“Μέγα…Καρλομάγνο εσείς, Μέγα Κωνσταντίνο εμείς”!

Γράφει ο sergioschrys

Αν ο Μέγας και Άγιος αλλά και Ισαπόστολος Κωνσταντίνος, είναι ο αληθινός αναμορφωτής της Ελληνο-Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο …”Μέγας” Καρλομάγνος, είναι το αντίθετο του, δηλαδή ο αντιγραφέας, o ψευτο-άγιος, o απατεώνας και o σφετεριστής!

 Η Δύση, αποτελούνταν πάντα από λαούς βάρβαρους και πλιατσικολόγους. Κι αυτοί οι λαοί, έχουν ένα κοινό πρόσημο: Είναι ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ καταγωγής και προελεύσεως. Αυτοί προσπάθησαν να αντιγράψουν το μεγαλείο της Ρωμανίας έχοντας ως …αρχηγό έναν σφετεριστή, απατεώνα και ψευτο-άγιο ως πρότυπο, ενώ η Ρωμανία είχε έναν αληθινά ΜΕΓΑΛΟ άνδρα και οραματιστή!

Από την πρώτη μέρα που η Ρώμη κατελήφθη από τους Γερμανούς Βάνδαλους του Γιζέριχου το 455 μ.Χ, η Ιστορία γύρισε σελίδα. Η παλαιά Ρώμη, η οποία σήκωνε το βάρος της μέγιστης αμαρτίας για το λουτρό αίματος που προκάλεσε μέσα από τη γενοκτονία των πρώτων Χριστιανών, έπεφτε στα χέρια του πλέον βάρβαρου γερμανικού λαού που είχε εμφανιστεί τότε, αν εξαιρέσει κανείς τους Ούννους του Αττίλα.

 Η Δυτική Ευρώπη, το έχω επανειλημμένα τονίσει, είναι δημιούργημα βαρβάρων, αδίστακτων και με άγρια ένστικτα λαών, οι οποίοι μπροστά από τα ένστικτα τους, δεν έβαζαν τίποτε άλλο. Λαοί οι οποίοι αποζητούσαν το αίμα και το πλιάτσικο, παρά το γεγονός ότι εκχριστιανίστηκαν και έτσι εξηγείται το ότι κατά την πάροδο των αιώνων, δημιούργησαν έναν Χριστιανισμό στα μέτρα τους.

 Γι’ αυτούς τους γερμανικούς λαούς (Γότθοι, Βάνδαλοι, Λομβαρδοί, Φράγκοι, Σάξωνες), οι οποίοι κατέλαβαν όλη την Δυτική Ευρώπη, κάνοντας σκλάβους όλους τους αυτόχθονες λαούς της – κυρίως τους ρωμαϊκοποιημένους Κέλτες και Γαλάτες – δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά η κλοπή, η λεηλασία, η ανηθικότητα, το μίσος. Δεν ήταν ικανοί στο να δημιουργήσουν πολιτισμό, να δημιουργήσουν ήθος. Δεν ήταν ικανοί καν στο να δημιουργήσουν ανθρωπισμό.

 Οι λαοί αυτοί, οι οποίοι και κατέχουν μέχρι σήμερα την Δυτική Ευρώπη και γενικότερα αυτό που ονομάζουμε γεωπολιτικά “Δύση”, δεν έχουν καμμιά σχέση ούτε με τον Θεό, ούτε με τον “πανανθρώπινο πολιτισμό” Του.

 Έτσι έμαθαν να ζουν από την αρχαιότητα, έτσι ζουν και σήμερα, έχοντας τα ίδια ακριβώς ένστικτα, τα οποία απλά τα κρύβουν, φορώντας την προβιά του “Ανθρωπισμού”, όπως εκείνοι τον αντιλαμβάνονται, σε αντιδιαστολή με την Ανατολή, η οποία παρήγαγε όχι μόνο Πολιτισμό, όχι μόνο Ήθος, αλλά και ευγένεια που πηγάζει μέσα από την αίσθηση της Ελευθερίας του Πνεύματος, τον σεβασμό του Ανθρώπου και των δικαιωμάτων του καθώς και όραμα για το μέλλον της Ανθρωπότητας.

Το μίσος των Δυτικών προς τους Έλληνες Ρωμαίους

 Αν υποτεθεί πως η Ανθρωπότητα πράγματι γέννησε μεγάλες πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές φυσιογνωμίες ανδρών και γυναικών, αυτές έχουν ως πρώτους και επικεφαλής τον Αλέξανδρο τον Γ’ της Μακεδονίας και τον Κωνσταντίνο τον Α’ της Ρώμης.

 Και οι δύο, γεννήματα του Ελληνικού Γένους, άλλαξαν την ροή της Ιστορίας της ανθρωπότητας και έβαλαν τα θεμέλια στο να επικρατήσει τόσο το ελληνικό πνεύμα σε όλη την τότε γνωστή Οικουμένη, όσο και στο να εδραιωθεί ο Λόγος και η αλήθεια του Θεού.

 Ο μεν Αλέξανδρος, ο οποίος ένωσε όλα τα ελληνικά φύλα τα οποία μέχρι και λίγο πριν την εποχή του ήσαν διαιρεμένα και φιλονικούσαν αναμεταξύ τους και στρέφοντας τα προς τον αληθινό εχθρό τους, που ήταν οι Πέρσες, δημιούργησε την τότε Ελληνική Οικουμένη μέσω του εξελληνισμού των λαών και άνοιξε τον δρόμο για να βλαστήσει και να απλωθεί παντού ο ενσαρκωμένος Θείος Λόγος.

 Ο δε Κωνσταντίνος, ένωσε και πάλι την διαιρεμένη από τους προκατόχους του αυτοκράτορες Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταθέτοντας την πρωτεύουσα του κράτους ακριβώς στο σημείο το οποίο ο Αλέξανδρος χαρακτήρισε ως το σημείο συνάντησης της Ανατολής με την Δύση και με αρωγό την Θεία Χάρι, άνοιξε τον δρόμο για την εδραίωση της Θείας Αποκαλυπτικής Αλήθειας που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός.

 Αυτούς τους δύο Μεγάλους άνδρες, η Δύση τους διαχώρισε ως προς το μεγαλείο τους. Τον μεν Αλέξανδρο αποθέωσε επειδή εκπροσωπούσε το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας, η οποία κατ’ αυτούς την εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού ήταν…ανύπαρκτη και ως εκ τούτου “ακίνδυνη”, τον δε Κωνσταντίνο τον ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕ οικτρά και τον ισοπέδωσε σε βαθμό τέτοιο, που όχι μόνο του φόρτωσε όλες τις “αμαρτίες” του Παπισμού, αλλά και το ότι αυτός ΑΝΕΣΤΗΣΕ τον Ελληνισμό (τους Γραικούς κατά την φραγκική εκδοχή) μέσω της πράξης του να ιδρύσει νέα Πρωτεύουσα στον ελλαδικό χώρο και να εδραιώσει τον Χριστιανισμό μέσω της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

 Δεν υπάρχουν ιστορικά μεγαλύτερα ψεύδη από αυτά.

 Πρώτον, διότι οι συκοφαντίες αυτές εκμαιεύτηκαν μέσα από τα ανιστορικά ψεύδη του παγανιστή Ζώσιμου, ο οποίος ό,τι έγραψε για τον Κων/νο ήταν πλήρως ατεκμηρίωτο και δεύτερον, οι “Διαφωτιστές” του 18ου αιώνα επειδή ήθελαν να τελειώσουν οριστικά με τον Χριστιανισμό, ανέσυραν τον Ζώσιμο από τη λήθη και εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα ψεύδη του, χωρίς καν να κάνουν τον κόπο στο να ανατρέξουν και σε άλλους ιστορικούς της εποχής του Ζωσιμου (5ος αιώνας μ.Χ.) ή πιο καλύτερα, στους σύγχρονους ιστορικούς του 4ου αιώνα, που έζησαν την εποχή του Κων/νου εκ του σύνεγγυς.

Ο Ζώσιμος παρ΄ότι χαρακτηρίστηκε από την επίσημη Ιστορία από υπερβολικός έως μυθομανής και αναξιόπιστος, εν τούτοις έγινε το…σύμβολο για τους “Διαφωτιστές” (κυρίως του Γίββωνα) για να τεκμηριωθεί η θεωρία τους  περί… πλήρους ξεμπροστιάσματος του “προδότη” του ελληνορωμαϊκού ιδεώδους(!!!)

Εκτός από τον Ζώσιμο, κανείς άλλος δεν έγραψε οτιδήποτε κακό για τον Μέγιστο αυτόν Στρατηλάτη, Άγιο της Ορθοδοξίας και Οραματιστή. Να σημειώσω ότι μέχρι και το 810 μ.Χ., η Παπική Επισκοπή μνημόνευε τον Κων/νο ως θεμελιωτή του Χριστιανισμού. Σήμερα, ο ίδιος ο Παπισμός δεν θέλει καν να ακούει γι’ αυτόν.

 Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο περίφημος Καρλομάγνος ή Κάρολος ο Α’ ο Μέγας. Η ανεπίσημη προσφώνηση προς τον  Καρλομάγνο ως Μέγα, ήταν “δουλειά” του Πάπα Βίκτωρος του Β’ (1057 μ.Χ.) ενώ την επίσημη την έδωσε ο επίσης περίφημος Έντουαρντ Γκίμπον ή Γίββων στο έργο του “Ιστορία της παρακμής και της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”, ο οποίος όχι μόνο δεν αποδέχεται το ιστορικό συνεχές της αυτοκρατορίας μέσω της Κων/πολης, αλλά ταυτόχρονα στον επίλογο του, εκθειάζει τον ρόλο του Καρλομάγνου ως αναγεννητή της έννοιας του ρωμαϊκού ιδεώδους έναντι του Κων/νου που την …ξεπούλησε στους “Γραικούς”.

Από πού ξεφύτρωσε όμως αυτός ο …μέγας Κάρολος; Ας το δούμε με όσο λιγότερα λόγια γίνεται.

 Κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ., οι Φράγκοι ήταν μεν κυρίαρχοι στην Δυτική Ευρώπη, αλλά…διχασμένοι και πολλές φορές πολεμούσαν αναμεταξύ τους. Επίσης, θεωρούσαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ήταν η υπερδύναμη της εποχής, ως την μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα τους, φοβούμενοι πως οι ανατολικοί κάποια μέρα θα επιτίθεντο σε κάποια από τα βασίλεια τους (όπως έκαναν στο παρελθόν με την περίπτωση των Οστρογότθων κατά την βασιλεία του Ιουστινιανού του Α’) για να επαναφέρουν την δυτική Ευρώπη στην δική τους γεωπολιτική επιρροή.

 Ο Κάρολος, ως γιός του βασιλιά των Φράγκων Πιπίνου του Βραχέως και διάδοχος του, συνέλαβε την ιδέα της ένωσης όλων αυτών των κρατιδίων σε ένα, ως αντιδιαστολή με το ανατολικό κράτος της Ρωμανίας.

 Κι έτσι, σχεδόν 20 χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας λόγω του θανάτου του πατέρα του (συμβασίλεψε με τον αδερφό του τον Καρλομάν για κάποιο διάστημα) κατόρθωσε όχι μόνο να ενώσει όλους τους Φράγκους, αλλά και να επεκτείνει το κράτος του σε όλη την δυτική Ευρώπη.

Συνεχίζεται

πηγή / φωτογραφία: https://www.pirinoslogios.com/post/ / PyrinosLogios