Τα λάθη μου που έκανα σε όλη τη ζωή μου
Τά φόρτωσα ένα πρωί στον ώμο και ξεκίνησα
Δεν πήρα άλλο τίποτα να κουβαλώ μαζί μου
Και σε ποτάμι μακρυνό να τα πετάξω κίνησα
Στο δρόμο με ρωτούσανε οι άνθρωποι τί φέρνω
Πώς κουβαλώ φορτίο βαρύ στις κουρασμένες πλάτες
Γιατί μονάχος σαν τρελός τους δρόμους τώρα παίρνω
Πρωί πρωί χωρίς νερό στις δύσκολες τις στράτες…
Μα το ποτάμι ήταν μακρυά τα λάθη ήταν μεγάλα
Η πλάτες ακυβέρνητες και εγώ σαν κουρασμένος
Καθόμουν κάθε που έβρισκα ένα σκαλί στη σκάλα
Να ξαποστάσω απ’ την ψευτιά που ήμουν φορτωμένος.
Λάθη και ψέμματα πολλά την πλάτη ρίχναν κάτω
Σε κάθε βήμα έλεγα να φτάσω στη γωνιά
Σαν σε πηγάδι νά ‘πεσα όπου δεν έχει πάτο
Και με δικάζουν οι ληστές σαν τον τρελό φονιά.
Συνέχισα να περπατώ τα πόδια μου ματώνουν
Αγκομαχώντας πήγαινα με βήματα αργά
Στον ποταμό λάθη πολλά ξημέρωμα πατώνουν
Μα εγώ τα βήματα μετρώ σάν πάθη από παλιά.
Ακουμπισμένο στην ελιά με έγνοια με κοιτούσαν
Περαστικοί που γύριζαν από το καπηλειό
Γυρεύοντας απάντηση ήρεμα καρτερούσαν
Για να τους πώ στην πλάτη μου, τί βάρος κουβαλώ.
Μα εγώ κοιτώ τον ποταμό που όλο ξεμακραίνει
Θαρώντας πως τα βήματα ανάποδα μετρώ
Κι αντί να έρχομαι κοντά όπως ο ρούς πηγαίνει
Αυτός απομακρύνεται κι εγώ παραπατώ.
Μιά τελευταία προσπάθεια κάνω στον ουρανό
Λίγη βοήθεια για να δώ τό πέρασμα στη γή
Μα το σημάδι είναι μακριά σ’ απέραντο κενό
Και εγώ δεν βλέπω πουθενά απέραντη σιγή ….
ΚΩΤΑΣ ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2023
photo Nambasi / https://pixabay.com
