ’ αστέρια,
στα πνιγηρά της ανομβρίας χρόνια,
που ‘γιν’ ο κόσμος μνήμη θαυμάτων,
συλλέκτης ανύπαρκτων ζωών
και θανάτων.
Μα η ζωή ανακλαδίζεται στο χώμα
κι επιμένει η τρελή…
ν’ ανθίζει ακόμα!
photo mdnirob121 / https://pixabay.com