Γιατί Παντοδύναμε, Πανάγαθε Θεέ δεν έκανες τα πλάσματά σου αιώνια
για να μην είναι του Διαβόλου και της τύχης έρμαια, πιόνια;
Γιατί άφησες τον όφι να παρασύρει Αδάμ και Εύα ν’ αμαρτήσουν
και έκτοτε οι απόγονοί τους φρικτά να μαρτυρήσουν;
Εκατομμύρια χρόνια έχουν περάσει
και οι ελπίδες και προσδοκίες για την αλήθεια έχουν γεράσει.
Γιατί ανέχεσαι τόσες γενοκτονίες κ.ά. ανθρωποθυσίες
ενώ είναι άφαντοι οι Προφήτες και οι Μεσσίες;
Είναι αυτή ελευθερία προς δυστυχία και θάνατο
αντί για ευτυχία και βίο αθάνατο;
Γιατί αφήνεις τον φόβο να κυριαρχεί
που είναι όλων των δεινών η απαρχή;
Γιατί δεν πρυτανεύει η δική Σου αγνή δικαιοσύνη,
τον πόνο από την αδικία των ανθρώπων ν’ απαλύνει;
Δεν συγκινείσαι που δισεκατομμύρια ανθρώπων έχουν αφανιστεί
από μισάνθρωπους που από το χρήμα έχουν αφιονιστεί;
Πόσοι ακόμη Αγιοι και Μάρτυρες θα θυσιαστούν
μέχρι οι προσευχές τους να εισακουστούν;
Γιατί επιτρέπεις σε ανθρώπινες «αλεπούδες» και πολύμορφους «Ιούδες»
να ξανασταυρώνουν το Γιό Σου και οι ελπίδες για δική μας «Ανάσταση» φρούδες;
Γιατί δεν εμφανίζεις τον αληθινό Παράδεισο
για να λυτρωθούν τα πλάσματά Σου από της άγνοιας την άβυσσο;
photo Image license by freepik.com, jcomp