Ταξιδεύοντας με καράβι δίχως να γνωρίζω τον καπετάνιο και έχοντας το νού μονο στον προορισμό, λαχταρώ να δω τα μικρά λιμανάκια των νησιών της χώρας μου και τα λιγοστά πλεούμενα στο πλάι τους.
Λαχταρώ κι εκείνα τα εκκλησάκια με τους γαλάζιους τρούλους που τα λούζει ο ήλιος, αστράφτοντας στο καταμεσήμερο, προσμένοντας κάθε πιστό για προσκύνημα.
Να δω τα κάτασπρα καλντερίμια και τα ασβεστωμένα σκαλιά.
Λαχταρώ να σκαρφαλώσω σ’ αυτά χαϊδεύοντας μια φούξια μπουκαμβίλια, και με συνοδούς δυο τρεις περίεργες γάτες, να δω τη θέα απο ψηλά!
Αυτή τη μοναδική (γαλανή) θέα του γαλανού ουρανού που χαρίζει τόσο απλόχερα στη θάλασσα τα δικά του χρώματα.
Με αυτά που θέλει σώνει και καλά να την μεγαλώνει ολοένα, καθώς ενώνετε μαζί της, πριν δύσει ο ήλιος!
Κι όταν παρατηρώ τον Αίολο να φυσά, να βλέπω ν’ αφήνει τους μικρούς του γιούς για να σεργιανίσουν κι αυτοί γεμίζοντας με άσπρες κι ασήμαντες μικρές γραμμούλες, που και που στο απέραντο πέλαγος, κάνοντας αισθητή την παρουσία τους.
Σ’ αυτά τα καθαρά νερά θα ήθελα να λουστώ με το ιώδιο της θάλασσας!
Πουθενά αλλού…
Να περπατήσω ξυπόλητη στις χρυσές αμμουδιές και να βλέπω τις νησιώτικες ψαρόβαρκες αραγμένες, με τους ξεραμένους τσίρους και τα λιαστά χταπόδια στα σχοινιά.
Κι όταν έρχεται το απόβραδο, ν’ αφήνω το βλέμμα μου στα όμορφα καλοκαιρινά δειλινά με οσμή τη φυκιάδα της θάλασσας, να πλημμυρίζει τις ανάσες μου!
Της δικής μας θάλασσας που τα ξεπλένει ΟΛΑ.
Πριν έρθει το φθινόπωρο και ρίξουν οι μπουκαμβίλιες όλα τα λουλούδια τους για να ξεκουραστούν.
Πρίν οι νύχτες αρχίσουν να κλέβουν της ημέρας το φως και αραιώσουν οι γραμμές των καραβιών στα γαλανά νερά των νησιών της πατρίδας μου….
photo Michelle_Raponi / https://pixabay.com
