Μικρές ταριχεύσεις ο τίτλος του ένατου βιβλίου της Βίκυς Δερμάνη
Εμβληματικός όσο και αλληγορικός καθώς οι λέξεις γίνονται νυστέρια να χαράξουν επάνω στο χαρτί έννοιες ουσιαστικές που μόνο η ποίηση μπορεί να προβάλλει ταυτόχρονα το κατανοητό, το διαφορετικό και ακατανόητο ως άμεσα προσιτά στοιχεία της.
Ποιήματα ολιγόστιχα, αποδομένα με αφαιρετικό αποτέλεσμα που αποτελεί τον καθρέφτη έκφρασης και απόδοσης του ποιητικού λόγου της σε ετούτη τη συλλογή.
Το αίμα μελάνι στάζει, λέει η ποιήτρια και φαίνεται καθαρά πόσο πολύ άρρηκτα δεμένη είναι με τις λέξεις για να καταφέρνει να λειτουργεί με πνευματική διαύγεια αποδίδοντας στο μέγιστο την θεματική τού κάθε ποιήματος, χαρίζοντας κατά την ανάγνωση διαθέσεις πολυποίκιλες που να δύνανται να εγείρουν ερωτηματικά για τις στοιχειώδεις πληροφορίες όπως υφίστανται τα δύο μοναδικά αληθινά συμβάντα: Ζωή και θάνατος.
Ως άλλη ανατόμος ταριχεύει όλα εκείνα τα δυστοπικά στοιχεία που περικλείουν κάθε βίωμα και με άμεση λειτουργική ικανότητα στην έκφραση του συμβολισμού και των παραλληλισμών ακολουθεί τη μοναχική πορεία των λέξεων.
Liberta o Morte
Αντάρα θλίψη χαμός
ραγισμένα στομάχια άδεια
πείνα δαιμονισμένη
χάσκουσα η πείνα πληγή
άσκεπος βρόγχος θανατερός
ανέστιας ζωής αθλίας
παρηκμασμένη πόρνη
χώρα μου πικρή
Προβληματισμένη η διάθεση της ποιήτριας. Περιγράφει τα μελανά σημεία της ζωής και των ανθρωπίνων πρακτικών κι επιζητά να ταριχεύσει κάθε τι σκοτεινό, ρίχνοντας φως στις δυστοπίες των καιρών.
Πόλη νεκρή
Πόλη νεκρή
οι δρόμοι κόκκινοι
λευκή σιωπή
μαβής ουρανός
μαύρος ο φόβος
σπίτια σταχτιά
πόσα χρώματα
ο θάνατος έχει!
Εμφανής η πρόθεση της να φέρνει στα μέτρα της ένα σχέδιο σε εξέλιξη εκφράζοντας με εσωτερική παρόρμηση κάθε υπαρξιακή της αγωνία.
Σε όλα της τα ποιήματα συνάντησα την επιλογή του καίριου και την αποφυγή του περιττού, αλλά πάντα με τη συχνά επιγραμματική έκφραση μέσα στην εκφραστική της πυκνότητα, όπως και την εν πολλοίς, απαλή πινελιά ενός απροκάλυπτου σαρκασμού ως επιδίωξη της ποιήτριας να αποδώσει συγκρατημένο υπερρεαλισμό.
Βιογραφικό
Η Βίκυ Δερμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα. Από τα εφηβικά της χρόνια και στη διάρκεια της ζωής της γνώρισε και αγάπησε πολύ τη λογοτεχνία. Την αισθητική και την ποιητική της έκφραση διαμόρφωσαν εκτός των άλλων και η μαγική πόλη της Αθήνας των δεκαετιών 1960-70, ο μυθικός κόσμος του Θεάτρου που είχε την τύχη από παιδί να γνωρίσει, καθώς και η τραγική Σύλβια Πλαθ, ο αποκαλυπτικός Τάσος Λειβαδίτης και ο μοναδικός Νίκος Γκάτσος. Εδώ και αρκετά χρόνια γράφει ποιήματα προσπαθώντας να διατηρεί μέτρο και συνέπεια στο έργο της, όσο και στη σχέση με το αναγνωστικό της κοινό.
Έργα της ιδίας:
“Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι”, εκδόσεις ΑΩ, 2009.
“Λέξεις βρύα της ψυχής”, εκδόσεις ΑΩ, 2010.
