Χιμπακούσα,
Μίλησέ μου για τη Χιροσίμα.
Όμως, τα χείλη σου καμένα,
να μιλήσουν δεν μπορούν.
Οδήγησέ με στον τόπο της φρίκης.
όμως, τα χέρια σου κομμένα,
ανήμπορα να μ’ οδηγήσουν.
Κύτταξέ με για να ιδώ τον ανείπωτο πόνο της ψυχής σου.
Όμως τα μάτια σου νεκρά από τη φοβερή λάβα.
Οι ρυτίδες αυλακώνουν βαθειά το πρόσωπό σου,
χαρακώνοντας ανεξίτηλα την ανθρώπινη συνείδηση.
Χιμπακούσα,
Πάρε τα δικά μου χείλη να φωνάξεις,
να θρηνήσεις, να διαμαρτυρηθείς.
Κι η κραυγή σου ν΄ αντηχήσει σ’ ολόκληρη την οικουμένη.
Κι η κραυγή σου να γίνει ιαχή ειρήνης.
Πάρε τα δικά μου χέρια κι οδήγησε τον κόσμο
στον τόπο της οδύνης,
προσκύνημα και τάμα:
Όλοι οι λαοί αντάμα
στη μάχη της ειρήνης.
Πάρε τα δικά μου μάτια να μετρήσεις
τους αμέτρητους νεκρούς.
Πάρε τα δάκρυά μου,
ατέλειωτη βροχή να γίνουν,
τα όπλα του θανάτου να σκορπίσουν,
τις πληγές ν’ απαλύνουν
των ζωντανών-νεκρών.
Χιμπακούσα,
δεν είσαι συ τ’ ανθρώπινο απολίθωμα
της φρίκης στα Σόδομα.
Συ είσαι η Ιστορία, ματωμένη,
απ’ τ’ ανθρώπινο μίσος σημαδεμένη.
Συ είσαι το πανανθρώπινο ΣΥΜΒΟΛΟ-ΚΑΤΗΓΟΡΩ
ενάντια στους θύτες της ζωής.
Συ είσαι η πανανθρώπινη ΕΚΚΛΗΣΗ – ΚΡΑΥΓΗ
για ΕΙΡΗΝΗ κι ΑΔΕΡΦΟΣΥΝΗ !
Το ποίημα αυτό κέρδισε Ειδικό Επαινο στον Ε΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης για την Ειρήνη, από τη Δελφική Αμφικτιονία, στους Δελφούς, 27/9/1987
Σημ.Θα ποίημα αυτό θα έπαιρνε το Α΄ Βραβείο, όπως είπε ο τότε Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής αείμνηστος Δημήτρης Σιατόπουλος, αλλά είχα πάρει τον προηγούμενο χρόνο το Α΄ Βραβείο και έπρεπε σύμφωνα με τον Κανονισμό να είχαν περάσει 3 χρόνια για να πάρει κάποιος πάλι το Βραβείο}
photo https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/79-hronia-apo-tin-katastrofi-tis-hirosima
