Κάθε χρόνο, στις 25 Νοεμβρίου, τιμάται η Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών.
Μια ημέρα που δεν θα έπρεπε να υπάρχει — κι όμως, υπάρχει, γιατί τα περιστατικά όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται δραματικά.
Το 2024 καταγράφηκαν πάνω από 50.000 γυναίκες θύματα κακοποίησης, ενώ τα διεθνή στοιχεία συγκλονίζουν:
Κάθε 10 λεπτά, μια γυναίκα δολοφονείται.
Μια γυναικοκτονία.
Μια ζωή που χάνεται.
Μια οικογένεια που διαλύεται.
Ένα παιδί που μένει ορφανό.
Και όλα αυτά, σε έναν κόσμο που θεωρητικά “προοδεύει”.
Η γυναίκα δεν είναι σκεύος ηδονής, ούτε αντικείμενο για να ικανοποιεί τις ορέξεις κάποιου. Η σεξουαλική κακοποίηση και η εκμετάλλευση δεν είναι απλά παραβατικές συμπεριφορές· είναι εγκλήματα που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Από μικρή ηλικία, πολλές κοινωνίες καλλιεργούν λάθος πρότυπα: ότι η γυναίκα πρέπει να είναι ευχάριστη, διαθέσιμη, υπάκουη.
Ότι η αξία της καθορίζεται από το κατά πόσο εξυπηρετεί τις ανάγκες των άλλων.
Σε αυτό το αφήγημα, χάνεται η ουσία: ότι η γυναίκα είναι άνθρωπος, όχι αντικείμενο.
Η γυναίκα είναι η μητέρα, η αδελφή, η φίλη, η σύντροφος, η συνεργάτιδα.
Είναι ένας άνθρωπος με συναισθήματα, όνειρα, φιλοδοξίες, ζωή.
Όταν μια γυναίκα λέει «όχι», αυτό πρέπει να σημαίνει όχι.
Κι όμως, στον 21ο αιώνα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως το «όχι» είναι παιχνίδι ή δηλώνει “ντροπή”.
Αυτές οι αντιλήψεις δεν είναι απλώς απαράδεκτες — είναι επικίνδυνες και εγκληματικές.
Δεν σκέφτονται ότι καταστρέφουν ζωές.
Ότι αφήνουν τραύματα που δεν επουλώνονται.
Ότι μπορεί αύριο τα δικά τους παιδιά να γίνουν θύματα της ίδιας ακριβώς βίας.
Ορισμένες γυναίκες, όπως η κ. Μπεκατώρου, κατάφεραν να ακουστούν και να στηριχθούν.
Όμως χιλιάδες άλλες, όπως η Νικόλ Λ., η Μαρία Δ., η Άννα Χ., και αμέτρητες ανώνυμες γυναίκες, δεν δικαιώθηκαν ποτέ.
Παλεύουν μόνες στα δικαστήρια, απέναντι σε έναν μηχανισμό που συχνά τις σπρώχνει στη σιωπή.
Πολλές γυναίκες δεν καταγγέλλουν άμεσα την κακοποίηση:
είτε από φόβο,
είτε από σοκ,
είτε επειδή λανθασμένα εμπιστεύονται ότι “το κράτος θα τις προστατέψει”.
Και όταν τελικά πάνε, συχνά ακούνε το αδιανόητο:
«Δεν έχουμε δικαίωμα να επέμβουμε, αφού δεν σας σκότωσε.»
Έτσι χάνονται πειστήρια — μώλωπες, DNA, μαρτυρίες — και οι δράστες κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Οι γυναίκες πρέπει να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους.
Πρέπει να μιλούν, να καταγγέλλουν, να ζητούν βοήθεια.
Και αν δεν μπορούν οι ίδιες, κάποιος δικός τους πρέπει να μιλήσει για εκείνες.
Υπάρχουν οργανώσεις που μπορούν να προστατέψουν μια γυναίκα όταν το κράτος δεν το κάνει.
Και δεν είναι μόνο οι γυναίκες:
υπάρχουν παιδιά που κακοποιούνται και σιωπούν από φόβο.
Παιδιά που απειλούνται με τον θάνατο των γονιών τους αν μιλήσουν.
Είναι τραγικό ότι αυτή η βία συνεχίζεται.
Και όσο η κοινωνία αδιαφορεί, τόσο η βία διαιωνίζεται.
Θυμώνω όταν ακούγονται κραυγές και κανείς δεν καλεί βοήθεια, δεν παρεμβαίνει.
Και οι ίδιοι μετά εμφανίζονται στην τηλεόραση ως “καλοί γείτονες”.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να βλέπουμε αυτά τα εγκλήματα σαν ακόμη μία είδηση.
Πρέπει να αλλάξουμε — γιατί εμείς είμαστε η κοινωνία.
Ο βιασμός δεν είναι πράξη επιθυμίας.
Είναι πράξη χωρίς συναίνεση.
Πράξη που καταστρέφει το σώμα, αλλά κυρίως την ψυχή.
Τα σωματικά τραύματα κάποτε σβήνουν.
Τα τραύματα της ψυχής όμως μένουν.
Και βασανίζουν το θύμα μια ολόκληρη ζωή.
Κάλεσμα Δράσης — Η στιγμή είναι τώρα
Δεν αρκεί να θυμόμαστε τις γυναίκες μία φορά τον χρόνο.
Δεν αρκεί να ανάβουμε ένα κερί στη μνήμη των θυμάτων.
Δεν αρκεί να γράφουμε οργισμένα ποστ στα κοινωνικά δίκτυα.
Πρέπει να δράσουμε. Τώρα.
Να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στον σεβασμό και στη συναίνεση.
Να διδάξουμε στους γιους μας πως «όχι» σημαίνει όχι.
Να διδάξουμε στις κόρες μας πως κανένας δεν έχει δικαίωμα πάνω στο σώμα τους.
Να ενισχύσουμε τις γυναίκες που βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν.
Να προστατεύσουμε όσες δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν.
Να σταθούμε δίπλα τους – όχι απέναντί τους.
Να απαιτήσουμε από την πολιτεία:
- αυστηρότερη νομοθεσία,
- γρήγορη απονομή δικαιοσύνης,
- προστασία θυμάτων,
- πραγματικές δομές στήριξης.
Να απαιτήσουμε από την κοινωνία:
- να ακούει,
- να παρεμβαίνει,
- να ΜΗΝ κλείνει τα μάτια.
Και από εμάς τους ίδιους:
να μη μείνουμε σιωπηλοί.
Η σιωπή είναι συνένοχη.
Η αδιαφορία σκοτώνει.
**Καμία γυναίκα μόνη.
Καμία γυναίκα φοβισμένη.
Καμία γυναίκα σιωπηλή.**
Η 25η Νοεμβρίου δεν είναι γιορτή.
Είναι ένα καμπανάκι κινδύνου, μια υπενθύμιση, μια κραυγή.
**Ή αλλάζουμε, ή θρηνούμε.
Και εγώ διαλέγω την αλλαγή.**
photo thedivorcelawfirm, https://pixabay.com
