Δεν ξέρω απόψε αν μετρώ
την αντιγνώση αντίκρυ
ή ότι άλλο εφικτό
κάποια μικρή συνείδηση……
Μα είναι σταγόνα που με τρώει κάθε πρωί
όταν ξυπνώ
και βρίσκω το παράθυρο κλεισμένο…..
Έτσι να με χαιδεύουν οι παλιές
και γελασμένες θύμησες……
Και να μου γνέθουν τα μαλλιά με μαύρη ρόκα.
Κι αν η κλωστή μου γίνει πίστη,
κι αν γίνει αγνώριστη πληγή…..
Κι αν το κορμί μου δέσει
στου ονείρου τις κολώνες…….
Θα φύγω και σήμερα μακρυά
πιό πέρα απ’ τον Απρίλη,
πιό πέρα κι απ’ της μαχαιριάς
την άγνωστη πληγή…….
Και σείς που θα μ’ αγγίξετε
με τη γνωστή υπόκλιση
και την υποκρισία
που διακρίνεται,
στα ψεύτικά σας βλέμματα….
παρακαλώ να προσπεράσετε με βιά……
Ίσως το συναπάντημμα δεν το αντέξω
και αντί να σας χαμογελάσω ευγενικά
ίσως κατάμουτρα σας φτύσω………
ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΤΕΧΗΣ
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΜΑΗΣ 2000
photo Larisa-K / https://pixabay.com/