Ο Σύνδεσμος Επιστημόνων Πανεπιστημίων Ιταλίας Σ.Ε.Π.Ι. σε συνεργασία με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας, πραγματοποίησε την Τετάρτη 08 Φεβρουαρίου, ημερίδα με θέμα: Η διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας και κουλτούρας στην Ιταλία.
Το 2017, η 9η Φεβρουαρίου, ανακηρύχθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, συνδέοντάς την με την ημερομηνία θανάτου τού εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού (9 Φεβρουαρίου τού 1857)
Ο Διονύσιος Σολωμός θεωρείται ο « γενάρχης της ελληνικής γραμματείας», ο άνθρωπος που ερχόμενος σε επαφή με άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες, επέλεξε την Ελληνική γλώσσα ως επίσημη γλώσσα των Ποιημάτων του, και σήμερα στις 9 Φεβρουαρίου τιμάται για την ξεχωριστή θέση που κατείχε στην Ελληνική γραμματεία και διανόηση. Ήταν εκείνος ο οποίος συνέδεσε τις έννοιες γλώσσα και έθνος, που διαμόρφωσε μία εθνική γραμματεία και έγινε η «καθαρή» έκφραση των αισθημάτων του καιρού του και της πατρίδας του. Επιδίωκε να αποτυπώσει σε βάθος την έννοια της Ελευθερίας, μιας ελευθερίας τόσο γλωσσικής και εκφραστικής, όσο και ηθικής. Επιθυμούσε να καλλιεργήσει μία γλώσσα που να εκφράσει αξίες και ιδέες εθνικές και ταυτόχρονα οικουμενικές
Η Κοινή ελληνική γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε σήμερα οι Έλληνες είναι η αδιάσπαστη συνέχεια που μας συνδέει άμεσα με τις μεγαλύτερες στιγμές τής ελληνικής σκέψης και γλώσσας.
Η συνέχεια τής γλώσσας μας είναι αυτή που μάς συνδέει με τη γλώσσα των κειμένων τού Ομήρου και των αρχαίων τραγωδών, με τον λόγο των φιλοσόφων, τού Πλάτωνα, τού Αριστοτέλη, όπως και με τη γλώσσα τού Θουκυδίδη, τού Ηρόδοτου και τού Πλουτάρχου, αλλά και με τη γλώσσα τής Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης.
Η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός που έχει εκφραστεί σε γραμμένα κείμενα, με το ελληνικό αλφάβητο, είναι αυτά με τα οποία μάς έμαθε, μάς γνωρίζει και μάς ξεχωρίζει όλος ο πολιτισμένος κόσμος.
Αυτή είναι η μεγάλη μας κληρονομιά. Αυτό είναι το μεγάλο μας πολιτισμικό κεφάλαιο. Αυτό είναι το προνόμιο για το οποίο θα ήταν περήφανος κάθε λαός τής γης.
Ίσως δεν είναι σε όλους γνωστό ότι η πρωτοβουλία του εορτασμού αυτού ξεκίνησε στην Ιταλία, ως όραμα της εκεί ελληνικής διασποράς. Στη συνέχεια υιοθετήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία, ως Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας, ημέρα εορτασμού για τις ελληνικές κοινότητες, τις οργανώσεις ομογενών, και τους φίλους γενικότερα της Ελλάδας και της Ελληνικής γλώσσας ανά τον κόσμο.
Προσωπικά, δεν νομίζω ότι η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε τυχαία στην Ιταλία από Έλληνες που ζουν εκεί. Η χώρα αυτή υπήρξε κοινωνός και συνεχιστής του ελληνικού πολιτισμού. Είναι επομένως απόλυτα λογικό σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σε μια χώρα με εξίσου μεγάλη και σημαντική ιστορία, που έχει εξίσου συμβάλει αποφασιστικά στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτισμού, να βρεθεί πρόσφορο έδαφος για την προώθηση μιας καινοτόμου ιδέας, όπως αυτής για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας.
Καθόλου τυχαίο δεν είναι επίσης το γεγονός ότι με την υποστήριξη του προέδρου και βουλευτή της Ένωσης Ελλήνων Ρουμανίας, του κου Ντράγκος Γκαμπριέλ Ζησόπολ, ο εορτασμός αυτός θεσμοθετήθηκε, εκτός Ελλάδος, στη Ρουμανία, επιβεβαιώνοντας τους άρρηκτους πολιτισμικούς και γλωσσικούς δεσμούς μεταξύ των δυο χωρών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, και η διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας, είναι κληρονομιά απαράμιλλης αξίας και αδιαίρετη συνιστώσα του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού. Στη σημερινή εποχή, κατά την οποία η «χρησιμότητα» των πραγμάτων κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, τείνουμε να ξεχάσουμε ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας – αλλά φορέας πολιτισμού και ιστορίας.
Σίγουρα η σημαντικότερη συμβολή της ελληνικής γλώσσας αφορά τη διάδοση παγκόσμιων αξιών: όπως της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, του ορθολογισμού, των επιστημών, της τέχνης, του θεάτρου και, φυσικά της ποίησης.
Η Ιστορία της, ο πλούτος της, η πλαστικότητα της, η ευρηματικότητα της Ελληνικής γλώσσας, δεν μπορεί παρά να κάνει υπερήφανους τόσο τους φυσικούς της ομιλητές, όσο και εκείνους που την υιοθετούν ως ξένη γλώσσα, πολύ περισσότερο δε όλους εκείνους που φροντίζουν να μην χαθεί ο ιστορικός δεσμός που έχουν με αυτήν.
Οδυσσέας Ελύτης
Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική
Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!
photo cocoparisienne / https://pixabay.com/
