Εκείνο το ήσυχο βράδυ του Σεπτέμβρηπερπατούσες σαν τον Χριστόστον αφρό της θάλασσας.Ήταν η βιάση σου μεγάλη,ο προορισμός σου ασαφής. Προς στιγμήννόμισα πως ήθελες να φτάσειςως εκείνη τη βάρκαπου λικνίζονταν χωρίς κουπιά.Μου 'χες πει:«Θα 'χει άγκυρα. Δεν μπορεί να...

Χθές βράδυ δέχτηκα μιαν επίσκεψη Κάποια φωνή ρωτούσε επίμονα τί σε είχα..   Τί  σε έχω τώρα αναρωτιέμαι εγώ.  Τώρα μα τίποτα! Και πώς? Ετσι ακριβώς. Δροσιά σε είχα να η απάντηση Γάργαρο νερό σε βρύση κρουσταλλένια   Αεράκι  ανεμίζει τα σφιχτοδεμένα  από την...

 ‘’Είναι πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. ’’   Γ .Σεφέρης   Από την εποχή της Σαπφούς και της ελληνικής αρχαιότητας  είχε αναγνωριστεί η θεραπευτική δύναμη της γραφής. Η γραφή, πολύ ισχυρότερη από τον προφορικό λόγο που εκπνέει ακριβώς την ίδια στιγμή που εκφέρεται,...

Τι πανέμορφα, παράλληλα βαδίζεις ετούτη την ώρα μαζί μου! Ρίξε μου ένα αποκλειστικό μελί σου βλέμμα, Ένα χαμόγελο με υπόσχεση! Και η μέρα αυτή, των εφτά χρωμάτων πέρασε δύσκολα και δεν άφησε πάνω μου καμία απόχρωση! Σαν ενόχληση για καθαρή αίσθηση και σκέψη  ήτανε Τι...

Βασισμένο σε αληθινά γενονότα – μια ιστορία σε συνέχειες ΜΕΡΟΣ 5 Το πραγματικό γλωσσικό ζήτημα Ο ΓΙΏΡΓΟΣ ΛΟΙΠΌΝ γεννήθηκε το 1890 και άφησε το νησί του, που τότε ήταν Ιταλικό, όταν ήταν 16 χρονών. Έμεινε στη Ρωσία - Αγία Πετρούπολη, Κίεβο και Οδησσό - λίγο περισσότερο...

Πολλοί πιστεύουν ότι η ζωή είναι ματαιότητα. Αραγε, αυτοί ν’ αποτελούν την πλειονότητα; Ισως να σκέφτηκαν βιαστικά με επιπολαιότητα. Εδωσαν στην υλιστική εξέλιξη απόλυτη προτεραιότητα. Σε δράματα, τραγωδίες, πολέμους, βαρβαρότητα. Εχουν εθισθεί στην κοσμική φαυλότητα....

Συμμάχησ' η φωτιά με τον αγέρα και χίμηξε στο Μάτι μανιασμένη τα σπίτια κι' όσους είν' εγκλωβισμένοι να κάψει, του Εωσφόρου θυγατέρα.   Αποκαΐδια, πόνος πέρα ως πέρα, πολλές δεκάδες απανθρακωμένοι και μια σελήνη αιματοβαμμένη* την τραγική διαδέχτηκαν ημέρα.   Ραγίζουν...

Θέλω να τους μιλήσω για τα μάτια σου για τις κοιλότητες αυτές που μ’ έχουνε στοιχειώσει Να τους πω για τα χέρια σου που λεωφόροι είναι πρόσφοροι και πλαταίνουν κι ανοίγονται για να μπορώ να χωρώ όταν το βήμα μου στενεύει Να τους μιλήσω για το στόμα σου την κολυμπήθρα...

Τις περιμένω... Τις περιμένω και φέτος τις σειρήνες στις 15 και στις 20 Ιουλίου! Ανυπομονώ... Ελπίζω να είναι πιο δυνατές, πιο ανατριχιαστικές, πιο άγριες! Να έχουν πολύ μεγαλύτερη ένταση και πολύ μεγαλύτερη διάρκεια. Να μη σταματήσουν στα 30 δευτερόλεπτα,.ούτε στο...

Ναί έχουν παρέλθει τα χρόνια 55 Μαΐων έφτασε Καταναγκαστική με προσαρμογή στον εαυτό της. Σαν τα έχασε όλα πιάστηκε από τα μαλλιά της.. κ το ίδιο συμπεριφέρεται κ στη ζωή. Δεν προσαρμόζει πια τις συνθήκες σε αυτήν   ούτε ζει τη ζωή που θέλει μα τι ζωή που τις...

Εάλω η Ελλάδα, της δημοκρατίας άσβεστη λαμπάδα; Εχθροί, «φίλοι» και Νενέκοι θέλουν να την αλώσουν, τον γενναίο της λαό να διχάσουν και υποδουλώσουν. Ενώ άσχετοι και εθελόδουλοι ηγέτες περί άλλα τυρβάζουν, για την εθνική συρρίκνωση καγχάζουν και τους ιερούς της...

Σκέφτομαι τη λέξη ζωή Και το σώμα μου ανθίζει Ολάκερο Γράφω ποιήματα γιατί μέσα από αυτα δηλώνω υπαρκτή Είναι ένας τρόπος να διασφαλίσω την μοναξιά μου..να την βιώνω σε όλο της το μεγαλείο.. Πολλά πράγματα δε τα καταλαβαίνω μα παριστάνω πως ναι κ χαμογελάω...

Βάωστα μμάθθκια σου μανά να μεν θωρείς καθόλου Τζιαι τούτα που γινήσκουνται πάσιν κατά δκιαόλου. Μείνε μέσα στ’ αγκάλια μου τζιαι σφίξε την καρκιά σου Γυρόν εκρήξεις μάχουνται σκοτώνουν τα παιθκιά σου. Βάωστα μμάθκια σου μανά βάωσε τζιαι τ’ αφτιά σου Εν πόνος πον...

Βασισμένο σε αληθινά γενονότα – μια ιστορία σε συνέχειες ΜΕΡΟΣ 4 Σημείωμα της συγγραφέως Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται σε αληθινές αφηγήσεις και αναμνήσεις, όπως τις βίωσε ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε μια εποχή γεμάτη αντιφάσεις. Δεν εκφράζει πολιτικές θέσεις,...

Η πατρίδα μας η Ελλάδα βεργολυγερή Ναϊάδα1 κολυμπάει στο νερό με δαντελωτό φουρό2 άσπρο σαν χιονονιφάδα. Έχει φορεσιά γαλάζια, κάνει σκέρτσα, κάνει νάζια, στέμμα δάφνινο φορεί μ’ αρχαιότεχνο φλουρί και στο στήθος της τσαπράζια3. Λούζεται με φως στον ήλιο σ’ ένα...

Κρασί που ο χρόνος ωριμάζει, γεύση εμπειρίας που σκεπάζει με ώριμη αγάπη απειρίες που στη ζωή ζητάνε εμπειρίες.   Ρυτίδες στο πρόσωπο, ιστορίες γραμμένες σε χαρές και σ' αγωνίες, μάτια που είδαν τον κόσμο να αλλάζει, καρδιά που ονειρεύεται κι ακόμα νοιάζει.   Χέρια...

Λέω απόψε να κοιμηθούμε αγκαλιά κάπως σαν παιδιά ξέφρενα ακόμα και στον ύπνο τους λέω απόψε να κοιμηθούμε αγκαλιά   Κι αν κάποιος μας ταράξει κι αν κάτι ξένο μπει ανάμεσα λέω ακλόνητη να μείνω στα χέρια σου παιχνίδι κάνε ό,τι θες εσύ παιδί κι εγώ παιχνίδι   Λέω να...

Γιατί Παντοδύναμε, Πανάγαθε Θεέ δεν έκανες τα πλάσματά σου αιώνια για να μην είναι του Διαβόλου και της τύχης έρμαια, πιόνια; Γιατί άφησες τον όφι να παρασύρει Αδάμ και Εύα ν’ αμαρτήσουν και έκτοτε οι απόγονοί τους φρικτά να μαρτυρήσουν; Εκατομμύρια χρόνια έχουν...

Σε μικρό ψαροχώρι στην Εύβοια, οι κάτοικοι είχαν ένα παράξενο ήθος. Ήταν αρκετά φιλόζωοι και αγαπούσαν υπερβολικά τα ζώα τους. Όμως, αυτή η αγάπη προς τα ζώα φαινόταν να στέκεται αντίθετα προς την αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους τους. Η Μαρία, μια νεαρή κοπέλα με...

Τα πρωινά, τα στιγμιαία σου χαμόγελα· η ώρα της επιστροφής έπειτα από το σκοτεινό ταξίδι του ύπνου κι εκείνος ο αδιόρατος στεναγμός. Η κοιλάδα του παπλώματος και το χνάρι της σαν ποταμός στο δεξί σου στήθος. Έπειτα βορράς, έπειτα νότος· έπειτα ανατολή και δύση. Ένας...

Άδειο δωμάτιο σβησμένα φώτα η σκιά μου στον καθρέφτη με καλεί Ουρλιάζει για να σπάσει αυτό το τζαμί, να αποδρασει θέλει ,ζητά να ναι ζωντανή... Μείνε μέσα τις φωνάζω δυνατά,εκεί είσαι για να ζεις παντοτινά Μην χτυπιέται δεν θα αφήσω για να βγεις,μείνε μέσα κρύψε ότι...

ΑΦΗ! Προσκυνητής του έρωτα ισοβίως.Του ιλίγγου λάτρης.Παγιδευμένος αιωνίωςστου μυαλού σου τη σαγήνη,Απ' όλες μου τις διαδρομές,παράδεισός μου εκείνη,απ' του στέρνου σου την κλείδαστου αυτιού σου το λοβό.Μόλις μισή δρασκελιά,πριν αγγίξω τον Θεό! ΘΕΟΣ ΜΙΚΡΟΣ! Σε μι'...

ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΠΟΥ ΜΕ ΑΡΠΑΞΕ ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία στον χορό. Ο πρώτος ανεμοστρόβιλος που μ’ έσυρε στην αγκαλιά του. Κεραυνοβόλημα ιερό με βιολιά και κλαρίνα μες στην καρδιά της γιορτινής θύελλας της Λαμπρής. Ήταν ο πρώτος μου χορός. Τα πόδια δεν πατούσαν γη,...

Και ήταν κάτι Άγιοι Αύγουστοι, που κυλίστηκαν σε χωματόδρομους. Με μια ρόδα που γύριζαν οι ώρες ενός ξυπόλητου καλοκαιριού. Λάβα η ζωή των Αύγουστων εκείνων. Έβραζε το αίμα των παιδιών πατώντας στις ερήμους της. Τι κι αν μάτωναν τα πέλματα τους στις κοφτερές τις...

Λίγο φως λαχτάρησα για να μπορώ να βαδίζω τις νύχτες τις δύσκολες που κυκλοφορούν οδύνες ασέληνες και μοσχοβολούν με τα μεθυστικά των ναρκίσσων τα αρώματα Λίγο φως λαχτάρησα κληρονομιά και κληροδότημα επιθυμιών υψιπετών βουλευμάτων ανίκητων Λίγο φως από της ανατολής...

Βασισμένο σε αληθινά γενονότα – μια ιστορία σε συνέχειες ΜΕΡΟΣ 3 Ο δρόμος για το σχολείο Υπάρχει μόνο μία φωτογραφία και των τριών παιδιών της Μαρίας. Η Σεβαστή, η μεγαλύτερη, είναι περίπου έντεκα χρονών, η Ελένη ένα χρόνο μικρότερη και ο Νικόλας, ένα μωρό, δέκα...

Τι όμορφα άν όντως φιλιούνται.. το φιλί δένει τα ζευγάρια περισσότερο ..Κάποιοι τα αποφεύγουν έτσι Τι όμορφα όταν αγκαλιάζονται σφιχτά Οι αγκαλιές κινητοποιούν τα αισθήματα Τρυφερά κ στοχευμένα Χαρά μια εγώ μια εσύ μοίρασε.. Μοίρασε ισομερώς τις ευθύνες κ έλα να...

Χριστέ μου, πάρε ξανά το ιερό σου Φραγγέλιο, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας Ευαγγέλιο, και διώξε τους εμπόρους των ανθρώπων, συνεταίρων του Διαβόλου και των παρανθρώπων, που συνεχίζουν τις φρικτές γενοκτονίες καταστρέφοντας ολόκληρες κοινωνίες. Πορωμένοι...

Στεκόταν δίπλα μου ανάσαινε τι θράσος είπαν πως ήταν ποιητής μιλούσε λέει για αλήθεια ποιος νόμισε πως είναι αστείο να μιλάς για πράγματα που δεν υπάρχουν Αναστατώνομαι πάρτον από μπροστά μου κλείστου το στόμα αναπνέει ακόμα κράτα του γερά το κεφάλι ακούνητος η...

Μεγάλο δωμάτιο με μικρές στιγμές. Άλικα χέρια καταδύουν στο άφατο. Ποιός άρχισε να γράφει ιστορία; Σε μια διχάλα οι κατευθύνσεις είναι τρεις: οι θέσεις που θα πάρεις κι εκείνη που βρίσκεσαι. Ήθελε να μιλάει για οράματα. Ήθελαν να ακούν για τα λίγα. Κι ο χρόνος πέρναγε...

Εσύ κρατούσες μια φυσαρμόνικα κι εγώ ένα στεφάνι. Σπίτια χαμηλά στη λιλιπούτεια πολιτεία. Πήρα ένα και το τοποθέτησα πιο πέρα. Όπως τους κύβους, όταν ήμασταν παιδιά. Μια βρύση έτρεχε νερό πάνω σε σοκολάτα. Έσκυψα και ήπια μόσχους και λουλούδια μυγδαλιάς. Μια αλεπού...

Διαφάνεια μεσημεριάτικου φωτός Πουλιά πετούν πάνω απ' το ψηλό χορτάρι Ο ήλιος κεντά την πέτρα Ψηλά στους βράχους μακριά λάμπει ο ουρανός κι ο άνεμος με τυλίγει με ενδύματα δροσερά. Κυλά η μέρα στα κλαδιά κει που κάθισε τ' αηδόνι και τώρα εδώ ακίνητος καθώς κρύβεται ο...

Αστρολουσμένη, Ορσηίδος κόρη,της θάλασσας και του ήλιου ερωμένη,της Μεσογείου δαντελένια πλώρη,αρχόντισσα της πέτρας παινεμένη!Φιλοσοφίας κι επιστήμης μήτρα,από σελήνης οίστρο γεννημένη,του αμπελιού και της ελιάς η φύτρα,στου ζέφυρου τη σκάφη ζυμωμένη.Της Παναγιάς...

Εκεί που όλα γίνονται σαν θαύματα ...στον ουρανό! Εκεί με ταξιδεύουμε τα μάτια σου, Σ ευχαριστώ! Το άπειρο δεν είναι πλέον,άπιαστο Είναι εδώ! Σε όλους τους στάθμους της υπαρξής μου Σ αγαπώ! Και όλα αυτά ΕΔΩ! Στο ΤΩΡΑ ,στ άχρονο μηδέν Όλα ΕΔΩ! photo wirestock, Image...

ΕΙΧΕ ΩΡΑΙΑ ΜΑΤΙΑ ΓΕΝΝΗΜΕΝΑ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΟΥΝ μόνο τις χαρές τις νιότης και του έρωτα. Σε κοίταζε κατάματα κι έτρεμε το φυλλοκάρδι σου. Ήταν σαν άστρο της αυγής, γλυκό νερό σε καυτό καλοκαιριάτικο μεσημέρι. Αυγουστιάτικη πανσέληνος που υποχρέωνε τον κόσμο να νιώθει...

Κλείστε πια τα στόματα! Παραμερίστε για λίγο τις κραυγές των λύκων Ακούστε επιτέλους τα ουρλιαχτά των μανάδων πάνω από τους τάφους τους ασάλευτους της σιωπής των αμνών! Ευθύνονται Για το δάκρυ που στέρεψε πρόωρα Την αμυγδαλιά που δεν άνθισε έγκαιρα Και που μόλις που...

Ποιο Θεό κουβαλάς μέσα Σου; Ποιο Θείο Πνεύμα Άφθαρτο από του χρόνου το δρεπάνι θεριεύει στην Αιώνια Σου Ψυχή; Ποιο αόρατο Φως γύρω σου καίει που έλκεις εδώ και χιλιάδες χρόνια βλέμματα εκατομμυρίων μαγεμένων;   Το ξακουστό της Πάρου μάρμαρο σάρκα, οστά και Πνεύμα...

Σμύρνη, άνοιξη 1919. Δρόμοι, δρομάκια, πάροδοι. Καφενεία πολυτελή.Ορχήστρες με μουσικές υπέροχες. Στο λιμάνι το Πατρίς ήρθε.Ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται. Στην προβλήτα, μαζεμένοι Έλληνες∙τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο. Ελπίδα. Μάνες, πατεράδες στις πόρτες.Ελληνικές...

Χαϊδεύοντάς τα, ἀκούς μουσική. Εἶναι κάτι σαν πνευστὰ τῆς ἐρήμου. Ὁ ἥλιος εἶναι ἕνα τεράστιο μπαλόνι. Ἀκόμα καὶ ὁ Klee θὰ τὸν ζήλευε. Τόσα καὶ ἄλλα τόσα μοῦ ἔλεγες. "Ὅτι θὰ μοῦ ἀγοράσεις ἕναν μεγάλο καθρέφτη, τὸ χρυσοῦτο μου δέρμα δὲν θὰ πεθάνει ποτέ ἐδῶ. Θὰ...

Με ευλαβικό σκαλιστήρι πορεύομαι στο  ναό της Γλώσσας. Μια άνω τελεία μου γνέφει παύση. Συλλογισμός ή ταύτιση; Να πάρω θέση; Αμηχανία. Πολύ ντόρος, μια άνω στιγμή είναι μόνο. Πόσο νοσταλγώ τα αποσιωπητικά… εκεί γίνομαι ονειρογράφος, τρεις κυρίες με φιλοξενούν σιωπηλά....

Ο έρωτας αυγής ανθός, ζωής αγνάντεμα της ομορφιάς τα δίχτυα υφαίνει. Στον ήλιο του καλοκαιριού θαλασσινό συνάντημα, το πρόσωπο μιας κόρης ομορφαίνει.   Αγόρι ντροπαλό στης δύνης της την άκρη Απ’ τον μαγνήτη της καρδιάς της φέρεται, για ένα νεύμα, μια της λέξη μάταια...

Για όλα εκείνα τα αγόρια (και δεν είναι λίγα) που αναρωτιούνται…       Τον συμπαθώ τον Τόμας.  Όχι μόνο επειδή είναι ξάδελφός μου - αυτό ίσως να είναι και το λιγότερο.  Τον γουστάρω επειδή συχνά μου θυμίζει εμένα, όταν ήμουν μικρότερος.  Είναι όμως πιο έξυπνος κι ας...

Γυμνό το στέρνο και τραχύορφανό από βραβεύσεις και κουδουνίζοντα μετάλλια.Σε νικητήριο βάρθρο, δεν ανέβηκε ποτέ του.Ο έπαινος, ανέγνωρη εις τα ώτα του λέξη.Εορτασμούς και συμπόσια δεν κατέχει.Τα συχαρίκια διακρίσεων επί χάρτου  κενά και ανούσια.Καθημερινά σε επιβίωσης...

Συνήθιζε να μένει μόνος, απάνεμα από ψέμα και πλάνη περιόριζε επιθυμίες, ανάγκες κολοσσιαία σχέδια, ένα ποτάμι αδάμαστο, γνώριζε την αξία της συγκίνησης που έχει η ανατολή σε μια άγρια, απάτητη κορφή, ένα θεριεμένο κύμα στ’ ανοιχτά, στο σεληνόφωτο, κέρδιζε, σε...

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΑΚΟΜΑ. Θρηνολόγημα χορδής , ένας σπαραχτικός, βραχνιασμένος ήχος από μια χορδή. Το μωρό της απόγνωσής μου. Το βιολί κλαίει ακόμα και στον ύπνο μου και στο όνειρο. Ο κοιτώνας μου ήταν από αναφιλητά. Το απόγευμα είχε δάκρυα στα μάτια....

Με αξίωσες, Κύριε!Ορθός να σταθώστην Ωραία Πύλη του κόσμου,να κοινωνήσω Αγάπη! Με αξίωσες, Κύριεόλβιος να ριγώ,ψηλαφίζοντας της Ποίησηςτο κρινόφλεβο πέλμα! Επίτρεψέ μου Κύριε,φεύγοντας,να πάρω μαζί μου:μια χούφτα χώμααπ' τη γης μου,ένα κιούπι Θάλασσα,μιαν αχτίδα...

Σκηνή της μάχης του Βατερλό που αναπαρίσταται από χλωμούς εφήβους Φλαμανδούς ντυμένους Ουέλλινγκτον. Το ηλεκτρικό τρένο που οδυνηρό στις ράγες του τρέχει μα τη σκηνή φυλακίζει· χιλιάδες καρέ σταματημένα ως τον επόμενο σταθμό. Η ζωή που είναι πάντα δράση κι ο θάνατος...

Μαμά, τι όμορφα παραμύθια μου διαβάζεις πόσο απαλά με τυλίγεις στο τρυφερό σεντόνι της φωνής σου Πες μου, πες μου κι άλλες ιστορίες μαμά… Πες μου για ζώα που μιλούν για άστρα μακρινά πες μου για σύννεφα λευκά για βιβλία που πετούν σαν μαγικά χαλιά για κόσμους...

Μέθυσαν τα μάτια μου κ απόψε Οι ήχοι σου γέμισαν το κορμί Κάθε χιλιοστό της ύπαρξης μου Ονειρεύτηκε την κάθε μας στιγμή! Τραγουδούν οι καρδιές μελωδικά στα μάτια μας συμβαίνει ένα θαύμα απίστευτες στιγμές πραγματικά Μας ένωσαν με της χαράς τα πλάνα  Νέα θα στήσουμε...

Ρωτάς που τελειώνει το ταξίδι μας. Σε ποιο σταθμό, σε ποιο λιμάνι. Κι εγώ θάλασσα αφρίζουσα γίνομαι. Οι φλέβες μου γίνονται ράγες μέσα τους εκτροχιάζονται οι ερωτήσεις σου. Τι δεν θέλησες σε τούτο το κοινό ταξίδι; Σε ρωτώ γιατί αδημονείς να τερματίσει; Εγώ δεν...

Βασισμένο σε αληθινά γενονότα – μια ιστορία σε συνέχειες  ΜΕΡΟΣ 2 Επιστροφή στην πατρίδα 2   Ο πατέρας της Μαρίας την κράτησε κοντά του την ημέρα που ο γαμπρός την επισκέφθηκε. Το σπίτι είχε την κουζίνα και το κατάστημα στο ισόγειο και τα υπόλοιπα δωμάτια στον επάνω...

Μα πώς αφήνεις μια πατρίδα να χαθεί σε λίγα χρόνια στα υπόγεια να βρεθεί η προδοσία είν’ η λέξη που αντηχεί κι από τα κόμματα δηλώνεται αποχή   Πώς θα μπορέσεις να επουλώσεις την πληγή που σε πουλούσαν δίχως τύψεις στη στιγμή ψάχνεις για λύσεις απ’ το χρέος να...

Το όραμα διεκδικεί,το άπειρο από το σύμπαν,από την αλήθεια την αναλαμπή,την αναγέννηση από το παιδί,από το φως το γέλιο την αναρχία από την υπέρβαση,από το επέκεινα το θαύμα,τη ανταύγεια από τη νύχτα,από τον ψίθυρο την αθωότητα,την ελευθερία από τον άνεμο,από το...

Νυχτερινές διαδρομές, της νύχτας μονοπάτια Ταξίδεψα στην σκοτεινιά, στις μοίρας τα παλάτια. Γλεντούσαν κ γελούσανε, όλοι στα καταγώγια στης νύχτας τα αρωματα, και στων ρυθμων το στρώμα. Μα εμένα η ψυχούλα μου,ήταν κενή κ μόνη για εσένα ήταν μοναχή, βρισκόταν σ άλλη...

Παππού, εξεχείλισε η καρδιά με την αθιβολή σου εθόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου όλο σε βλέπω στο έμπασμα περήφανος, στο έβγα ευκή περίσσια «στην άσπρη πέτρα κρύο νερό, στη μαύρη γιασεμάκια και στην κορφή χρυσόμηλο με κοκαλένια πέννα». Όσο αλαργεύω απ’ τη ζωή...

Άς καλωσορίσουμε τον μήνα Ιούνιο που είναι ο πρώτος μήνας του φετινού καλοκαιριού! Ο μήνας αυτός, έχει πολλές ονομασίες κυρίως στις αγροτικές περιοχές της Ελλάδος που σχετίζονται με τον Ιούνη.  Τον λένε "θεριστή" γιατί οι αγρότες θερίζουν τα χωράφια τους καθώς αυτά...

«Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα…» πνίγουν την πατρίδα μας σε κλάμα, λες και τάξανε στον Μπερτόδουλο τάμα, να την διχάζουν και καταστρέφουν. Την αλήθεια και το δίκιο διαστρέφουν και στο σαρκίο τους την προσοχή τους στρέφουν. Μεριμνούν μόνον για κέρδη και κατώτερα...

Δεν γράφω για σύνορα.Δεν γράφω για σημαίες.Δεν κρατάω καμία πλευρά —εκτός απ’ αυτή που θάφτηκε χωρίς όνομα. Γράφω για ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μάθει το “γιατί”.Που κοιμήθηκε δίπλα σε μια κούκλακαι ξύπνησε στην αιωνιότητα.Γράφω για το γάλα που χύθηκε στο...

Πικράγκανθη μέθη ζωή το λένε κάποιοι Ζωή να σου πετύχει "Αν έχεις τύχη διάβαινε" Εκφωνεί ο βραδινός τακτικός επισκέπτης.   Δε σταθήκαμε τυχεροί? στο ύψος των περιστάσεων? μείναμε σιωπηλοί, δειλοί? Κάτι δεν κάναμε. Κάπου δε χωρέσαμε "Σε πότισα ροδόσταμο με πότισες...

Γλυκό τής νιότης όνειρο, δέν πρόφτασες νά νοιώσεις! Μά σ έβαλαν τούς Κρητικούς  νά ρθείς νά ταπεινώσεις.   Μά η Κρήτη αντιστάθηκε  ως ήταν μαθημένη. Γιά ΛΕΥΤΕΡΙΑ ο Κρητικός  και γιά ΤΙΜΗ ποθαίνει.   Τού Κρητικού μέ Αστραπές  φτιάχτηκε η Θωριά του. Γι αυτό...

Βασισμένο σε αληθινά γενονότα - μια ιστορία σε συνέχειες   ΜΕΡΟΣ 1 Επιστροφή στην πατρίδα   Τα δύο αδέρφια ήταν πολύ μικρά για έναν τόσο μεγάλο ταξίδι, από την Κάλυμνο προς τη Ρωσία. Ο μεγαλύτερος είχε μόνο μια τάξη ακόμα για να τελειώσει το εξατάξιο γυμνάσιο,...

Μάνα, ψωμί όλης της γης,ανασαιμιά του κόσμου,μοσχοβολιά τα στήθια σουβασιλικού και δυόσμου! Μάνα, τα χέρια σου αγρόςκι η αγκαλιά μποστάνι,μάνα, καντήλι Παναγιάς,της άνοιξης φουστάνι! Μάνα, λαφίνα της πλαγιάς,του αργαλειού γιορντάνι,μάνα, γυναίκα και ζευγάς,μ' αλέτρι...

ΗΤΑΝ ΦΙΛΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΗΤΑΝ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ παιδικών μας χρόνων. Είχε κάτι απαλό και βελούδινο, από χιόνι και από πέταλα λουλουδιών, πάνω στα ψαρά του μαλλιά που στεφάνωναν το ρυτιδωμένο του πρόσωπο, το οποίο ξεχείλιζε από το φως του ζεστού χαμόγελου, χρυσή φλόγα...

Kαλλιγραφία ενός καμινέτου υγραερίου· οι φλόγες του που γίνονταν φορείς των άστρων, παιδικές ζωγραφιές κι ανθρώπινη σάρκα που παραδίνεται· κάθε του φλόγα καλλιγραφούσε στα γαλλικά τα subjonctif ενώ συνέλεγε δεδομένα από ένα πείραμα του Ρεωμύρ για τα θερμόμετρα...

Άγνωστοι μεταξύ μας, αποφασίσαμε να συναντηθούμε. Αρχικά, μία ήσυχη αμηχανία με συνόδευε. Ένιωθα δισταγμό, μια αμφιβολία για το «πώς θα ανταπεξέλθω”. Το κίνητρο, η ανάγκη σύνδεσης και ουσιαστικής επικοινωνίας, υπερνίκησε. Με ενδιαφέρον και μέτρο, η αγαπημένη μας...

Μες την κατηφια της πόλης, γυρνω, Σε βρόμικα μπαρακια ξενυχτω, Πίνω για σένα κ αιμοραγω,στον εαυτό μου πάλι ξεσπω Πάλι δεν είσαι εδώ... Πάλι δεν είσαι εδώ... Σαν φάντασμα είμαι, γερνάω, Μέσα στην τρέλα , ουρλιάζω,ποναω, Γαμωτο, σ' αγαπάω... Στα πάντα σε ζητάω, Μόνος,...

Τι κι αν σήκωνε το κεφάλι ψηλά και τήραγε τον ουρανό; Τόσα άστρα αναμμένα, τόσο ασήμι στο φεγγάρι και λίγο φως δεν είχε αφήκει να στάξει μέσα στην ψυχή της, ποτέ. Έρμα σκοτάδια ύφαινε στο μυαλό της κι εκεί χάνονταν. Καχύποπτη πάντα, με όλους και με όλα. Τήραγε μ’ ένα...

Ξεθωριασμένο τ’ όνειρο, έτσι φοβέριζαν, φωνές ξένες, απ’ αυτές που υφαίνουν σκοτάδια. Σ’ εξώστη μυστικό, ανέλπιστα, με αγνή θωριά ικέτιδα για ένα φεγγάρι ολόγιομο. Ο τόπος θέλει, να με έχει, ο τόπος που δεν μού ’ταξε ολόχρυσους καρπούς, μα, με μετάλαβε τιμή και...

Σε γνώρισα σε ένα μυνημα Τι ποίημα; Δύο άγνωστοι σε αφηγηση ψυχής Διήγημα; Διαφορετικές ζωές, κι όμως ίδιες Ατύχημα; Τι παίζει εδώ ; προσπαθώ να μάθω Πώς είναι θεέ μου δυνατό όλα να τα ξεχάσω; Η απάντηση είναι απόλυτη, ακέραια, μοιραία... Ζησε το όλο σήμερα, πίστεψέ!...

Οι λέξεις είναι πουλιά. Αν νομίζεις ότι μπορείς να τους πεις πού να πάνε, κάνεις λάθος. Οι λέξεις είναι αστέρια. Σου δείχνουν την πορεία σου, μα δε σε αφήνουν ποτέ να τις φτάσεις. Οι λέξεις είναι σύνορα. Καθορίζουν αυτά που δεν είπες. Οι λέξεις είναι η χώρα μου....

Εκεί, που η πέτρα στάζει πεθυμιά απ' το στόμακι είν' ποτισμένο απ' τον ιδρώτα μου το χώμα. Εκεί, που τρέχ' ο λογισμός και ξαποσταίνει,που νιώθω και νογάω τη γη μου ν' ανασαίνει. Εκεί, που ψέλλισα τα πρώτα μου τα λόγιακαι δεν υπήρχαν στη ζωή μου τα ρολόγια! Εκεί, που...

Στις 20 Μαϊου γιορτάζει η Αγία Λυδία η Φιλιππησία, η οποία είχε καταγωγή από την Μικρά Ασία και διέμενε στους Φιλίππους της Μακεδονίας.  Ήταν η πρώτη Χριστιανή που βάφτισε ο Απόστολος Παύλος. Το όνομα Λυδία σημαίνει πολύτιμος λίθος. Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο...

Φρόνιμες και νοικοκυρές, αγάπη δε ξομπλιάζουν, να στέκει ο όρκος στην κορφή σε ριζιμιό χαράκι κι η Δρακοκαβαλάρισσα με τη χρυσή φαρέτρα, από τ’ ανέφαλα να βγει τη λιόστερνη την ώρα, να πιεί τ’ ασφενταμόνερο, ν’ ανάψει το φεγγάρι. Να βάλει τα κουδούνια της, τα πέτσινα...

Σκοτεινός καιρός απ' το αίμα του μύριζε· διασχίζαμε κείνη την άτεγκτη ανάμνηση που ήταν σαν ένας γονιός δανεικός καθώς τα κύματα ζωντάνευαν με ανεξήγητες καμπυλώσεις (το Ντουόμο θυμίζοντας να σηκώνεται μέσα από τα μάρμαρά του με έναν βρυχηθμό). Ψάρια κολυμπούσαν εκτός...

Γνώση Αδέσποτος κ ελεύθερος, μόνος κ ξεχασμένος Ελευθερία ήθελα η μία ποινή για τέλος; Έσπασα λέω τα δεσμά, πέρασα σ άλλη φάση Δεν ήξερα,δεν ρωταγα,όσους το χαν περάσει.... Γραμμένο Ταξιδεύω στο άγνωστο, με πυξίδα εσένα Σ αγαπώ κ το δρόμο μου τον χαράζω για εσένα...

Στο μικρό κορίτσι Που κάθε μέρα μου χαρίζει ένα γυαλιστερό κόκκινο μήλο. Ήταν κάποτε ένα βιβλίο διαφορετικό από όλα τ’ άλλα. Ένα βιβλίο που πετούσε. Φτερά δεν είχε, ούτε έλικες, μήτε κάποιον κρυφό μηχανισμό που να το κάνει ιπτάμενο. Κανείς δεν γνώριζε από που ερχόταν,...

Διάβασες τα αστέρια στον ουρανό. Τι λένε, φως φανάρι. Τα κατέβασες, τα έκανες φωνή. Μα έχει γίνει σκόνη στον λαιμό σου. Πώς μπορείς να πείσεις άλλους για κάτι στο οποίο εξαρτάται ο μισθός τους. Θα χάσουν την τιμή τους αν σε ακούσουν. Δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν....

Έσφιξε τον κορσέ στη μέση να τονίσει την θυληκότητα της κ μαζί του έσφιξε σε ένα μάτσο τα όνειρα της .Ήταν μόλις 40 κ έδειχνε κουρασμένη κουράζει ορισμένες φορές η αναμονή κ οι ανέσπερες ελπίδες μιας ζωής που ποτέ δεν στρώνει. Άρχισε λοιπόν να στρώνει το κρεββάτι κ...

Τα βλέφαρα νοσταλγικά βαραίνουνΗ σκέψη μου εκ νέου σε αναζητά. Οι αισθήσεις εκ βαθέων πάλλονται συνειρμικά.Του νερού το κελάρυσμα, αμέριμνα χαρούμενο,ψιθυρίζει λόγια παρήγορα στ' αυτιά. Της φυλλωσιάς ο δρόσοςτης επιβίωσής μου η ελπίδα. Βαθυπράσινοι οι πορτοκαλαιώνες...

Θέλεις αγάπης να σου πω λόγια τρελά,θέλεις στον ώμο μου μ' ελπίδα ν' ακουμπήσεις,θέλεις δυο χέρια ν' αγκαλιάζουν απαλά,θέλεις μια θάλασσα την φλόγα σου να σβήσεις.   Refrain Μα τι να κάνω, άμυαλη μικρή;Πως θες να σβήσω εγώ την πυρκαγιά σου;Μες στη ζωή δρόμο έκανα...

Σήμερα γιορτάζουμε την Αγία Ειρήνη. Πότε, όμως, θα γιορτάσουμε την παγκόσμια ειρήνη για να ζήσουν οι λαοί σε γαλήνη; Πότε θα σταματήσουν οι πόλεμοι, οι ανθρωποθυσίες, ο πόνος, η δυστυχία, οι ανθρώπινες τραγωδίες; Πότε θα πρυτανεύσει η αγάπη, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη...

Κάπου εκεί στην Σινώπη του Πόντου γεννήθηκε περί το 412, ή το 399 πΧ, ή κάπου εκεί γύρω  (οι ιστορικοί, ως συνήθως, δίνουν διαφορετικές ημερομηνίες), ένας ζωηρός μπόμπιρας, τον οποίο - μετριοφρόνως - ονόμασαν οι γονείς του Διογένη, δηλαδή από την γενιά του Δία....

Είμαι η ερημιά κι η καταιγίδα η πυρωμένη άμμος που αναζητά ασπίδα είμαι ο φοίνικας κι η ελιά στην όαση της Σίβα η σκόνη η κόκκινη που απλώνεται τη νύχτα. Είμαι φεγγάρι κι ουρανός και λάσπη στο πηγάδι είμαι ο βοριάς ο πρωινός ή ο ζεστός νοτιάς που αναστενάζει. Είμαι ο...

O χρόνος είναι με το μέρος των νέων. Μπορούν απλά να περιμένουν περισσότερο. Ο χρόνος είναι με το μέρος των γέρων. Μπορούν ν’ αλλάξουν περισσότερες αφηγήσεις. Ο χρόνος είναι με το μέρος των αθώων. Σε όλα είχες τον έλεγχο εκτός από τη μνήμη μου. Μια μνήμη που ξέσπασε...

Χτυπάει η καρδιά απελπισμένα Τα πάντα μου γυρεύουνε εσένα Τα θέλω μου, βρίζω, νευριασμένος Δεν είσαι εδώ.... γαμώτο σ αγαπώ Τσιγάρα μοναξιάς και κρύοι τοίχοι, συννεφο, στα μάτια μου, αυτοί οι στιχοι Δεν είσαι εδώ.... γαμώτο σ' αγαπω Και μου λείπεις, και τα σπάω και...

Το βυσσινί πουκάμισο μια νύχτα θα φορέσω κι ένα μικρό θαλασσινό κοχύλι στο λαιμό το πολυκαιρισμένο μου μαντίλι άστρο θα δέσω πριν το φιλί στα χείλη σου, μού δείξει τον γκρεμό. Μια δακρυσμένη προσευχή, να σβήσουνε τα φώτα, συλλαβιστά ακούγονται οι λέξεις στην αρχή, την...

 Ποίημα του Δημήτρη Συμεωνίδη Στη Σαλαμίνα, όπου η θάλασσα θρηνεί,κι ο αέρας ψιθυρίζει αρχαίες τραγωδίες,ζούσε μια κόρη, σκληρή σαν το χειμώνα,η Αναξαρέτη — λευκή, ψηλή, αλύγιστη,μα τα μάτια της και την καρδιά κρύα σαν  ατσάλι.   Κι ο Ίφις, νέος φτωχός, με καρδιά...

Η άνοιξη είναι η διαρκής  αναγέννηση των πάντων.   Δυστυχώς δε  νοιώθουμε πάντα την αναζωογόνηση αυτή και καρτεράμε αδρανείς  τον αιώνιο θάνατο Γιατί δεν ζούμε μέχρι να πεθάνουμε.                                                                                         ...

Ο Λαλάκης είναι ένας ιδιωτικός υπάλληλος χωρίς σπουδαία επαγγελματική εξέλιξη. Στην πραγματικότητα έχει παραμείνει στο ίδιο πόστο από την ημέρα που προσελήφθη, με μέσον, σε μια ασφαλιστική εταιρεία της πρωτεύουσας την εποχή της μεγάλης σπατάλης των εν Αθήναις...

Πουλιά που ποτέ δεν επέστρεψαν από την αποδημία Τα λόγια που έχασαν τον δρόμο Κι έμειναν στην ορφάνια Πιο πολύ από πριν Κι ας είχες επιμένει πως τα εννοείς Λέξεις που πρόδωσαν τα αισθήματα Κ πορεύονται μόνες σε μια πορεία προς το Σινά Εκεί που μετουσιώνονται κάποτε τα...

Και να που γίναν βαρετές οι Κυριακές να με γερνούν οι ενοχές κι εσύ να φεύγεις κλεμένα χάδια, πόλεις επαρχιακές πώς το λερώνεις το φιλί, πώς τ’ αποφεύγεις. Ξεφτίλες έρωτες, παλιά ξενοδοχεία φτύνεις δυο λέξεις και στον τοίχο με κολάς ένα λαχείο όλη σου η περιουσία μια...

Ενδοσκοπώ, περισκοπώ, εθνοσκοπώ, διεθνοσκοπώ, στην επίλυση εθνικών και διεθνών προβλημάτων αποσκοπώ. Με καταθλίβουν τα δράματα και οι τραγωδίες στην οικουμένη με πολέμους, γενοκτονίες, φρίκη και δυστυχία καταδικασμένη. Εξαιτίας σκοτεινών, διεφθαρμένων, απάνθρωπων...

Κάποτε ανθισμένο το σώμα, σάρκα απαλή, ρόδινη, τώρα, μια υγρή ομίχλη διατρέχει το πρόσωπο ο σπασμός στη φλέβα του λαιμού ειρωνικό πολύ, να καλεί, μ’ ένα άλικο τριαντάφυλλο έναν σταυρωμένο θεό ή έρωτα σε τοπίο άνυδρο πια. Τώρα, στην παραζάλη τού ονείρου, χλευάζοντας η...

Βουτάω στο βυθό μου και βρίσκω τα κομμάτια σου κι εκείνα των γειτόνων μου. Όλοι οι άνθρωποι φαίνεται έχουμε σπάσει σε παρόμοια σημεία. Όσο πιο βαθιά πηγαίνω τόσο τα κομμάτια μοιάζουν. Θα σου φέρω κάποια απ’ τα δικά μου θα πάρω κάποια απ’ τα δικά σου. Ίσως για να...

Στο Ντινάν μια κόρη βεδουίνων με μάτια ανυπόληπτα δούλευε χρόνια εισπράκτορας στα τρένα μα μόλις την άγγιζε τ’ αστρόφως λίγωνε καθώς το δέρμα της την έρημο αλυχτούσε. Δεν διψώ το κορμί της πια ή τα χέρια της θύελλες της άμμου, χρώματα ανυπέρθετα, της σαύρας και του...

Νέες αρχες,νέες στιγμές, καινούργια όλα Διαγραφές από το χτες λευκή η κόλα Παίρνω μπογιές,κλείνω τα μάτια, Ζωγραφίζω!!!! Με νότες εύθυμες σφυρίζω! Ξαναγιεννιεμαι, κάθε τέτοια μέρα, Είμαι καλυτερος από όλα τα παλιά Θα γίνω ένα σκουπιδακι στον αέρα Που ταξιδεύει διαρκώς...

One bird flew all over the countries He saw many children, many babies Some of them everytime smiled to life Others' happiness were cut just like by a knife Little poor children were so thirsty and hungry Why life didn't smile to them and was so angry? They wanted...

Πνοή γεννήθηκες από την ανάγκητων θεών να αναπνέουν,γυμνή αντίκρισες στον  ήλιο την αλήθεια,ο ιδρώτας του ονείρουκαι η μεγαλοσύνη της σιωπής,ήταν οι πρώτες σου ανάσες,δεν έκλαψες,της έκστασης η έξαψη  ύφανετο κορμί σου,της ηδονής το πέπλο η Αφροδίτησου το φόρεσε,η...

ΒΓΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟΒΡΑΔΙΣ ΠΡΙΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ Η πείνα. Ξέσκισαν τα σωθικά της νύχτας κι άρπαξαν μαύρα πέπλα, την κεφαλή τους έσφιξαν και άρχισαν την πορεία. Πατάν στην άβυσσο της γης, ένα μολυβένιο σύννεφο τις κεραυνοβολεί και η λύκαινα του πολέμου ουρλιάζει πίσω τους,...

Υπάρχει μια ξεχωριστή μαγεία στην αθωότητα των παιδιών. Είναι η ικανότητα που έχουν να βλέπουν τον κόσμο με μάτια καθαρά, χωρίς φίλτρα, χωρίς να έχουν προκαταλήψεις, αλλά με θαυμασμό και απορία. Αυτή η αθωότητα που συναντάμε στα παιδιά είναι ένας τρόπος υπάρξης και...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο μαζί σου. Διαδρομή ως το σπίτι σου που κάποτε ήτανε δικό μου. Θα μου κάνεις ξενάγηση, θα μου πεις για τις στροφές. Ευθεία, δεξιά, ξανά δεξιά, πίσω απ’ τις οικοδομές. Θα μου πεις για τις μεγάλες κλοπές, τις μικρές πολιτικές και τις ντόπιες...

Και να που τα μάτια βλέπουν προς τα μέσα μοιρολόι Ηπειρώτικο αλήστευτη ομορφιά, αμέρωτο ελάφι η σκέψη ένα κλαρίνο κλαίει μακριά, αγκαλιάζονται τα έλατα πρώτο φιλί στο μέτωπο το κόνισμα ας μένει. Στη μέρα μην ορκίζεσαι, τα σκιορτικά δεξιά μου θεόρατος ο ουρανός άφαντος...

Ακούγοντας την θάλασσα σε πήρα αγκαλιά κοιτάζοντας τα σύννεφα σε έσφιξα δυνατά Με ένα χορό σε έσυρα χωρίς μια μουσική Ο έρωτας, τα σύννεφα, η θάλασσα κι εσύ! Τα μάτια γίναν θάλασσες, και τα κορμιά μας ενα Η ευτυχία των ψυχών χόρεψε στον αέρα! photo Peggy_Marco,...

Είναι κι εκείνες οι στιγμέςπου κάτι αθέατες οδύνες,κρυμμένες πίσω από εύηχακι ωραία χαμόγελα αιώνων,σφαγιάζουν τις λέξεις τις λυτρωτικές.Ύστερα γλιστρούν,πα στο έλυτρο της γλώσσαςκι επιβάλλουν σιωπές...Εκείνες τις μοναχικές στιγμές,δε θέλουν στόμα οι κραυγές...Είναι...

Η εικόνα σου με νίκησε κ σήμερα αγάπη μου.. Ματαιοπονία να μην περνάς απτό μυαλό μου Κάθε λίγο Ματαιοδοξία να παριστάνω πως δεν ορίζεις την σκέψη μου.. Ιδεοληψία να σε βρίσκω κάθε βράδυ στην καρέκλα απέναντι μου, πριν το γεύμα.. Καταναγκασμός να ελέγχω κάθε τόσο την...

Δεν είχε σοφία και υπομονή, δεν αντιστάθηκε. Μιμείται τους πανίσχυρους της Γης ηγέτες, που πουλάνε στους λαούς νοθευμένες «μπαγκέτες». Το χειμώνα έχουμε ακραία ζέστη, καύσωνα, εντελώς αναπάντεχα και άφθονα. Την Ανοιξη πότε το ένα, πότε το άλλο, προκαλώντας πονοκέφαλο...

Ώρα να σε συναντήσω με περιμένει ένα καλοκαίρι Να γευτώ Αυτό των ματιών σου Που αντανακλά την θάλασσα Των αναγκών μου σύγκορμα   Ώρα να βρεθούμε αντικρυ Ο ένας απέναντι στο άλλο Με ειλικρίνεια Ώστε να μην υπάρχει δισταγμός μήτε αμφιβολία μήτε ανασφάλεια Να...

Φτάνει κάποτε κι η εποχή με τα κόκκινα σύννεφα, αυτό που λέμε από συνήθεια, «ο καιρός των παροπλισμένων τρένων», που το ποτάμι υποχωρεί κι εμφανίζεται μια άμπωτη (όμοια με κείνη που απαντάται στη λίμνη Μίσιγκαν καθώς ταξιδεύει κανείς βορειοανατολικά προς τη...

Έχει μούχλα το δωμάτιο....διαλαλεί ότι είναι ευτυχισμένο.. Ανοίγω το παράθυρο,το φως υφαίνει το πέπλο του,παντού! Κραυγές.... Δεν είναι έτοιμο να δεχτεί την θερμή του... Μένω με την ελπίδα.... photo Antranias /...

Βαρύς και σκυθρωπός ο ουρανός, αχάραγα ακόμη, στη δίνη του ανελέητου ανέμου ένα μικρό πουλάκι, ξέπεσε απ' τη ζεστή φωλιά  που βρισκόταν στη φουντωτή ελιά ενός πολυσύχναστου δρόμου.Ζαλισμένο και σαστισμένο, σωριάστηκε ξαφνικά στην άκρη του πεζοδρομίου. Χωρίς φτερά...

Μετανάστης. Ποιος είναι μετανάστης; Αυτός που ήρθε από αλλού, όλοι, εκτός από τις πέτρες. Όρος κακός, σαν καρκίνος, για κάτι τόσο φυσικό και αναπόφευκτο. Σταμάτα να αντιστέκεσαι. Μετάθεση. Μετάθεση παίρνει αυτός που τον έστειλε αλλού η δουλειά του. Πιο αποδεκτό και...

Πόσο έμεινα στην ίδια θέση μέχρι να αποφασίσω, δεν μέτρησα, κοίταζα μακριά, γλαροπούλια και καράβια, ορίζοντας θαλασσινός του Νότου εκεί που προσανατολίζονται αιώνες τα αρμυρίκια, εκεί, στην άκρη του γκρεμού της ψυχής πέτρα μαύρη, τραχιά, άγρια, με το αλάτι να...

Ο Χρόνος τρέχει οι εποχές αλλάζουν Τα ζουμπούλια στο τραπέζι μου έφεραν μιαν άνοιξη απ’ τα παλιά.Κι είναι τόσο ζωντανάκι είναι τόσο αληθινά. Της άνοιξης το ξύπνημα πίσω με γυρνά.Κι είναι τόσο φωτεινάκι είναι τόσο αληθινά. Τα πρόσωπα δεν τα θυμάμαιούτε τα παπούτσια που...

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, να βρω τα μονοπάτια, εκείνα που κατάντησαν τον τόπο μου κομμάτια. Θα ψάξω γύρω για να βρω λόγους για τη θυσία αφού φιλόπατρις εδώ, ίσον υποκρισία. Περίμενα πως θα 'βρισκα την Κύπρο ενωμένηλεβέντικη, ηρωική σαν ήταν μαθημένη. Τα σκαλοπάτια έψαξα...

Κόσμος ανήθικος παντού μας τριγυρνά, διαβολικά πλασμένος, δίχως λύπη κι' η πένα σου, Ιόνιε, μας λείπει ν' αποτινάξουμε τον σύγχρονο βραχνά.   Σ' ένα καράβι ηρωικού ξεσηκωμού, Κολόμβε λευτεριάς, πάρε με ναύτη. Μια πυρκαγιά στα στήθια μου ανάφτει το Έθνος βλέποντας στο...

Μοιάζεις με πικρή ξενιτιά, σαν φεύγω απ’ το ελληνικό μπαλκόνι… Αχ, θλιμμένη μου ντοματιά, γιατί μου μαραζώνεις; Ημερολόγιο η αναμονή… Επιθυμείς τα μάτια μου νερό Για να ξεδιψάσουν τον πόνο λησμονιάς Όμως νιώθω με μαλώνεις... Σαν μου μαραζώνεις. Φυσά, παγωμένο αγέρι...

Φρόνιμες και νοικοκυρές, αγάπη δε ξομπλιάζουν, να στέκει ο όρκος στην κορφή σε ριζιμιό χαράκι κι η Δρακοκαβαλάρισσα με τη χρυσή φαρέτρα, από τ’ ανέφαλα να βγει τη λιόστερνη την ώρα, να πιεί τ’ ασφενταμόνερο, ν’ ανάψει το φεγγάρι. Να βάλει τα κουδούνια της, τα πέτσινα...

Τα βλέμματα σταυρώθηκαν τυχαία Απίστευτη ενέργεια, μοιραία! Για μια στιγμή σαν να μασταν μονάχοι στο φως του φεγγαριού οι άσπροι βράχοι Μίλησαν τα μάτια με ένα κώδικα Που όμοιο δεν είχα ξανακουσει Σκόρπισαν οι φραγμοί κ τα εμπόδια Μόνο η άνοιξη υπάρχει για να ανθίσει...

Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον… Ένα πράσινο τετράδιο με ποιητές. Το τετράδιο της μάνας μου. Σεφέρης. Ελύτης. Ρίτσος. Καμία γυναίκα. Και ο Καβάφης κρυφός ως τον θάνατο — πίσω από ένα γυαλί. Ήλιος, πολύς ήλιος, και βράχια άγονα να σκίζουν το γαλάζιο. Ένα κρυφό...

Λυπούμαι για σένα κ για μένα Διότι η μελαγχλια-φιλη πίστη Μας κατέλαβε, κ μείναμε ξενοι Κ αυτή η φριχτή αδιαφορία σου Προανήγγειλε ενδιαφέρον α υλο! Λυπουμαι για τους νεκρους Μα κ ζήλια φέρω ομολογουμένως Διότι εκείνοι κέρδισαν την δόξα Εγώ την ματαιοτητα Λυπουμαι για...

Είν' η ζωή ένα ποτάμι που κυλά και που το τέρμα του κανένας δεν το ξέρει. Μια πεταλούδα! Ευλογία από ψηλά! Χάδι απ' της Άνοιξης το πράσινο αγέρι. Ένα ταξίδι, που καθένας ξεκινά, δίχως να θέλει -του το όρισε η μοίρα- σ' άγνωστους κήπους, περιβόλια μακρινά, ζωγραφισμένα...

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα τόσο δα μικρούλι μαγαζάκι που σέρβιρε τσάι. Τα πάντα μέσα εκεί ήταν στις απαλές αποχρώσεις του κίτρινου, του λιλά και του πράσινου της μέντας. Σέρβιραν όλων των ειδών τις γεύσεις τσαγιού και όλων των ειδών τις πολύχρωμες τηγανίτες,...

Κάποια στιγμή οι αισθήσεις θα νεκρωθούν. Η ψυχή-που βρίσκεται;- για το άγνωστο θ’ αναχωρήσει. Αραγε, εκατομμύρια τώρα χρόνια, έχει ποτέ στη Γη γυρίσει; Στα «εξ ών συνετέθη» το σώμα, αν, βέβαια, ταφεί στο χώμα. Κάποιοι προτιμούν αποτέφρωση, που καταλήγει σε στάχτη....

Δε θέλω να σε αποχωριστώη έγνοια μου θα σε συνοδέψει κι απόψε μέχρι το σπίτι σου ένα κρίνο θα αφήσω στην πόρτα σουκαι μια υπόσχεσηΠως όταν βρεθούμεμόνο το χθες θα υπάρχει στο εξής η ανάμνηση σου θα συντροφεύει το σώματις στιγμές της άδικες τις κενές.. Εκείνες που...

Σε σένα μιλάω...Που 'χεις την τύχη να βλέπεις την ανατολή,ακάματη κι ακμαία!Να 'χει ξυπνήσει απ' τ' άγρια χαράματα!Να ξεγλιστράμεσ' απ' τα σκέλια τ' ουρανούκαι να τρέχει καταπάνω σου,έχοντας καταπιεί γουλιά γουλιά-ακόμη μια φορά-το θάνατο που σου αναλογεί.Κι αντίς τα...

Τελευταία φορά που σε έψαξα πάλι Δίνω τέλος εδώ, δεν μπορώ άλλο φτάνει, Φτάνει.... Όσα ζήσαμε εμείς, έφυγαν σαν ταινία Μείναμε μονάχοι, έρημοι σαν πλατεία Βάζω σ’ όλα τελεία Τέλος η τυραννία, η αδυναμία, και η προσμονή Βάζω σ’ όλα τελεία, δεν θα είσαι καμία Δεν θα...

Απ’ άλλη πόρτα, μπήκα μες τα θαύματα,ξεστρατισμένη,από όσα μού είχαν, λόγια, ψεύτικα ειπωμένα,τούτο το δώμα τ’ ουρανού, στη Δίκτη,διαφεντεύει ένας Δαίμοναςκαι στη ρωγμή του χρόνουκλώθει τρόπους και γεννήματα τού νου.Της ξενιτιάς τα χρόνια,ξόρκια, σ’ ανθισμένο ασπάλαθο...

Ψυχή Σκιά λευκή… στο δάσος του χρόνου ζεις μοναδικήΑπάνω σου φόρεσες ανθρώπου μορφή, ατίθασο μυαλό,Καλπάζεις με αρετή ελευθέρια… το σκοτεινό παραμύθι του έρωτα.Πληγές στα πόδια καθώς διαβαίνεις μονοπάτιΕισχωρείς σε αγκαλιά φεγγάρι,στις πύλες της θεάςΑναρωτιέσαι… Που...

Η Ελλάδα, δυστυχώς, κινδυνεύει, και η φρικτή αυτή σκέψη το νου και την καρδιά παιδεύει. Με την υποτελή πολιτική ηγετών την ακεραιότητά της διακυβεύει. Εσωτερικά, ηγέτες δεν λύνουν ζωτικά προβλήματα, και για το λαό είναι άχρηστα «βλήματα». Δημογραφική συρρίκνωση,...

Βλέπω μια μικρή σταγόνα γλιστράει στο τζάμι το θολό, το ποτάμι κατεβαίνει από εκείνο το βουνό.   Όλη η φύση τραγουδάει, δέντρα, λουλούδια στη σειρά, τη βροχούλα περιμένουν ανυπόμονα κι αυτά.   Πλιτς πλιτς πλατς ξεκίνησε η βροχή, πλιτς πλιτς πλατς αλλάζει...

Απόψε κράτησα στην άκρη τ' ουρανούγαλάζια φύκια απ' τον ωκεανό της μοίραςαπόψε η σκέψη σου πλημμύρισε το νουνα λιώσει σπίθες στων ματιών μου την αρμύρα. Γουλιά-γουλιά, σε κοινωνώ μπρούσκο κρασίπου είναι φερμένο από του Νότου την πατρίδαστα πάθη εσύ να με κερνάς κούπα...

Σε περιμένω το γνωρίζεις.. Με μια ανακουφιστική ελπίδα.. Αυτή της ανασεμιας μου αυτή του καθαριου λογισμού κ της απολυτρωσης.. Έλα να βάλουμε τα υλικά του ονείρου Αυτά που θα οδηγήσουν Στο δικό μας στερέωμα Το στεγανά καμωμένο Που δε θα μπάζει απο πουθενα... Γιατί θα...

Το όνομα της Σελήνης δηλώνει το σέλας, το φως, όχι το άπλετο φως του πρωινού αλλά τον ηδύ φωτισμό που συντροφεύει την Νύκτα. Η Σελήνη ονομάζεται και Μήνη, όνομα από το οποίο παράγονται οι λέξεις μην (μήνας) και έμμηνος ροή.  Η λέξη "μην" = σελήνη (μηνίσκος =...

Ξανοίχτηκες...σε άγνωστα κ άπατα νερά περιπλανήθηκες Ταξίδι προς το άγνωστο ξανά, Δεν νοιάζεσαι ποια είναι τελικά, Εκείνη η φωτιά στα στεριανα, Που καίει κ σε περιμένει ακόμαΞεμακρυνες..... Δεν γύρισες ποτέ πραγματικά, να την κοιτάξεις την ελπίδα ,τελικα Το άγνωστο...

Έψαχνε κι έψαχνε ο φακός των άστρων Καθώς αναπαρήγαγε μια – ένα προς ένα – αντιστοιχία:Κάθε κυματοσυνάρτηση να οδηγεί σε μια κατάρρευση κυματοπακέτου Βυθισμένο στη λάσπη της πισίνας γέμιζε με παιδιάτο κίτρινο υποβρύχιο και στο περισκόπιο συνέλεγε το φως τουςο Μέγας...

Τι κατάντημα άνθρωποι να λένε «πετάει ο γάϊδαρος; Πετάει»,           κάτι που τη λογική καταπατάει και την αλήθεια απατάει. Πως γίνονται αιχμάλωτοι διεφθαρμένων ηγετών, αγνοώντας συμπεράσματα της παιδείας αξιών αυθεντικών, και να ψεύδονται ακόμη και στη Βουλή και τα...

Μοναχικότητα με είπες μου αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμος ενέχει ελευθερία να αποκτάς εμπειρία να φοράς την καμπαρντίνα σου ,άνοιξη γαρ Να μη σε φοράει αυτή Να έχεις τα μαλλια σου ξεμπλεκα να ανεμίζουν στο αεράκι με μια ικανοποίηση κ ένα χαμόγελο νίκης.. Να πορευεσαι με...

ΌΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΝΙ. Μαύρα φαράγγια τρομερά τους φράζουν την πορεία. Μαύρη η γη και ο ουρανός και γύρω μαύροι λύκοι. Φορούν τη γούνα του χιονιού να μην τις τρέμει η πίκρα. Πισώπλατα δόντια χαφιέδες ορμούν και τις δαγκώνουν και δεν τους τρέμει η...

Σε Σένα Μάννα το χρωστώ  Που ήσουνα, Σιμά μου,σ'τουτη τη ζωή Κι'αν ένιωσα το πρώτο  χάδι,την πρώτη γλυκιά ματιά,  Το πρώτο κλάμα,το πρώτο γέλιο, Ήταν ζωγραφισμένα  ,στην μορφή Σου,στην μυρωδιά Σου,στην αναπνοή Σου Μάννα γλυκιά μου Μάννα Πως θα  αποχωριστώ τον ομφάλιο...

Θάνατος, είναι ο φόβος όλων. Θάνατος, έχει τρία σκληρότατα πρόσωπα.   Θάνατος είναι όταν αλλάζουμε τόπο, χάνουμε της ζωής μας τον παλιό τρόπο. Το μέρος όπου ζήσαμε τα πάντα που αγαπήσαμε ξέρουμε πως δε θα βρεθούμε ποτέ ξανά, στην παλιά, τη γραφική, για μας, τη...

Την οικουμένη κυβερνάει η ταχύτητα. Πιστεύει ότι τα «άρματά» της είναι αήττητα. Κυρίευσε τα πάντα, έφτασε στης Γης τα πέρατα, ανταγωνίστηκε με κάθε λογής τέρατα! Όμως, προκάλεσε άπειρα θύματα, αμέτρητα τα ανθρώπινα μνήματα. Δυστυχώς δεν στοχάστηκε τον παράγοντα χρόνο,...

Εσύ Μόνο κι όσο μόνο εσύ πάντα εσύ Πάντα μόνο εσύ έτσι μόνο πάντα εσύ για όσο πάντα μόνο εσύ Εσένα πάντα μόνο για μόνο εσένα εσύ για πάντα Μόνο κανέναν άλλον εκτός Εσένα Εσύ για μένα Πάντα μόνο εσένα Εγώ Μόνο για σένα πάντα τίποτα παρά μόνο εσύ Εσένα εγώ Για Μένα κάθε...

Πόσο έμεινα στην ίδια θέση μέχρι να αποφασίσω, δεν μέτρησα, κοίταζα  μακριά, γλαροπούλια και καράβια, ορίζοντας θαλασσινός του Νότου εκεί που προσανατολίζονται αιώνες τα αρμυρίκια, εκεί,  στην άκρη του γκρεμού της ψυχής πέτρα μαύρη, τραχιά, άγρια, με το αλάτι να...

Καμάρα η κάμαρα Πόσα πουλιά δεν είδα να αποδημουν Από το παράθυρο.  Πουλιά βιαστικά σαν εσένα..  σήμερα όμως θέλω κατι διαφορετικο Θελω να με αγαπας.  δε θέλω να περάσει άλλη μια μέρα συμβατική.. θέλω αυτό το κάτι παραπάνω στον έρωτα σου .. Θέλω να με κοιτάς στα...

Δίχως πολέμους πως θα κρατούσαν τους λαούς σε μαντριά, αιχμάλωτους, φυλακισμένους, εκμεταλλεύσιμους, δυστυχισμένους, ρουφώντας τους το αίμα χωρίς τέρμα, και δεν είναι ψέμα. Οι πορωμένοι «εξουσιαστές» ανθρωποφάγους μιμούνται, και οι λαοί αγρυπνούν, αγωνιούν και δεν...

Διάβασα τις ιστορίες,οδηγίες πώς να ζεις..  Για να βρεις το πεπρωμένο, πρέπει να το προκαλείς!  Ο γραμματικός που γράφει,σαν να έζησε σ αυτές με μελάνι ζωγραφίζει τις ατέλειωτες στιγμές... Δύσκολες οι περιστάσεις,καταιγίδες κ τριγμοί όλοι τον κατηγορησαν ότι ήταν...

Την πόλη την είχε πάρει πια ένας βαθύ σκοτάδι. Χιλιάδες οι νεκροί από την πείνα. Γύρω από τους ντενεκέδες των σκουπιδιών, κοντά στα νοσοκομεία και τις λέσχες των κοκορόφτερων, γίνονταν μάχη πραγματική  ανάμεσα στους πεινασμένους για κάποια ξεροκόμματα και  τις...

Τι γυρεύω εδώ;Σ' αυτής της δυστοπίας την έκρηξη;Τόσοι αυτοχριζόμενοι ενάρετοιτριγύρω...Κυκλοφορούντες μετά κλάδων και Βαΐων,υπεράνω πάσης υποψίας,με ύφος εκατό καρδιναλίων!Ενδεδυμένοι το σχήμα της κολακείας,στο χάος μίας διαρκούς αμφιθυμίας,υπηρετούν αφεντάδες...

Στο ίδιο καντούνι έκανε πάντα λάθος, «κατά λάθος δυο κολασμένοι στον παράδεισο», ο ψίθυρος είχε μείνει στον ξεσαρκωμένο τοίχο με την εγχάρακτη διακόσμηση, εκεί κάθε φορά η ίδια λάθος στροφή η ίδια Ελένη στην άγνοια των ορίων ακόμη με τη ρευστή μορφή των φαντασμάτων...

Καρναβάλι τρελόσε έχω μέσα στο μυαλό,με στολές και μάσκεςκομφετί ένα σωρό.Ελάτε να χορέψουμεκαι να μασκαρευτούμεωραία να περάσουμε,να αστειευτούμε. photo user17793854, Image license by...

Αν είναι ο έρωτας πληγήπου ανοίγει το μαχαίρι θα ´ναι χαρά να ερχότανεαπ´ το δικό σου χέρι. Αν είναι η αγκαλιά φωτιάτον κόσμο μου να κάψει,μόνον εσένα θα ´θελανα ρθει να την ανάψει. Αν σαν σπαθιά σκοτώνουνετα όμορφα σου μάτια,ας ήταν να με κοίταζεςκι ας μ´έκανες...

Να είχα δυνατά φτερά να πέταγα στα ύψη κι αυτής της πονεμένης γης να ξέχναγα τη θλίψη.   Να ´μουν πουλί να έφτανα σε κάμπους και λαγκάδια, να μπαίνω μέσα στη φωλιά  μόνο τα κρύα βράδια.   Να πέταγα πολύ ψηλά τους αετούς να φτάνω, μαζί τους να ταξίδευα στα...

Παραμονή εδιάλεξα του Αγίου Βαλεντίνου! να είναι τα γενέθλια  κι εμού του Κωνσταντίνου!  Εγώ μαι απού τά παιζα τα όργανα με χίλια ! Μ αρχίζουν και μαραίνονται  στα χέρια τά δαχτύλια. Και τα μαλλιά ασπρίζουνε κι ασημοκροταφίζουν Κι οι πεθυμιές λιγαίνουνε . και κάνουν...

Τι να γράψω; Τι να αποτυπώσω στο χαρτί; Κομμάτια ξένα κι άγνωστα χαμένα σε μιας νιότης περασμένης τα σκιερά μονοπάτια. Σ' ένα όνειρο που τέτοιο έμεινε, σε μια ζωή  που ποτέ δεν ξημέρωσε χρόνια ναρκωμένη σε άπνοο σώμα μιας ανύπαρκτης ύπαρξης. Τι ειρωνεία! Να νομίζω πως...

Η σκουριά μαδάει τα σεντόνια· Τα μύδια που ζουν μια Πλειστόκαινο σε ένα αστικό λεωφορείο μυρίζουντη θάλασσα που μεταφέρουν τις αποικίες στη Νέα Πέραμοένα κορίτσι που ίδρωσε για πρώτη φορά· το κορμί της έπειτα από χρόνια προτού τη νεκροπλύνουν. Ένας διάδρομος...

Το εξουσιαστικό κύκλωμα τραμπαλίζεται, και ο κόσμος στροβιλίζεται και προβληματίζεται, σε σκοτεινές σκέψεις βυθίζεται. Η Αμερική ιμπεριαλίζεται και βαυκαλίζεται, η Ευρώπη κλυδωνίζεται, ο Τρίτος Κόσμος βασανίζεται, η Αγγλία χαριεντίζεται, η Κίνα σκανδαλίζεται, η Ρωσία...

Η καυτή ανάσα των χειλιών του μένει ακόμη πάνω στο γυμνό μου σώμα , τυλίγοντας το στις φλόγες της ηδονής και ας έχει περάσει τόσος καιρός. Αλήθεια πόσοι κόκκοι άμμου χρειάστηκαν να περάσουν από την μια πλευρά της κλεψύδρας του μυαλού μου στην άλλη ; Το μόνο που...

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΩΔΩΝΗ ΕΧΕΙ ΑΠΛΩΣΕΙ ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΤΗΣ   σεντόνια μια ψιλή ομίχλη σαν μια αυλαία τραγωδίας. Το πέτρινο αμφιθέατρο μασάει αρχαίες λέξεις, ηχηρές, δραματικές πάνω στο ορεινό, δυσπρόσβλητο τοπίο. Το φως εδώ έχει ορίζοντα τη ρυτιδιασμένη πέτρα της τραγωδίας. Ο...

Δεν έχω λόγια να σας πω... παρά μόνο να υποκλιθώ στη δύναμη και στο μεγαλείο της ψυχής σας... Είμαστε μαζί σας σε τούτη την αδικία, σε τούτο το ατιμώρητο έγκλημα.... Γονείς των Τεμπών κρατάτε γερά... Σαν ελάχιστη ένδειξη της συμπαράστασής μου, μια ανάρτησή μου με ένα...

Το είπε ο ίδιος ο Χριστός για να το συνειδητοποιήσει κάθε πιστός, γιατί είναι της γνήσιας πίστης ο ιστός, για την αληθινή γνώση, ώστε ο άνθρωπος την ψυχή του να σώσει, και να μην είναι έρμαιο άγνοιας, προκατάληψης, φανατισμού, ισόβιος αιχμάλωτος σκοταδισμού. «ΕΡΕΥΝΑΤΕ...

Γύρνα σπίτι! Να... Σ' εκείνη τη γωνιά που μάθαινες προπαίδεια κι ορθογραφία. Σε περιμένουν ανεξίτηλες οι πρώτες σου αναμνήσεις, το ζεστό ψωμί, το τραγούδι της μάνας κι ένα χαμόγελο κατανόησης. Σε καρτερούν απείραχτα από το χρόνο τα σκονισμένα σου βιβλία με τις...

μια εντύπωση      Ένας Ήσκιος είναι πάντα αρσενικός· βαρβάτος και τραχύς στα οράματα, ηδύς στη γεύση. Ένας Ήσκιος είναι ο ιδρώτας της εικόνας· που συλλέγεται με βαμβάκι κι αφαιρείται με κερί όταν η νύχτα, τα κάνει όλα ήσκιους. Ένας ήσκιος είναι πάντα το Σεφερικό...

Χείλη,απ' αχάτη της φωτιάς.Ρίγος υγρό,πυρακτωμένο.Στου μπακιρένιου φεγγαριούτο τάσι,δυο στάλες μάτια μεθυσμένα.Έν' αδηφάγο στόμα,πεινασμένο,ορέγεται το μίσχο του λαιμού σου,τον αβρό.Στήθη,ροδάμια γιασεμιού ολόρθα.Χυμώνει η φλέβαστου κορμιού σου την αφή.Στην προσμονή...

Στο σκοτεινό δωμάτιο το μοιρολόι  μιας χαμένης αγάπης που άργησε  να έρθει,σκορπάει το λυγμο του στ'ασπρα σεντόνια.  Ο πυρετός ανεβαίνει. Η γύμνια της ψυχής,γίνεται τροφή του. Ανεβαίνει ανεβαίνει,μέχρι που το γκρι δηλητήριο κυλάει στο κορμί. Κανένα θερμόμετρο δεν...

Λίμνες είναι οι ψυχές μας, γεμάτες ζωντάνια, συναισθήματα, πάθη και λάθη!Κι όταν όλα αυτά τα μοιραζόμαστε με λόγια, με πράξεις… τότε ο χρόνος είναι δίκαιος. Θα μας δώσει όλα όσα χρειαζόμαστε…Λίμνες, λοιπόν, με χαρά και πόνο για να εκτιμήσουμε τα όμορφα μέσα από τα...

Ανεμβολίαστοι παντού. Για δες! Ο Ρόμπερτ Κένεντι, γνωστής οικογενείας, εχρίσθη πρόσφατα υπουργός-και δη εις το υγείας- του νικητή των εκλογών, του Ντόναλντ Τράμπ, βεβαίως, αρκεί να μην αποδειχτεί άβουλος και μοιραίο;.Υιός του Ρόμπερτ Κένεντι, ο περί ου ο λόγος, μόνο...

Ε!  Ναι,  τι σε νοιάζει η ζωή μου;  Δική μου είναι ό,τι θέλω την κάνω, την καταστρέφω ή την  βελτιώνω. Και ακόμη περισσότερο  τι σε νοιάζει  ο περίεργος εαυτός μου; Τι σε νοιάζει εσένα αν καπνίζω, αν πίνω, αν ξενυχτώ, αν βρίζω, η αν προσεύχομαι ως τα ξημερώματα; Τι σε...

Οι θεοί χάνουν την εξουσία, οι ψυχές αρνούνται την αθανασία, θαμπώνει η μνήμη της αλήθειας, υποβόσκει ο καρπός της αδικίας, ο ουρανός βιάζει το γέλιο, η ζωή πέφτει σε λήθαργο, το πάθος  το κάλλος κυνηγάει, ματώνει η ματιά το βλέμμα, η θάλασσα μηρυκάζει την αρμύρα της,...

Ήταν ένα απόγευμα που ο ήλιος έδυε σιγά σιγά πίσω από τ’ βουνά, χρωματίζοντας τον πελώριο ουρανό με μαβί και χρυσαφένιες αποχρώσεις. Η Ελένη περπατούσε αργά, σχεδόν διστακτικά, στο γνώριμο μονοπάτι του παλιού ελαιώνα. Είχε χρόνια να το διασχίσει, όμως κάθε βήμα της...

Είναι κάτι βράδια ναυάγια(όλο απόγνωση και τρέλα)που ούτε το φως του πρωινούδεν ξέρει πώς να τα γιατρέψει.   ***   Δυο διαθέσειςδυο βάσανα.Το ένα παλεύει να ξεσκίσει το άλλο.Κάπου εκεί υπάρχω κι εγώ.Στο ενδιάμεσο,στο κενό. *** Κι αυτή η μέρα πέρασε.Μέτρησα...

Τράβηξα τη γη Για να σκεπαστούμε Μήπως φορέσουμε απόψε Αφοπλιστικά κι αναίμακτα Τις λέξεις που χθες φτύναμε Σαν κουκούτσια   Μα μην μ’ απαντήσεις βιαστικά Περίμενε τη σειρά σου Στην ουρά Περιμένω απαντήσεις Από σένα κι από μένα Ξανά και ξανά  Ως το χθες Ως το...

……Στεναχωριέμαι.  Βλέπω ένα δάκρυ να κυλά στα μάτια της κυρίας που μου συστήθηκε ως μητέρα μου. Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού μου και δυο λόγια μόνο μου λέει παρηγοριάς.             «Ήρεμη να είσαι και θα δεις, όλα θα πάνε καλά», μετά, σκύβει και μου δίνει ακόμη ένα...

Ξάστερος είναι μάνα, απόψε ο ουρανός ίσως αργήσω να γυρίσω.. μη σε νοιάζει πλάι στης θάλασσας την αγκαλιά θα περπατώ έως αργά που ολοένα ησυχάζει..  Ηρεμώ, τα βράδια στης θάλασσας τ' αντίκρισμαστο λείο της γυαλιστερό μανδύα ξεχνώ τις έγνοιες μου.. Το ανάλαφρό της...

ΞυπνώΑκούγοντας τον ίδιο ήχοΚάθε πρωίΓεμάτος σπασμένα ερωτηματικά Με τόσες ρυτίδες στον καφέΜε καρφωμένο το ίδιο ποίημαΞανά στο μυαλό μου Ψάχνω μια λέξηΘρηνώΚι ας ξέχασα να κλάψωΤόσες νύχτεςΜακριά σου Γκρινιάζω όπως πάνταΧωρίς λόγοΌταν είσαι κοντά μου                 ...

Γιορτές, πανηγύρια, ξεφαντώματα για τον καινούριο χρόνο! Ισως για να εξευμενίσουμε τον πανούργο Κρόνο. Ένα εκατομμύριο ΑΝΘΡΩΠΟΙ νεκροί σε Γάζα και Ουκρανία. Δεν έχει τέλος των πολεμόχαρων η φρικτή μανία. 85 εκατομμύρια ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ αναζητώντας νέα πατρίδα, οι...

Το νέο έτος έρχεται Το 25 μπαίνει.Κι ο Έλληνας καρτερικά Παλεύει και σωπαίνει. Είπα νά γράψω κάλαντα Κι αρχίζω νά τά λέω.Τήν μιά γελώ καί τραγουδώτήν άλλη πάλι κλαίω…. Στό Διεθνές στερέωμαΗγέτες δέν υπάρχουν !Γιαυτό οι μετριότητες Κυριαρχούν και άρχουν. Καί στήν...

Δεν θα είχα απομακρυνθεί περισσότερο από μερικά μέτρα από το ξενοδοχείο, όταν μου συνέβη κάτι το αναπάντεχο! Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων! Μετά από  το πλούσιο γεύμα που προσέφερε η διεύθυνση του ξενοδοχείου αισθανόμουν βαρύ το στομάχι μου. Ήταν και το ρεβεγιόν της...

Κείνο το χέρι που ´ναι πάντα απλωμένο, κείνο το χέρι που τον ώμο μου ακουμπά, έχε το Θεέ μου δυνατό κι ευλογημένο, κοίτα, τον ρόλο έχει πλέον του μπαμπά. Κείνα τα μάτια με το βλέμμα το καθάριο που με μαθαίνουνε τον κόσμο ν´αγαπώ, κείνα τα μάτια ασκητή θυμίζουν κι άγιο...

 Καλή ημέρα έρχεταιτωρα που ξημερώνειμέρα αγάπης της καρδιάςγια κείνους που είναι μόνοι.Για εκείνους που το ταίρι τουςέφυγε από κοντά τουςκι έμεινε μόνη η καρδιάκι άδεια η αγκαλιά τους..Χριστός γεννάτε σήμερονκι η αγάπη να ορίσει, να ρθεί μ ένα χαμόγελο να μας...

Αν κάποια μέρα ξαφνικά  σου φέρουν το χαμπάρι  πως η ψυχή μου πέταξε ανάλαφρη στ’ αστέρια, δίχως αποχαιρετισμό  και λόγια της συγνώμης, μη λυπηθείς.   Όλη τη μέρα από ψηλά  Θά’χω φτερά ανοιγμένα, σκέπη χαράς στο σπίτι σου στα δύσκολα αποκούμπι, στον κάθε πόνο...

Το πρωινό της 12ης Δεκεμβρίου 2024, θα επιστρέψεις• θα κάνει κρύο τσουχτερό και θα φυσάει δυνατά. Ίσως και να χιονίζει. Θα φτάσεις στο σταθμό με καθυστέρηση χειμώνων. Εγώ, ως γνωστόν, θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω. Φοράς, λοιπόν, γούνινο γκρι παλτό και μάλλινα...

Μη με ξυπνάτε.. αφήστε μενα " κοιμάμαι"αφήστε με να ονειρεύομαι ως παιδί. Μη με ξυπνάτε, τ' ακούτε;Δεν θέλω τρομαγμένη ν' αντικρίζω την Αυγή..Δεν θέλω "Μεγάλη" να γίνω.Μεγάλωσα, κι όμως ζητώ το "μικρό" μέσα μου παιδί.Μη με ξυπνάτε πια βαρέθηκα τις φιέστες σας αφήστε...

Το βλέμμα που κρύβεται στην ομορφιά της ψυχής σου, το πάθος που υπογραμμίζει την ηδονή στο κορμί σου, η ανάσα που απεικονίζει την αγάπη στο σώμα σου, τα μάτια που διαπερνούν το θάνατο είναι οι πηγές της ευτυχίας    του πάνσεπτου κόσμο μου σου.   Το αίμα που ραίνει με...

Να Ημουν Αετός να Πέταγα, Τον ουρανό να Σχισω Και την χαμένη αγάπη μου, Εκεί να αναζητήσω. Μια Καλημέρα να της πω, Που τόσο μουχει λείψει Τα μάτια της να ξαναδώ  Που ταχω αποθυμιση. Παραδεισένια λουλούδια, Αυτή να μου Χαρίση Να με ευωδιάζουνε στη γη, Μέχρι να με...

Έφτιαξα ένα σπίτι δίπλα στο κύμα,για να καθόμαστε στην βεράντακαι ν αγναντεύουμε το πέλαγος!!Να πλυμιρίζεις από ευτυχία απόόλλη αυτή την αγνή φυσική ομορφιά..Κι εγώ να βλέπω μέσα στα μάτια σουαπό που πηγάζει η αγάπη !Μα όπου υπάρχει τόση ευτυχία,κάτι συμβαίνει κι...

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ--ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Σκίσαν τη νύχτα οι κραυγές και ράγισαν τα μάρμαρα οι σκάλες σκέπασαν κορμιά σπαρμένα στους διαδρόμους ο ύπνος είχε ξεχαστεί στα σίδερα της πόρτας και συ εκούρνιαξες δειλά στης μοίρας το κατώφλι. Του αγέρα έσπασε η φωνή, γέμισε η χούφτα...

Δυστυχώς, στην πατρίδα της δημοκρατίας απουσιάζει η πρόληψη και κινδυνεύει να χάσει τη δική της υπόληψη! Μόνον ύστερα από κάποια τραγωδία ηγέτες δρουν κατασταλτικά, αλλά όχι για να την αποφύγουν, προληπτικά. Επιδεικνύουν αδιαφορία για διεθνή και εσωτερικά ζητήματα ενώ...

Ο κάπτεν έρωτας στα χέρια του κρατά του μυαλού την πυξίδα Ιερογλυφικά αγάπης πάνω σε κύματα ζωγραφίζω Ταξίδι παραίσθησης μες στην καταιγίδα... Με τη θαλασσινή μου καρδιά, λατρεία σου καθρεφτίζω. Σαν γοργόνα μέσα σε ενυδρείο... Πλατωνικό το πάθος μας, με εμάς τους δύο....

ΕΠΕΣΕ ΧΙΟΝΙ!      Έπεσε χιόνι νεογνό πάνω στα δέντρα! Αχνιστό και ανεπαίσθητο στους δρόμους, στα σπίτια, στις πλατείες , στα αυτοκίνητα έπεσε χιόνι! Παρθένο και βελούδινο, επουράνιο. Τα πάντα σκέπασε το χιόνι. Επιμελώς και δίκαια. Τίποτα δεν άφησε στο περιθώριο!...

Η βροχή χορεύει  στο χαραγμένο , από την βίαιη εκτόνωση των ανεκπλήρωτων πόθων,  γυμνό κορμί σου,  το ελεύθερο,  το καθαρμένο  από τις προγονικές αμαρτίες   Στην αρχή της ύπαρξης  ο Άτλας στερέωσε  την σφαίρα  του Ουρανού  ανάμεσα στα στήθη σου, του μαγνήτη της ηδονής...

Στού φασισμού τη μπότα η Eυρώπη σ' απειλή σύννεφα σκοτεινά απλώνονται παντού Ψυχών σφαγή, αθώων γη βαθιά αιμορραγεί κατακτητές του τρόμου , δυνάμεις του κακού   Στον Χίτλερ της παράνοιας  πιστή υποταγή στρατός Ναζί στ ολέθρου τη γραμμή πολέμων η  φρίκη, θανάτου...

στον Νίκο Γκάτσο    Σαν την πρώτη μέρα του κόσμου  κι όλα σωπαίνουν.  Σχίζει το βράχο η φωνή σου  βαθαίνει η γλύκα στην καρδιά.  Μαύρο κοράκι στο νερό  κλαδί ανθεί πιο πέρα.        Ό,τι έχει μείνει στον ουρανό  τα πήρε τ' όνειρο της μέρας.  Πυράκανθοι στα χέρια σου...

Αρκεί μια ιδέα, μια λέξη, μια πράξη, που το δρόμο του κακού θα φράξει, στο λιμάνι της ευτυχίας ν’ αράξει, την ευκαιρία για τον Παράδεισο ν’ αδράξει: ΑΓΑΠΗ!               photo wirestock, Image license by freepik.com ...

Η βροχή χορεύει  στο χαραγμένο , από την βίαιη εκτόνωση των ανεκπλήρωτων πόθων,  γυμνό κορμί σου,  το ελεύθερο,  το καθαρμένο  από τις προγονικές αμαρτίες   Στην αρχή της ύπαρξης  ο Άτλας στερέωσε  την σφαίρα  του Ουρανού  ανάμεσα στα στήθη σου, του μαγνήτη της ηδονής...

Ήταν πολύ πρωί, πριν ξημερώσει, σαν ξαφνικά έφθασε στην πόρτα μας ο πόλεμος. Όχι πως δεν τον περιμέναμε, Μα να! όλο και ελπίζαμε  ότι τελικά θα βάλει ο θεός το χέρι του και θα μας προσπεράσει.  Όλοι το νιώθαμε. Μα, με ολάνοιχτες ακόμη τις πληγές της συμφοράς,  μ’ ένα...

Στα δικά σου φεγγάριαποτέ δεν περπάτησα δε γνωρίζω του ήλιου σου χάδια κι ούτε ρόδινα σούρουπασ' ακρογιάλια απάτηταείμουν εκεί για ν' αφήσω σημάδια Σαν ξερόχορτο έμεινα  χρόνια  ολάκερα μες του ήλιου το καύμακαλοκαίρια λιπόθυμηνα προσμένω ατέρμονα να γενεί  ένα...

πούλμαν – τα θυμητάρια  Κάποτε θα βρεθεί ένας δρόμος που θα σε κλωθογυρνά κι όλο θα σου υπόσχεται το αιώνιο ταξίδι. Μην υποκύψεις. Αρκέσου στο φέρι ως την Αρκίτσα, Αύγουστος που ήταν και τα κορμιά ξεφλουδίζανε στα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού. Το πούλμαν με τους...

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΛΩΡΙΟ ΒΟΥΝΟ ΚΟΠΗΚΕ ΣΤΑ ΔΥΟ, ΑΥΤΟ ΤΟ ψηλό βουνό. Αυτός ο βράχος έγινε κοχύλι, άνθισε, έβγαλε ήχους. Αυτό το λουλούδι άνοιξε τα χείλη, άνοιξε το ματάκι του. Κοίταξε πώς σε χαιρετάει μέσα στις ψαλμουδιές του. Αυτός ο άνεμος ακονίζει τα μαχαίρια του. Γιαταγάνι...

Θα σε Νοσταλγώ  Μέσα σε αυτή την πλαση που ζω Οι σκέψεις το ιναι μουΗ φαντασία  μου θα είναι κοντά Σου Πάντα θα σε Νοσταλγώ  Τα χάδια που δεν πήρα Τον έρωτα που δεν γευτήκα Το άρωμα ΣουΑπό τους πόρους του κορμιού Σου Που ποτέ δεν ανεπνευσα Το φιλί Σου που ήταν η...

Πως δικαιολογείται, οι Ελληνες να πουν τότε ΟΧΙ, που τράνταξε την Οικουμένη, γιατί δίχως ΑΥΤΟ θα ήταν καταδικασμένη, και τώρα «σύμμαχοι» και εθελόδουλοι ηγέτες, της θλιβερής εξουσίας «επαίτες», πιάνουν την Ελλάδα με «απόχη», και συμβιβαζόμενοι λένε ΝΑΙ λες και είναι...

Δεκαετία του 50 - 60Η ιστορία είναι άκρως αληθινή. Ο κυρ Λευτέρης κάτοικος ενός χωριού της Βόρειας Ελλάδας, ήταν ένας απλός άνθρωπος. Βοσκός όλα του τα χρόνια πάλευε - όπως όλοι - με  τις δυσκολίες των τότε χρόνων για την επιβίωση της καθημερινότητας.Πολλές οι...

( Three Poems by Artificial Intelligence)   Epiphyllum oxypetalum Το Epiphyllum Oxypetalum είναι ένα δημοφιλές είδος κάκτου που φημίζεται για την παραγωγή μεγάλων, αρωματικών, λευκών λουλουδιών μόνο μία νύχτα το χρόνο. Η «Βασίλισσα της Νύχτας», όπως είναι το...

Επιτέλους, έπεσαν οι μάσκες ηγετών, του φανατισμού και της βίας προσκυνητών, του αθεϊσμού και του ανταγωνισμού θιασωτών, που παρακολουθούν αδιάφοροι ανθρώπινες τραγωδίες σαν τελετάρχες σε πολυτελείς κηδείες, που για τους λαούς φαντάζουν σκέτες αηδίες. Για τέτοιους...

Μνήμες που τιμούν και δεν πρέπει να ξεχνούνται: ... και ήρθε η είδηση στο Χωριό μας : σκοτώθηκε ο Μπάμπης του Δάσκαλουτου Σπήλιου του Σπηλιόπουλου (του Μανιόλα). Και ο αείμνηστος ΕκείνοςΈλληνας,  ο Πατέρας του, έτρεξε στο Τηλεγραφείο και έστειλε στονΚυβερνήτη Ιωάννη...

Φύγαν από τον Όλυμπο οι δώδεκα Θεοί μας και εις της Πίνδου τα βουνά γινήκανε χιλιάδες.   Εσείστηκε συθέμελα ολόκληρη η Ελλάδα από του ΟΧΙ τη βουή ´εχθρός δεν θα περάσει ´   Όρκο εδώσανε βαρύ για την ελευθερία και τρόμαξέ τους ο ντουνιάς κι ευθύς εγονατίσαν...

Το τελεσίγραφο απαιτούσε τα ιταλικά στρατεύματα να έχουν ελεύθερη διέλευση από την ΕλληνοΑλβανική μεθόριο, προκειμένου, να καταλάβουν στρατηγικά σημεία της Ελλάδας όπως αεροδρόμια, λιμένες κλπ για την διευκόλυνση ανεφοδιασμών των στρατευμάτων. Ο Μεταξάς, φορτισμένος...

      Ο πλωτάρχης του Βασιλικού Ναυτικού Πέτρος Καρύδης στοχεύοντας με το παλαιού τύπου πολυβόλο. Σε μια μικρή ανάπαυλα άνοιξε στα γρήγορα την ασημένια ταμπακιέρα. Το υποβρύχιο «Παπανικολής» εγχάρακτο με αριστοτεχνικό τρόπο στο πάνω μέρος της. Έβγαλε τσιγάρο, το...

Της Ελλάδας τα παιδιά στης Αλβανίας τα βουνά, πολεμάνε τον εχθρό όλοι τους με μια καρδιά. Δε φοβούνται τα ντουφέκια ούτε το κρύο του χιονιά αγωνίζονται με πάθος μόνο για τη λευτεριά.           photo quatroxproduction, Image license by...

Γερμανικά εγκλήματα και αποζημιώσεις, που για κάποιους εθελόδουλους είναι ψιλά γράμματα και υποσημειώσεις, αντί με κεφαλαία δίχως πολιτικές αναστολές και αγκυλώσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, τραυματίες, καταστροφές, γενοκτονίες, τρόμαξαν κι οι Ερινύες. Όλα αυτά...

Θα σε περιμένω ώσπου τα σίδερα θα πάψουν να κρύβουν τη μορφή σου ώσπου τα κάγκελα θα πάψουν να σκιάζουν το ωραίο πρόσωπο σου. Θα σε περιμένω ώσπου οι γκρίζοι τοίχοι θα πάψουν να μας χωρίζουν ώσπου τα υγρά μπουντρούμια δεν θα κρατούν φυλακισμένη την ελεύθερη ψυχή σου....

Φθινοπωρινή ψιχάλα, άρχισες κιόλας την τρεχάλα λουλούδια να ποτίσεις χωράφια να δροσίσεις. Τρέχεις σε κάμπους και βουνά, σε χαιρετάνε τα πουλιά, το χειμώνα να καλωσορίσεις μια  νέα εποχή θα αρχίσεις.                                                                     ...

Μήπως απόψε στέρεψε ο ουρανός όταν ζητάς να σου δοθεί λιγάκι;  Άπλωσε χέρια καθαρά χωρίς θυμό  και μη σκεφτείς πως τ' άπειρο είναι απάτη   Κοίτα τους αετούς πόσο ελεύθερα πετούν  πιο πάνω απο τα σύννεφα, τις έγνοιες των ανθρώπων  μην απορείς που σε βαραίνει το...

Είναι ο άνεμος που σαρώνει τους αγρούς,αόρατα φτερά που αγκαλιάζουν την ψυχή,φωτιά που σιγοκαίει όλους τους φτωχούς,ψίθυρος γλυκός που ακούει το κάθε αφτί.  Είναι το φως που χορεύει μες στη νύχτα,όλα τα άστρα που φωτίζουν τον ουρανό,η δύναμη να κυνηγάς το όνειρο, η...

Τα  νησιά αποτελούν ετυμολογικά τμήματα ξηράς, τα οποία περιστοιχίζονται από νερό. Εμείς αποτελούμαστε σε συντριπτική πλειοψηφία από νερό. Θα λέγαμε λοιπόν ότι από αυτή την άποψη, είμαστε όμοιοι αφού και οι δύο σχετιζόμαστε με το υγρό στοιχείο. Κάπως έτσι, οι άνθρωποι...

Είναι μια θάλασσα σαν φυλακή που κλείνει μέσα της του πόνου τα γυρίσματα Και αυτό το ξύλινο σκαρί όλο μαζεύει στις γραμμές του τα απομεινάρια των ονείρων του   Δεμένο χρόνια στην ίδια ακτή όλο φαντάζεται πως σπάει αλυσίδες   Και κάθε βράδυ δραπετεύει απ’ το...

Ζεις μέσα μου. Μη γονατίσεις, γιατί θα με γονατίσεις. Ζεις μέσα μου. Μη δακρύζεις όταν αντικρύζεις τις γκρίζες μέρες της μοναξιάς μου. Γιατί θα πλημμυρίσει η ανείπωτη θλίψη σου το είναι μου. Μη, θα μου βουλιάξεις τις μνήμες μας. Ζεις μέσα μου. Ονειρέψου πως πετάς στη...

Ανάσα πελάγους φύσηξε στα στήθια σου Πνοή ουρανοβόλα κυμάτιζε σα λάβαρο, σε μιας σπίθας Λευτεριά Και κείνο το βλέμμα σου, έστεκε Άγρυπνος Φρουρός στα δίκια του κόσμου ετούτου.   Με ένα σκαρί άτρωτο σαλπάρισες Καπετάνιος της Ζωής το χρέος σου να κάμεις. Μ’ ακούς;...

Το ξημέρωμα του φθινοπώρου γλυκό και δροσερό. Μελαγχολεί το μέσα σου, γλυκιά θλίψη το τέλος του Αυγούστου. Στο μεταίχμιο χαράς λύπης. Βάδισμα σε τεντωμένο σχοινί.   Μάτια υγρά, με την αύρα της θάλασσας να παγώνει το δέρμα, αγκαλιάζεις τα δυο χέρια σου. Δεν έχουν...

Άσπιλη των Αγίων Εσύ Παρθένα Δέσποινα Που αδιαλείπτως στέργεις τις ανάγκες μας Μεσιτεύεις  για τις αμαρτίες μας Πολεμάς τους εχθρούς μας Εισάκουσε τις προσευχές μας Ταπεινά προσφεύγουμε σε Σένα για να μας συγχωρέσεις να μας ελεήσεις Να φωτίσεις την πορεία μας  και να...

Ακόμη θυμάμαι εκείνες τις διακοπές μας στην Κίμωλο. Πάνε κοντά είκοσι χρόνια. Ήταν δεν ήταν αρχές Ιούλη.   Ήμασταν ολομόναχοι, εσύ, εγώ, το νησί.   Πιστέψαμε αφελώς ότι θα δώσουμε στη σχέση μας την τελευταία ευκαιρία της να ανθοφορήσει.   Και πήγαμε....

Συνυπεύθυνο για τις πολεμικές τραγωδίες είναι το ΒΕΤΟ! Ένα πανούργο, απάνθρωπο όργανο, σκέτο. Εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνονται, όμως, οι Ισχυροί ηδονίζονται και αποχαυνώνονται. Τα κατώτερα πάθη κι η κερδολαγνεία, καταστρέφουν των πολλών την αρμονία. Αλλά, γιατί των...

Στην τρίτη Τάξη σε σταμάτησαν γιατί έμαθες πολλά να συλλαβίζεις και να γράφεις δίχως τόνους. Και σύ χωρίς να πείς κουβέντα στο γιατί, πήγες στους κήπους να βοηθάς και να ποτίζεις. Άδικα χρόνια τότε, σε χρειάζονταν παντού, από μικρή μέχρι, να γίνεις και εσύ Μάνα. Εγώ...

Μου έδωσες μια σταγόνα βροχής, να φτιάξω ένα γαλάζιο ποτάμι.   Μάχομαι ακόμα, Κύριέ μου.   Μου έδωσες λίγη φωτιά, να φτιάξω τον ήλιο.   Στο όνομα του  Φωτός σου, μάχομαι ακόμα, Κύριέ μου.   Μου έδωσες την τρελή θύελλα, για να την γαληνέψω.  ...

Κυρτό στον τοίχο το σπαθί κι η λάμπα αναμμένη, παλιό σακάκι στο καρφί. κι η θάλασσα λυμένη. Χτυπά το κύμα την ακτή κι ο βράχος υπομένει, η λευτεριά πάλι αργεί και η ψυχή δεμένη.    Βγαίνει ο ήλιος την αυγή κι ο Άρχοντας κοιμάται, και το λιοντάρι στο κλουβί μονάχο...

Ανέβα στη σκηνή της δική σου ζωής...   Μόνον τότε ο φόβος για το μεγάλο άλμα προς το όνειρο, θα φοβηθεί και θα φύγει. ..   Έτσι, θα ζήσεις όπως ακριβώς ονειρεύεσαι !!! Χόρεψε-παίξε-τραγούδα-ελευθερώσου.....             photo Canvas,...

Μετά από το τραγικό δυστύχημα κατέφθασαν στον τόπο του εγκλήματος οι σύμβουλοι της επικοινωνίας.   Καθίσανε αόρατοι παράμερα φτιάξανε το προφίλ του κάθε θύματος λεπτομερείς εκδώσαν οδηγίας.   Η αγωνία τους, να κρύψουνε τα αίτια και η πρεμούρα, να σωθεί ο...

ΟΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ ΕΦΥΓΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ταξίδι βουβοί, μ’ ένα μεγάλο μεράκι, που διάβρωνε το μέτωπο και την καρδιά τους, με το στόμα σφραγισμένο δυο φορές, μια από το φόβο, μια από το χάρο. Από τη βάφτισή τους είχαν τυλιγμένη την καρδιά με την γαλανόλευκη και την...

Ω! Χώρα μου περήφανη,πώς σ' έχουν καταντήσει;Πόρνη περιφερόμενη,που έχει φαληρίσει! Σκισμένα τα φουστάνια σου,παπούτσια μπαλωμένα,φτηνά τα μισοφόρια σου,τα δόντια σου πεσμένα... Τ' ασημικά σου κλέβουνεκαι άδειασ' η ποδιά σου,κατάμουτρα σε φτύνουνε,τα ίδια τα παιδιά...

Ποτίζω τα αισθήματά μου καθημερινά. Τα κυκλοφορώ στους δρόμους μετά να τα θαυμάσουν όλοι - που είναι έτσι ανθισμένα. Να θέλουν να τα κόψουν, αλλά να διστάζουν. Κι εγώ να διασκεδάζω με τους δισταγμούς τους. Και να κρυφογελώ. Κι έπειτα να κόβω ένα και να τους το δίνω...

Σε σκακιέρα που αλλάζει αιφνιδιαστικά αντίπαλα στρατόπεδα αναμένω με διεστραμμένη αισιοδοξία μια ουτοπική εκεχειρία. Γλιστρώ καχύποπτα ανάμεσα σε αόρατους συντρόφους και συνθλίβομαι πάνω σε ανυπότακτα γοητευτικούς εχθρούς. Ένα χέρι στριφογυρίζει το ταμπλό να...

Τούτη η χώρα αδερφέ μου, τούτες οι πέτρες, που άλλες φορές σμιλεύουνε πολιτισμό κι άλλες φορές σαν συμπληγάδες σε συνθλίβουν, τούτη η χώρα που κάποτε μεθυστικά μοσχοβολά βασιλικό και κάποτε η καμένη σάρκα της σου καίει το ρουθούνι, τούτη η χώρα που άλλοτε σφάζει κι...

Πριν ανοίξουν τα σχολείααφήνουμε την παραλία,τις βουτιές και τα καστράκιαόλα μα όλα τα παιδάκια.Τρέχουμε στα βιβλιοπωλεία,για μολύβια και βιβλίακαι ό,τι άλλο χρειαστούμεεκεί ψάχνουμε να βρούμε.Χαμογελάμε με χαράστη νέα σχολική χρονιάκαι ανυπομονούμετους φίλους μας να...

Πενήντα χρόνια είχαν περάσει κιόλας από τότε που ο κυρ Μιχάλης πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην προβλήτα του λιμανιού της Αδελαΐδας, στη μακρινή Αυστραλία. Δεν είχε προλάβει να διπλώσει στα τέσσερα το απολυτήριο που πήρε από τον Ελληνικό Στρατό, όταν τον κάλεσε...

Παράδοξο, ο έρωτας είναι ηδονή μα βιώνεται σαν πόνος. Τι προξενεί τον πόνο; Μα η απουσία. Ότι απουσιάζει αυτό επιθυμούμε. Μια μάχη με τον εαυτό μας είναι ο έρωτας όχι με το αντικείμενο  του πόθου μας, μια μάχη με την δική μας πεποίθηση προς αυτόν-αυτήν που απουσιάζει....

Στης ψυχής την αντάρα, μια παγερή σιωπή αντίκρυσα αναζητώντας την ΑΛΗΘΕΙΑ, αναζητώντας το ΦΩΣ, κει που οι ανεμώνες αγγίζουν τα ανεξερεύνητα όνειρα μας. Και η καρδιά απ’ τον λήθαργο ξυπνά, σαν ανοιξιάτικο λουλούδι, π’ απλώνει τα κλωνάρια του υφαίνοντας σαν αντηλιά την...

Παράδοξο, ο έρωτας είναι ηδονή μα βιώνεται σαν πόνος. Τι προξενεί τον πόνο; Μα η απουσία. Ότι απουσιάζει αυτό επιθυμούμε. Μια μάχη με τον εαυτό μας είναι ο έρωτας όχι με το αντικείμενο  του πόθου μας, μια μάχη με την δική μας πεποίθηση προς αυτόν-αυτήν που απουσιάζει....

Εμένα ψάχνω. Με έχασα στα πέρατα της οικουμένης. Ποια είμαι; Πού βρίσκομαι; Αιωρούμενη στο κενό; Ποιο δρόμο να πάρω; Διασταυρωμένα σπαθιά αυτό το σταυροδρόμι. Έγινα μια κοκκινοσκουφίτσα στο σκοτεινό δάσος. Με κυνηγούν οι λύκοι από την ημέρα που γεννήθηκα. Με υιοθέτησε...

Τελικά, δικαιώθηκε του Δαρβίνου η θεωρία σταμάτησε των δογματιστών η μωρία και χαράκτηκε για την οικουμένη νέα πορεία. Εδραιώθηκε η «επικράτηση του ισχυρότερου» ή επιτηδειότερου, το κράτος του «Μεγάλου Αδερφού», του αθλιότερου. Με μοχλό την παγκοσμιοποίηση κάθε αρετής...

Οχτώ χρονών εγώ κι εφτά ο Τάκης χωμένοι στο αμπέλι μήνα Αύγουστο. Χρυσίζει η σουλτανίνα μες στον ήλιο. Είν' τα φυλλώματα πυκνά και η δροσιά περίσσια. Μα ξαφνικά παγώνουμε σαν βλέπουμε το τζιπ: Τέσσερις μέσα Γερμανοί –πέρα– απ' το Μεσολόγγι. Έρχονται μια μέρα τη...

Δεν θέλω να θυμάμαι Πως σας γνώρισα Τις πικρές μου τις άφησα κ μια ζωή  σταμάτησα   Έφυγα έφυγα  έφυγα  Η ζωή μου τώρα κυλά Στην ευτυχία την χαρά   Άφησα πίσω μια άβυσσο Ένα αγώνα άνισο   Το δάκρυ που εχυσα Ποτίσε την ρίζα στο κισσό Για το όνειρο  το...

     Ο τόπος που ζούσα θα καταστρέφονταν κάποια στιγμή από πυρηνική έκρηξη. Αυτό ήταν δεδομένο. Το είχαν πει οι προφήτες με τα λυπημένα μάτια και έπρεπε να προετοιμαστώ, να σχεδιάσω τη φυγή μου και να πάω σε άλλο τόπο χωρίς να κοιτάξω πίσω.       Το μέρος που ζούσα...

     Στο λευκό χορό     η Σαλώμη αφαιρούσε ένα-ένα τα πέπλα της    ήθελε να αποκτήσει πάση θυσία    με κάθε τρόπο την ελευθερία της    γι’αυτό θα παραποιούσε λίγο    την ιστορία της προγιαγιάς της   στη νέα τάξη πραγμάτων    δεν ίσχυαν οι παλιοί νόμοι   που αφορούσαν...

 Ζούσε κάποτε σε μέρη μακρινά μία πριγκίπισσα που όμοιά της δεν υπήρχε  ήτανε όμορφη πολύ και ξακουστή  μα την ζηλεύαν για τον πλούτο της που είχε.    Είχε χρυσά, κοσμήματα, φλουριά  που τα κρατούσε χρόνια φυλαγμένα  και σε μιά θάλασσα πανέμορφη και γαλανή ...

Συγγνώμη αν άθελά μου σε πλήγωσα και με τον αφελή εαυτό μου θύμωσα. Ένοιωσα τόσο αυθόρμητα όταν σε ζύγωσα και τη μεγάλη χαρά που βίωσα. Συγγνώμη αν επιπόλαια σου είπα ψέματα και οι ευαίσθητες καρδιές μας γιόμισαν «αίματα». Συγγνώμη αν σε παρεξήγησα, αλλά μετά την...

Δεκαπενταύγουστος.Πρίν  πολλά χρόνια η μάνα με τις δύο κόρες της, επιθυμεί ν’ ανέβει στο μοναστήρι της Παναγιάς της Εικοσιφοινίσσης. Το είχε κάνει τάμα στη χάρη της εδώ και αρκετό καιρό, κι αυτή την χρονιά ήθελε να το εκπληρώσει.Ο άνδρας της δεν την ακολουθούσε άλλο...

Κοιμήσου παιδί μου Δεν έμεινε τίποτα  μονάχα ένα κελάηδισμα που σίγησε,  δάσος βουβό ,  καμένο ρούχο το όνειρο μαύρα κλαδιά , ένα φτερούγισμα  πριν το ουρανό , το βρήκε ο θάνατος.. Ο άνθρωπος για άνθρωπος πια δεν λογίζεται , κείνος το διάλεξε. Κοιμήσου ήσυχα  παιδί...

Κυκλάμινα περήφανα κι ανθοί της πικροδάφνης στολίζουν τις βουνοπλαγιές και τις γυμνές κορφές   τον ήλιο διπλοπροσκυνούν κι ως πέρα αγναντεύουν τον κάμπο τον ολόξανθο και τις χρυσές ελιές   ο ναύτης μεσοπέλαγα στου καραβιού την πλώρη χορεύει πάνω στον αφρό...

Η μάνα μας ακόμη λαγοκοιμόταν στο Χάνι του Καμπόλη το βράδυ που την εκτέλεσαν κάτω από μια βερικοκιά   δύο περιστέρια τη σωρό της ανασήκωναν   κι αμέσως μεταμορφώθηκε σ’ εκείνο το κορίτσι που γινόταν νοτιάς και μάς χάιδευε τη νύχτα κάθε νύχτα του χειμώνα που...

Εμείς σε τούτο τον τόπο, μάτια μου, δεν είμαστε του βάλτου.  Γεννηθήκαμε σε γη ευλογημένη  που έχει στεριά και θάλασσα.  Σε  τούτα τα  Άγια χώματα  μεγαλώσαμε, μαθαίνοντας  για τους ήρωές μας, που ήσαν ανδρείοι,  μεγαλώσαμε μαζί με καλλιτέχνες, ποιητές.  Σε τούτο τον...

Κι οι δυό σκοτώθηκαν σ’ αυτοκινητιστικό. Κι η μάνα. Κι ο πατέρας. Έμειναν πέντε ορφανά, να παλινδρομούν στο σπίτι της γειτόνισσας, στη γιαγιά, στην εκκλησία.   Τρέχαμε από δω κι από κει. Εγώ κι ο Τρύφωνας, απ΄τα τελευταία. Δέκα χρονώ εγώ…δώδεκα ο Τρύφωνας. Μια...

Ταξίδεψα σε θάλασσες φουρτουνιασμένες.  Το κύμα μ’ελουζε καθισμένη στην κουπαστή. Ερχόταν το επόμενο πιο δυνατό, πόσο περίεργο, όμως το λαχταρούσα.   Άφριζε απ’το κακό του το νερό.  Χαμογελούσα και κυλούσε το δάκρυ.  Μεσ’την αλμύρα ολάκερη  με τα μαλλιά υγρά να...

Τα πελάγη του νου ιστορούν Η φλόγα ψυχής κατακαίει Ερωτικές δοξασίες τρυπώνουν στο γαλάζιο της γης Το σκίρτημα αγέρα ξεμυαλίζει Λαμπυρίζει ο ορίζοντας  στην κόψη του βράχου Η ανάσα τρεμοπαίζει Ανατολή και Δύση στολίζουν τη φύση Και τα μάτια σου ακροβατούν στο...

Μεσάνυχτα σημάνουν, μέσα  κοιμούνται οι ψυχές Έξω, Εκείνη χορεύει με τις σκιές ! Γύρω της λάμπουν όλα τα αστέρια του Ουρανού Έφθασε από τα  Ανάκτορα ενός  Άγνωστου Θεού! Χορεύει και τα μάτια της δακρύζουν Τα  δάκρυα γίνονται διαμάντια, λαμπυρίζουν _Κόρη,ποια είσαι εσύ...

Ποιο Θεό κουβαλάς μέσα Σου; Ποιο Θείο Πνεύμα Άφθαρτο από του χρόνου το δρεπάνι θεριεύει στην Αιώνια Σου Ψυχή; Ποιο αόρατο Φως γύρω σου καίει που έλκεις εδώ και χιλιάδες χρόνια βλέμματα εκατομμυρίων μαγεμένων;   Το ξακουστό της Πάρου μάρμαρο σάρκα, οστά και Πνεύμα...

  (Αυτό το ποίημα είναι αφιερωμένο στο Χρήστο Λέκκα, ένα από τα τρία παλικάρια της οικογένειας Λέκκα από τη Γλύνα της Β. Ηπείρου)   Λεβεντογέννα Ήπειρος, βασανισμένη μάνα. Θύμα ανδρείκελων ταγών, της ψυχής μου το τάμα. Φόρεσα ασπίδα τη ζωή κι αποσκευές την πίστη....

Καυχιούνται κάποιοι πολιτικοί ότι την Ελλάδα μεγάλωσαν. Μάλλον υποκριτικά την αλήθεια «άλωσαν» και τα τραγικά τους λάθη ψευτομπάλωσαν. Στις εντολές των «συμμάχων» κοκκάλωσαν, για τις εθνικές τραγωδίες δεν μάλωσαν. Αν οι «σύμμαχοι» αναγκάστηκαν την Ελλάδα να...

Ο χρόνος βάδιζε τα πρώτα του βήματα στη δεκαετία του ¨70. Στην παγωμένη, χωρίς θέρμανση αίθουσα του εξατάξιου Γυμνασίου Αρρένων, στριμωγμένοι ανά τρεις στα θρανία πενήντα πέντε τελειόφοιτοι του πρακτικού τμήματος, περιμέναμε με δυσφορία τον καθηγητή των αρχαίων...

Προσοχή: Άνθρωπο μην αδικείτε, την ψυχή σας λυπηθείτε. Όποιος άνθρωπο αδικεί, από την ηθική φυγοδικεί γιατί το Θεό κυνικά τραυματίζει, και τη ζωή του για πάντα στιγματίζει. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο της Γης κορώνα, να ζει σε Παράδεισο στον άπαντα αιώνα. Όμως, ο...

Μα  δεν αισχύνομαι που εργάστηκα απο μικρή  να ελαφρύνω το φορτίο των γονιών μου  δεν έγινα μεγάλη και τρανή  να κατακτήσω τα βραβεία όλου του κόσμου    Δεν έγινα ρήτορας, φιλόσοφος ή δικαστής  ή δικηγόρος ν'  αγορεύω σ' αίθουσες δικαστηρίου δεν έγινα γιατρός,...

Μειδίαμα αινιγματικό,  ασπρόμαυρη μορφή, λεβέντικη ατσαλάκωτα νιάτα πρόσωπο αγαπημένο φόντο ασπρόμαυρο. Κορμοστασιά χρόνια η  ίδια  όμορφος το ίδιο νέος το ίδιο ανέπαφος στο άγγιγμα του χρόνου. Μάνες βουρκώσαν, γεράσαν,  νοικοκυρεύτηκαν νήπια στα τώρα μου χρώμα στα...

Πάνω στο κύμα που χαϊδεύει τ' ακρογιάλι  ακούμπησα ένα ολοδρόσερο φιλί  Να στο χαρίσει φιλντισένιο μου κοράλλι προτού η νύχτα συναντήσει την αυγή.   Τ' αστέρια τ' άναψα λυχνάρια να φωτίζουν  τούτη την ένωση της γης με το νερό  που λόγια αγάπης μεταξύ τους...

Αγκάλιασα τη μοναξιά μου -φίλη καλή, πάντα δίπλα μου- ασφυκτική η νύχτα, με πληγώνει... Άφησα στο κομοδίνο τον πόθο μου, τα όνειρά μου τα κλείδωσα στο συρτάρι -πολύτιμος προσωπικός θησαυρός- είναι θέμα προστασίας, σκέφτηκα... και ξάπλωσα... Κάλεσα τον ύπνο, χρεία...

Αλλοίμονο, χάθηκαν οι αξίες και τα ιδανικά, και οι λαοί στην ουσία ζούν εικονικά. Το χρήμα είναι ο απόλυτος κυβερνήτης, των ανθρώπων ο στυγνός θύτης. Την ψεύτικη δόξα εξαγοράζει και για τούτο το «κατόρθωμα» καγχάζει. Τον Θεό και κάθε ιερό χλευάζει, και με την...

Άνοιξα το παράθυρο και η πρωινή αύραΧάιδεψε το πρόσωπό μου.Σου είπα "καλημέρα χαρά,"Και ένιωσα το χάδι σου νοερά. Ήρθες και διέλυσες τη θλίψη της καρδιάς μου,Καρδιά μου - καρδιά μου,Καλημέρα χαρά.Χαμογέλα ξανά και ξανά. Καλημέρα χαρά,Αντίο θλίψη μου, φύγε μακριά.Τόσο...

Σε εκείνους που πρωταρχικά βιώνουν, έπειτα διακηρύττουν και υπερασπίζονται τα μύχια βάθη της εγχώριας παράδοσης, ψιθυρίζοντας στίχους πονεμένους και λαϊκούς, διακηρύττοντας σθεναρά πέρα από τόπο ή από χρόνο, αρχές σμιλευμένες στο στημόνι του χρόνου και αλήθειες...

 Οι στιγμές μου με γυμνά βήματα  χάνονται στον ουρανό.  Ο κήπος του κόσμου μικρός  κι η μοναξιά μου απέραντη.    Η βροχή τραγουδά με λυτά μαλλιά  και τα δέντρα άνοιξαν τα μάτια  να γνωρίσουν τον εαυτό τους.    Μέσα μου τα γνωρίζω  και μέσα τους με σκέφτονται...

Ξημερώσαμε καθισμένοι αντικριστά  τυλιγμένοι σφιχτά στις απόψεις μας  με τα δάχτυλα αγκιστρωμένα  στις τσέπες του πανωφοριού  -έκανε πολλή ψύχρα, θυμάσαι;-  ανάμεσά μας αμέτρητα σβησμένα αποτσίγαρα  κι ένας πηχτός γκρίζος καπνός  φράγμα αδιαπέραστο  να κομματιάζει...

Σαφάρι πήγαμε ένας βουβός σαμάνος μας κυνηγούσε όλη τη νύχτα πήρε τα μάτια μας· μια κοκκινοσκουφίτσα πηγαινοερχόταν και καθάριζε έβγαινε στη βεράντα  έκλαιγε λίγο μετά επέστρεφε -από ’δω όλο φεύγουν τα αποδημητικά με τις βαλίτσες τους, μας λέει -τα ναύλα σας να τα...

Περπατώ σε δρόμους πολλάκις πατημένους,γειτονίες λεηλατημένες, ψυχές πληγωμένες, από τις επελάσεις των βαρβάρων Λασπώνουν τα κόκκινα παπούτσια μου.Αίμα στάζει απ΄ τις πληγές,ποτάμια κόκκινα με φερτά υλικά, προηγούμενων τολμηρών.Εκκρεμότητες και αναμονές, για μας τα...

Δεν μιλούσε... Την είδα να βλέπει σιωπηλή το βάλς των λουλουδιών στο πράσινο λιβάδι, τις μεθυσμένες παπαρούνες.   Το χέρι της μετέωρο, προς τις γυμνές παρθένες μαργαρίτες.   Κοιτούσε πέρα, σιωπηλή... Τα μόνα που μιλούσαν, τα χρώματα στο πρόσωπό της.  ...

Με την ευκαιρία της τραγικής επετείου της βάρβαρης τουρκικής εισβολής  στην Κυπριακή Δημοκρατία Τι παγκόσμια πρωτοφανής ξεφτίλα, να επιτρέπουν στο βάρβαρο Αττίλα, για 50 χρόνια να έχει κυπριακό τμήμα υπό κατοχή, με των Ισχυρών «δημοκρατικών» κρατών την ένοχη ανοχή....

Μα πώς αφήνεις μια πατρίδα να χαθεί σε λίγα χρόνια στα υπόγεια να βρεθεί η προδοσία είν’ η λέξη που αντηχεί κι από τα κόμματα δηλώνεται αποχή   Πώς θα μπορέσεις να επουλώσεις την πληγή που σε πουλούσαν δίχως τύψεις στη στιγμή ψάχνεις για λύσεις απ’ το χρέος να...

(Εικόνες από την παραλία)   Η άμμος καίει ο ήλιος… σιγοψήνει μια κυρία. Μια κοπελιά με τ’ ακροδάχτυλα αισθάνεται τη θάλασσα τη βρίσκει κρύα. ….. Η άμμος καίει δύο παιδάκια χτίζουν μία πολιτεία το αύριο γι αυτά είναι μακριά καμιά δεν έχει σημασία ….. Ο ήλιος...

Λιοντάρι ο Πενταδάκτυλος βρυχάται, στα σπλάχνα του φαρμάκι και φωτιά, συνθέμελα σειέται, δεν κοιμάται, κοιτά τριγύρω του με άγρια ματιά.   Στρατοί ηρώων μεσ´τα στήθεια του βουίζουν, λίγα τα όπλα μα ατσάλινη η καρδιά, άθαφτα νιάτα μεσ´τη νύχτα τριγυρίζουν και...

Σαν μυρμήγκια προχωράνε, άραγε, ξέρουν από πού έρχονται και που πάνε; Βλέπουν γύρω τους πολλά, αλλά δεν ρωτάνε, γιατί απάντηση δεν παίρνουν και πίσω δεν γυρνάνε. Με χαρές, λύπες κι αγωνίες τη ζωή τους περνάνε, κι όταν έρθει η ώρα ζευγαρώνουν και γεννάνε. Ψάχνουν το...

Τα βλέφαρα νοσταλγικά βαραίνουν  Η σκέψη μου εκ νέου σε αναζητά.  Οι αισθήσεις εκ βαθέων πάλλονται συνειρμικά.  Του νερού το κελάρυσμα, αμέριμνα χαρούμενο,  ψιθυρίζει λόγια παρήγορα στ' αυτιά.  Της φυλλωσιάς ο δρόσος, της επιβίωσής μου η ελπίδα.  Βαθυπράσινοι οι...

Μοιάζει η ζωή με θίασο! «Ανεβάζει» σενάρια που μας εμπαίζουν,  πότε ελπίδα μάς πουλούν κι άλλοτε μας «γδέρνουν». Οι εποχές μάς εξαπατούν μ’ απαντοχές κρεμασμένες   στο σχοινί της παραπλάνησης με μανταλάκια πικάντικα, δοκιμάζοντας τις αντοχές μας. Αγαπημένο σενάριο της...

Κάποτε ήσουν και εσύ ένας ωραίος νέος, άκαμπτος ορειβάτης Για της ζωής ανηφοριές γενναίος, ακούραστος εργάτης αντιστεκόσουν, νικούσες ή έχανες, έμαθες όμως αρκετά διασκέδασες, αγάπησες, μα και έκλαψες συχνά   Γέμισες εμπειρίες, γνωριμίες κι όμορφα συναισθήματα τα...

Μου μυρίζουν διακοπές κλείσαν τα σχολεία τέρμα οι έγνοιες οι πολλές, τώρα μόνο παραλία και ασταμάτητες βουτιές, το καλοκαίρι να χαρούμε και όμορφες στιγμές να ζούμε. Βάζουμε πάντα αντηλιακό για να μην καούμε από τον ήλιο τον καυτό, για λίγο σταματάμε και πίνουμε κάτι...

Ουράνια σώματα με δάκρυα ραντίζουν την πονεμένη της πατρίδας μου γη. Εκρήγνυται ο πόνος μέσα μου, ηφαίστειο που βράζει του παραλόγου βλέπω να με πιάνει η λογική. Παρθενώνας, Ακρόπολη, Ολύμπιοι Θεοί, αγαλμάτινα κορμιά σε μάρμαρα ζωγραφισμένα, κρυσταλλένια πρόσωπα σαν...

Τα πρώτα χρόνια με τη Σοφία ήτανε όλα ρόδινα. Αυτά θυμάται έντονα κι αυτά νοσταλγεί όταν τον παίρνει από κάτω. Λες και πέρασε ένας αιώνας του φαίνεται από τότε. Από τότε που ξαπλώνανε μαζί στο κρεβάτι και κοιτούσανε για ώρα το ταβάνι και σχεδίαζαν την αυριανή μέρα....

Ιερό το χώμα που περπάτησα στους δρόμους σου στερνά, Αέρινη γη μου. ΔΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΜΟΥ, Ακοίμητε Φρουρέ του Βυζαντίου έστεκες ανάμεσα σε δοξασίες και μύθους για τους Ήρωες μας. Μας άφησες σε άλλους χρόνους.   ΔΙΓΕΝΗ ΜΟΥ, ΦΡΟΥΡΕ ΜΟΥ, γράφουμε ιστορία...

Απόψε νύχτα που συνομιλώ μαζί σου την απορία μου μη λησμονείς γιατί καιρούς σιωπάς έως θανάτου  τι έχεις για να μου αποκριθείς;    Πού ήσουν την ημέρα που ο ήλιος έλαμπε  γιατί αιώνια είστε μαλωμένοι;  έστω για μια φορά  δως μου εξήγηση  πως γίνεται να είστε...

Όχι συμπατριώτες, δεν έχουμε πολιτισμό, αλλά πωλητισμό, δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά δημιοκρατία, δεν έχουμε κοινοβουλευτισμό, αλλά κοινοβολευτισμό. Όλα τα  ΣΜΟΣ, Σοσιαλισμός, Κομμουνισμός, Φασισμός, Καπιταλισμός, είναι επικίνδυνος Θεσμός. Κι όποιος τολμήσει για γνήσια...

Απρόβλεπτη κυκλοφορεί ανάμεσά μας ερωτοτροπώντας με τους ηττημένους   ενίοτε χώνεται οίστρος στις λέξεις και τις κεντρίζει να διαφύγουν προτού κλειδώσει ο δεσμοφύλακας άλλοτε γίνεται η ψευδαίσθηση                                                         του...

Πρόωροι άγγελοι, Βαριά πληγωμένοι, Ζωές αδικοχαμένες  Στην κόλαση της απώλειας. Οδύνη , οργή γ'αυτούς πού πίσω μένουν   Χωρίς ελπίδα, τίποτα δεν προσμένουν. Της σιωπής η θλίψη εκκωφαντική στο βυθό της ψυχής ποτέ δεν θα ξεχαστεί.     Που φταίξαμε; ρωτάνε. ...

Πόλεμοι, παιδιά τραυματισμένα χωρίς νερό και φαγητό, τρομοκρατικά  χτυπήματα, μόλυνση του περιβάλλοντος,   αύξηση της νοσηρότητας,  ξαφνικοί θάνατοι,  φτωχοποίηση ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της προηγμένης Ευρώπης, στέρηση βασικών αναγκών για μια αξιοπρεπή...

Ήταν στης νιότης την αυγή έρωτα πρώτου η σπίθα μιας άνοιξης η ανατολή λάγνου φιλιού σου η γλύκα   Μιας Αφροδίτης ξέσπασμα ομόρφαινε την πλάση με των ανθών το άρωμα μύρο καρδιάς να στάξει   Της θύμησης τ’ απαύγασμα στου δειλινού τη ράχη βυθίζεται στα πέλαγα...

Αρνούμαι να δεχθώ πως δεν αλλάζει τίποτα. Με λέξεις χτίζω τη χαρά. Να τη η ροδομάγουλη βαστάει παπαρούνες και μυρωδάτα βότανα με μία πασχαλίτσα τα παράσιτα του ψεύδους να καταβροχθίζει με προτίμηση στα πιο νόστιμα. Σε όσα αποσιωπούν το κακό. Λες κι είναι όλα έτοιμα...

-ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους- Είναι μεγάλη μάνα που την λένε η πουτάνα η θάλασσα. Πιο βαθιά και πιο σπλαχνική απ’ τη γη. Ένα σούρουπο με μπουνάτσα ένα γλαράκι κυνηγημένο κι απορριγμένο απ’ τους συντρόφους του ξεβράστηκε  λιπόθυμο σ’ ένα ξεχασμένο περιγιάλι....

Δικές μου θάλασσες θα βρω, Δικά μου περιβόλια Ένα κομμάτι του ουρανού, Κι ένα κομμάτι χώμα   Εκεί θα ζω Ελεύθερη, Ελεύθερη η ψυχή μου, Κι ας είναι μόνο όνειρο Στην ύστατη πνοή μου. Ποιος είν' αυτός που το μπορεί , Σκλάβα ψυχή να κάνει Όταν αυτή Ελεύθερη Πάντα...

Είμαι Ρωμιά, χριστιανή, Κερύνεια τ´όνομά μου, Ελληνική είχα ομορφιά κι εγώ και τα παιδιά μου.   Σε ακρογιάλια ξωτικά σε θάλασσα γαλάζια, κοιμούνταν τα κορίτσια μου όλο χαρά και νάζια.   Είχα τον Πενταδάκτυλο τον γιο μου για καμάρι, πανύψηλο, περήφανο,...

  Από το Άλφα ώς το Ωμέγα ένα τσιγάρο αιώνες   Αποκάρωμα μεσημεριού στο άσπρο κάτω απ’ της καμάρας το στενό κατάχαμα και οκλαδόν με κοντό παντελονάκι κρυμμένοι στα μωβ της μπουκαμβίλιας   με νωπό το κάψιμο της άμμου στις γυμνές πατούσες κοιτάξαμε για μια στιγμή...

Ο μπαρμπα-Γιάννης κοίταξε στα μάτια τον γαϊδαράκο και ένιωσε βαθιά μέσα του τη λύπη και την αγωνία του ζώου. «Δεν είναι εύκολος ο αποχωρισμός από τα πρόσωπα που αγαπάμε», ψιθύρισε και συγκινημένος, καθώς τον χάιδευε στο πρόσωπο, παρατήρησε ένα άσπρο σημαδάκι στο...

Τίποτα σε άνθιση.  Στον τόπο μου επιστρέφω.  Στης  σιωπής το πηγάδι.    Χωρίς την φωνή μου  μύριζε η Ανάσταση.  Χωρίς καν το θαλασσινό αστέρι.  Χωρίς  μια  πέτρα να βλασταίνει.    Χωρίς το δέντρο της φωτιάς.  Μα, μ’ ένα αηδόνι σύννεφο  στου ονείρου το υφάδι.    Τώρα...

Στο κοσμικό στερέωμα ο στοχασμός σου φτάνειμέσα από ψηλά τείχη στο συνεχές του χρόνου εισβάλλεις αλεξανδρινέ ποιητή.Φύλλα πεσμένα, σπέρμα γνώσης επικείμενηςΙστορικά και φιλοσοφικά δρώμενα περιβάλλουν τον αισθησιασμό σου.Ήρωες αφανείς πασχίζουν να φυλάξουν Θερμοπύλες,...

Πού να βρώ έναν Γενάρη με τα πλούσια δώρα που φέρνει στα παιδιά κάθε που έρχεται; Κι όταν ο χιονιάς του στέλνει χιονονιφάδες τις σκορπάει παντού και χορεύει μαζί τους;  Κι έναν Φλεβάρη παγωνιάρη που να προμηνύει την ευωδιά του καλοκαιριού;  Έναν Μάρτη για ν' ακούσω...

Την πλεύση του ονείρου μου σου χάρισα. Ευάερό μου αρχοντικό, αχ, σε λαχτάρισα. Στης ματιάς σου τη γαλήνη γλυκοχάραζε. Και η φλόγα της Σελήνης νερά τάραζε. Το κορμί σου χίλιοι κλώνοι ανθοβόλησαν. Στο ανέβασμα του ήλιου σε ενθρόνισαν. Η πανσέληνος του Αυγούστου...

Η τελευταία κραυγή Ο έρωτας πάσχει κάθε που σταυρώνεται στη γη η   ενσάρκωση του, η γυναίκα σταυρός της η  προκατάληψη, σταυρωτές η δύναμη με αρωγό τη βία, καρφιά η υποταγή και ο φόβος από τις πληγές της αναβλύζει, αίμα νεκρό και ψυχή ουδέτερη, θάνατος στη θηλυκότητα...

Ραγισμένη καρδιά  σαν  σπασμένος καθρέφτης. Πάλι αναβλήθηκε ο θάνατός μου. Βασανιστική η νύχτα μ' αγκαλιάζει μες  το  μαύρο της  ρούχο. Διπρόσωπη κι ελεεινή σκοτάδι  μου 'ταξες  και νεκρική σιγή. Ναυάγησαν τα λόγια σου σαν  διαλυμένα σκαριά. Κρίμα, και είχα...

Μύριζε ρίγανη το δειλινό. Γεννησούδια χελιδόνια είχαν βγάλει τα κεφάλια τους έκπληκτα. Ξεκρέμασα το στεφάνι το καρφωμένο στο κάσωμα της πόρτας.. Εκείνο... με τις μαργαρίτες της Πρωτομαγιάς που μου χες βάλει στα μαλλιά τη μέρα που 'χε σχόλη η ευτυχία. Ο φθαρμένος...

Έφτασαν οι μέρες τ' Αη Γιάννη του Κλήδονα, τ' Αη Γιάννη του χωριού μας. Μαζί του οι παιδικές μνήμες διατρέχουν και ποτίζουν αχόρταγα το νου...  Δρασκελίζουν τις παραμονές της γιορτής, τότε που ο παππούς, ο τοις πάσι αγαπημένος και καλλίφωνος παπα-Θανάσης, με ακάματη...

Όλα του κάμπου τα χωράφια, πράσινα και οργωμένα. Μα το πλατύ το ξεροτόπι, κανείς δεν το οργώνει, κανένας δεν το σπέρνει.                                 Άνθρωπος δεν το πλησιάζει,                               μόνο η φήμη το δικάζει.                              ...

Γελούν τα χείλη της ελπίδας στη σκέψη σου... δειλιάζουν οι αισθήσεις αγγίγματα καρδιάς να νιώσουν. Στο άδειο δωμάτιο, το εκκρεμές στον χάρο κάλεσμα ηχεί κι από το στέρνο κάπου κάπου η ανασεμιά, δηλώνει παρουσία. Φυλακισμένος στου πόνου το κελί, εξόριστος απ'της αγάπης...

Σαν τις τριήρεις, το αγέριΜε θάλασσες, βουνά και κάμποι Να τεντώνονται, μέσα στη πλάση Τρέχει ο κόσμος, στο αγέριΝα συναντήσει, νέο ταίρι Μα σιγά - σιγά  ζυγώνειΈνας ήλιος που σε λιώνει Και τις νύχτες πάλιΑπλώνεται το φεγγάρι παντούΣτο σκοτεινό σεντόνι του ουρανούΠου...

Να μας φοβάστε! Είμαστε πολλοί κι είμαστε παντού Το πρωί ξεκινάμε για τη δουλειά βλαστημώντας τους άλλους οδηγούς στο δρόμο. Πάμε στις λαϊκές, στα λογιστήρια, στα παζάρια, ακόμα και στο δημοσιοϋπαλληλίκι ενίοτε, -κανείς δεν είναι τέλειος εξάλλου- στα πλυντήρια, στα...

Στολίδια φορούσαν γυναικείο χαρακτηριστικό τα στολίδια! Χόρευαν τραγούδι του Πίνδαρου, του Ομήρου, του Σολωμού, του Ελύτη. σε μελωδία αόρατου ερμηνευτή!Καλά σφυρηλατημένες από πρόγονους παλιούςΓεννημένες σε σπηλιές σκέψεων! Στα ακρογιάλια του Ομήρου!Εκεί επωάζονταν,...

Μπορούσα να υποστώ την αναρρίχηση όλων των φωνηέντων . Ορμητικά να σκαρφαλώνουν στον ουρανίσκο  κι από εκεί να κοντοστέκονται ανάμεσα στο πετρώδες σάλιο της γλώσσας και το δύσβατο άνοιγμα των χειλιών. Ποντάριζαν στων δυνάμεων τη ρηξιά. Μ’όλα τα σύνεργα τ’ουρανού και...

Βρέχει πάλι στο όνειρο. Είμαι ο παραλήπτης των χιλιάδων χαμένων επιστολών της Έμιλυ και δεν ζω στο Άμερστ αλλά στη Νίκαια θρηνώντας τους δικούς μου νεκρούς. Έχω ταξινομήσει οκτώ χιλιάδες εννιακόσιες πενήντα επιστολές με αυστηρή χρονολογική σειρά. Τις αρωματίζω με...

Στη Φρόσω   Σηκώθηκε αγουροξυπνημένη στην υγρασία του φιλιού του. Τα κύτταρα αναζωογονήθηκαν δροσίστηκαν στο τρυφερό άγγιγμα ορθώθηκαν στητά σφίγγοντας στο σφριγηλό της δέρμα τη ζωή που ξεπρόβαλε απ’ τον λήθαργο.   Τότε το βασιλόπουλο που την έβγαλε απ’ τη...

   Έχω κουραστεί ν ακούω για τον έρωτα,    έχουμε χάσει τη σημασία των λέξεων,    έχουμε μπερδευτεί μέσα στα θέλω μας..    Βαφτίζουμε τις εφήμερες γνωριμίες    σε έρωτες, και μετά δίνουμε την χαριστική βολή    χρωματίζοντας τις ανασφάλειες μας    με την ιερή λέξη...

 Στάθηκε μπρος του και μετρήθηκε. Ήταν ψηλός ίσαμε δύο μέτρα. Τη χώραγε μέσα στην αγκαλιά του ολόκληρη έτσι μικρή που ήταν. Πλησίασε και κόλλησε το πρόσωπο της στο δικό του. Της το 'πε χρόνια πριν, πως ήτανε η πιο όμορφη γυναίκα που 'χε δει ποτέ του.Είδε τον εαυτό της...

     "Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας                               μόνο στη μνήμη απέμεινες...‘‘ Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ     Ήταν εκείνη! Την είδα να προχωράει με το βιαστικό βήμα που τη χαρακτήριζε πάντα κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου.  Περίμενα στη στάση του...

Δύο ποτήρια  ποτού, κοιτούσαν τον καθρέπτη Περίμεναν, ένα χέρι να τα γεμίσει άδεια ήταν ακόμα. Γελούσαν, στον καθρέπτη τα δικά τους είδωλα Ένα εκκωφαντικό βογγητό, ακουόταν κίβδηλα. Στα νοτισμένα μάρμαρα κόκκινο το κρασί Κόκκινο και το αίμα στο χαλί . Κράζει της βίας...

Η φαντασία πετάει στα σύννεφα Ο ψυχικός κόσμος  φτερουγίζει στο πέταγμά  της Ο κόσμος  χάνεται, διαλύονται  οι έννοιες  της σκέψης, αρκετές, μια στιγμή για να καταφύγεις στο φανταστικό κόσμο, που έφτιαξε η ύπαρξη σου, στον αθέατο κόσμο του παραλογισμού, με είδωλα,...

Μου είπες «σε θέλω»,σου είπα... « κι εγώ».Την ορμή του καημού τιθασεύσαμε.Τη ρωγμή του ονείρου γεφυρώσαμε.Ο Πηνειός γελαστός ιριδίζει,ανοιξιάτικο έρωτα βαφτίζει.Δυο τροχοί στο χορό με καλούν·σε ταξίδι μαγικό με πλανεύουν.Χανουμάκι ντυμένη, σε θερινή σκηνή,λικνίζω το...

Συμμετέχει στη συλλογική ανθολογία με τα διακριθέντα έργα του 10ου λογοτεχνικού διαγωνισμού Ποίησης και Πεζόμορφου στοχασμού «Κύπρος 20 Ιουλίου 1974 η μέρα που δάκρυσε ο ελληνισμός»     εκεί σταμάτησε ο χρόνος σε  1974  θύμησες  που αδυνατώ  να μοιράζομαι παρά...

Μέ ἔστειλε ἡ μάνα ἤ ὁ πατέρας - δέ θυμᾶμαι Μέ ἕνα μπουκάλι, ἀπέναντι, στό ὑπόγειο μαγερειό Κρασί νά φέρω γιά τό μεσημεριανό Μά ὅσο νά πάω καί νά ‘ρθῶ - ἀπέναντι λέμε ἔτσι; ἴσια μέ δέκα δρασκελιές - τό μαγερειό ἐσβήστηκε σάπισαν τά κεπένια κι ἀντίκρυ μάνα, πατέρας...

Αυτό το βαθύ βλέμματου φόβου ή της αποφυγήςπως μοιάζει με μια τεράστια μπλε πεταλούδαπου ήρθε και κάθισε στα μαλλιά σου να μ’ εμποδίζει έτσι να τα χαϊδεύω,να τα χτενίζωκαι να τα στολίζω μ’ εκείνα τα παράξενα πολύχρωμα κοκαλάκια που είχαμε διαλέξει μαζίένα απόγευμα του...

Πολλών αιώνων πόλη, με πλούσια ιστορία Καμάρες, κτίρια, ρυθμός, θυμίζουν Βενετία Ένας λαβύρινθος σωστός με αμέτρητα σοκάκια πλήθος πλατείες, εκκλησιές, ανάκτορα, πλακόστρωτα δρομάκια   Tεκτονική ανάγλυφη, πολύμορφα τα κτίσματα οικίες όπου βίωσαν του πνεύματος...

29 Μαίου 1453 η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους τούρκους βάρβαρους. Και η βαρβαρότητα και το μαγάρισμα συνεχίζεται…   Στην εκκλησιά των εκκλησιώνμες την Αγιά Σοφία,σουλτάν εφέντης του Ισλάμέκανε λειτουργία. Όνειρο, λες, πολλών ετώνόμως να σε ρωτήσω,την...

Εκεί, που η πέτρα στάζει πεθυμιά απ' το στόμακι είν' ποτισμένο απ' τον ιδρώτα μου το χώμα. Εκεί, που τρέχ' ο λογισμός και ξαποσταίνει,που νιώθω και νογάω τη γη μου ν' ανασαίνει. Εκεί, που ψέλλισα τα πρώτα μου τα λόγιακαι δεν υπήρχαν στη ζωή μου τα ρολόγια! Εκεί, που...

Στόν κόσμο των Αντίχριστων Εδιάλεξες Πατρίδα! Εβραίοι σε σταυρώσανε Ν´αλλάξει  η Γή σελίδα ! Χριστέ! Πού τήν περπάτησες ,  πατέ-πατέ τήν Γάζα.. Αν ξανακατεβείς στήν Γή,  θά βρεις μονάχα μπάζα!! Ήθελα νά τό γνώριζα ,  κι αν πάω νά κατέχω... Σέ Τόπο Θεοβάδιστο, πόσες...

Και έρχεται η άνοιξη! Και περπατώ στους διαδρόμους του κήπου.Θωρώ από μακριά την κληματαριά να έχει αρχίσει να φουντώνει μα.. σταματώ στο φυτεμένο δυόσμο. Δεν προχωρώ, εκεί γέρνω το κεφάλι, μέσα στα μοσχομυρισμένα φύλλα να χαϊδεύω τα νέα βλαστάρια που σηκώνουν...

Το βλέμμα που κρύβεται στην ομορφιά της ψυχής σου, το πάθος που υπογραμμίζει την ηδονή στο κορμί σου, η ανάσα που απεικονίζει την αγάπη στο σώμα σου, τα μάτια που διαπερνούν το θάνατο είναι οι πηγές της ευτυχίας    του ιερού  κόσμο μου σου.   Το αίμα που ραίνει...

Τα καλύτερα ποιήματατα έγραψα περιμένοντας στην ουράστην τράπεζαμέσα στην αναμονή(Θλιβερή και ατελείωτη είναι πάνταθλιβερή κι εγώ)Μέσα στην αναμονή λοιπόνέσπερνα σκέψειςθέριζα ποιήματαΣαν μια απελπισμένη προσπάθειανα γραπώσω το χρόνο απ’ τα μαλλιάνα διασώσω τη μέρα...

Των ωραίων οι σκοποί, του λαού τραγούδια, στα ερεχθεία των πουλιών ανθίζουνε λουλούδια. Λευτεριά και έρωτας, όνειρο ονείρων, οι πνοές τους δες κυλούν στο σώμα των Ηπείρων.   Δάκρυα, παράπονα, γέλια και ελπίδες,  συναισθήματα βαθιά, κοφτερές λεπίδες, που χαράζουν...

Αν πάρεις αυτό το μονοπάτι, αν ανηφορίσεις αυτό το κακοτράχαλο φαράγγι, σαν κομμένο από κλέφτικο σπαθί, που βγάζει πέρα στη Βοστίνα, μη ξεχνάς σε παρακαλώ, μη ξεχνάς ν’ ανεμίσεις μια άλικη...

Ο Θεός δεν είναι άλλος απ’ την αναμονή και τη χρόνια νοσταλγία, πως  μια μέρα θα εμφανιστείς στο λευκό Πύργο, στην πόλη της Πουλχερίας.   Ο Θεός δεν είναι άλλος απ’  τη χαρούμενη όψη της γαλάζιας βροχής, απ’  το μυστικό της ψίθυρο στις πέτρινες στέγες και στα...

Σαν νύχτωνε τα Σάββατα,έσερνε εκείνη ένα χάχανο,δροσερό σαν αφόρετο παπούτσι,καθώς τα φτερά της έτριζαν στην αύρα,κι από το δρόμο ένας αχός,άνθρωποι και Κένταυροι συγκρούονταν τυχαίως,το ποδοβολητό απ’ τις οπλές τους,και τα ελεεινά ερίφια από τις παρακείμενες...

Όσα δάκρυα, έχυσα Τόσα γέλια απέρριψα Όταν κοιτώ τη ματιά Σου Και τη  μορφή Σου αντάμα Τότε θυμάμαι Εσένα Και το γλυκό Σου πρανα   Ζήσε το όνειρο Πράσινα ήταν τα μάτια  Σου θαρρώ Έκανα πως τα ξέχασα Εγώ Μα ήταν χαραγμένα, στη ψυχή  μου Εδώ   Σου έφερα,...

Μισάνοιχτο παράθυρο στην πόλη, θέα μουντή και σκονισμένη. Στο απέναντι περβάζι κάτι πράσινα φυτά στέκουν απογοητευμένα.                   Απομονωμένες ζωέςμουντζουρωμένες… ανάσες βρώμικες. Στο γραφείο μου επάνω ένας ξένος επισκέπτης μια βιολέτα. Παράταιρη μελωδία σε...

Το τέλος γίνεται αρχή Και εσύ μου λες ότι αργεί  να ρθει η μέρα , Το φώς του φάρου έχει σβήσει, και το καράβι έχει κολλήσει,  σε μία ξέρα.   Δώσε μου μόνο μία στιγμή,  απ'τη ζωή την ακριβή,  να πάω πιο πέρα , η άνοιξη έχει ξεκινήσει , και αρώματα έχει σκορπίσει,...

Η μάνα μου ήτανε πορτοκάλι και ο πατέρας μου αποχυμωτής.    Εγώ υπήρξα, ανέκαθεν, το κουκούτσι  που σφήνωσε μες στα δόντια τους.    Τους άρεσε.  Κάλυπτα τα κενά τους.  Με ανέχονταν μολονότι τους ενοχλούσα κάποιες φορές.   Μ’ έγλυφαν τρυφερά με τη γλώσσα...

Εδώ, ανάμεσα στα σπίτιαμε το λουλακί στο βλέμμα,π' αγναντεύουν το πέλαγο,είναι που δίδαξε τ' αλφάβητο το Φως!Τούτην τη θάλασσα την μπούχισ' ο Θεός,μ' όλου του ζαφειριού το γαλανόκαι τ' ουρανού το χρώμα!Εδώ, γονατίζει το σύμπαν!Εδώ, που δεν θα μάθεις ποτέτι ψιθυρίζουν...

Έγρουζε ο χειμώνας, πυκνή η αντάρα πνιχτοί καπνοί από τζάκια και μυρωδιά από ξύλο εμποτισμένο. Γέρναν τα δέντρα. Θαρρείς βαστούσαν ακόμη κρεμασμένους από καιρό πολέμου στα κλαδιά τους.   Έπιασε να χιονίζει. Μα ένα χιόνι αλλιώτικο. Όπου επάνω του έπεφτε κόκκινα...

Υπάρχουν μέρες που βαθαίνουν τα ποτάμια   Η πέρα όχθη δείχνει μακρινή   Άγρια βροχή πλημμύρισε τη γη   Και πρέπει να περάσεις απέναντι, στη στάνη   Έχεις τα ζωντανά εκεί, μα άφησες και τα παιδιά σου πίσω   Πρέπει να πας και να γυρίσεις  ...

Μένω εδώ τ΄ απομεσήμερο κοιτώντας το κενό.Κλείνω τα μάτια για να δωκάτι άλλο απ αυτόπου έχει το κενό μου..Κάθοδος μυρίων, έφτασε μες το μυαλό,και μ΄ άρπαξε το τώρα, λεηλάτησε το όνειρο,γυμνή γυρίζω πίσω.Όχι δεν παραδόθηκα,φόρα παίρνω για να εφορμήσω… photo...

Εκεί που η φύση σπάταλη σε ομορφιά και χάρη, κορμιά αγγέλων κοίμισε στης γης το μαξιλάρι. Αγέρα στέλνει ο Όλυμπος τον πόνο για να πάρει, κι η Όσσα βλέπει και θρηνεί και σκύβει το κεφάλι. Μαύρες σκιές παραπατούν κλαίγοντας στο φαράγγι κεριά φυτεύουν και μετρούν ένα και...

Έλα  πουλί  σύ που πετάς στα ύψη  τα μεγάλα σ'ανοίγω  το  παράθυρο πέρνα  μέσα  στη σάλα! _Έρχομαι  σαν με θες κυρά  μα πές  μου  που  θα μείνω;ούτε  κλαδιά  ούτε  φωλιά έχεις  σ'αυτήν  να  γείρω.. _Σου δίνω  σπόρους  και ψωμί νερό  να ξεδιψάσεις θε να σου φτιάξω ...

Οδύσσεια, παλινδρομική ταλάντωση από τους ουρανούς των θεών Στα τάρταρα των δαιμόνων και τανάπαλιν η διαδρομή μου Αλγόριθμος, έρωτας, ζεύξη μεταξύ ύψους και  βάθους Μόχθησα, πάλεψα, έχασα, εξαπατήθηκα, απαξιώθηκα, χτυπήθηκα και λαβώθηκα στη ζωή μου Αλλά στα...

Άγγελος Κυρίου εφανερώθη στις μυροφόρες. Ο Κύριος ανελήφθη στους ουρανούς. Μήνυμα χαρμόσυνο απέστειλε σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,θανάτω θάνατον πατήσαςκαι τοις εν τοις μνήμασιν,ζωήν χαρισάμενος» Φως εκτυφλωτικό ξεχύθηκε παντού. Ο ήλιος και...

Πριν την Ανάσταση, προηγείται η Σταύρωση μέχρι την αποκαθήλωση που είναι  η τελευταία πράξη ταπείνωσης του Ιησού Χριστού.Αυτή  η Ανάσταση που οδηγεί στο φως μέχρι σήμερα και διώχνει τα σκοτάδια μας και θα εξακολουθεί να μας εμπνέει η θυσία του Χριστού στο Σταυρό του...

Ούτε το μαστίγιο το αγκάθινο στεφάνι το μίσος των ανθρώπων οι ύβρεις οι χλευασμοί η άρνηση τα καρφιά ο σταυρός το απαρηγόρητο βλέμμα της μητέρας σου η πατρική επιμονή η σιδερένια λόγχη η αποκαθήλωση δεν σε πόνεσαν τόσο πολύ   όσο εκείνο το φιλί στο μάγουλο....

Πέρασαν καύσωνες, πέρασαν χιόνια, και τραγουδήσανε αλλιώς τ’αηδόνια.   Πέρασαν έρωτες, μυρτιές και κρίνα, πέρασε η αγάπη μου και δεν την είδα.   Μόνο εκείνο …το σπίτι, στέκει αγέρωχο… στο φως του αποσπερίτη, με τις σκιές κρυμμένες στο φεγγίτη.   Να μου...

Κύριε με προσκάλεσες στο Μυστικό Δείπνο  της Αγάπης Σου. Έμεινα μαζί Σου, προσευχόμενη  στον Ουράνιο Πατέρα μας. Άκουσα  τις τελευταίες εντολές  που έδωσες στους Απόστολους Σου. Τα λόγια Σου χαράχθηκαν  βαθιά μέσα στην καρδιά μου. «Λάβετε, φάγετε τούτο μου εστί το...

Ας στοχαστούμε την εικονική πραγματικότητα που αλαζόνες ηγέτες βιώνουν και με ψευδαισθήσεις επιβιώνουν χωρίς να μετανιώνουν. Χτίζουν υπερπολυτελείας μνήματα, για ν’ αφήσουν ψεύτικα μηνύματα δήθεν υπερβατικής ζωής αιώνιας, που, όμως, υπονομεύουν  την ουσία της...

Ήρθαμε στο Λούβρο και σε θαυμάζομε, θεά του έρωτα, είπε Κοιτάς εσύ, κοιτάω εγώ, ταξιδεύομε στην καρδιά των αιώνων                          Τι είναι η αποχαύνωση με κρεμασμένα χέρια;                                                       Τι περιμένεις να μας ψιθυρίσει η...

Στεκότανε μπροστά μου, το δρόμο να μου κόβει. Ήρεμος, επιβλητικός,  με τα φτερά του μαζεμένα και το σπαθί στη θήκη.   Δίπλα του, αφύλαχτες φαρδιές διαβάσεις, κι εκείνος άγγελος φρουρός στο πιο στενό μπογάζι.   «Τί το φυλάς το μονοπάτι; Μικρό στρατί, στενό...

Βρεθήκαμε στην άμμο την καυτή παιδιά της πέτρας και του Ιονίου, άγρυπνοι προσκυνητές και  σιωπηλοί.   Ανέβηκε στο βράχο το γυμνό, γυμνή και ανθισμένη, τόξο θανατηφόρο στου ήλιου τα χέρια.   Προσεύχεται... Τα μάτια της κλειστά, προς τον βαθύ τον ουρανό...

Κι αφού σιγούρεψα χαμένο να μην πάειτων αναφιλητών το δάκρυ.Στην ηδονή της αντοχής παραδομένη,συγχώρεσης αντίδωρο σαν πήρα.Αφού επέδειξα διαγωγή κοσμία,μ' ένα τρισάγιο επουλώνω τις πληγές μου.Εκείνες που δεν θέλησα να δείξω...πως είμαι δυνατή για ν' αποδείξω!Τώρα...

Έχετε ποτέ στοχαστεί να σας μαχαιρώνουν, ή μ’ όποιον άλλον τρόπο να σας σκοτώνουν, και να τους λέτε «σας αγαπώ, σας συγχωρώ»; Αντίθετα, οι πολλοί επιλέγουν την εκδίκηση και μετά την αντεκδίκηση, για να επικρατήσει ο φαύλος κύκλος της βίας του αλληλοσπαραγμού, της ζωής...

Ποια ζωή… Αυτή που πλέον είναι δανεική; Ποια ζωή… Αυτή που πλέον σου χαμογελά πίσω απ’ την μάσκα; Ποια ζωή… Αυτή που χάσαμε στον γύρο του θανάτου; Για ποια ζωή να γράψω μου ζητάτε; Είναι εκείνη, που είχε λουλούδια στα μαλλιά Και της τα πήρε ο άνεμος, μια νύχτα του...

Ηλιόλουστη  μέρα, γεμάτη  φώς  με τον ήλιο  να λαμπυρίζει  μέχρι  τις απογευματινές  ώρες και να χαϊδεύει  με τις αχτίδες  του  κάθε  χόρτο  και λουλούδι  της Άνοιξης!Απρόσμενα  όπως συμβαίνει  στα όνειρα, βρέθηκα  σε μια πλαγιά  να κοιτώ  τα απέραντα χωράφια ...

Θε μου με δοκιμάζεις από φως σκότος δρόμο.   Μου φοράς τιμαλφή ναυαγίων στα μαλλιά   και κρεμάς τις δάφνες μου σε γάντζο σκουριασμένο   κατά πως έφτιαξες τη θυσία στο  ναό Σου κι αιωρείται η δόξα στο έρεβος   νήμα…   Να τραμπαλίζομαι να πέφτω...

  Ἡ γαλάζια πόρτα τῆς κουζίνας. Τὸ πράσινο χοντρὸ ψυγεῖο πίσω ἀπὸ τὴ γαλάζια πόρτα. Τὸ τρανζιστοράκι πάνω στὸ πράσινο χοντρὸ ψυγεῖο. Ἡ λειτουργία στὸ τρανζιστοράκι τὶς Κυριακὲς. Ὁ πατέρας νὰ ἀκούει τὴ λειτουργία ἀπὸ τὸ τρανζιστοράκι. Ὁ πατέρας νὰ ἀκούει μὲ δέος...

Κι ήρθε μια ξένη γραίαόσο κοιμόμουνκαι το κορμί της ήταν ένα χράμιτραχύ, βαρύκι απέραντομε πλάκωσε·– μα μην το ρίχνεις έτσι δίχως σεντόνια, μου λέειθα γδαρθείςή– ντύσου λίγο με το νερό του ποταμούκι έλα να γλιστρήσεις!σε χωράω μέσα μουβρε ταύρε μινωικέ!σε χωράω...

Αφιερωμένο στον Stephen J. Fry Πανέμορφη  όσο καμιά, δίχως λουλούδι στα μαλλιά με ήρωες και ρωμιοσύνη τα παιδιά σου γαλούχησες τη Δημοκρατία απ’ άκρου εις άκρον διέδωσες, με τους ασύγκριτους μύθους και τη σοφία σου λαούς καθήλωσες και με τα κάλλη σου, τους...

Μια παλιά φωτογραφία κλείνει μια ανάμνηση γλυκιά, ερχόμενη από τα χρόνια εκείνα, τ' ανέμελα, τα παιδικά.     Ένα αθώο προσωπάκι αγγελικό,  μια ψυχούλα αγνή, ευλογημένη, δυο ματάκια πράα, ταπεινά μα το χαμόγελο, τούτο το χαμόγελο,  κλείνει μέσα του όλες του...

Υπάρχεις, στο λυτρωτικό χορό της ευτυχίας, στη μαγεία των οραμάτων του ονείρου, στου φιλιού την εωθινή εξαύλωση, στων χειλιών το εκστατικό επίχρισμα   στις εκβολές των δακρύων στο στόμα, στους  ερωτικούς της άνοιξης ανασασμούς, στις ηδονικές του κορμιού αναζητήσεις....

Τρέχω πίσω από τη μάνα μου,  μα να τη φτάσω δεν μπορώ. Αλαφιασμένη, με πρόσωπο κέρινο από τον τρόμο, αμίλητη, βγάζοντας  άναρθρες κραυγές μόνο, όταν γυρίζει να  κοιτάξει, αν την ακολουθώ, με τα όμορφα μαλλιά της να κρέμονται άγρια στους ώμους της,  αντί για τον...

Σήμερα αντάμωσα τον Όμηρο. Μάκρυνε η γενειάδα του στο πέρασμα του χρόνου. Ξεδιπλώθηκε μέσα από τις σελίδες της Οδύσσειας. Ταξίδεψα μαζί του στην Ελλάδα. Πήγαμε βόλτα στην Ακρόπολη. Μού μίλησε για τη λάμψη της ιστορίας ψηλαφώντας τα μάρμαρα. Δεν έβλεπε. Τα μάτια της...

Σαν απ´το σπίτι μου περνάς, λίγο να σταματήσεις κι ας είν´η πόρτα του κλειστή κι ο κήπος ξεραμένος. Κι ας μην βγω έξω με χαρά ´καλώς τους ´να φωνάξω και με τα χέρια ανοιχτά για να σας αγκαλιάσω.   Ψυχή είναι ο άνθρωπος κι αυτή εκεί θα είναι για να φιλήσει τα...

Υπάρχει ακόμη Λευτεριά κι ασκλάβωτες φτερούγες... Μ αυτές ανήκουν στά πουλιά κι όχι στίς κάτω ρούγες!!   Θωρώ με όμορφα φτερά ! πουλιά  καί τά χαζεύω ! Μα μέχρι και του κόρακα ! πολλές φορές ζηλεύω .   Ήμουν Αητός και Φάλκωνας ! Πετρίτης  και Γεράκι. Και τό...

Η μητέρα μου κάτι έραβε στο δωμάτιοτραγουδώντας.Έπαιζα στο μπαλκόνι και η φωνή τηςερχόταν από το ανοικτό παράθυρο.Φωνή γλυκιά, μελωδική.Τα μικρά παιδιά έχουν ενστικτώδη διαίσθηση.Όλη η ευτυχία της καρδιάς της,φτερούγισμα πηγαίας χαράς,διοχετευόταν στο τραγούδι.Το...

Στο σκοτεινό δωμάτιο το μοιρολόιμιας χαμένης αγάπης που άργησενα έρθει, σκορπάει το λυγμό τουστ' άσπρα σεντόνια.Ο πυρετός ανεβαίνει. Η γύμνια τηςψυχής, γίνεται τροφή του.Ανεβαίνει, ανεβαίνει, μέχρι πουτο γκρι δηλητήριο, κυλάει στο κορμί.Κανένα θερμόμετρο δεν είναι...

Αδιανόητο: Άνθρωποι να λατρεύουν το χρήμα! Δεν είναι τραγικό, δεν είναι μέγα κρίμα; Λησμόνησαν του Σοφοκλή το άριστο το ρήμα. Η λατρεία του χρήματος είναι της διαφθοράς το πρώτο βήμα, κι ύστερα του Διάβολου πολύτιμο κτήμα, με τις ανθρώπινες σχέσεις μέγιστο θύμα από το...

Υπάρχει μια νύχτα που όλο μου διαφεύγει, σαν ένα τελευταίο νυχτερινό λεωφορείο που δεν το προλαβαίνουμε  όμως ένα αγόρι με ασπίδα ουρανού, την ψάχνει στα βότσαλα και στις σπηλιές των αχινών, την ψάχνει στις άσπρες πέτρες  εκεί όπου διασταυρώνονται αθόρυβα οι γραμμές...

Δεν με χωρούν φίλε τα ρούχα μου,  τα ενδύματα είναι στενά. Οι σάρκες μου πολλές και η ψυχή μου φουσκωμένη και πληθώρα. Κόσμε, τι ρούχα μου φοράς με στενεύουν και σκίζουν τις σάρκες μου, κόσμε πονούν τα κομμάτια μου! Τι ρούχα κόσμε είναι αυτά που σπάνε ακόμη και τα...

Την πρώτη φορά που έκρυψες κάτι κάτω από το χαλί ήταν ένα μικρό χαμόγελο που έμεινε αναπάντητο.   Ύστερα εκείνο το γλυκό , που σε μάλωσαν όταν το έφαγες Και τα 2 μούσμουλα που η μητέρα απαίτησε να κολλήσεις στο δέντρο της αυλής.   Ακολούθησαν αγάπες, φιλίες...

Στέκομαι στο κατώφλι ενός παράξενου Μεγάρου Είναι καφενείο, Καζίνο ή πορνείο; Τα φώτα απ’ τις ρεκλάμες με θαμπώνουν Τα γαυγίσματα με τρελαίνουν στο απόγειο Του ηδονισμού της μοιραίας απόλαυσης. Στέκομαι σαν άγαλμα χωρίς να ξέρω τι περιμένω, Ούτε μπαίνω, ούτε βγαίνω. Η...

Άνθρωποι με αφηνιασμένα βλέμματαφωνές αλλόκοτεςβαθιά πληγωμένες.   ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ   Τα καλύτερα ποιήματατα έγραψα περιμένοντας στην ουράστην τράπεζαμέσα στην αναμονή(Θλιβερή και ατελείωτη είναι πάνταθλιβερή κι εγώ)Μέσα στην αναμονή λοιπόνέσπερνα...

Στέκομαι ακίνητη σαν ήπιος άνεμος εγκλωβισμένος στο χολ. Διαβάζω οδηγίες απολυμαντικών, φαρμάκων. Μπαίνω πιο μέσα, αργώ να μπω· πολίτης πάντοτε του ενδιάμεσου κενού. Εκεί η αποφορά της απόστασης που δεν συνάντησε καμία εγγύτητα, εκεί κι η εκφορά των μεταφορών για τον...

Βρέχει. Το τώρα τυλιγμένο σε σταγόνες. Το χτες το χέρι σου στην πλάτη μου. Βρέχει, και μνημονεύω τις νύχτες που χαιρετάνε ολοφυρόμενες τις απουσίες. Οραματίζομαι τα δάχτυλά σου αποκομμένα από το σώμα. Μαζεύονται, απλώνονται, χορεύουν, σταχυολογούν αισθήσεις,...

Μια γυναίκα δοκιμάζει τα χτένια της και τρίζει ο αργαλειός της στα σύννεφα. Αστέρια μου χαρίστε μου χρώματα να κρύψω τις ρωγμές του μηδενός. Τόσα χρόνια υφαίνω το μέλλον κι ακόμα δεν έμαθα ν' αγαπάω σωστά. Ορκισμένη τεχνίτρα κι όμως η ουσία μου ξεφεύγει από τα...

Δεν ξέρω δε θέλω να ξέρω δεν είμαι εκεί έχω φύγει Ποτέ δε με κοιτάς εκεί που σε βλέπω δεν είχε έξοδο η γραφή πότε φως πότε σκοτάδι το μάτι ησυχάζει από το βλέμμα; Το βλέμμα από πού έρχεται; Του έριχνε στάχτη στα μάτια οι ακριβοί καθρέφτες ποτέ δεν κάνουν λάθος θα...

Σε δρόμο, λέει, ήμουν μοναχός. Πορτοκαλί το έδαφος κι ο ουρανός. Ξάφνου φάνηκε ο Χριστός, στους ώμους Του ήταν ο σταυρός. Τον ακολουθούσε στρατός Αγίων, προστατευτικός. Δεν είχε αγκάθια στα μαλλιά, μα λουλούδια ευωδιαστά. Γύρισε το βλέμμα και με κοίταξε γλυκά. Δάκρυα...

Τ’ αχλάδια κρέμονται στον πηλιορείτικο δρόμο κόβω κάνα δυο και συνεχίζω για τα μοναστήρια Οι καλόγριες είναι το μόνο είδος ανθρώπου που εξακολουθεί να φοράει γυαλιά φότο γκρέι ίσως και το μόνο που φτιάχνει καλό ελληνικό καφέ με λίγα δάκρυα μέσα έχουν από μια ιστορία...

Χωρίς το όνειρο να γίνω ο οδηγός μου δεν ξέρω τίποτα δεν άκουσα δεν είδα  μία ακατοίκητη πατρίδα             ο εαυτός μου     Νωρίς ξυπνώ , νωρίς κοιμάμαι , νωρίς τα θέλω μου να στέκονται εμπρός μου, είναι αυτά μόνο που θέλω να θυμάμαι  γιατί αυτά με...

Ήλιος που δεν νοστάλγησε να γίνει ανατολή. Βροχή που παραδόθηκε στου ανέμου την βουή.  Φεγγάρι που ξεθώριασε,  το φως του πριν αφήσει.  Αδύναμος να κουβαλάς τα βάρη   σε οτι αντιδράς.  Μπουμπούκι είσαι ξεράθηκες πριν τον ανθό αφήσεις.  Αβέβαιο συναίσθημα  μέσα στα δυο...

Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ Ατελεύτητη η πνοή ,      σπιθοβολάει η καρδιά              να πυρωθούν τα παγωμένα κενά της  μοναξιάς ,                  να γίνουν φως.     Άνθρωπε               στο άδηλο «δούναι» άνοιξε τις πύλες της θεσπέσιας αύρας σου           να...

Ο  διάλογος του έρωτα με το κορμί   ποτίζει  με  λαγνεία το φιλί , ωθεί την ηδονή  στην  αναρχία , ανασταίνει την ευτυχία στο σώμα,   εκτοξεύει  την επιθυμία στ’ αστέρια.   Τ’ αστέρια είναι οι έμπυρες ζωές των  ανθρώπινων ψυχών,    που δραπέτευσαν από τον τάφο...

Περπατάει στον ίδιο πεζόδρομο, έξι χρόνια μετά. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι αυτή. Από μέσα. Μια μηχανή κρατάει τσίλιες έξω απ’ την παιδική χαρά που κάποτε ήταν λίγη. Σκάβει με τα νύχια της τα χνάρια που ξεχάστηκαν απ’ τους τουρίστες και κάθεται στην ιστορία του...

Αδίστακτοι, συνεχίζουν τις πολεμικές συγκρούσεις, των ανώμαλων μυαλών τους παρακρούσεις. Για το ποιος θα  είναι ο νικητής. Οι ανόητοι αγνοούν ότι στον πόλεμο ο θάνατος είναι διαιτητής κι όπου βρίσκει ευκαιρία προπονητής και, τελικά, νικητής. Οι πολεμόχαροι πηγάζουν...

Γονάτισε η Λευτεριά μπρος στον νεκρό λεβέντη που κείτουνταν σε φέρετρο γαμπριάτικα ντυμένος. Δάφνης στεφάνι απόθεσε εις τα σγουρά μαλλιά του, γλυκά του χαμογέλασε, στην αγκαλιά τον κλείνει.   Λίγο πιο πέρα η μάνα του κεράσματα μοιράζει ´σήμερα γάμος γίνεται,...

Ολόχαρη η ζωή μού έγνεψε θάρρος στη γέννησή μου Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ιδανική για εξαίσιες  φάσεις αναπτυξιακής ολοκλήρωσης Τυχερή οικειοποιήθηκα ευοίωνα μαντάτα Δάκρυα ερωτικού ενστίκτου Ανθρωπιστικό πνεύμα για χορήγηση έγκυρης  συνταγής επιβίωσης Η πλήρωση...

΄Εκθετη η ρακένδυτη κουρελού ψυχή πουάφησε στο πουθενά ο σκληροτράχηλος χρόνος,μαζί με την μεγάλη αποτυχία της μοναξιάς της.Αλυσόδεσε τα τρυφερά λιανά της πόδιαμε τους απαραίτητους ακολούθους της,τους αμείλικτους συμβιβασμούς,λέγοντάς της : Να πάρε... αυτά τα...

Πινέλο της καρδιάς μου Χρώμα των συναισθημάτων μου   Χωράφι του Νου μου Σκιά του ήλιου Του ιδιόρρυθμου εαυτού μου   Μούδιασμα των οφθαλμών μου Καθώς τα δάκρυα, αφήνουν ίχνη στην αφή μου   Στοιχίζοντας σε στοίχους, τις ταραγμένες σκέψεις της ψυχής μου,...

Ο συναγωνισμός μεγάλος στην έκτη τάξη του Δημ. σχολείου που τελειώνει φέτος η μικρή μου εγγονή!Εδώ και αρκετό καιρό, η Άση είναι πάντοτε συνεπής στα μαθήματα του σχολείου της. Δεν είναι μόνο ο σεβασμός προς  τους εκπαιδευτικούς του σχολείου της και των μαθημάτων της,...

Αν η αχαριστία και προδοσία της Ελλάδας ήταν από μη σύμμαχους, χαλάλι, ίσως θα χαρακτηριζόταν πολιτική κραιπάλη. Δυστυχώς, όμως, ήταν από «σύμμαχους» και «φίλους», πρωτοπόρους  στης μπαγαποντιάς τους θρύλους. Ξέχασαν ότι δίχως την ηρωική ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, οι...

Σε κείνα τα παλιά τραπέζια που οκλαδόν σχεδιάζαμε το μέλλον, σε κείνα τα κλειστά πατάρια που ρίχναμε θεμέλια στα όνειρά μας, είχα ξεχάσει φίλε κι αδερφέ μου, είχα ξεχάσει να σου πω πως σ’ αγαπάω.   Κι ούτε μια γρίλια δε σκέφτηκα ν’ ανοίξω, στον ήλιο που...

"Μετά το Θεό μου, Εσύ!" Σε τούτην την ευλογημένη γη,πώς επιτρέψαμενα εθιστούν τα μάτιαστην ασχήμιακαι στο θάνατο;Στην όρφνηπώς κυρίαρχος να γίνει;Μα, ήγγικεν η ώρα!Να εξορίσουμε το σκοτάδι!Πριν μας εκδικηθεί το φως!Το δικό σου Απολλώνιο Φως!Που ξεπηδάμέσ' απ' τις...

Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ. Το λέμε όνειρο παλιό. Από που έρχεσαι; Ποιός είναι ο αγαπημένος σου εχθρός; Έλα να μισήσουμε μαζί. Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ.   Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ. Το λέμε μακρινό ουρανό. Έχεις πολύ καιρό νεκρός; Είχες...

Συννεφιασμένος ο ορίζοντας αυτός ο έρωτας ελέγχει τη ζωή μου.   Υποψία φόβου. Δεν είναι καιρός για πειράματα. Ξαγρυπνώ με ύπνο γερμένο στα γόνατα.   Απομνημονεύω τις συντεταγμένες: Παρίσι, Ρώμη, Λονδίνο, Πράγα τόποι με κραδασμούς της νιότης.   Επίμονη η...

Έχω κρύψει την αγάπη στης ψυχής τα βορεινά για να μην την βρίσκουν ήλιε, τ΄ άγρια της γης θεριά. Για να μην την βρούνε μόνη και την κλέψουν μια βραδιά, και τι θ΄ απογίνω τότε μες στην μαύρη ερημιά.   Δες την έχω ντύσει ήλιε, με φορέματα χρυσά, με κασκόλ και με...

Καρφώνω τη λέξη μου στο στίχο ριγούν τα γράμματα, σφαδάζει το κορμί της. Ανοίγει η γραφή μου  τη καρδιά της αναβλύζει  ευλογία και  σκοτάδι .    Από το κεντημένο της  πλευρό ρέει  αίμα και  πνοή   Το αίμα   είναι το νόημα της λέξης, Κακοποιημένο, συχνά,   από  το...

Κι ύστερα ήρθε εκείνη η λάσπη.     Κι άπλωσε  ίσαμε τα κόκαλα.     Μέσα της ανάσαιναν τρεις τρεις οι αθώοι οι ένοχοι κι οι βαρυποινίτες.     Κάποιοι τουρίστες έβρισκαν γούστο να φωτογραφίζουν     ένα σακάτη Θεό βουτηχτή  ...

Να φοβάσαι τα ολέθρια τ’ ανεξήγητα. όσα δεν έχουν όνομα και δεν μπορείς να ονομάσεις κι όμως συνέβησαν τα έζησες σου ταίριαξαν σου τάραξαν το είναι σχεδόν αρρωστημένα κ’ ίσως ίσως που να πάρει ο διάολος τα θέλεις πάλι όλα απ’ την αρχή κι ας σε τρομάζουν περισσότερο...

Ποίηση είναι η μήτρα του συνδετικού πνευματικού κρίκου ανθρώπου και Πλάστη-Πλάσης. Πανώρια ψυχή, εξαίσιο πνεύμα, κορμί μεγαλείο!  Πρωτοδίδαξες το κάλλος, την αρμονία, τον ανθρωπισμό, το θείο. Τις υψηλές αξίες της ειρήνης κι αδερφοσύνης. Στην Πρώτη Γραμμή της...

Κι αν με ρωτήσεις πως με λένε, ένα θα σου πω. Ανώνυμο ον μέσα στο πλήθος γεννήθηκα και 'γω.   Χρόνια πολλά, χωρίς να με ρωτήσουν, στον κόσμο τούτο ζω.   Τις ομορφιές π' ανθίζουνε τριγύρω να οσμιστώ, δεν το μπορώ.  Και των ανθών την γύρη, την χρυσόσκονη των...

Απερίσκεπτα τραβήξαμε το κορδόνι από του τρένου το χρυσό καμπανάκι κινδύνου. Κι η ζωή, με βία μας πέταξε,  στο πρώτο βαγόνι. Άμαθοι ταξιδιώτες,  σαστισμένοι τριγύρω κοιτάζαμε,  την πολυτέλεια και την λαμπράδα.  Το μυαλό μας θαμπώθηκε.  Βαλθήκαμε να τρώμε με απληστία...

Έπεσε χιόνι νεογνό πάνω στα δέντρα! Αχνιστό και ανεπαίσθητο στους δρόμους, στα σπίτια, στις πλατείες , στα αυτοκίνητα έπεσε χιόνι! Παρθένο και βελούδινο, επουράνιο. Τα πάντα σκέπασε το χιόνι. Επιμελώς και δίκαια. Τίποτα δεν άφησε στο περιθώριο! Θαρρείς πως ήθελε να...

Ευτυχώς, υπάρχει η Ποίησηνα φεγγαροδένει τις νύχτες,να λύνει τις ανατολές!Φως ιλαρό να ξεχύνεται,απ΄ τις πύλες της Εδέμκαι να λούζει το λυσίκομο σύμπαν!Μ΄ έρωτος ελιξίριακι αγάπης ιάματα,στο μεδούλι να ρέει!Ευτυχώς, υπάρχει η Ποίησηνα διαβάζει κάτι κι ο Θεόςστον...

Μόνης ψυχής το κρύο δεν περνά μάτια θλιμμένα, μελαγχολικά  κάτω από της νύχτας τη βαθιά σιωπή  μένει η αγάπη άδεια, ορφανή    Είναι η ζωή μια γκρίζα συννεφιά  λες και το φως γοργά την προσπερνά φώτισε ήλιε, φέρε ζεστασιά  να βρει η καρδιά λιμάνι και χαρά   ...

Άνοιξα τη ψυχή μου στη αρμονία, των οσιωμένων  από τον έρωτα δακρύων σου, το άρωμα της σκιάς σου τη ζωή μου με κάλλος  και αγάπη να υφαίνει, τα ανέραστα φιλιά να σκοτώνει, που εξαπατούν το πόθο, νοθεύουν  τα ένστικτα του πάθους,  νεκρώνουν  τις  τέρψεις  του κορμιού ,...

Σκύψε την ώρα που σωπαίνουν γύρω σου. Ενώ ηχούν. Δίχως είσοδο δίχως εσένα δίχως έξοδο. Σκύψε ανίσκιωτα στους ήχους που δεν τους ακούς και εξακολουθούν. Άρρηκτα γρήγορα αμέσως - σαν θύμηση! Σκύψε από δύναμη! Σπίρτα τα φώτα τα αναμμένα, θα σβήσουν. Οι φωνές κεριά που...

Μη μου θυμίζεις περασμένες εποχές που στάζαν πίκρα στη ζωή μου και φαρμάκι, όλα τα άσχημα ας μείνουνε στο χθες, είν´η καρδιά μου της αγάπης παλατάκι.   Είναι σαν ήλιοι τα ματάκια δυο παιδιών που με ζεσταίνουν και τη ζήση μου φωτίζουν, είν´οι φωνούλες τους σαν...

Κάποιοι αναζητούν το Θεό στην τεχνολογία. «Δεν έχουν το Θεό τους». Βρίσκονται σε πνευματική αργία. Τον αναζητούν στα πέρατα της Γης, στο διάστημα, σε άγνωστους πλανήτες, σ’ αόρατους και ορατούς συμπαντικούς «αλήτες», με τηλεσκόπια, τεχνητούς δορυφόρους, κι άλλους...

Ω! αν μπορούσες να νιώσεις τον ερχομό μας. Ω! αν μπορούσες να δεις το τελείωμα των αναπνοών μας τίποτα δεν θα τελείωνε ποτέ όλα θα ζούσαν για πάντα μέσα στο αχανές σύμπαν μας. Και εκείνο το ολοκληρωμένο αύριο θα γινόταν τώρα. Και εκείνα τα σκοραρισμένα κρεβάτια θα...

Τις δάφνες που έδρεψασε εφήμερες κλίνες,στεφάνι δεν τις έπλεξα.Κορνίζα δεν τις έβαλα.Δεν τις αναπολώ σε νύχτεςμαύρης μοναξιάς,σε ξεχασμένες επετείουςκαι στις πανηγυρικέςμεταξύ ανδρών εξομολογήσεις. Σ’ ένα κουτάκι τις φυλάω.Σ’ ένα απ’ τα πιο ψηλάράφια της κουζίνας...

Ο ένοικος του τρίτου ορόφου κύριος Γ, άκουσε ουρλιαχτά και κλάματα στην πυλωτή της πολυκατοικίας στον χώρο του πάρκινγκ, σαν να ούρλιαζε απόκοσμο πλάσμα, σαν  πολλές φωνές να έσμιγαν σε μια πλεξούδα θυμού και παράπονου. Κατέβηκε τις σκάλες και ήταν έτοιμος ν`...

Μου πρότειναν, να γίνω «ισχυρός», της εξουσίας «μασκαράς». Αρνήθηκα. Κι έμεινα άνεργος. Μου πρότειναν, να γίνω μαρμαράς, των πλουσίων να φτιάχνω τα παλάτια. Όμως, αντιπαθούσα της πολυτέλειας τα «καράτια». Κι έμεινα πάλι άνεργος. Τελικά, με δική μου απόφαση, και χωρίς...

Μονοπάτια στην πανσέληνο, το σώμα σου   Μαζεύουν οι παλάμες σου, τον ουρανό   Οι θάμνοι σου, καρποί μεσ΄τα μαλλιά σου   Τα πάθη σου, στο έλεος των θαλασσών.   Φυτρώνεις λιμνοθάλασσες Τους ίσκιους των βουνών ορίζεις   Ξεμοναχιάζεις πράσινες...

Μπορείς να διαψεύσεις τα λόγια όσο υπέροχα κι αν χάιδεψαν τ’ αυτιά. Όσο κι αν άγγιξαν τη καρδιά σαν ποίημα βάλσαμο που ύμνησε τον Έρωτα.   Μπορείς να πάρεις πίσω λέξεις, υποσχέσεις ποίημα, τραγούδι… Μπορείς Να καταπατήσεις ιερούς όρκους αγάπης Μπορείς…   Δεν...

Αϊ Γιώργης ο Έρωτας πάνω στ’ άλογο ή ψέμα του Απρίλη; Φρέσκους έρωτες κι αρχαίες προδοσίες φιλοτεχνεί η ΑΝΟΙΞΗ.   Όμως… Όνειρα Αερικών τις καλοκαιριάτικες νύχτες κοιλοπονούν την αιώνια αλήθεια: (Θ)ΕΡΩΣ!   Αλλά… Η σκουριά του Κρόνου διαβρώνει σταθερά τους...

Μερικές φορές ένα όνειρο είναι μια εικόνα σε συνθήκες αποδόμησης. Οι συνθήκες πυκνώνουν γρήγορα κι έπειτα καταλήγουν σε μια κοιλάδα ή σε μια θάλασσα που δε με πνίγει αλλά με στηρίζει σε ένα βάθρο. Βλέπω δίπλα μου τον άνθρωπο Toyota Camry και τη γυναίκα περιδέραιο....

Σταγόνες απ'το δάκρυ Σου της Θείας Κοινωνίας το νάμα. Και του αίματός Σου οι ρανίδες, κόκκινοι κόκκοι απ'τη ψίχα του ροδιού. Από το παραθύρι του Παράδεισου, Χριστέ μου ΕΣΥ, τι είδες και σ'έναν κόσμο ήρθες λυτρωτής να γίνεις του κακού; Στο χλευασμό των άπιστων κουρέλι...

Ένα πουλί κελαηδεί κάθε πρωί έξω απ’ το παραθύρι μου. Γλυκό ξυπνητήρι απεσταλμένος της φύσης μου θυμίζει την έναρξη της μέρας είναι μαγεία το κελάιδισμα του κι ας μην καταλαβαίνω αν είναι καρδερίνα καναρίνι ή κάτι άλλο αυτό το πουλί μου δίνει δύναμη να σηκωθώ απ’ το...

Χρόνια τώρα από ’ταν  μικρός τον είχαν διώξει για να γλιτώσει από τις λάσπες και τις γλώσσες του κόσμου στη μακρινή πρωτεύουσα αναζητώντας καλλίτερες μέρες, χρόνια τώρα γυρνάει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Πότε το Πάσχα με τα κόκκινα αυγά και τη βοή του ποταμού και...

Έκοψες κλωνάρι ελιάς  ζωή το ονόμασες. Έπλεξες στεφάνια ελπίδας και τα κρέμασες στους  γκρεμισμένους τοίχους μας. Έκλαψες τα χαμένα όνειρα και προσευχήθηκες, να μη χαθούν, να μετουσιωθούν σε πηγή αναζωπύρωσης. Κουράστηκες  να ατενίζεις σκιές του ίσως στον ορίζοντα....

Μέσα από το πυκνό πέπλο της καθημερινότητας, συχνά ξεχνούμε τη δύναμη που κρύβεται στο βάθος της καρδιάς μας. Όπως ο μικρός γίγαντας που κοιμάται σε κάθε έναν από εμάς, έτοιμος να ξυπνήσει και να εκπλήξει τον κόσμο με τη δύναμή του. Μπορεί αυτή η δύναμη να εκφραστεί...

Καλώς όρισες Άνοιξη!  Καλωσορίζοντας την Άνοιξη καλώς ορίζω και εσάς φίλοι-φίλες αναγνώστες της Greek News and Radio FL.  Ευχαριστώ την εκδότρια Ioanna Lazarou για την ευκαιρία να επικοινωνήσω με Συν-Ελληνες μέσω της εφημερίδα της. Είναι ιδιαίτερη χαρά για εμένα...

Τα χέρια σου, τα μαγικά, το ξύλο μεταμόρφωναν σε λύρα του Απόλλωνα. Λαούτα, μαντολίνα και βιολιά, που ΄δώσαν νότες σε ορχήστρες, γεννήθηκαν από την τέχνη την παλιά και την επίμονη δική σου αγκαλιά.   Χάρισες στις νύφες συνοδούς, γλυκόλαλους κι αστραφτερούς, στο...

Σύναξη κάλεσαν θρησκευτικοί ηγέτες του κόσμου, άσχετα αν ορισμένοι ήσαν μέλη του υποκόσμου. Για ν’ αποφασίσουν-επιτέλους-ποιος είναι ο αληθινός Θεός! Αρχισαν ειρηνικά, διπλωματικά, με φιλοφρονήσεις. Όμως, στην πορεία διαφώνησαν με διαξιφισμούς και αντεγκλήσεις. Οι...

Ανάμεσα στους πέντε δρόμους στο βρώμικο στενό με τις λακκούβες και τα λασπόνερα με τους κάδους ξέχειλους στο σκουπίδι βήματα μπροστά στο μαγαζί με το πινκ-πονκ στη σκοτεινή γωνία δυο κορίτσια φιλιούνται με πάθος την Θεμιστοκλέους διασχίζει με φούστα πλισέ ο άντρας με...

Ο αδελφός μου ο Λευτέρης, το φοβότανε το νερό… ήτανε καλό παιδί ο Λευτέρης… ξύπνιο, φιλότιμο… μα αψύς. Μια κουβέντα του ’λεγες, σου γύριζε δέκα… Οι γέροι μας πεθάνανε νωρίς, μας αφήσαν μόνους να τα βγάλουμε πέρα. Εγώ ήμουνα ο μεγαλύτερος. Εγώ του στάθηκα και μάνα και...

Στον αέναο κύκλο της ζωής, αγεωμέτρητες ακόμα οι αραχνιασμένες γωνιές της αδικίας, οι χορεύουσες επί της Πτώσης του Ανθρώπου...   Οι μαθηματικοί, παρά τις πολλές προσπάθειες, δεν μπόρεσαν να επιλύσουν το πρόβλημα. Και οι ποιητές ασκούμενοι των δακρύων,...

   Τις καλοκαιρινές νύχτες, αυτή την πετρωμένη ώρα μεταξύ ζωής και άσπιλου θανάτου, απλώνω τις φτερούγες μου πάνω από τις χρυσές μνήμες. Πληγώνονται τα, άλλοτε, νεανικά δάχτυλα στο χοντρό γκρίζο γαρμπίλι καθώς διασχίζω άχαρα τις σιδηροτροχιές με λαστιχένιες...

Μορφή λιτή,αρχαιοπρεπής!Καρυάτις, δωρικής κοπής.Κάλλος ασύγκριτο!Πνεύμα ελεύθερο!Καθάριο βλέμμα,βλέφαρα στιλπνά!Εβένινα μαλλιά.Τέχνης ιέρεια, φωτεινή.Βαθιά, εκφραστική φωνή.Εικόνα του πολιτισμούκαι της Ελλάδας όπου γης!Στάθηκαν δίπλα σου,"Ανθρωποι, άνθρωποι",τόσοι...

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ  συναντιέμαι με λέξεις που ματώνουν, με τη σάρκα ενός βράχου την άνοιξη, ή με κάποιους ανθρώπους που σβήνουν άηχα, όπως υπήρξαν, απέραντες θάλασσες δίχως παφλασμό. Έτσι, λέω, ματώνουν κι οι λέξεις όταν αντηχούν τις πόλεις που παγώνουν στον χρόνο...

Ἕνα παιχνίδι ζωῆς ἕνα στοίχημα χωρὶς νικητὴ καὶ ἔπαθλο ἡ ἀνάσα σου.   Τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν τεράστιο τὸ κόστος καὶ δυσανάλογο μὰ ἀξίζει κι ἂς εἶναι τελικὰ μονάχα ἕνας γύρος. Μία περιστροφὴ γύρω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα ἀδιέξοδο ποὺ καταλήγει πάντα ἐκεῖ στὴν ἀλήθεια τοῦ...

Δες έναν Μάρτη δακρυσμένοπού 'ρθε φέτο στο κατώφλι μας,να πενθοφορέσει την άνοιξη στα μαβιά,να πνίξει τις μανάδες στο θρήνο!Ένα ταξίδι ράγισε τη νύχτα ουρλιάζοντας,κι ύστερα κύλησε τα όνειρα νεκρά στις ματωμένες ράγες.Αυγή πρωτομηνιάς ξημέρωσεκαι βρέχει τόση λύπη και...

Άγγελοι πέταξαν στο σύμπαν με τα όνειρα μισάκι άλλοι χαροπαλεύουν επί γηςστις ράγες των ανεύθυνων.Ραπίζει παγερή οδύνη τ' ανεμόβροχο,ντύνεται τ' αδικαίωτο με της οργής το πανωφόρι...Διπλό το φονικό,όταν στην ατιμωρησία ξεγλιστράει!        photo...

Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου (ή ακανθόχοιρου) Μιλάει για την αναπόφευκτη τριβή Που προκαλεί η επαφή των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να αγαπηθούμε δίχως να αλληλοτσιμπηθούμε Και να πονέσουμε. Ως εκ τούτου ούτε κι ο πόνος είναι εφικτός δίχως την αγάπη. Σε αυτό το πείραμα της...

Πανάγιο το χώμα στη γη των Ελλήνων Που κρύβει τ΄ αστέρια στη γη του θεού Άμμωνος  Λαχταράει η ψυχή να βιώσει την ένδοξη μνήμη  του Στρατηλάτη Μακεδόνα Που ένωσε τους λαούς τριών ηπείρων Που τιθάσευσε τα εσώτερα πάθη του για να τιμήσει την πατρίδα του και το χώμα των...

Ουδέν νεώτερον από τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Με απίστευτα γοργούς ρυθμούς προχωρά η ιδρυματοποίηση της χώρας. Ψηφίστηκε ο νέος ποινικός κώδικας εις βάρος της ισονομίας ή ακόμη και εναντίον της ισονομίας. Κλείδωσε το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία με τη...

Εγώ δέντρο γεννήθηκα σ’ ενός γκρεμού την άκρη γεράκια είχα φίλους μου κι αγρίμια του βουνού. Ο ήλιος από πάνω μου με χτύπαγε στο μάτι, μοναχική ελπίδα μου τ’ αλάργεμα του νου.   Εγώ δέντρο γεννήθηκα σ’ ενός γκρεμού την άκρη τριγύρω μου απλωνότανε μια θάλασσα...

Ψυχή, Απορροή της ουσίας του θείου, Αρχή της ανάσα του αιώνιου, Πύλη μετάβασης στο επέκεινα, Αποκάλυψη των λαθών της δημιουργίας, Επώαση της ηδονής στον έρωτα, Ένωση του ονείρου με το υπερβατό, Εξωραϊσμός του χρόνου, Μύρο στης άνοιξης το δάκρυ, Οσίωση του θαυμαστού...

Μάννα.. Μέρες τώρα βλέπω άσπρες πέτρες  σαν χιόνι  να ρίχνονται μπροστά στο Πέλαγος.. Μάννα!..Μάννα!..Πού είσαι;   Πρέπει ν'ακούσω τα Όντα  που μιλάνε μέσα μου από μέρες.. Πρέπει να ενστερνιστώ τα σημάδια  και να γράψω..   Μάννα Δεν ήθελες πότε να γράφω...

Χασμουριέσαι. Ληστές, αγκάθια ψυχές πηγαινοέρχονται φωνές, λαρύγγια ξεχειλωμένα.   Η ιστορία ακροβατεί λησμονημένη.   Σε παίρνει και πάλι  ο ύπνος.   Απλώνεις χέρι να θρέψεις την πείνα. Αρπακτικά οι μνήμες γδέρνουν. Κλαις. Σε αγνοούν οι άλλοι. Κρατάς το...

Επέπλευσα Επίπλους Επίδαυρος Επεβίωσα Επιδόματα Επιρρήματα Επιφωνήματα Επιθεώρηση Επιτυχία Επέρασα Ευτυχώς…     photo Foundry / https://pixabay.com 

Τί να κάνουν οι ψυχές κάθε φθινόπωρο;Μπαίνουν σε λήθαργο άραγεή ξυπνάνε μεθυσμένες απ’ τα πρωτοβρόχια;Μιχάλη Γ, Αννίκα Ν , Χαράλαμπε Η,πού να είστε τώρα και γιατίΝα βυθίζεστε σ’ αιώνια σιωπή Όταν βλέπω φύλλα ξερά τις Κυριακές στα πεζοδρόμιαΝοσταλγώ αυτά που δεν...

Νέα Υόρκη 2017     Πόσα δάκρυα χωρούν για να γεμίσει το κενό; Πόσες προσευχές;       photo WikiImages / https://pixabay.com 

Ἦταν σκληρὰ τὰ περσινὰ κεράσια καὶ οἱ φωνές, ἀπὸ χῶμα. Μὰ ὁ Τὸμ ἦταν ἕνας ἁπλὸς θνητὸς κι ἂς τὸν ἔλεγαν στὴ γλώσσα του «Θωμᾶ».   Κρατοῦσε τὸν θλιμμένο οὐρανὸ στὰ χέρια του καὶ μὲ ρωτοῦσε: Πῶς ἀνταμώνουνε μαζὶ ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ θεριὸ τὸ ὑπερκόσμιο μὲ τὸ θνητό; Καὶ...

Αυτό το μάρμαρο, το βάψαμε με ολόμαυρη μπογιά. Θυμάσαι ; Αυτό που αστραποβολούσε στου ήλιου τα μπες-βγές, παίζοντας κρυφτό πίσω απ' τα σύννεφα, της όποιας δυσκολίας... Λαμπεροφροσύνες στην αρχή.. Απομυθοποίηση της αλήθειας μας στο τέλος…. Τελειώσανε τα ολόγιομα...

Κι αν σου χαράξαν με σπαθιά την τόση σου ομορφάδα, όπου κι αν σκάψουνε βαθιά, παντού θα βρουν Ελλάδα.   Οι ρίζες σου Ελληνικές απ τα παλιά τα χρόνια κι οι πέτρες σου τον Όμηρο θα τραγουδούν αιώνια.   Απ´ τη ψυχή σου ποιός μπορεί την Ακρόπολη να πάρει ή τη...

Τι θλιβερά που στέκονται αντικριστά τα ερωτευμένα δέντρα. Αγγίζονται οι φτέρνες τους βαθιά μέσα στο χώμα, μα στα κορμιά τους ο πόθος μένει πάντα ανεκπλήρωτος. Θροΐζοντας ασθενικά τα λόγια της αγάπης, σαν άλλοι δεσμώτες περιμένουν για ένα άγγιγμα, για μια αγκαλιά,...

Σύναξη κάλεσαν στον ΄Ολυμπο οι πέντε αισθήσεις. Για να διατρανώσουν τα προσόντα τους χωρίς ψευδαισθήσεις. Πρώτη η όραση, που τόνισε ότι χωρίς αυτήν η ζωή δεν αξίζει. Στοχαστείτε, είπε, να μην μπορεί ο άνθρωπος να βλέπει τα αγαπημένα του πρόσωπα, τον ήλιο, τ’ αστέρια,...

Χόρευε μες τα μπαχαρικά ξυπόλητη, κάτω απ΄τα πέλματα σκάγανε πιπέρια όλης της γης τα νοστιμοχώραφα κι άλας σε κόκκους, κρυσταλλάκια αλμυρά κι  άμμος, άμμος μιας στιγμής σε κλεψύδρα.   Τώρα ! Τώρα την έβλεπε. Μυρίζοντας στο σκοτάδι το σώμα της, ένα λεπτό νήμα...

Να σε' δω να σε εκεί, να σε πέρα μιά κροτίδα που σκάει στον αέρα και γεμίζει η νύχτα μου χρώματα.     Να αρχή να 'σαι μέση και τέλος μιά καρδιά τρυπημένη με βέλος  που αλλάζει μορφές ονόματα.   Να σαι θάλασσα και να 'με κύμα  να με  η θλίψη να 'σε η...

Σημάδια και σημαίεςλάβαρα και λάθηενοχές και ένοπλες συρράξειςδρόμοι και δάδεςπύρινα λόγια και πράξειςταξίδι και τάξη στον κόσμο: παραλογισμόςκρυφτό με τα όπλαπόλεμος παραδώσειςστιγμές και στάσεις με παύσειςαναπολώ: έρωτες εκρήξεις και ευχές αίμασημεία στίξης σε...

Το σπίτι αυτό , το έφτιαξα πιστεύοντας πως θα ΄ρθεις .. Δεν πήγα μακριά , πάνω στην πληγή μου το έστησα .   Τις νύχτες κλαίνε ακόμα τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο... -Όχι , δεν είναι τα παιδιά , μου λένε , κοιμήσου .. Μα εγώ σηκώνομαι και τρέχω να τα σώσω ......

The earth The sky The sun And me   The green The blue The red And me   The leaves The roses The birds And me   All sing A song Of love For you         photo dimitrisvetsikas1969 / https://pixabay.com 

Peace love messages friendship feelings Kindness is peace, solidarity, hope, cooperation without vices and passions... Peace blowing brotherhood and happy sky forever grateful!       photo NoName_13 / https://pixabay.com 

Τι να πει και τι να πρωτοφωνάξει, ένα σώμα, που δε λέμε να το σεβαστούμε και το αφήνουμε έρμαιο τάχα μιας αγάπης ή ενός έρωτα που πιστεύουμε απ’τα βάθη της ψυχής μας που αγγίξαμε. Τι να πει και τι να πρωτοφωνάξει ένα σώμα, όταν τ αφήνουμε και το καθοδηγεί ένα άλλο,...

Στάσου για λίγο, μείνε εκεί που ΕίσαιΜη χαλάς το έργο που έφτιαξες Τα πυργάκια της άμμουΤην αύρα της  θάλασσαςΤο πούσι  της Αυγής  κ την Ζωή της Σελήνης Που προσδοκάΜέρα με την Μέρα, όνειρα με πολύχρωμους δράκους Ζήσε το παραμύθι που μόλις δα αρχίζει κ δώσε Τέλος,...

Κάθε χρόνο, στις 14 Φεβρουαρίου, ο κόσμος γιορτάζει την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μια γιορτή αφιερωμένη στην αγάπη και τη ρομαντική σχέση. Παρόλο που αυτή η ημέρα είναι μια ευκαιρία για να εκφράσουμε την αγάπη μας στους άλλους, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η αγάπη δεν...

"Γλυκέ Έρωτα, που είσαι ο πιο ωραίος από τους αθάνατους θεούς, που κάνεις να κόβονται τα πόδια και που σε ανθρώπους και θεούς αιχμαλωτίζεις το νου και τη θέληση!" Πόσο όμορφα το διατύπωσε ο Ησίοδος τον 7ο αι. π.Χ. στη Θεογονία του! Έρωτας… Ο εγωιστής, ο κτητικός, ο...

Χαιρετίσματα στην εξουσία, που έχει χάσει την ουσία, και την πνευματική και ηθική συνουσία. Καταπιάνεται μόνον με κατώτερα πάθη, διαιωνίζοντας τα τραγικά της λάθη. Αλλοι ψάχνουν για νέο Μεσία, κάποιοι για σωσία, κι άλλοι για παράνομη περιουσία. Οι ισχυροί πάσχουν από...

In distant lands, where new horizons may lie a true warrior is travelling around the world, Going with the winds and thunders’ storms. His heart is blazed with an ancient fire, With sword in hand, he braves the night, Guided by the moon's soft light.   Across...

 [Αφιερωμένο στη μνήμη της αγαπημένης μου μητέρας]  ‘’Πώς σε λένε; Τι μέρα είναι σήμερα; Τι μήνας, θυμάσαι; Πώς λένε τον άντρα σου; Πόσα παιδιά έχεις; Πόσα εγγόνια;’’ Απάντησε σε όλες σχεδόν τις ερωτήσεις του αλλά με φανερή αβεβαιότητα. Το πληγωμένο βλέμμα της, που...

Αγάπη. Λέξη που προέρχεται από την αρχαιότητα ακόμα και προϋπάρχει όλων. Βαθειά ριζωμένη μέσα στον κάθε ένα από εμάς, όπως ακριβώς και το dna μας. Αγαπώ θα πει τρεφω συναισθήματα συμπάθειας, στοργής, έρωτα για κάποιον άλλο. Μέσα της κρύβονται όλες εκείνες οι λέξεις,...

Αστρολουσμένη, Ορσηίδος κόρη, της θάλασσας και του ήλιου ερωμένη, της Μεσογείου δαντελένια πλώρη, αρχόντισσα της πέτρας παινεμένη! Φιλοσοφίας κι επιστήμης μήτρα, από σελήνης οίστρο γεννημένη, του αμπελιού και της ελιάς η φύτρα, στου ζέφυρου τη σκάφη ζυμωμένη. Της...

Ντύθηκε όμορφα με ρούχα γιορτινά, βγήκε στο δρόμο κι είναι ολόχαρη η μάνα. Μήνας Ιούλιος κι είναι όλα φωτεινά, μόνο που κτύπαγε πένθιμα η καμπάνα.   Όχι, δεν είναι του παιδιού της η ταφή, σφαίρα δεν βρήκε τον λεβέντη τον δικό της, λόγο της έδωσε γερός πίσω να...

Ποτέ δεν υπήρξα ως ήθελα ερωτευμένηίσως  να 'γραφακαλύτερα ποιήματα..Λείπω απ'των λέξεωντη μοιρολατρίααμελητέα ως ποσότηςδεν λογαριάζομαι ούτε γονατιστήστο υπόγειο σμίξιμο του...κι αυτό  το "κοινή συναινέσει"διίσταται πλήρως τουαιτήματος...Καλώς κι έλειπες..Ιδίως  κι...

Στολίδια φορούσαν γυναικείο χαρακτηριστικό τα στολίδια! Χόρευαν τραγούδι του Πίνδαρου, του Ομήρου, του Σολωμού, του Ελύτη. σε μελωδία αόρατου ερμηνευτή!Καλά σφυρηλατημένες από πρόγονους παλιούςΓεννημένες σε σπηλιές σκέψεων! Στα ακρογιάλια του Ομήρου!Εκεί επωάζονταν,...

Πετούν δυο χελιδόνια,πάνωαπ’ τη στέγη του σπιτιού. Πότιζε η μάνα  μουδυο άσπρες τριανταφυλλιές.Πάνω,απ’  το μαύρο της μαντίλι,δυο μέλισσσεςμιλούσαν με την  ΄Ανοιξη.       photo susan-lu4esm /...

Κατά μήκος του στενού πεζόδρομουμπαρ και καφετέριες.Καθώς πίνει το ποτό τηςδιακρίνει στο απέναντι μπαρ την αγάπη της.Η ψηλόλιγνη κορμοστασιά τουμετακινείται ανάμεσα στα υπαίθρια τραπέζιαγια να μιλήσει με φίλους του.Μέσα στο πλήθος εκείνος δεν τη βλέπει.Σαν το κεράκι...

Χρόνια τώρα συγκεντρώνονταν ξανά οι μνηστήρες! Τους έβλεπες... Τους υποδέχθηκες μετά βαϊων! Τους ανέχτηκες! Πού βρέθηκαν τόσοι μνηστήρες,  μου λες; Φιγούρες απεχθείς και μικρονοϊκές! Διαφθορείς, εξολοθρευτές, γενοκτόνοι, λαοπλάνοι... Καταχράστηκαν, καπηλεύτηκαν,...

  Ντυμένη ένα μαυσωλείο γεμάτο ζωντανούς νεκρούς αναβάλλω διαρκώς το ταξίδι μου για να περάσω απέναντι την Αχερουσία   Εκεί που πάνε οι ψυχές όταν στον κόσμο μαρτυράνε   Να διαβώ την πύλη δίχως τα κέρματα να κλείνουν τα μάτια μου Να γίνω μύστης σε...

Δύσκολη η Κυριακή Δύσκολο να αγαπήσεις μια Κυριακή φορτωμένη διαψεύσεις με το ίδιο πάντα γιορτινό της φόρεμα ξεχασμένης γιορτής απομεινάρι χαλάρωσαν οι αρμοί ξεχείλωσε η αναμονή κάτω από τις μασχάλες άδειες φωλιές μια μεγάλη τρύπα στο μέρος της καρδιάς ένα σκουρόχρωμο...

Στη μοναξιά, του μονολόγου, στα όρια του παραλόγου, σε μια σκηνή χωρίς αυλαία, με κουρασμένο προβολέα,   μόνος, στη μέση της ζωής μου, ψάχνω τις άκρες της ψυχής μου, κάνω τον απολογισμό μου, να εξηγήσω το θυμό μου.   Ποιός έσβησε τα όνειρά μου; Πώς σάλεψαν...

Σταυροί Πολλοί σταυροί Θεατοί κι αθέατοι Στους ευάλωτους ώμους μας καρφωμένοι θαρρείς από χέρι αόρατο Τη ζωή μας ορίζουν βασανίζουν...ποδηγετούν...   Σταυροί Πολλοί σταυροί Που μας φόρτωσαν συνειδητά ή κι ασύνειδα Που φορτώσαμε εμείς στις ψυχές, στις ζωές άλλων...

A glassy day dawned when, in the unsuspecting city, down the streets, sidewalks, stoops and avenues, pedestrian walkways and squares, glass marbles began to roll, like the marbles in the old-time game, played from antiquity until recent times when there were still...

Φεύγει η νύχτα  στο τετράδιο της ιστορίας…  Των αναμνήσεων οι στάχτες  στα ράφια της μνήμης  κάπως ηρέμησαν.  Μονάχα η ελπίδα  ξενυχτάει στα χείλη της προσευχής: Να μη φτάσουν οι σφαίρες στις πλάτες των πατέρων,  τα δάκρυα μητέρων  να μην κυλούν σαν ποτάμι.  Παιδιά...

Μια  σιωπή συμπιεσμένη εξερράγη βροντερά. Σπάει αλυσοδεμένες πύλες  κι ανοίγει τα φτερά. Φλέγεται το κατεστημένο σαν αχυρένια θημωνιά. Λάβα κύλησε στις φλέβες. Πήρα μαζί μου τις πληγές του ευλογημένου τόπου. Και τα κλειδιά τα κρέμασα στου δειλινού το δάκρυ. Τα χείλη...

Μέσ´την καρδιά μου μια εικόνα κι ένας πόνος, θες να ξεφύγεις μα ατέλειωτος ο δρόμος, μάνα μ´ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα μαντήλι στα λυμένα σου μαλλιά.   Πέφτουν οι βόμβες στο χωριό μας σαν χαλάζι, παντού φωτιές κι όλη η γη κόλαση μοιάζει. Εσύ πατέρα στο χακί να...

ΜΕΡΟΣ Α (απόσπασμα από τη Σιέστα που τιμήθηκε με Α΄Βραβείο πεζογραφήματος-νουβέλας από τον 10ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2021 του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος και με Έπαινο από τον Ζ΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Χριστόδουλος και...

Η νεαρή Λουκία είχε ακολουθήσει τον γοητευτικό Σπύρο στα Μάταλα της Κρήτης, εκεί όπου συγκεντρώνονταν πλήθη παιδιών των λουλουδιών, όπως αποκαλούνταν, από όλη την Ευρώπη. Η ιδιαίτερη φύση, καθώς και η σχετική απομόνωση και άγνοια από τους ανήξερους σ’ αυτές τις ιδέες...

Φράουλες άγριες τα πάθηστων απολαύσεων τα ανεβάσματαβυθούς καταλάμβαναν και θησαυρίσματα...Άλματαστην βαθιά εισπνοή τωνυγρών  Πόρωνμια Θάλασσα  Χυμένημας κατάπινε αλμυρήΈρωτας νάταν ηαποκυήματα  στων  ενυπνίωντην εποπτική ασάφεια...Παρεκκλίσειςαργά τη νύχτακάνουν πιο...

Αλλοίμονο! Ο ανταγωνισμός έγινε παγκόσμιος θεσμός, κι από εκεί ξεκινούν του κόσμου τα δεινά, είτε ψεύτικα, εικονικά ή αληθινά. Με πρώτα το φόβο, τη βία, των πάντων νοθεία. Σπιλώνουν τα ιερά και τα θεία. Επιστροφή στη Βαβυλωνία, ατομική βόμβα στην κοινωνία!   ΠΟΤΕ...

Φεγγάρι φωτεινό  Εκεί ψηλά, που κατοικείς  Της αρχοντιας, το όνειρο, ξυπνάς  Τους ουρανούς, πλανευεις  Τις ψυχές, ανακατεύεις  Μη μας θυμώνεις  Εμάς τους αδαής  Που κοντά Σου,ο νους μας δημιουργεί  Φαντάσματα κ θρύλους Μέσα στη Ζωή Φεγγάρι  φωτεινό Που  περίτεχνα, τις...

Νοέμβριος με τις βροχές, τις ξαφνικές νεροποντές, η διψασμένη γη να πιει λίγο και αυτή να δροσιστεί. Τα πουλάκια αφήνουν τις φωλιές και πετάνε σε χώρες πιο ζεστές, προτού ο Δεκέμβρης να φανεί και χιόνια δούμε στου βουνού τις κορφές. Φοράμε γάντια και παλτό, κασκόλ...

Ο θρίαμβος της πεταλούδας η κομψή κόψη του απατηλού το απαύγασμα του χρόνου τυλιγμένο σε ένα κύκλο πίεση στους ώμους του άπειρου μποξέρ αναγεννημένα μονοπάτια, κεφάλια γυρισμένα στα παλιά κοκτέιλ μπαρ, όλη μέρα ανοιχτά, δίπλα στην παραλία ένα τηλεφώνημα υπεραστικό,...

Με γέννησε ο πλούσιος μύθος της φτωχολογιάς Μια μέρα ανθοφορίας και καλοκαιριάς Μαζεύοντας άνθη σ’ ένα εφηβικό λιβάδι Με τις θεές Αθηνά και Άρτεμης  Εσένα ποια μυθολογία σ’ έπλασε; Το πετούμενο που τραγουδάει με ανθρώπινη λαλιά Πουλί της μοίρας είναι. Λαλεί εκεί που...

Σπρώχνεις  τον χρόνο  καρότσι του σούπερ μάρκετ ενώ τον αρνιέσαι  σαν έπιπλο τον μετακινείς -ή έτσι νομίζεις- σε ξέφωτα μαύρα ή και γκρίζα βιάζεσαι να φέρεις το Σάββατο το καλοκαίρι να βρεθείς αλλού   στην ουρά περίμενες τον θάνατό σου όπως  για να πληρώσεις τον...

Με εξιτάρει το ιλιγγιώδες,που δεν δύναται..Οι ευτυχίες λαγοκοιμούνται  ανεύρετες,κι εγώ με κόκκινο σταυρόρίγη  Αγγέλων και εποχών να σημαδεύω...  Μεσάνυχτα  θαρθούν ,να με ξεθάψουν λέει είν' ανάγκητα ανθρώπινα να συγχωρέσωπάθη..Αιθέρια φτερωτή καθώς υπήρξασε άλλη γη ...

Πήρα τον δρόμο της καρδιάς, του δίκαιου αγώνα, μ΄ ένα του ήλιου λάβαρο, να λάμπει ο αιώνας. Να βρει η Ώρα, θαλπωρής σπίτι να κατοικήσει, με την αλήθεια του λαού, το φως να καταχτήσει.   Να μην φοβούνται τα παιδιά σειρήνες του πολέμου, η Φτώχια, λέξη άγνωστη να...

Στης Διώνης το αραχνοΰφαντο πέπλο   ανθέμια πλάνης κεντώ,      στο χορό του ονείρου με απόντιστα γαλάζια νούφαρα αγκαλιά στροβιλίζομαι και ξεγελώντας τη μνήμη στης αυταπάτης το όρυγμα          αιωρούμαι, ελπίζοντας το ψέμα μου να είναι αληθινό γιατί δεν γνωρίζω αν......

– Στη διαδικασία εμπλέκονται κάτι ευτελή υλικά τελείως αβαρή: το πούπουλο κι ένας ρυθμός αρχαίος, καταγωγικός σαν τον αδιόρατο συλλογισμό φτερού πριν ξεκολλήσει από τον άγγελο ή απ’ τη σουσουράδα για να βρεθεί τρεις εποχές μετά πεσμένο θριαμβευτικά στην πρώτη ύλη του...

στους Ελληνοεβραίους του Άουσβιτς Τριακόσιοι φύγαμε τυλιγμένοι στο μπαμπάκιαπό τη χώρα με τον παντοτινό ήλιο— μήπως κι εδώ ταιριάξαμε ποτέ;Διακόσιοι ενενήντα εννέα ενήλικες κι ένας εγώ, ο ΛεωνίδαςΏσπου να φτάσουμε στη χώρα της σβάστικαςενηλικιώθηκα Αγόραζε θάνατο ο...

[Το ξέρωίσα προλαβαίνω,ένα κερί που σας οφείλωμε το φως του Αυγούστου,κι ένα ματσάκι μαργαρίτεςστη διαδρομή στο χαλίκιδίχως έρμα,όπου οι ψυχές συνήθωςπαραμερίζουννα περάσω·καθώς,τακτοποιώντας οικογενειακές φωτογραφίες,σε μια κορνίζα γδάρθηκα,κι είδα το αίμα μόνο...

Αν ξαναγεννιόμουνα σε άγνωστους τόπους, με πολυσύνθετης ποικιλίας ανθρώπους, και με ρωτούσαν ποια πατρίδα θα προτιμούσα, αυθόρμητα, δίχως ενδοιασμούς, θ’ απαντούσα: Ασφαλώς την Ελλάδα, την αθάνατη και πανώρια Παλλάδα! Για το ανεπανάληπτο, ζωογόνο φως, τη γαλάζια...

Ανήμποροι σταθήκαμε σε προδομένα χρόνια που βουβαθήκαν τα πουλιά, σώπασαν τ´αηδόνια.   Τί κρίμα που δειλιάσαμε τρόμαξε η καρδιά μας, κρυφτήκαμε κι αφήσαμε ντροπή για τα παιδιά μας.   Η περηφάνεια φόρεμα που έχουμε πετάξει, ηρώων οι απόγονοι πόσο έχουν...

Πέφτει η νύχτα απαλά νυχτερινή αστροφεγγιά μες στην ψυχή η πεθυμιά-  και η λαχτάρα. Που είμαστε τόσο μακριά από της γης μας τα ιερά σα να μας καιν‘ τα σωθικά- στη σκέψη η αντάρα. Δεν ειν‘ τα χρόνια που περνούν που την πατρίδα μας στερούν άλλοι θυμούνται - άλλοι...

ΕΣΣΕΤ’ ΗΜΑΡ (ΘΑ ’ΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ...)   Γαλανόλευκο κρουστάλλι της γης, της ψυχής τους ανέμους τους θέριεψες, όλους! Ελευθερία, τους είπες! Σαν Μητέρα τους γέννησες με τον ιερότερο πόνο...       Από αμέθυστο κάλος η μήτρα της γης! Η μοίρα που Ελλάδα,...

Κάθε που νυχτώνει, έχω στο νου μου τι θα γράψω στο χαρτί. Ο γείτονας που πολλές φορές σηκώνεται απ’το κρεβάτι του για τις νυχτερινές κενώσεις του ουροποιητικού συστήματος, κοιτάει το φως που καίει στο σπίτι μου.  Την επομένη μέρα με ρωτά.  _Πάλι ολονυχτία είχες απόψε...

Να μετράω τα κύματα στούψος τουςΊσα να μοιράσωτην αγάπη ...Να κόψω ένα κομμάτι θάλασσααπό τα μάτια μουλαχανιασμένος να τη γυρέψειςΠόθος ορθός στο  ξαπλωτό φουστάνι μου κιαπάνω στα στριφογυρίσματαπιότερο να σε διψάωμε στόμα αλμυρό κιορθάνοιχτοΊσκιος που κοχλάζει...

Σαν με βρουν στο κάτασπρο δωμάτιο θα έχω παρέα ακτινογραφίες αστεριών κι ένα πουλί να κελαηδά κόντρα στο έρεβος.   Η αναπνοή θα κατηφορίσει σε ασφυκτικό κενό κι οι έγνοιες θα στριφογυρνούν ερινύες να με κατασπαράξουν.   Οι απλήρωτοι λογαριασμοί θα...

Αξία του δρόμου σου, είναι ακριβώς εκείνη που εσύ θέλεις να δώσεις στη ζωή σου. Είναι η αξία που εσύ επιλέγεις βαθμό και ύψος για να χαρακτηρίσεις. Το να επιλέγεις αξίες και δρόμους σε καθίζουν ως ψυχή και οντότητα που ταξιδεύει με συντροφιά ή όχι  είναι επιλογή σου...

Μετά από χρόνια ξαναπήγα στη θάλασσα εκεί στο κάστρο του Πλαταμώνα κάθισα σ’ ένα βράχο και την αγνάντευα ένιωσα όπως τότε που ήμουν νεαρός μια δυνατή συγκίνηση με τύλιξε θυμάμαι πηγαίναμε παρέες κορίτσια κι αγόρια μέσα στην τρέλα της νιότης γεμάτη η καρδιά μας έρωτα...

Χάραξα χαμόγελα -παλιάτσου μορφασμοί- κι έκλεισα τα κιτάπια στο ράφι του χθες. Αύριο... θα ξαναχαμογελάσω... αυθόρμητα...         photo PublicDomainArchive /...

Δενδροστοιχίες κεντημένες μ’ άλγη θρυμματισμένα άνθη αιμορραγούν ηπείρους λέκιασαν. Ένας ολοφυρμός με αφυπνίζει μια καθολική αγωνία τη θλίψη  να ξορκίσω κι όλους, τους αλήτες αδελφούς της που με δοκιμάζουν με βαριά παλτά τα καλοκαίρια στη γύμνια, μ’ αφήνουν τους...

Κύπρος εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ὄνειρο καὶ ἡ διάψευση τῶν ἐλπίδων. Οἱ σκληρὲς πραγματικότητες καὶ ἡ ἀλήθεια ποὺ πονᾶ. Οἱ κεραυνοὶ καὶ οἱ ἀστραπὲς ποὺ μᾶς φωτίζουν κι ἂς μᾶς τρομάζουν. Οἱ λίγοι ποὺ τὰ δίνουν ὅλα καὶ οἱ πολλοὶ ποὺ τὰ θέλουν ὅλα. Τὰ θαύματα, ὁρατὰ καὶ...

Πέρασες κ χάθηκες απάτη Ζωή μου Η μοίρα έδιωξε εσένα Η ψυχή σου έμεινε, σε μένα   Θα σ' αγαπώ  Θα σ ‘αγαπώ Ένα όνειρο κακό Ήταν στην πλάση Αυτό   Φεύγω κι εγώ για να Σου πω Πόσο σ’ αγαπώ   Μη με ρωτάς για να σου πω Τι ήλπιζα τόσο καιρό   Όμως...

Μελάνης τόνους χύσαμε, πνιγήκαμε στο στίχο,αρκούντως εντρυφήσαμε στην έννοια του λείχω,γεμίζοντας εγκώμια του καθενός τον τοίχο!  Κι αφού αναγορεύσαμε τους πάντες ποιητάδες,τα γένια μας βλογήσαμε, εμείς οι τιποτάδες,το σύμπαν κατακτήσαμε, νιώσαμε αφεντάδες!...

   Έρχονται  στιγμές στη ζωή που φέρνουν απρόσμενες αλλαγές και  σε καλούν ν’ ανταποδώσεις στους γονείς σου τα όσα έκαναν για σένα. Τα φέρνει έτσι ο χρόνος και αντιστρέφονται οι ρόλοι. Κι από εκεί που εσύ είχες πάντα την ανάγκη τους, τη στήριξή τους και την ασφάλεια...

   Εκείνη την ημέρα κρατούσα στο χέρι το κλειδί μου. Απλό, μεταλλικό, κρύο, παγωμένο κι αυτό, από τον καιρό. Είχε χιόνια στο βουνό. Φανταζόμουν πόσο όμορφα θα ήταν να είχα κι εγώ κάποιον να πάω παρέα.    Ποτέ δεν πήγα μακρινά,  μέχρι την αγορά και πάλι πίσω και...

Μία φορά και έναν καιρό σε ξεχασμένες εποχές και ταλαιπωρημένες σε ένα μικρό χωριό το 'Πουθενά' το επισκέφτηκε η Χαρά για να στολίσει με τις ευχές της δύο νέα πρόσωπα που μόλις είχαν φέρει στον κόσμο τον καρπό της ευτυχίας τους.  Ένα εύμορφο χαριτωμένο αγοράκι...

Έχω μια πεθυμιά Να  κάνω  μιά  σκάλα  Ν' ανέβω στο δώμα του σπιτιού μου πάνω και να στρέψω το βλέμμα μου κάτω..  Να δω.. Πως με κοιτάει ο Θεός.  Να δω πως με κοιτά τις νύχτες που ταξιδεύω με όνειρα  πως με κοιτά τη μέρα  σαν ανοίγω τα παράθυρα.  Πως συζητώ πως...

Το σπίτι χαμηλοτάβανο. Μάνα,  πατέρας, ένα αγόρι, ένα κορίτσι,  γιαγιά και παππούς. Όλοι κάτω από ενάμιση μέτρο ύψος. Φτιάχτηκαν έτσι για να χωράνε.   Δυό ράντζα στο δωμάτιο δυό στρώματα στο άλλο -απ΄ότι πρόλαβε να δει- ένα νοβοπάν για τραπέζι -μπορεί κάποιος να...

Ένα σπουργιτάκι τόσο δα, ταξίδια τόσα με ανοιγμένα τα φτερά,πάντα μια γη από ψηλά... χιλιάδες προσγειώσεις, όχι πάντα μαλακά..... Δυο χορδές, σε ένα τόσο δα λακκάκι στο λαιμό, νότες δώρο, σε όσους το κελάηδισμα ακούν.. Μελωδικές γραμμές, φωνητικές αποχρώσεις. Ουράνιο...

Όταν γεννιόντουσαν οι φυλές του ανθρώπου: η άσπρη, η κίτρινη, η μαύρη, η κόκκινη,  δεν καταγράφηκε ποτέ η γκρι φυλή, η εξαφανισμένη.  Ήταν άνθρωποι σπλαχνικοί, κλαίγανε να βλέπουν τους αδερφούς τους να αλληλοσπαράσσονται και τα δάκρυα τους, τους οδήγησαν κοντά στην...

Η Αλίκη όταν είδε τον βράχο ενώ κρεμότανσύννεφο μαύρο στον ουρανό, ήδη στη χώρα των παραμυθιών βρισκόταν. Στη γη είχε ομίχλη ένα θαμπό, γκρίζο φως. Θα ενέσκηπτε κακοκαιρία.Για θεομηνία οι μετεωρολόγοι μιλούσαν.                                                         ...

Η ομορφιά κάνει τον χρόνο να μην υφίσταται– ως έννοια, ως αίσθηση.Πάντα έχει τον τρόπο να τον καταργεί.Έτσι και το ποίημα. Είναι μοιραίο.Το ποίημα καταργεί τον χρόνο. photo FelixMittermeier /...

Έωλα Αίολα Έοικε Αίγυπτος Έτυχε Αίγινα Έγινα         photo StockSnap / https://pixabay.com 

Ρούμι άλλο δε γεύτηκα ' ξον απ΄ αυτό  της Κούβας των χειλιών σου, χλωμέ Ερνέστο των ύστερών μου επαναστάσεων, στ’ ακρόχειλο που ανόθευτα με άγγιξε Σεπτέμβρη, μήνα υγρασίας.   Το ήξερα λοιπόν, πριν σε γνωρίσω πως θα ραγεί το μέσα μου για σένα   το ΄χα, θαρρώ...

Εγώ είμαι βέβαιη, όσο βέβαιη είμαι για την καταγωγή μου. Κι όταν πρόκειται για μια γιορτή ανάμνησης, παράδοσης, μια γιορτή που συγκεντρώνει τις οικογένειες όλου του κόσμου στο σπίτι, με φαγητό της μαμάς, γλυκό, επίσης της μαμάς, γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο αγάπη και...

Ήρθαν τον θάνατο να σπείρουν και φωτιά απ´τους πατρώνους τους μεγάλους τους σταλμένοι κι αν τα παιδιά μας αντιστάθηκαν σκληρά, πώς να κερδίσουν μία μάχη προδομένη;   Κι ενώ εμείς μετρούσαμε ψυχές στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά να πάνε, τότες, κέρδη μετρούσανε και...

Μια στιγμή ήταν ολάκερη η ζωή μου, σκέφτηκε ψιθυριστά η Μυρτώ καθώς ξετύλιγε το κουβάρι της ζωής της πάλι από την αρχή. Ζούσε μέσα σε μια σιωπή που της πλάκωνε την ψυχή και της έκοβε την ανάσα, κάθε φορά που  θυμόταν τα δύσκολα παιδικά χρόνια που έζησε μακριά από την...

Φύσαγες τα κάρβουνα πότε με το καλάμι κι άλλοτε με το στόμα μέχρις αίμα να γίνουν η φωτιά να φουντώσει να ζεστάνουν οι τοίχοι να φέξει το σπίτι∙   άλλο φως πέραν της λάμπας πετρελαίου και των ματιών σου    πουθενά δεν υπήρχε.       photo...

Σκέφτομαι πως μάλλον με ξέχασες... Κι είναι βαριές οι μέρες.   Εισπνέω στάχτες και εκπνέω έρωτα   Αλίμονο αν γίνει αντιληπτό από πού ξεκίνησε η φωτιά.       Photo StockSnap /...

Μην μιλάς όταν χτυπάει το τηλέφωνο ενοχλητικά Μην ταΐζεις τον νού σου με φθηνές αναμνήσεις σε ακίνητα πορτρέτα... Χάσε και μια ευκαιρία η ομορφιά με την δυστυχία ματαιοπονούν να βρουν διέξοδα στον πλατωνικό τους έρωτα. Μην εμποδίζεις τα παιδιά που παίζουν και τρέχουν...

Στο φιλί που δεν έδωσα στο κορμί που δεν χάιδεψα, στο σ’ αγαπώ που δεν είπα στον έρωτα που δεν τόλμησα, στη σάρκα που δεν όργωσα, στα μάτια που δεν μετάλαβα, στο άρωμα που δεν μύρισα, στη σκέψη που δεν έκανα, στην ελευθερία που δεν έζησα, οφείλω την δυστυχία μου....

Άπλωνε τις υγρές σκιές του ο Υμηττός να τις ζεστάνει με τις χρυσές αρματωσιές του           ο πυρίδρομος Ήλιος. Στις ακτίνες του βαρύ τo φορτίο γινόταν και από το πέρασμά του  στο πάλλευκο περιστύλιο του Παρθενώνα άκουγα τη φωνή των προγόνων μου μέσα από το ηλιοσκόπιο...

Μάννα φιλί και άρωμα η κάθε σου ανάσα Σπαρτιάτισσα και λύκαινα στων φόβων μου τα κάστρα. Μέσα στο γέλιο σου η γη έμαθα πως γυρίζει, τα άστρα και τον ουρανό, αδέλφια πως ορίζει.   Στον σινεμά των εποχών, μου ΄δειξες την αγάπη, κάθε μερόνυχτο γιορτή μες στης ζωής...

Αχ!!!Κυρία μου... Κυρία μου!  Σε τι εποχή ζούμε!  Σε τι κοινωνία ζούμε! Σε κοιτώ και μονολογώ! Δεν θα μιλήσω για ανθρωπιά και για συμπόνια θα μιλήσω για τις συντροφικές σχέσεις που έχουν κολλήσει στον πάτο της κατσαρόλας που όσο πιο πολύ την τρίβεις χαράζει.   Τι...

   Πες μου έναν λόγο που με πρόδωσες. Θα δεχτώ να τον ακούσω, θα μπορώ να σε συγχωρέσω, να  δώσω λύση σ’ όλα τα προβλήματα. Να πω στον λυγμό, στον πόνο, να πάψει να υπάρχει.    Γιατί ακούμε τον πρώτο τυχόντα τι θα πει; Γιατί δεχόμαστε τη ρουφιανιά, από όπου κι αν...

Οραματίζομαι ένα καμένο δάσος. Χωρίς διόδια στο διάβα των πουλιών. Χωρίς πουλιά. Χωρίς ζωύφια στις χούφτες των παιδιών. Χωρίς παιδιά. Χωρίς σκιρτήματα στο χάδι του αέρα. Χωρίς αέρα.   Οραματίζομαι έναν καμένο δρόμο. Χωρίς τις εμμονές των συνθημάτων. Χωρίς...

Ο χρόνος Τίποτα ένα περίστροφο παλιό και μια κρεμάλα σε μια ημιτελή αιωνιότητα   Βαθιά στα μάτια των άστρων ονειρεύονται οι λύκοι .   Με των σκιών τα δάχτυλα μετριέται ο ουρανός ήσυχα σαν όλους τους τάφους   Στη μουσκεμένη γη το πιο βαθύ παράπονο...

Νιότη που ξενιτεύεσαι, νιότη ονειρεμένη, εκεί που πας κανένας δεν σε περιμένει κι απ΄ όσους πίσω άφησες, κανείς δεν ανασαίνει.               photo Fotorech /...

Αγκάλιασέ με τώρα που νυχτώνει ήρθε φθινόπωρο αδειάσαν οι φωλιέςτων λουλουδιών σιωπήσαν οι ευωδιέςκλαίει η καρδιά σαν είναι μόνη.Βάφει ο ουρανός άσπρα πανιάβυθίζει το γαλάζιο του στο κύμακαι η αγάπη αρμενίζει πρίμαφοβάται τόση βαρυχειμωνιά.Ένα φιλί σου μοσχοκάρφι και...

[Εκείνος που αποκρίνεται – ο μόνος που επιτρέπεται να ομιλεί – ψιθυρίζει ακατάληπτες λαμπερές βεβαιότητες όπως ότι η μέρα που πεθαίνει είναι μια επιπλέον ομολογία για το αψηλάφητο μυστήριο του θανάτου και πως η τεντωμένη κλωστή της σειρήνας γδέρνει το πλάνο της...

Η σημερινή κοινωνία παλεύει με τη σήψη και την απραγία. Μα όσο το μυαλό, η ψυχή και το σώμα ατροφούν, ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει και η ζωή χαρίζει τις ομορφιές της σε αυτούν που την αρπάζουν από τα μαλλιά.   Μαγάρισε η ψυχή μου όλα τα πέταλα και φύτρωσε στη...

Οι αρχαίοι μας σοφοί πίστευαν στο Μέτρο και του έδωσαν άριστα. Γιαυτό έμειναν στην Ιστορία σαν παράδειγμα προς μίμηση. Αντίθετα, οι σύγχρονοι «σοφοί»- άσοφοι, έφεραν το Μέτρο στα δικά τους άλογα μέτρα με απομίμηση, κι έχασαν τα μέτρα και τ’ αυγά και τα καλάθια, και θα...

Ύψωσα τα μάτια στον Ουρανό και ρώτησα: Τι είναι αγάπη; Ο Ουρανός έλαμψε κι άπλετο φως και αύρα γαλήνης διαχύθηκε. Κι οι Γαλαξίες, σαν άγγελοι, χόρευαν αρμονικά, εκστατικά, ενώ μια συμπαντική υπερβατική φωνή έψαλλε : Ο Θεός είναι η αγάπη! Γύρισα τα μάτια στη Γη, στα...

Ποιος μου 'κλεψε τον ουρανό, ποιος άρπαξε τον ήλιοκαι γίνηκε ο τόπος μου, της κόλασης βασίλειο;Ποιοι είν' εκείν' οι ισχυροί, που τις ζωές ορίζουν,που φίμωσαν τα χείλη μου και πάψανε ν' ανθίζουν;Ποιος πήρε απ' τα χέρια μου, το μέλλον που μ' ανήκεικι αντίς για τον...

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε ο Εγωισμός. Παιδί της Ανιδιοτέλειας, που δυστυχώς, ο γιος της διαμόρφωσε πολλές γενιές ανθρώπων. Ο Εγωισμός μεγαλώνοντας, αγαπούσε τόσο πολύ τον εαυτό του, που ήταν καταστροφικός, κάνοντας ηθελημένα κακό στο σύνολο της κοινωνίας. Δεν...

Και πρέπει να περιμένουμε τους άλλους, και πρέπει να πάμε εκεί που οι άλλοι βρίσκονται, που διατηρούν την εικόνα μας αναλλοίωτη, που ακούγεται ακόμη η γνωστή προτροπή, μέσα στην αιώνια νύχτα, και τα χέρια περιγράφουνε πράξεις και λέξεις και μέρη, και οι μισο-...

Ούτε που περίμενα  μια τέτοια έκβαση να λάβει χώρα σε ένα μικρό δωμάτιο κεκλεισμένων των θυρών χωρίς πολλούς μάρτυρες σχεδόν μεταξύ μας να τελειώνει όπως όπως η ιστορία και να αποδοθεί η ημετέρα δικαιοσύνη στο μέτρο του δυνατού πριν βγουν τα μεσάνυχτα οι λύκοι στη...

Έμποροι, δολοφόνοι του Χριστιανισμού, διεφθαρμένοι θιασώτες του Δωδεκαθεϊσμού και Μεσαιωνισμού, διαιωνίζετε τα «Σόδομα και Γόμορρα» κι άλλα τέτοια συμπλέγματα και οι άνθρωποι κατάντησαν δίχως αξίες και ιδανικά, άχρηστα «κέρματα». Καλλιεργείτε διχασμό, δίνοντας στο Θεό...

Χορταριασμένες οι  αυλές.Πόρτες κλειστές,μανταλωμένες,που μόνον ο Χάρονταςτις δρασκελάκι η Αρετή από τα ξένα.     photo haalkab / https://pixabay.com 

Σε δευτερόλεπτα μαυρίζουν τα πάνταπερνώ στην ανυπαρξίαΌτι κι αν φορέσωπάνω μου δεν στέκεταιΡούχα, δέρμα, κόκκαλαόλα μια μάζα αναμνήσειςΜόνο η αγάπη μου για σένα με ξαναντύνειεπανεκκινώ σε κάθε ηλεκτροσόκ Φθίνουν τα χρόνια καθώς περπατάςΠας κι έρχεσαι στην κούνια...

The furious amassing of information and data devours life, thinning out the world. Only a good weeding can get the world growing. There is a widespread sense that soon, a new form of life will take hold when the machines have dominated the last human cell. But since...

Κι ύστερα; Μαθαίνεις να ζεις Τυλίγεις τις πληγές σου Να σταματήσεις την κόκκινη ροή Όσο μπορείς Γιατί το ξέρεις Δεν σταματά ποτέ Ίσως...ίσως λίγο μετριάζεται...   Κι ύστερα; Σκουπίζεις τα δάκρυα Κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη και προβάρεις ένα χαμόγελο μήπως...

Κι είδα τη μάνα μου– ποιοι είναι όλοι αυτοί,μου λέει,και πού ήταν όσο ζούσα;γιατί σ’ αγκαλιάζουνκι εγώ δεν μπορώ;μπορείς! Της λέω,θα ’ρχομαι εγώ να σε βλέπω,κάθε ξημέρωμα·-Δε σε θέλω εδώ,μου λέει,δεν ανάβουν τα σώματακαι μας έχουν ξεπαγιάσει.     ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ...

Αυτός ο σκλαβωμένος τόπος είναι η πατρίδα μου. Κάνω να πλέξω το εγκώμιό της κι όλο οιμωγές ακούω. Γλυκόπικρη γενέτειρα με θεοδώρητα χαρίσματα, Έσπερνες τα χωράφια σου και με τον Όμηρο ύφαινες ραψωδίες.   Απάτριδος μες σε πατρίδες και άμοιρος μες τη ζωή Όσες...

Τα μάτια, κάποιες φορές,μιλούν πιο εύγλωττα από τις λέξεις.Απαθανατίζω αυτή τη στιγμήτο βλέμμα σου επάνω μου.Βλέμμα συνεπαρμένο από αγάπη, σαν ικεσία,αβρό, σαν άγγιγμα από βελούδο.Βλέμμα τόσο δικό σου,θηρευτής ηδυπάθειαςπου δεν κρύβεται. Απαθανατίζω αυτή τη στιγμήπου...

Να συναντήσω τον ήλιο να  αγκαλιάσω το  φωςπριν με αγγίξει ξανά το σκοτάδι κι ο πόνος ο βουβός –     Όταν νιώθεις το σκοτάδι να αγγίζει και ο ήλιος δεν θα λάμψει ξανά ποτέ, και η θλίψη έχει κυριεύσει κατά κάποιο τρόπο τις καρδιές Ελπίζω να ξέρεις ότι είσαι φως σε...

Ο καλικάντζαρος σκαρφάλωσε στα γυμνά κλαδιά του δέντρου και κοίταξε μέσα από το φωτισμένο παράθυρο. Τα μάτια του ορθάνοιξαν! Μια μικροκαμωμένη γυναίκα με άσπρη ποδιά και ροδοκόκκινα μάγουλα ανακάτευε ένα ζυμάρι, στον πάγκο της κουζίνας. Αφού το ζύμωσε, το άφησε κοντά...

Ακούσατε ακούσατεβεγγαλική πρωτοχρονιάεκρήγνυται στις πλατείες με πειστικότηταΚάθε παλιόστον τόπο του συμβάντοςαπομένει και στη μνήμηείδωλο ξεθωριασμένο...Το πρόσωπο κλειστό του ονείρουρυτιδιασμένο προσπερνά κομμάτιΈρωτας που  δεν αγγίζεταιανάγκη  δεν  έχει το αίμα...

Μυρωμένες σκέψεις μ' ευωδία μαγική δεσπόζουν κάθε νύχτα στα σεντόνια μου.   Ασάλευτη μένω στο σκοτάδι                              καθώς η αύρα σου κυριαρχεί παντού.                  Σ' ένα κουκούλι κρύβω την αγάπη μας              ανέγγιχτη παρθένα, μυροβόλα, και στο...

Η αιώνια πάλη του καλού και του κακού. Η ελπίδα, η αγάπη, το ψυχικό σθένος, τα όνειρα, η αισιοδοξία, όλα όσα μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο και ζωντανό, ολοένα και πιο συχνά απειλούνται από την κακία, το φθόνο, τη ματαιοδοξία που, μασκαρεμένα και δειλά,...

Γρήγορα κάνοντας ν' ανέβει στο πλοίο, λύθηκε η βαλίτσα του κι ένα του όνειρο βούτηξε στον βυθό. Με το όνειρο αυτό, η θάλασσα από τότε έχει μείνει γαλήνια.         photo ELG21 -...

Στο εργαστήρι του Santa Claus παρατηρείται τις τελευταίες μέρες μεγάλη αναστάτωση. Βέβαια αυτό είναι γνωστό φαινόμενο, καθότι ο Santa με τους βοηθούς του, τα ξωτικά, παλεύουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους πριν την ανατολή κάθε νέας χρονιάς. Δηλαδή να...

            Αυτή η ιστορία, δεν είναι αληθινή! Είναι προϊόν μυθοπλασίας, ένα παραμύθι για παιδιά και για μεγάλους, όπως όλα τα άλλα παραμύθια που γράφονται και λέγονται αυτές τις γιορτινές μέρες και που, κατά έναν περίεργο τρόπο, ζωντανεύουν μέσα στις καρδιές μας σαν...

Αυτοί! Αυτοί φταίνε, αυτοί που σε αγαπούν και έπειτα σε κατηγορούν γιατί τους αγάπησες τόσο πολύ. Δημιουργούν φανταστικές ιστορίες που ούτε με μεγεθυντικό φακό δεν μπορείς να διαβάσεις τα λόγια τους.  Εμείς! Εμείς φταίμε που κρατιόμαστε σαν σπασμένες μαριονέτες από τα...

Και να που περιμένουμε και φέτος με λαχτάρα την ομορφότερη  γιορτή της Χριστιανοσύνης, για να γιορτάσουμε τον ερχομό του Χριστού στη Γη μας.Μυριάδες τα πολύχρωμα φώτα αυτές τις ημέρες με τα ομορφότερα στολίδια στις βιτρίνες των καταστημάτων, των μεγάλων λεωφόρων, των...

Πόσο αξίζει η αγάπη σου τώρα Τώρα που στο άχυρο   το ανέσπερο    στη θάμπη της  πάχνης  λάμπει χρυσό... Μη λυπηθείτε το φθαρτό... Το αμάρτημα ξεπλένεται με χώμα , μα στη ψυχή , ζωή αέναη γεννάται  Ανακυκλώνει γη και ουρανό   το θεανθρώπινο... Γελοίος είμαι, τα πάθη...

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μία γριούλα, στη μέση του δρόμου, ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο και ζητούσε ελεημοσύνη από τους περαστικούς. Εκείνη τη βροχερή μέρα, που στα πεζοδρόμια τα νερά σχημάτιζαν αυλάκια, το πανωφόρι της γριούλας ήταν γεμάτο λάσπη βουτηγμένο στα βροχερά...

Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Γιάννη Γκλάβατου (SV4 LAU). Το διήγημα γράφτηκε την εποχή της πανδημίας.     Η υγρασία διάχυτη. Είχε ποτίσει τα πάντα.  Τα σύννεφα από το πρωί είχαν κατέβει χαμηλά στον θόλο του ουρανού, έχοντας το χρώμα του μολυβιού. Την...

Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και έμεινε να βλέπει την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Χωρίς να το σκεφτεί ξανά, έσβησε τη μηχανή και κατέβηκε αρπάζοντας την τσάντα θαλάσσης που είχε στο πορτ παγκάζ από τον περασμένο Αύγουστο.  Έβγαλε τα παπούτσια και άφησε την βρεγμένη...

Μόνιμη σύντροφός σου η μοναξιά άλλες φορές σου χαϊδεύει τα μαλλιά απατηλά κι άλλες σε τρυπάει με χίλιες βελόνες λες «είμαι καλά μόνος μου» αλλά μόλις το πεις σου δίνει δυνατό χαστούκι για να συνέρθεις μα εσύ έχεις αφεθεί εδώ και χρόνια στη μοίρα σου βρίσκεις...

Γυρίζει ανήσυχο το βλέμμα μίζερα πρόσωπα παντού σκέψεις εγκλωβισμένες στα ραπίσματα του σήμερα. Πληγωμένη η κοινωνία γλείφει τις πληγές της ουρλιάζοντας άηχα -ποιος ν’ ακούσει άλλωστε; Βουβός θρήνος για μια ζωή χωρίς ζωή που έμεινε μόνη στο μετέωρο βήμα της.  ...

              Στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ     Θυμήσου: Στο χωνευτήρι της ρηχότητας έτριβες άλας στις πληγές μου ανεπαίσθητα χλεύαζες τον πόνο μου. Οι αλληγορίες ανταλλάγματα ζητούσαν απ’ τη ζωή μου την αργόσυρτη, την  άδεια.   Κριτές μου τ’ αγρίμια της...

«Κακήν ημέρα άρχοντες, είναι δεν είναι ορισμός σας, του κορωνοϊού τη γέννηση θα πω στ’ αρχοντικό σας γιατί από σήμερα αυτός είναι τ’ αφεντικό σας. Φοβερός ιός γεννιέται σήμερα απ’ την κολασμένη Γιούχαν, κι όλοι έχασαν τ’ αυγά και τα καλάθια πούχαν. Και τώρα τρέχουν να...

Η συνέχεια του διηγήματος της Χριστίνας Δετσαρίδου.        Στη διασταύρωση της 52ης οδού με την 5η λεωφόρο, ο Βολιβιανός καστανάς διαφημίζει τα χριστουγεννιάτικα καστανά του. Πάνω στα ζεστά κάστανα υπάρχει η ταμπέλα προέλευσής τους που γράφει «KASTANA KRITIS...

Το όνειρο έπασχε σταυρωμένο , στο βράχο του Ταρτάρου,   εκεί το κάρφωσε η μήνις των θεών, εμπνευσμένο  από τον ρομαντισμό των ιδεών, πάλευε  να ξεφύγει από την κατάρα,   έψαχνε σώμα αμόλυντο να σαρκωθεί τον κόσμο με νέα πνοή να αναγεννήσει   απευθύνθηκε  στον άνθρωπο...

Είναι οι στιγμές που μου αρέσει να χάνομαι στα σκοτάδια σου. Είναι οι στιγμές που με μαγνητίσουν τα σκοτάδια σου. Είναι το σημείο που το δικό μου φως πλέκετε στα δικά σου σκοτάδια και γεννιέται ένα όνειρο δικό μου και δικό σου. Κανείς δεν το ξέρει κάνεις δεν το...

Μπουγάδα στα ανοικτά της θάλασσας να στεγνώσει τ’ αλάτι στις χαραμάδες ήλιο ψάχνω να εξατμίσω τις πατρίδες του μίσους.   Κύματα ραγίζουν τον αμφιβληστροειδή σαν φίδια με τυλίγουν.   Στου νερού τα πάθη ποια μοίρα σάς μοίρανε; Θηρευτές  της  αγάπης πού πήγαν...

Ο κόσμος σήμερα τρέχει και βιάζεται. Βιάζεται να δουλέψει, βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα, να κρίνει, να γκρινιάξει, να πείσει τους γύρω του πως έχει βυθιστεί στη δυστοιχία και την κακομοιριά. Άνοιξε τα μάτια άνθρωπε και νιώσε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που η ζωή...

Λάσπη ντυμένη μουσική οπλή που βλάστησε σκεπή σε άδειες αποβάθρες Η ευκολία που παίρνει τη θέση του άρρηκτου Σε μια άλλη πέτρα, πέτρα κι ουρανός   Λόγια σαν σύδεντρα νεκρά ερμάρια έλυτρα σκεύη σε στήθη αυταπάτης στης κωμωδίας τους φαλλούς χείλη υγρά   Η...

Τι Χριστούγεννα φέτος να γιορτάσουμε και σε ψυχική ευφορία να φθάσουμε όταν πολεμικές κι άλλες τραγωδίες συνεχίζονται και οι λαοί από δυστυχία μαστίζονται; Μήπως, στα Χριστουγεννιάτικα Δέντρα αντί για λαμπιόνια να βάζαμε ομοιότυπα σκοτωμένων παιδιών από κανόνια για να...

Ξημερώνουν Χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί με κατακλύζει ανυπομονησία. Είναι που μένουμε στο σπίτι της γιαγιάς Ευαγγελίας και περιμένουμε τη στιγμή που ο Άγιος Βασίλης θα έρθει, ίσως νωρίτερα, να μας φέρει δώρα.    Την αγαπάμε τη γιαγιά και τον παππού όλα τα εγγόνια της,...

Μέσα σε ένα δωμάτιο, με κλεισμένα παντζούρια. Παραφυλούν οι δαίμονες, θέλουν να μπουν να μου πάρουν τη λογική. Έχουν σφιχτά αγκαλιάσει το παρελθόν μου. Ανυπομονούν να με ντύσουν με αυτό.  Να το κουβαλώ κατάρα στην υπόλοιπη ζωή μου. Τραβώ την κουρτίνα χρωματιστή, με...

Μικροδιήγημα - A βραβείο ΕΠΟΚ 2022 - Εξαιρετικά αφιερωμένο στη ομογένεια Μανχάταν, Δευτέρα 24 Δεκέμβρη 2001, Οσίας Ευγενίας και Αγίου Αχμέτ, ώρα 17,30.          Σφύζει από ζωή η 5η λεωφόρος. Η σα σμήνος από φωτισμένες πυγολαμπίδες ρέουσα κίνηση των αυτοκίνητων...

Δεν επενδύω σ’ αυτό το χαμόγελο. Δεν τ’ ονομάζω ευτυχία, ευδαιμονία. Δεν θα το πνίξω με προσδοκίες. Δεν επενδύω σ’ αυτό το χαμόγελο. Θα το αφήσω να τρέξει, θα το αφήσω να πέσει στις λάσπες της παιδικής μου ηλικίας, να συναντήσει τα χιλιάδες χαμόγελα που δεν έχουν...

Στάξε στην πίκρα θάλασσα φαρμάκι στο ακρογιάλι στης πυρκαγιάς τα βλέφαρα κλειδώνει ο χρόνος πάλι   Δώσε στον άνεμο πανιά στη σκοτεινιά μαντίλι χέρια σταλάζει η προσμονή και κάτοπτρα το δείλι   Αυγή που δεν ξημέρωσες σαν αίμα ο κόσμος λάμπει ποιο ρίγος ποιο...

Δες, σώπασαν κι οι ποιητές,με βυθισμένα πόδια στην ιλύτων εκβολών του Έβρου,με διδυμότειχα ακροδάχτυλασε εικονικές σκανδάλες περασμένα.   Δες, σώπασαν κι οι ποιητές,ηχούν μονάχα συριγμοίαπό παιδιάστικα πνευμόνια στο αρχιπέλαγος,ερπύστριες οι θύελλεςισοπεδώνουν...

Άνοιξα μια μέρα το παράθυρό μου και μύρισα τη σαπίλα του νέου αυτού κόσμου. Προσπάθησα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να αναζητήσω διαφυγή. Μα ήμουν η μόνη, και μόνη μου δεν μπορώ να βρω τη λύση. Είμαστε οι λίγοι, όσοι σκεφτόμαστε ακόμα, οι αυτόβουλοι. Εκλεκτοί ή...

Επινόησα τον εαυτό μου Όπως τα δέντρα φωτοσυνθέτουν... * Υπερβαίνοντας τον (ε)αυτισμό σου Και το αρχικό τραύμα Λουλούδι γίνεσαι Που ανθίζει.  * Μην φοβάστε τις μηχανές. Τον εαυτό σας ελέγξτε. * Ανθρώπινη φαντασία Καταστροφικός μηχανισμός Όταν δυστυχισμένος είσαι. *...

Κοιμήσου, στην υπέρβαση της προσευχής, στο στήθος του αγγέλου, στο χαμόγελο της ματωμένης δύσης, στην αγκαλιά της άνοιξης.   Κοιμήσου, στα χέρια μου κρατώ την ομορφιά σου. να τη φυλάξω θέλω, από την αναλγησία των καιρών, από του κόσμου την αναίδεια, τυλίξου γλυκά...

Απλά είναι δύσκολοΟι μέρες που κυλούν χωρίς εμάςΟι ηλιόλουστεςΜε λουλούδια γιορτινάΟι αγροί που πάλι κοκκινίζουνΕίναι δύσκολο να συνταιριαστούν με το τοπίο μέσα μουΑν δεις στη θάλασσα, εκεί θα είμαιAν δεις στο βουνό, πάλι εκείΣτην πλατεία δίπλα σου,στον δρόμο λίγο πιο...

Oh! Mother earth, I called your name before,  I leave this world. Hear my strong will feel my cosmic aura far and beyond to the boundless time of the infinity.   Show me the way to seek the truth to see the light. Embrace my free spirit, that is coming to you in...

Του ήλιου έφευγε το φως κι η νύχτα εκατάπινε τις διάφανες σκιές όσο κι αυτές που εκοίτοντο σαν  σίδερο βαριές προσδίδοντας υπόσταση σε κάθε τι φθαρτό   Τώρα μόνο τα μάτια φαίνονται μιας γάτας στο σκοτάδι κάτω από τη λάμπα που κάποιος έσπασε περαστικός.  ...

Κι αν σε ρωτούσαν τι ''είδες'' από μένα τι άλλο θα είχες να πεις παρά δέρμα και σύρματα ...   '' Έτσι με έχεις κοιτάξει ..'' Που δε μου αρκεί ...   ** Ειδική αναφορά στο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη   '' Έτσι σε έχω κοιτάξει , που μου αρκεί , να έχει ο...

Αφού την χάσαμε την ομορφιά Ας αρκεστούμε παρακαλώ σε ένα ακόμη αστείο. Θα το κάνουμε να μοιάζει ολόιδιο. Ας το συμφωνήσουμε ότι ήμασταν κάποτε ολόιδιοι της Ως μια εκδίκαση, που εμείς αναλάβαμε προσωπικά Την διεκπεραίωση της, και εμείς αποφανθήκαμε, Και ας...

Στις απόρθητες, ανείπωτες εκφρασεις εκεί βρίσκονται σπουδαία μηνύματα... Στις μισοτελειωμένες εκθέσεις ιδεών Στις μοναξιές που σημάδεψαν τους χειμώνες τους... Στα μάτια που κολυμπούν στο ποτάμι του πόνου.. Σε όλα αυτά υπάρχει μια κοινή συνισταμένη Μικρά,...

Εκτεθειμένη η αρχέτυπη λειτουργία της Μητρότητας, κυκλοφορεί ως Μαστροπός με ψεύτικο προφίλ στο παγωμένο κελί της φυλακής. Οργιάζουν οι φωνές του γυναικείου κουρνιαχτού νιώθοντας βιασμένο στης Μαστροπού τα δίχτυα. Ναυάγιο μιας βρώμικης διαδρομής σε λασπωμένους και...

Τι συμβαίνει όταν ο έρωτας και η αγάπη διαστρεβλώνονται και γίνονται πιόνια στα χέρια των αδίστακτων που, στο όνομά τους, δικαιολογούν το κάθε τερατούργημα; Τι γίνεται όταν η σήψη της ψυχής του ενός-ανολοκλήρωτου, μισού ανθρωπάκου προσπαθεί να παρασύρει στο βούρκο της...

Κοιμήσου περιστέρι μου στης σκοτεινιάς τα χείλη ποτάμι κύλησε η αυγή θολό κρασί το δείλι   Κοιμήσου πέλαγος βαθύ εκεί που φως ενώνει το αίμα και την ερημιά με της θηλής  το χιόνι   Αγρύπνια δένει τους καιρούς οπλές ντύνουν τα λόγια κοιμήσου θάλασσα πικρή...

Θα σας μιλήσω ανοιχτά. Μέχρι προχθές παράπονο δεν είχα στο κελί μου. Εντάξει, είναι λίγο σκοτεινό θαμπώνει ο φεγγίτης εκεί πάνω οι βέργες κομματιάζουν την πανσέληνο κι ένα πουλί δεν φάνηκε στα χρόνια. Μα ποιος μετράει τέτοιες λεπτομέρειες μπροστά στ’ αξεσουάρ που μου...

Όταν φοβάμαι, ελπίζω, όταν ελπίζω, μπορώ. Τον εαυτό μου κακίζω, όταν ολιγωρώ.   Όταν γνωρίζεις, αντέχεις, όταν αντέχεις, μπορείς. Προορισμό όταν έχεις, τη διαδρομή θα τη βρεις.   Όποιοι μπορούν ν΄ αγαπάνε και να πιστέψουν μπορούν. Όσοι πιστεύουν, τολμάνε κι...

Τα δάκτυλά σου που σταλάζουν γιασεμί ανοίγουν πόρτες σφαλιστές μες στην καρδιά μου. Τρέχεις ελαφοβασιλιά στις κάμαρες του νου μεταξωτά σεντόνια στρώνεις στα όνειρά μου.   Αλαφιασμένες νυχτερίδες ξάφνου ξεπηδούντυφλώνονται με της αυγής σου το μαλαματένιο...

Προσπαθώ να σκεφτώ τι το σπουδαίο είχε η χρονιά αυτή.  Πόσα σπουδαία γεγονότα έζησα, πόση θλίψη βίωσα, τι να κρατήσω, τι να αφήσω.   30 Δεκέμβρη και η τεχνολογία δεν σε αφήνει να ξεχάσεις τίποτα. Μήτε καλό μήτε κακό.   365 μέρες το χρόνο ερχόσουν στον ύπνο...

Στη Βρετάνη πάλι βρέχει στη Κίμωλο τα πουλιά ζευγαρώνουν η συνεύρεση στη μικρή τσαγερί αποδείχτηκε τελικά πολύ ανιαρή οι δρόμοι που ακολουθήσανε δεν οδήγησαν πουθενά είναι σαν τα χελιδόνια που περιμένεις ναρθούν με την άνοιξη κι’εκείνα δε φθάνουν ποτέ. Ο κύριος Σμίθ...

Νύχτα στο ξέφωτο σε παίρνω αγκαλιά, χιλιάδες σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου. Το πρόσωπο μου στη δική σου τη ματιά θαρρώ πως λάμπει, και πως ζω το όνειρο μου. Ακουμπισμένη στ' ουρανού την κουπαστή, του φεγγαριού ψάχνω να βρω το μαξιλάρι να γείρω επάνω του εικόνα μου...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ούτε μόνο χωρική ούτε μόνο χρονική μια διάσταση αθωότητας που μας βγάζει κάποτε τη γλώσσα και καταπίνει τα φωνήεντα σαν λαίμαργος μυρμηγκοφάγος. Εκτός χρόνου θυμάμαι ενίοτε και τους λαρυγγισμούς του Παναγιώτη Φαρμάκη, σαν μοιραζόταν με τον πατέρα μου...

Κατοικώ μόνη στου κόσμου μου την αντανάκλαση Τις πληγές μου τυλίγω στα νηπενθή μου ποιήματα Οδεύω λεύτερη στης αβύσσου το κενό Κι επανέρχομαι δυνατή μέσα στο αίμα μου   Δίχως όρια Μάχομαι τα σκότη Αναζητώ το Φως Ιέρεια προαιώνια τις σπονδές στους θεούς μου...

Ever since every ocean floor and crater have defrosted Ever since they excavated every stone, new and old Ever since they dug into every height and hollow to wrest out of its nest whatever hid within every creature, every organism small, great, giant and dwarf Ever...

Μονόλογος.  Άντρας 35-55 ετών (Στα καμαρίνια του μεγάλου θεάτρου της Δωδώνης) (Καθώς μονολογεί ντύνεται προοδευτικά τη στολή του)   (Απαγγέλει από την Ιλιάδα) Ζευ, Άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ.  «Δία, θεέ Πελασγικέ, προστάτη στην Δωδώνην πέρα την κακοχείμωνην, όπου...

Νέα χαρίζεις οπτικήΕίσαι μικρόΜα ολοκληρωμένο σύμπανΗ αξία σου εκφράζει τη ζωή μουΜιλάς ενίοτε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνωΜ' όλες τις λέξεις ρυθμικά οργανωμένεςΣε μια διάλεκτο τόσο φορτισμένηΈνα ακανόνιστο δημιουργείς μοντέλοΠου στην ψυχή μου αντηχείΕξίσου όμορφα...

Ώρα 12  μεσάνυχτα φεγγαροφωτο βράδυ ο Σηκουάνας ξεπλένει το χρώμα απειλητικού χειμώνα σιωπή  απαιτούν τα δέντρα παλίρροια πλησιάζει στέλνοντας πάνω την ζωή στέλνοντας πίσω το χρόνο   Στο καθρέφτη του νερού η πόλη άνοιξη Η νυχτερινή μοσχοβολιά συνεπαίρνει την ψυχή...

Και τι σπουδαία τα νέα μας χιονίζει συχνά κι υποδόρια κάτω απ΄το δέρμα νιφάδες Κυριακές βουβά τρεκλίζουν μιας σκουριασμένης ομίχλης τα έλκηθρα.   Σώμα και τόπος διάσειστος για το παντού ισοδύναμο του πουθενά των αναχωρήσεων τόπος.     ω εμείς! σε κάδρα...

Πώς βρέθηκες εδώ, θεά της ψυχής μου,ολόγυμνη και όμορφηστην ψυχρή πόλη του Βορρά; Αιχμάλωτη στ’ Ανάκτορα της μοναξιάςμε την αρμύρα του Αιγαίουστα φιλήδονα χείλη! Τρικυμισμένη ομορφιά,φως ηδονικό της Μεσογείου. Οι νύχτες απλώνουν φως ερωτικόκι ο ίμερος την πόλη...

Πέντε ποτάμια σε κυκλώνουν, πατρίδα μου πικρή Στο πλατύσκαλο της μέρας Ο ήλιος ανεβαίνει τεμπέλικα σαν κουρασμένος ταξιδιώτης Φωτίζει πέντε ποταμούς Κι ένα βασίλειο σκότους Χωρίς μνήμη Μηνύματα δε φτάνουν Στο βασίλειο της λήθης Μάτια δάκρυα Νεκρά πουλιά Αφήσαμε πίσω...

Ο περίεργος τρόπος που κρατάς το μολύβι με ερεθίζει.Νιώθω την πίεσή σου στο χαρτί,την αφή σου στην άκρηΤα δάκτυλά σου έχουν υπόστασηκαι σχήμα κι είναι μπλεγμέναγύρω από το μολύβισαν τον πόθο που τρέφειτην ψυχή μου. Ακόμα κι όταν γράφεις χύνεται ορμή.    ...

Τ’ αφήσαμε όλα στη μέση: τη νύχτα έκθετη στη μέση του καθιστικού ένα βιβλίο ανοιχτό στη μέση της ανάμνησης και τη βελόνα του πικάπ στη μέση του κενού. Αδιόρατα νεφελώματα σιγής τ’ αφήσαμε να ανεβαίνουν ρυθμικά στην τρύπια στέγη που έχασκε καταμεσής της πόλης την ώρα...


Χιλιάδες τά νοήματα κεντίδια τού μυαλού μου.
Είναι η ζωή μας σύντομη ,πολύ μικρή και λίγη ….
Μας τό υπενθυμίζουνε φίλοι πού έχουν φύγει.
 Μάς μένουνε τά Όνειρα ! Η Πίστη κι η Ελπίδα!
 Κι ο νούς ο παντοκράτορας τής σκέψης η ασπίδα.
 Καρδιά παραπονιάρα μου βάστα καί μή...

από μονόπρακτο από την ενότητα "Δαίμονες" της συλλογής μικροδιηγημάτων της Χριστίνας Δετσαρίδουαφ, ιερωμένο στα απανταχού της γης ΑμεΑ που τιμώνται στις 3.12.2022   -Αστροδαίος «Μην ξεχνάς ότι είμαι ο Έρωτας που μετουσιώθηκα από δαίμονα Αστροδαίο ροπαλοφόρο, σε θεό...

Τι γίνεται όταν το όνειρο είναι πιο όμορφο από την καθημερινότητα που έχει καταστρέψει ο άνθρωπος; Όταν παρ’ όλα αυτά, προτιμά να κρατά τα μάτια κλειστά και το κεφάλι κάτω από το πάπλωμα και το μαξιλάρι, αντί να κυνηγήσει την αλλαγή στη ζωή; Ως πότε θα δέχεται το...

Θα ’θελα να ’μουν εκ γενετής ανεμολόγιο.   Αδιάκοπα να χαράσσω ροές και πορείες ανέμων. Να διαιρούμαι σε τεταρτοκύκλια, προς ενενήντα μοίρες έκαστο και να ’χουνε στραμμένα προς το μέρος μου των ναυτικών τα μάτια.   Στην πραγματικότητα, υπάρχω ως γυναίκα....

Στα σκοτεινά συνάζονται τον κόσμο να διχάζουν, ενώ, υποκριτικά, υπέρ της ειρήνης κραυγάζουν. Όμως, για όποιο έγκλημα ουδέποτε διστάζουν, το βιός των συνανθρώπων τους βίαια αρπάζουν και καγχάζουν. Το μόνο που νοιάζονται και βαθιά τους ενδιαφέρει, είναι τα κατώτερα πάθη...

Τώρα που κύμα σκοτεινό στα χείλη σου ξυπνάει κι είναι μια πύρινη πληγή η θάλασσα στη δύση καημός παλιός που βλέφαρα της ερημιάς φυσάει κι όνειρο που τ’ αράγιστο φτερό έχει ραγίσει   Τώρα που δίχτυ νερινο σκιάζει τον καθρέφτη στις αμμουδιές των ορισμών πουλιά...

Αν ζούσα σήμερα στο δικό σας ’21(όχι δεν θέλω να το πω «δειλό»)Έχω την αίσθηση –χωρίς υπερβολή–πως θα ’σκιζα τα γραπτά μου ένα ένα,το νόημα δεν θα ’ταν πια ηρωικό.Με ποιες λέξεις να συνθέσω τώρα ποίημαΣε ποιον, αλήθεια, εγώ ν’ απευθυνθώ;Πιο ευτυχής αισθάνομαι μέσα στο...

Ποίηση είναι η μήτρα του συνδετικού πνευματικού κρίκου ανθρώπου και Πλάστη-Πλάσης. *** Σαν το Διογένη αναζητώ τον «ΑΝΘΡΩΠΟ» με το φως της γνώσης. Όμως, τον αναζητώ κι εντός μου με το φως της αυτογνωσίας. Τέλος, τον αναζητώ στο συνάνθρωπο με το φως της συνδιάγνωσης, ...

Μεγάλωσα ωρίμασα που λένε, μπορώ να λέω τις συμβουλές μου αν μου ζητηθούν φυσικά.. Πάντοτε λέω στους άλλους: μην κοιτάς τι κάνουν οι γύρω σου όσο εσύ το κάνεις αυτό, χάνεις πολύτιμο χρόνο. Χάνεις δικές σου στιγμές,χάνεις τις σκέψεις σου για κάτι ακόμα πιο όμορφο.  Δεν...

.1 - Πρόβα θανάτου τα κομμένα λουλούδια είναι στα βάζα .2 - Να 'χεις έτοιμη για τα χαμένα χρόνια Απολογία.3- Το πάντα ανθεί στον πετρόχτιστο τοίχο της θνητότητας.4 - Της ηλικίας αντίστροφη είναι η Ελπίδα πάντα.5 - Φύλαγε Θεέ τόπο χλοερό για τους άνυδρους ζώντες.6 -...

Οδύσσεια, παλινδρομική ταλάντωση από τους ουρανούς των θεών Στα τάρταρα των δαιμόνων και τανάπαλιν η διαδρομή μου Αλγόριθμος, έρωτας, ζεύξη μεταξύ ύψους και  βάθους Μόχθησα ,πάλεψα, έχασα, εξαπατήθηκα, απαξιώθηκα, χτυπήθηκα και λαβώθηκα στη ζωή μου Αλλά στα...

Η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χώρα μες στο χάρτη, είναι πηγή δύναμης και έμπνευσης, προπύργιο πολιτισμού, κουλτούρας και παραδόσεων που επηρέασαν ριζικά το μέλλον και την εξέλιξη ολόκληρης της Ευρώπης. Και παρά τα χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζει ανά τα χρόνια και...

Λυσσομανούσε ο βοριάς φρουρός ακοίμητος στα αγκωνάρια του βουνού.   Καπνοί απ’ το φουγάρο  της ψυχής όνειρα που μπλέχτηκαν με μια χύτρα φαγητό.   Παντού μοσχοσάπουνο καθρέφτες τα πατώματα.   Στην τρίτη γενιά ανήκω έχω το νούμερο 4.   Θυμάμαι εκείνο...

Εκεί ο χορός της ανάσας μου. Εκεί που χορεύει η καρδιά και συμπίπτουν οι ψυχές ανάσες που συγχρονίζουν το ρυθμό. Σάρκα που ζωντανεύει την ανάσα. Εκεί χορεύουν τα όνειρα και γίνονται ένα το σύμπαν και ο έρωτα. Εκεί ταυτοποιούνται και αποτυπώνονται τα θέλω τα πρέπει και...

Από τον κόσμο των λαθών μου αποχωρώ. Βέβαιη πια σαν ρίζα αιωνόβιας ελιάς βαθιάς ριζωμένης στο χωμάτινο σπίτι της. Το λάθος μου με ακολουθεί. Τούτο εστί το λάθος μου, φωνάζω. Εκ γενετής, θαρρώ, το κουβαλάω.   Κάποτε το αφήνω στην άκρη του δρόμου, του διαδρόμου ή...

Διαρροή και αφαίμαξη εγκεφάλων, σύγχρονη ιδιοφυής έμπνευση των «Μεγάλων», για να εκμεταλλεύονται τους λαούς, βεβηλώνοντας, όμως, του δίκιου και της ηθικής τους «Ναούς». Κι οι ανάξιες, εθελόδουλες ντόπιες ηγεσίες. σε συνεργασία με ξένες διχαστικές «Μαφίες», του...

Μπορείς να χτίσεις την πόρτα ή να κλείσεις τα μάτια σου αλλά́ υπάρχει πάντα μια φωλιά ποντικιών που γρυλίζει από νοσταλγία ... Η έλλειψη του ορίζοντα είναι έγκλημα που η θλίψη των πολλών έχει ήδη διαγράψει Η Απάθεια το μονο μεγαλείο! Οι νεκροί είναι από εύπλαστο...

Εδώ ελευθερία, φωνή ζωής για τα παιδιά που αναπλάθουν την αλήθεια. Κραυγή αντίστασης των πληγωμένων, πηγαίο ξέσπασμα των αγανακτισμένων, έκρηξη καταπιεσμένης οργής.   Εδώ ελευθερία ιαχή που αντρειώνει τον αέρα, τρομάζει τον δήμιο, παιανίζει την ελπίδα. Τα...

Ήταν εκεί, νύκτα μέρα μαζί τους. Στα πεταχτά στο σπίτι παρηγοριά στη μάνα του.   Γοργό το βήμα Η φλόγα στις φλέβες τοίχος στο κρύο.   Τρία τετράγωνα ακόμα. Στ΄αυτιά του οι φωνές «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία».   Αθώος στον κίνδυνο. «Ρίχ΄ του». Ο  πόνος, το...

Ανοχύρωτη λήθη Πολύτιμος ψυχισμός Αθηρωματική πύλη Πολύ-πυγος καλπασμός * Παντέρημος Πολύ-κτήτης Παρά-σηροτροφικός Παρασημοφορημένος Παράδεισος Παραταξηδόν …… Παρασέρνοντας Εμπόδια Διαβάτες Ποτέ Προκρούστης… * Ερυσίχθων Ερεσίχθων Ερέτης Ιώδους… Εσωστρεφούς. *...

Παιδιά της Ελλάδας, παιδιά που σ’ αλμυρό νερό της μάνας σας η μήτρα από έμβρυα σας βάφτισε, εσείς που σε Ολύμπια θηλή το πρώτο γάλα σας θηλάσατε κι αρχαίοι κίονες στο βρεφικό σας το κρεβάτι παραστάθηκαν, παιδιά του «Άξιον εστί», της «Ρωμιοσύνης», των «Μοιραίων»,...

   σε σύστημα πολυτονικό η μακρόχρονη λήγουσα των ρημάτων όταν τονίζεται παίρνει περισπωμένη αργεῖς κλαῖς τρῶς αγαπῶ   μια μέρα δεν άντεξα κατάπια μαζί με τον καφέ μου ένα μακρόχρόν(ι)ο σ’ αγαπῶ΄ -μετά από τόσες προσπάθειες φιλοξενίας δεν μου έκανε τη χάρη...

Η απόλυτη των ανθρώπων μωρία, που οδηγεί στης καταστροφής την πορεία, με μυριάδες θυμάτων φορεία. Της κοινωνίας μέγα καρκίνωμα Προσομοιάζει νεκρών αντι-σκήνωμα. Τριγύρω, φτώχεια, πόλεμοι, γενοκτονίες, όμως, οι αδιάφοροι σε σκοτεινές γωνίες, μένουν ασυγκίνητοι και...

Είναι η βρωμερή λάμψη του χιονιού που δίνει στον καρπό το σχήμα του υπάρχουν πολλών ειδών κάτοπτρα κατοικημένα από ψευδαισθήσεις και πολύ νερό στ´ αυλάκι αν είσαι υπομονετικός ή λυσσασμένος ωστόσο είναι η δυστυχία που γεμίζει τα ποτήρια με μια στάλα φεγγάρι, ώπα!...

Ετών εξήντα έξι.  Έτσι λέει τουλάχιστον.  Ποια είμαι εγώ να την αμφισβητήσω.  Ότι πει η κυρία Πέρσα μας. Βρωμοθήλυκο η κόρη του κυρ Σπύρου;  Ναι σαφώς!  Όλα τα ξέρει η κάμερα της γειτονιάς.  Βαμμένο μαλλί, ξέρεις, αυτό το κομοδινί, κάτι μεταξύ κομοδίνου, μελιτζάνας...

Ανοίγω την πόρτα του μυαλού  το πατρικό μου έρχεται στο νου. Απ' τη κουζίνα ξεπροβάλλουν ευωδιές Αχ! Μάνα απ' τα χέρια σου κι ας είναι ότι θες!    Προβλήματα που κάποτε μου εμοιάζαν βουνό, η μάνα τα εξαφάνιζε μέσα σε ένα λεπτό!  Τα χρήματα ήταν πενιχρά με μάρκες...

Απόψε θα σε κλέψω από την νύχτα του θανάτου και θα ανάψω με την αύρα σου το φως  των ονείρων μου. Για να διώξει τη θλίψη  μου    η ευφροσύνη της ψυχής  σου. Για να φιλήσω με τη γλύκα  σου στα χείλη τη ζωή. Για να αφουγκραστώ  στην  ανάσα σου   του έρωτα το γέλιο . Για...

Tώρα θα ανάβεις, κάπου, ένα τσιγάρο Χείλη και χέρια συντονισμένα, σε μια κίνηση ρουτίνας ..   Αργά θα βγάζεις, τώρα, τα γυαλιά σου κουρασμένα, θα τρίβεις τα μάτια σου Δάχτυλα σε οπές επιτρεπτές.   Κι ένας καφές θα γλιστρά στο λαιμό σου, αφού ίσως πριν έκαψε...

In the depths of night, a longing heart does yearn, A melody of dreams, like whispered echoes, it discerns, In heaven’s stars, it seeks its destined tune, A symphony of hope beneath the argent moon.   Silent verses etched in shadows' tender embrace, Longing for a...

 Είδα στον ύπνο μου μικρό πως ήμουν μερμηγκάκι κι ότι στους ώμους μου βαρύ φορτίο κουβαλούσα∙ είχα χαθεί σε δρόμους υπαρκτούς και σε ανύπαρκτα γλιστρούσα μονοπάτια ν’ αφήσω το φορτίο μου την λεία του χειμώνα   Μαύρο πως ήμουν είδα μερμηγκάκι μικρό και  πιο μικρό...

    "Ονομάζομαι Ευαγγελία". "Χαίρω πολύ", θα πείτε κάποιοι ειρωνικά. Πριν σας κοπεί το ειρωνικό του γέλωτα, θα αυτοπροσδιοριστώ. Όσα δύσκολα κι αν έχω βιώσει στη ζωή μου, ποτέ δεν θέλησα ή δεν σκέφτηκα να το βάλω κάτω. Ήταν αρκετά ώστε να σκεφτώ και εγώ να φτάσω  στα...

Υπάρχουν Κόσμοι χωρισμένοι από παλιές σκαλισμένες ντουλάπες με χιλιάδες κρεμασμένες ιδέες, συνήθειες, φόβους. Επιλέγω και ντύνομαι. Το κενό, παραμένει κρυμμένο πίσω απ’ τα ρούχα.   Υπάρχουν στιγμές που θέλω να έχω κάπου να κρύβομαι όταν η ομίχλη τον ορίζοντα...

Οι μεγάλοι μιλάνε, λένε λέξεις παράξενες, λένε ιστορίες, ονόματα, βάζουν ένα κομμάτι μήλο στο κρασί τους, έξω φυσά και βρέχει, στο ραδιόφωνο άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη νέα χρονιά.   Το παιδί παρατηρεί βουβό και αντιγράφει εικόνες και συσσωρεύει...

Τα ξέρω αυτά τα βήματα είναι οι δειλές σκέψεις που σου έρχονται βαριεστημένα σέρνονται, ελκόμενες από την βακτηρία της υπομονής... Κάνουν αργά βασανιστικά βήματα μέχρι που να φτάσουν και άνετα επιτέλους να καθίσουν σε μια πολυθρόνα των ομοιοκαταληξιών   τους. Τότε η...

Θα μπορούσες να με κατονομάσεις ως ισχυρό αντίδοτο ενώ δεν είμαι παρά απλά η πρώτη δόση πνιγμός πριν την θάλασσα παιδικό αίτημα σκοτεινής μυθοπλασίας εισχώρησες για να μάθεις να κυριαρχείς μα όταν φτάνει η ώρα σου απουσιάζεις κατάλογοι θα αναλάβουν την συντριβή σου Ω...

Φανατισμός, αλόγιστος δογματισμός, του νου και της καρδιάς εμπρησμός. Χάνεται το Μέτρο και η Λογική, γίνεται η συμπεριφορά φονική. Προκαλεί διαφωνίες, συγκρούσεις πολέμους, η ειρήνη και η ευημερία στους πέντε ανέμους. Ποια η αιτία, ποιος φταίει; Το σύστημα...

   Κάποτε υπήρξα και εγώ παιδί. Όσο και να μη το πιστεύετε ήμουν ένα μικρό, συνεσταλμένο, μελαγχολικό αγόρι. Η πρώτη φορά που είδα γυναίκα ήταν σε ένα έρημο, θαμπόχρυσο, ομιχλώδες παγκάκι  σε μια απόμακρη παιδική χαρά. Ήταν στην ηλικία μου, πιο μικρή και πιο μεγάλη...

Έγειρε στο σούρουπο, σαν του βιολιού το κουρασμένο θρόισμα, πάνω στα σκαλοπάτια. Προσεκτικά περνούσαν δίπλα του θαυμάζοντας του ήλιου το κόκκινο αντιφέγγισμα, σκιές ·χάνονταν στο λυκόφως.   Έγειρε με μάτια δίχως βλέμμα. Φάνηκε το πρωί. Δεν ήταν του ήλιου η δύση...

Δε θέλω να σε ξορκίσω. Ο Νοέμβρης  είσαι, ο ενδέκατος. Μήνας ξακουστός! Προάγγελος του Δεκέμβρη που ξεπροβάλει καβαλάρης σε καμήλες και σε έλκηθρα με τάρανδους! Ισοσταθμίζεις το βάρος σου με το δικό του, μα δε σου βγαίνει  το ισοζύγιο κι έτσι το κάνεις πιο βαρύ, με...

Είναι κάτι σάπια καράβια, με ολοκαίνουργια φώτα. Τα θαυμάζεις τη νύχτα. Το ξημέρωμα, μαζί τους βουλιάζεις.         Photo PublicDomainPictures / https://pixabay.com

Και να ‘μαι εδώ μετά από αυτό που προηγήθηκε να σου διηγούμαι ιστορίες που να μιλούν για επιβίωση και να σου δείχνω με το δάκρυ μου όλα τα λόγια που στα νύχια μου κολλούσαν   Τους φόβους μου να συλλαβίζω σε μια αλφαβήτα που μόνο εσύ την ξεχωρίζεις και απαλά να...

Ορχήστρα μυστική τραυλίζει στο κεφάλι μου μια μελωδία υδραργυρική, σπασμένη όπως περικοπή ευαγγελίου των απανταχού διωχθέντων από την ηλικία του φλοίσβου. Πρόσωπα δεν διακρίνονται. Μονάχα ήχοι ενός τανγκό λάμψεις από ρολόι χειρός που αντανακλά στο τζάμι και πέλματα...

Λόγια δεν έχει η καρδιά και το μυαλό είναι φτωχό με λέξεις να την ντύσει,  να νιώσει ότι η καρδιά και να σε αγαπήσει...    Τα λόγια χάνονται στο χθες δεν έχουνε ουσία, τα λόγια μαγειρεύονται παθαίνεις ανοσία ... Είναι τα συναισθήματα που δίνουν την αξία και όταν...

Σ'αγαπώ κι όταν ακόμη δεν με σκέφτεσαι. Και ξέρεις γιατί;  Γιατί ανασαίνουμε το ίδιο οξυγόνο πάνω σ' αυτό τον πλανήτη! Απο αυτό που ανασαίνουν τα λουλούδια  στους απέραντους κάμπους  ή και σε απόμακρους κρύπτες! Απο αυτό που ανθίζουν τα νούφαρα  και φωτίζουν τις...

Σε μια στροφή του δρόμου, συγκρούστηκα μ' ένα φιλί από άψινθο μ' ένα φιλί από μέντα μ' ένα φιλί κι από τα δυό. Η μια άκρη από τα χείλη μου να κλαίει άρχισε κι η άλλη να γελά. Τις ένωσα και βγήκα απ' τη στροφή.   Έμειναν το φιλί από άψινθο και το φιλί από μέντα,...

Στην Σμύρνη του 1922, δυο μικρές αδερφές, η Μελιτίνη και η Ανθή, ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Η μια καταφεύγει σε ένα ιαπωνικό εμπορικό πλοίο που πέταξε στα βρόμικα νερά του λιμανιού της Σμύρνης το πολύτιμο εμπόρευμά του, μετάξια και δαντέλες, για να διασώσει...

Απανθρωπιές και τραγωδίεςδεν μου είναι άγνωστες.Δια πυρός και σιδήρου τις έζησα.Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια.Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψειςτα κουβαλάω στις αποσκευές μου. Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολέςγια δοκιμασίες που άντεξα.Παίρνω, λοιπόν,...

Τα λινά μας σεντόνια, μάρτυρες του πάθους που φλόγισε τα κορμιά, διπλώθηκαν επιμελώς και κρύφτηκαν χρόνια τώρα στο ερμάριο της λήθης παλαίμαχοι στρατιώτες του έρωτα που χάθηκε στα μονοπάτια της ζωής που ακολουθήσαμε χωριστά...   Τι κι αν ο άνεμος διαχέει την ηχώ...

There was a time, once, when man had reason to fear like the daemons of nature, winged dragons, the fairies, the elves of the forest and all the other eccentric creatures who jumped about untamed and lively in its/his darkness. At that time he didn’t think himself...

Το τέλειο έγκλημα στη ζωή και στο μυαλό των ανθρώπων. Ξύπνα από το λήθαργο . Τέλειο δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο. Οι ατέλειες κάνουν τους ανθρώπους πιο όμορφους στην ψυχή στη φωνή στη φιγούρα τους στις πράξεις τους.   Ακόμα και αν το κάνεις το κακό, ο δρόμος της...

Στου Ταϋγέτου τα ριζά, φύτεψες μιά ξερολιθιά, στου χρόνου τη σχισμάδα. Πλάτη να έχεις το βουνό, αγνάντι την κοιλάδα.   Να βλέπεις τα οργώματα, του μόχθου κατορθώματα,                                                        την φορτωμένη την ελιά, της γερακίνας τη...

Τζάμπα ποντάρω στα μολύβια μου απόψε. Οι γομολάστιχες στοιχειώνουν στο ζερό. Εδώ καφές εκεί καπνός πού κρύφτηκαν οι λέξεις; Τα φύλλα ξενυχτάνε ανοιχτά ένας κρουπιέρης αεράτος με ξαφρίζει. Και πουθενά ένας σεισμός μια σύρραξη ένα σκαρί χυμένο στη Μεσόγειο μια έκρηξη...

Τα βάσανα δε μας ξεχνούν κι ας κύλησαν τα χρόνια.   Αναθυμούμαι και θρηνώ τα θύματα της Θήβας.   Ψιλόβροχο και παγωνιά. Καθημαγμένη πόλη.   Παντού σπασμένα τέθριππα και σπίτια ρημαγμένα   σαν τις ψυχές μας αδειανά και ξεχαρβαλωμένα.    Τα μόνα...

                                    Α’ Αυτός όπου κραυγάζοντας ροβολάειαπ’ τα Κεραύνια,είναι ο θυμωμένος άνεμοςόπου χτυπιέται στα βράχια κι απειλείτα έρημα, γερασμένα σπίτια –της νύχτας φαντάσματαπου αντιστέκονται με πείσμα. Οι φωνές που σαν μακρινές ...

Μαύρος μύθος με τυλίγει και νέφος μίσους με κυνηγάει  ανάμεσα σε τρεις πατρίδες. Δεν γύρισε μάτι να με δει, φιλί στοργής να νιώσω. Με συνοδεύει σκυθρωπός ουρανός                                                      με τη σπασμένη ραχοκοκαλιά του πεπρωμένου,  ...

Στης αιμορραγούσας Γάζας τη ράχη, βολοδέρνει η ειρήνη μονάχη, θρηνώντας τα χιλιάδες θύματα διεφθαρμένων ηγετών εγκλήματα. Η ειρήνη κλαίει κι οδύρεται, σκληρά υποφέρει και φθείρεται. Υψώνει στον Ουρανό τα τρεμάμενα χέρια, κι αντικρύζει με φρίκη νεκρά περιστέρια. Ρωτάει...

Ποιος αμαύρωσε το γαλάζιο σου Ουρανέ μου αφρίζει το μεσοφόρι της θάλασσας. Τρύπιες αφροδαντέλες στεφανώνουν τα κύματα. Ραγισμένοι καθρέφτες οι ζωές ναυαγισμένα τα όνειρα αχτίδες προσπαθούν να χρωματίσουν τη Χίμαιρα. Κι εγώ καρτερώ μιαν απόχη να φέρεις να συλλέξω...

   Τις καλοκαιρινές νύχτες, αυτή την πετρωμένη ώρα μεταξύ ζωής και άσπιλου θανάτου, απλώνω τις φτερούγες μου πάνω από τις χρυσές μνήμες. Πληγώνονται τα, άλλοτε, νεανικά δάχτυλα στο χοντρό γκρίζο γαρμπίλι καθώς διασχίζω άχαρα τις σιδηροτροχιές με λαστιχιένες...

Όχι φίλε μου Pascal! δεν φταίει που δεν είμαι ικανή να κάτσω στο δωμάτιο ήσυχα και μόνη   τις δυστυχίες στις αδυναμίες μου μέσα έψαξα στις παρορμήσεις στις προκλήσεις που μου φόρτωσαν εν καιρώ ο Τίγρης και ο Ευφράτης στα πρώτα ίχνη έσκυψα να προσκυνήσω Σουμέριους...

Μες στου φεγγαριού το δάκρυ τόσα "σ' αγαπώ" πνιγμένα, λόγια μισοτελειωμένα χάθηκαν στο φως μαύρισε ο ουρανός.  Μες στη νύχτα οι αγάπες βραδινές οφθαλμαπάτες, όνειρα στο χθες γίνονται κραυγές.  Μέσα στης καρδιάς τα βάθη  βούτηξα να σε αγγίξω, αγκαλιά να σε κρατήσω, μα...

Η γιαγιά μου η Ντίνα κατάφερε αυτό που ευχόμαστε όλοι όταν πηγαίνουμε σε γενέθλια. Να τα εκατοστήσει! Μάλιστα. Η γιαγιά μου η Ντίνα έφτασε εκατό χρονών και όπως λένε κάποιες φήμες, μάλλον έφτασε και παραπάνω. Θα μου πείτε γιατί «μάλλον» και όχι «σίγουρα». Θα σας πω,...

 Ήμουν φρέσκος στο εργαστήριο του Στάνφορντ. Δύο μόλις μήνες και κάτι.  Μεταπτυχιακός φοιτητής της Πυρηνικής φυσικής.  Βρισκόμουν εκεί με τα όνειρα του νέου που κυνηγάει το μεγάλο, το εξεζητημένο, το θαυμαστό.  Μέχρις εκεί ο δρόμος δύσκολος αλλά όχι αδιάβατος.  Ήμουν...

από το ποίημα  ΓΑΛΗΝΗ της Rianna Zivanou       Πλάγιασε η σκέψη στους ίσκιους της σιωπής ανάμεσα τους κάθισαν πουλιά ένα θρόισμα των φύλλων τα ξάφνιασε ο φόβος της εύθραυστης στιγμής η σιωπή χάθηκε πόσο ευάλωτη είναι η γαλήνη......      ...

Νόμιζες ήταν αναίσθητος. Νόμιζε ήταν αναίσθητος. Μια ξενυχτισμένη κουρτίνα στο παράθυρο του βοριά χαιδολογούσε το παγωμένο του σώμα. Τον είδε έτσι πτώμα και λαχτάρησε για την αναπνοή του. Ζει η αναπνοή δίχως λαχτάρα; Έτρεξε στο πλάι του και τ΄άνοιξε με βία τα βλέφαρα....

Ι. Μαβί πρωί. Κατάστικτο από μελανιές. Στις φλέβες μια ακατάσχετη ροή. Φιλιών.   ΙΙ. Ιδανική πολιτεία της αγάπης. Σώμα από λέξεις. Πλασμένο από ανάξιους φιλοσόφους - εραστές.   ΙΙΙ. Στα δάχτυλά σου πλέκεις το άπειρο, τη μουσική, το χάος. Πλέκεις το σώμα μου...

 Όλοι δικαιούμαστε το ανεκτίμητο αγαθό της ανθρώπινης ελευθερίας. Ελευθερία, είναι δύναμη και δικαίωμα να ενεργείς να μιλάς ή να σκέφτεσαι όπως επιθυμείς.  Πολλές φορές, έχει διαφορετική έννοια για τον καθένα μας, αλλά ένα πράγμα παραμένει το ίδιο. H ικανότητά μας να...

Δυο αιχμές Πορφυρές Από το αίμα Στο πεδίο του Έρωτα...   Δυο κορμιά Πλημμυρισμένα πάθος Στις φλέβες τους Χτυπά ο σφυγμός του πόθου τους Ανεξέλεγκτος Δυναμικός...   Δυο υπάρξεις Ξαφνιασμένες από τις γητειές του αρχέγονου Θεού Λύτρωση αναζητούν, μα λύτρωση δεν...

Memory returns. Memory does not forget. Memory remembers. Memory hardens ever more and congeals like a black sludge in the dark. Memory becomes a wasp that stings the mind like an unsuspecting rose. Nothing assimilates anymore, it vomits it all out undigested, and the...

Το φιλί σου απαλείφει τον όλεθρο   από το τραγικό,    κλείνω τα μάτια μου όταν με πυρπολεί να νιώσω,    την επανάσταση των μελισσών, τις αμαρτίες της φαντασίας, τους ουράνιους ύμνους  των πουλιών, των αγγέλων τα φτερουγίσματα  , το φιλί σου μου δίνει πρόσβαση στο...

  ΜΙΛΩ ΣΥΧΝΑ με τις παλίρροιες ή με τους χθεσινούς ανθρώπους. Κι όσες γραμμές τους τελούν εν αμφιβόλω επανορίζονται: ένας μοναχικός σπουργίτης, που καρτερά τον χειμώνα του να αναδειχθεί, γίνεται σταυραητός· τα ανάνθιστα κυκλάμινα κι οι πασχαλιές του Απρίλη...

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό της Ελλάδας, ζούσε ένα νεαρό δέντρο ελιάς που το λέγανε Ολιβέα. Η Ολιβέα ήταν ένα χαρούμενο και περήφανο δέντρο, γνωστό για τα πλούσια πράσινα φύλλα και τις ωραίες ελιές του. Οι κάτοικοι του χωριού αγαπούσαν την Ολιβέα και...

Τα λόγια σου μία ποίηση  γλυκά σαν μελωδία  κάθε φουρτούνα ηρεμούν Και τη βροχή κοπάζουν.   Ηταν για λίγο μαγικά  τα πήρε το αγέρι  μετέωρο το χέρι μου  ατσάλινο μαχαίρι.   Εγώ πάντα διέφερα   σε σχέση με τους άλλους.  Είχα καρδιά μικρού παιδιού.. Κακία δεν...

Γέμισα λουλούδια το δωμάτιο                               σφράγισα καλά τα ανοίγματα                                πόρτες, παράθυρα                                              κλείστηκα μέσα                                                    θα μου κλέψουν το...

Τώρα Άννα κλάψε... κλάψε ... απόψε το φεγγάρι κρύφτηκε κι ας πρόσμενες να βγει ξανά του είπες ψέματα... το φως σου, λιγοστεύει κι ας μαρτυρούν τα μάτια σου αλήθειες πήρες μόνο ένα κερί και ένα σπίρτο που χάθηκε μες το σκοτάδι και πήγες προς την οικειότητα μα κάνει...

Νήματα  πλέκει η λογική  τ'απλώνει  τα μαζεύει  είναι  δική  της  τακτική  δεν θέλει  να λαθεύει    Υφαίνει  υφάσματα  πολλά  πουλάει  και τ' αγοράζει  στον αργαλειό  τις νύχτες  της  διπλά  τα  ξαναβγάζει    Δεν της  ξεφεύγει  ούτε  κλωστή  χρώματα  όσα ...

Πίσω απ΄τα κάγκελα κοιτάς τη κάθε μέρα. Μα τις σταγόνες στο πρόσωπο σου από τον ιδρώτα και την αγωνία δεν τις αντιλαμβάνεσαι.  Κυλούν με απληστία, σχηματίζοντας αυλάκια από ρυτίδες.     Ήσουν κοπέλα όταν συνέβη η κακιά στιγμή.  Έτσι την λένε τώρα...κακιά στιγμή....

Μπρος της οθόνης το γυαλί  την καλημέρα της αυγής, εικονικά χαρίζεις. Φίλοι που είναι αριθμοί με πάθος για επιβράβευση, καρδιές καυτές αφήνεις .    Λουλούδια δίχως μυρωδιές   Χαμόγελα χωρίς ψυχές,  Χεράκια μπλε σκιές πολλές   δεν σταματάς να δίνεις.  ...

Πως και πως περίμενε εκείνη την ημέρα. Ήταν η δική της ημέρα. Μία ημέρα αποκλειστικά αφιερωμένη στην ίδια αφού ήταν η ημέρα των γενεθλίων της και βέβαια η ημέρα που έκλεινε τα δεκαοχτώ της χρόνια. Επιτέλους ενηλικιωνόταν. Ένα χαμόγελο στάθηκε στα κατακόκκινα από το...

Κάτσε να δεις πότε ήταν ακριβώς                                       αχνή η μνήμη παρά τα σημάδια                                        μάλλον γύρω στα τρία                                                         μπορεί και στα τέσσερα     ...

Να γράψουμε έναν έστω στίχο σαν Θεό, να ανασταίνει τους νεκρούς μας. Περισσεύει το νερό από το θαύμα της Κανά. Ξεδιψάμε που και πού μες στη ζωή, μα δεν μεθάμε.   Το εμβαδόν της σκέψης είναι που φυλακίζει. Όχι η περίμετρός της. Τα όρια της ανοχής μας είναι εκεί...

Μέσα στου χρόνου τη σκιά ψάχνω να βρω μία αγκαλιά σφιχτά να με κρατήσει.  Αγάπης φθινοπωρινής σαν τις σταγόνες της βροχής στο σώμα να κυλήσει.    Δύο μάτια αστέρια να φανούν  μέσα στον άδειο ουρανό να γίνουνε το φως μου.  Τα "Σ 'αγαπώ" τριαντάφυλλα να σκορπιστούν...

Πλαστικά ποτήρια στο κομοδίνο                                        μιας χρήσεως κορμιά                                                          λαβωμένα                                                                              μια γάζα στο πάτωμα ...

Πριν ερμηνεύσω το μυστήριο του κορμιού σου η Ειμαρμένη όριζε αυθαίρετα  τη ζωή μου , συγκλονίστικα  όταν ανακάλυψα   τις θαυματουργικές δυνάμεις της ύπαρξης σου, την αύρα του θεού που σε περιβάλλει, στο βλέμμα σου αποκαλύφθηκε η θεία του έρωτα φωτιά η γονιμότητα των...

Φοβερή σύγχυση επικρατεί στην οικουμένη. Είναι έργο συνωμοσίας ή η ειμαρμένη; Πλημμύρισε ο κόσμος από θεωρίες και δόγματα:  Η «πτώση από τον Παράδεισο», οι «θεοί του Ολύμπου»,  ο «άγνωστος Θεός», η «μεγάλη έκρηξη», «τα πρωτόνια», «οι Ιλουμινάτι» και δε συμμαζεύεται....

ΕΚΕΙΝΗ: Ας  με  γεμίσουνε  τα χείλη σου φιλιά  γιατί η αγάπη σου κι απ’ το κρασί  καλύτερη. Τα  μύρα σου ευωδιάζουνε γλυκά και τ ‘ όνομά σου μύρο που σκορπιέται, γι’ αυτό κι οι νιές κοπέλες σ’ αγαπούν.  Πάνω στα βήματά σου σύρε με κι ας τρέξουμε.  Στα δώματά σου,...

μητρότητες ένστικτα ορμές αφορμές για πιώμα λιώμα χώμα στα δόντια μητέρα δε θα γίνω γεννήθηκα κόρη γονέων -έχω δυο θαυμάσια παιδιά πού να ‘ξερα ότι ο κόσμος βάζει ταμπέλες με την ίδια ευκολία που χώνει το καβλί του πού να ‘ξερα ότι ζητά δηλώσεις μετάνοιας πληρωμένες...

Όταν έσκαγε η λωρίδα στα πόδια μου                 -oύτε εκείνο το “Προσοχή εύθραυστο”                           δε σε σταμάτησε-                                              κατάπια το παιδικό μου ουρλιαχτό                        μα τι αντοχή είναι αυτή στον πόνο...

Εκ βαθέων της πνοής ερρύη το χάος ο Λόγος της αρχής των πραγμάτων,   Εκ βαθέων της ψυχής  μου το σθένος   διανθίζει τους λογισμούς μου, ελευθερώνει της βουλής μου  το δέος , λυτρώνει την  πυγμή  των  ονείρων μου από της εξουσίας τον τρόμο, μαραίνει τη δυστυχία...

διαλογισμοί και  απολογισμός ζωής  του Αυτοκράτορα με αφορμή τον απροσδόκητο επισκέπτη, λίγο πριν το τέλος -κείμενο αφιερωμένο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα « οι περιπέτειες μιας ελεύθερης λέξης» που ακυρώθηκε, το αφιερώνω στους αναγνώστες    «Εκ γυναικός τα...

Λευκό το πέπλο της αγάπης!! Ένα κουστούμι όλο χάρη  και λαμπερό σαν το φεγγάρι.  Φόρεσε την τιμητική του  σε εκκλησία η γιορτή του!   Λευκή αγάπη στο πλευρό του  με πέπλο ντύνει το όνειρο του,  Με τις ραφές σωστά ραμμένες  από ευτυχία ποτισμένες!    Στέφανα...

Mε μια απάθεια ιλιγγιώδη κυνηγώ το λιοντάρι του δωματίου τον βασιλιά των ζώων ζώο κι εγώ δεν του αναγνωρίζω ένστικτα το πολύ να μου γδάρει τη θλίψη που ‘χω για πρόσωπο και να με κατασπαράξει ό, τι βρει δηλαδή κάτι απομεινάρια ανθρώπινης ιδιότητας εκείνο φοβάται πιο...

Θρηνώ κι οδύρομαι για την επερχόμενη ανθρωπογενή καταιγίδα, που σκιάζει την ελπίδα, για ενάρετη κι αξιοπρεπή ζωή στον Πλανήτη, και που μας οδηγεί σ’ άγνωστα πελάγη μ’ άγρια κήτη. Θρηνώ κι οδύρομαι για τον επερχόμενο ανθρωπογενή κατακλυσμό, που παράνθρωποι κ.ά....

Δως μου έναν λόγο να μη χαρακτηρίσω την ημέρα μου! Να προσπεράσω την κριτική.Να αδιαφορήσω για όλα να μη γελάσω.Να μην κλάψω να μην πονέσω να δώσω εντολή στον εαυτό μουΝα ξεχνάω τα δεινά μου. Την αγνοώ να πέσει κάτω να τσακιστεί να γίνει κομμάτια χωρίς τύψεις.Χωρίς...

Θα μου ήταν χρήσιμα δυο δάχτυλα διπλωμένα για καλή τύχη ή εναλλακτικά δυο χέρια κι ένας πρόσκαιρος εγκλωβισμός σε αγκαλιά ξένη εύκολος επίσης ένας κόντρα ρόλος σε βιτρίνα κρεοπωλείου ως άλλο σφαχτάρι σε τσιγκέλι πλήρες ημερών ό, τι του λείπει του καθενός και με ό, τι...

Με του κορμιού τα μάτια να κοιτάς χαμηλά, ταπεινά, αλλά με της ψυχής τα μάτια να κοιτάς ψηλά, στο άπειρο, φωτεινά. Με τα μάτια του κορμιού βλέπεις μόνον πράγματα υλικά, που ικανοποιούν επιθυμίες και πάθη, κυκλικά. Όμως, με τα μάτια της ψυχής, το Σύμπαν, το Θεό...

Πληκτρολογώ καλημέρες                                          ανταλλάσσω νέα        αγκαλιάζω την οθόνη                                               κοιμάμαι μαζί της                                                        Χρόνια πολλά, αγάπη μου!...

Έφυγες Αγάπη μου,σε πήρε ο άνεμος,κρινενιο πρόσωπο,τα χέρια Σου αγαλματενια,τα μαλλιά Σου χρυσαφενια,μας άφησες την πίκρα, το γέλιο κ την χαρά Σου!!! Είναι η μοναδική μας ύπαρξηΕίναι κάτι ,που έχουμε από ΣέναΑπό τα σπλάχνα Σου κ την καρδούλα  Σου,την τόσο ευαίσθητη Σ...

Έφυγες αλλά κράτησα τη ομορφιά σου ζωντανή γιατί, δεν ήθελα το σώμα μου να στερηθεί της ηδονής το θώπευμα, να συγχωρέσει η σάρκας μου   τις αμαρτίες του κορμιού της. Γιατί δεν ήθελα να πληγωθεί το φως σου, να σκορπιστεί το πάθος σου στον  χρόνο , να σαγηνέψει τα μάτια...

Πέρασε ο καιρός και οι σκέψεις είναι πάντοτε οι ίδιες...Φοβάμαι μήπως και κουραστεί το μυαλό μου ...μήπως και ξεχάσω... μήπως εσύ με ξεχάσεις.Δύσκολο να νιώσω ασφάλεια και σιγουριά..Τα χρόνια περνάνε... δημιουργούν μία αίσθηση κενού.Και αν αρχίζω να μη βλέπω πως θα σε...

Έρωτα κλέβεις τις καρδιές των παιδιών σου. Διαπερνάς ηδονικά το σώμα με το φως σου. Παιχνίδι όμορφο σε κρατούν τα χέρια τους, φωτιά και θάνατο σε κάνει η ρώμη των μεγάλων. Έρωτα, απόλυτη ένωση των αντιθέτων, έρωτα, έλξη και άπωση των νικημένων. Έρωτα, ανίκητη ορμή κ’...

Κάποιες προνομιούχες τάξεις ζέστη και καύσωνες προτιμούν, κι έτσι την κερδολαγνεία τους τιμούν. Άλλες, αντίθετα, προτιμούν κρύο, βροχή και χιόνι, και η αντιπαράθεση δεν τελειώνει. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των ανθρώπων αδιαφορεί ενώ δίπλα τους ο ανταγωνισμός θανάσιμα...

Σε μακρινούς τόπους, εκεί που υπάρχουν χωράφια και τα καλλιεργούν άνθρωποι, το χώμα των  χωραφιών εδώ και πολλά _πολλά χρόνια, είχε κουραστεί. Συνεχώς το όργωναν, το φύτευαν, χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί έστω  για λίγο.  Κάθε τόσο ήταν αναγκασμένο να δέχεται...

Μήπως, ζωολογικό πάρκο και τσίρκο είμαστε άγνωστων «θεών», που με μύριες ποικιλίες έμψυχων, άψυχων, ουρανών, ωκεανών, γαιών, απολαμβάνουν τα πολύμορφα θεάματα, πολλά για γέλια και άλλα για κλάματα; Κι από τους αόρατους θρόνους τους αλλάζουν ρόλους, πότε ευχάριστους,...

Δεν τον αντέχω τον σπαραγμό  άνθρωποι κλαίνε για τον χαμό.   Κανείς δεν νοιάζεται αληθινά κανείς δεν κόπτεται σαν ξυραφιά.   Λόγια μεγάλα, λόγια ανδρών λόγια ανδρείκελων πολιτικών.   Αδιαφορία στις εντολές, όρκους αφήνουν σαν χαρακιές .   Πιόνια...

Στην αρχαία Ρώμη είχαν αρένες. Επασχαν των ηγετών και των λαών οι φρένες. Τότε πάλευαν άνθρωποι και λιοντάρια, οι σκλάβοι έπαιζαν τη ζωή τους στα ζάρια. Ολοι λάτρευαν το βάρβαρο αυτό υπερθέαμα, δεν γνώριζαν κάποιο άλλο της προκοπής θέαμα. Σήμερα ολόκληρη η ανθρωπότητα...

Ταξιδεύοντας με καράβι δίχως να γνωρίζω τον καπετάνιο και έχοντας το νού μονο στον προορισμό, λαχταρώ να δω τα μικρά λιμανάκια των νησιών της χώρας μου και τα λιγοστά πλεούμενα στο πλάι τους. Λαχταρώ κι εκείνα τα εκκλησάκια με τους γαλάζιους τρούλους που τα λούζει ο...